คำพิพากษาฎีกาที่    ๕๙๕๙/๕๗   

เจรจาให้ลาออก  ลูกจ้างไม่ตกลง  ขอเวลาตัดสินใจและหยุดงานไป  นายจ้างแจ้งให้กลับเข้าทำงานตามปกติ  ถือว่านายจ้างยังไม่มีเจตนาเลิกจ้าง

                                 โจทก์ฟ้องว่า จำเลยที่ ๑ เป็นนิติบุคคลประเภทบริษัทจำกัด ประกอบธุรกิจขายเครื่องถ่ายเอกสาร  ส่วนจำเลยที่  ๒  เป็นนิติบุคคลประเภทกองทุนสำรองเลี้ยงชีพซึ่งได้จดทะเบียนแล้ว  โดยมีจำเลยที่  ๑ เป็นผู้จัดตั้งกองทุน เมื่อวันที่ ๑ พฤษภาคม  ๒๕๔๓  จำเลยที่ ๑ จ้างโจทก์เข้าทำงานเป็นลูกจ้างในตำแหน่งพนักงานขาย ได้รับค่าจ้างอัตราสุดท้ายเดือนละ ๓๒,๘๔๕  บาท   ต่อมาวันที่  ๑๕  ธันวาคม  ๒๕๕๓  จำเลยที่ ๑ ได้เลิกจ้างโจทก์โดยไม่ได้บอกกล่าวล่วงหน้าและโจทก์ไม่มีความผิด เป็นเหตุให้โจทก์ได้รับความเสียหาย ขอให้บังคับจำเลยที่ ๑ จ่ายสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าจำนวน  ๕๙,๒๖๗.๕๐  บาท   จ่ายค่าชดเชยจำนวน  ๓๒๘,๔๕๐  บาท พร้อมเงินเพิ่มในอัตราร้อยละ  ๑๕  ทุกระยะ  ๗  วัน  นับแต่วันที่  ๑๖  ธันวาคม  ๒๕๕๓  ค่าเสียหายจากการเลิกจ้างจำนวน  ๓,๘๔๑,๔๐๐  บาท  พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  ๑๕  นับแต่วันที่  ๑๖ ธันวาคม ๒๕๕๓ และให้จำเลยทั้งสองร่วมกันหรือแทนกันชำระเงินสมทบพร้อมผลประโยชน์ของเงินสมทบจำนวน  ๑๖๖,๐๗๐.๔๑  บาท   พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  ๑๕  ต่อปี  นับแต่วันที่  ๑๖  ธันวาคม  ๒๕๕๓  เป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์

                               

                                จำเลยทั้งสองให้การว่า  โจทก์เข้าทำงานกับจำเลยที่  ๑  เมื่อวันที่  ๑  พฤษภาคม  ๒๕๔๓  ได้รับค่าจ้างอัตราสุดท้ายจากจำเลยที่  ๑  เดือนละ  ๑๙,๑๖๕  บาท  ส่วนเงินอย่างอื่นเป็นเงินที่จำเลยที่ ๑ จ่ายให้แก่โจทก์เพื่อจูงใจการขาย Sale Intensive ค่าเดินทางเหมาจ่าย  Transportation  ค่าเบี้ยประกันภัยรถยนต์  Car  Insurance  Premium   ค่าโทรศัพท์   Telephone   และเงินอื่น ๆ  ซึ่งจำเลยที่  ๑  จ่ายให้เพื่อเป็นสวัสดิการและเพื่อจูงใจในการทำงานไม่ถือว่าเป็นค่าจ้าง  จำเลยที่  ๑  ไม่ได้เลิกจ้างโจทก์  ในระหว่างทำงานให้กับจำเลยที่  ๑  โจทก์ทำงานโดยปราศจากประสิทธิภาพ   ผู้บังคับบัญชาของโจทก์ได้ตักเตือนโจทก์หลายครั้ง  แต่โจทก์ไม่ได้ดำเนินการตามหน้าที่   ผู้บังคับบัญชาของโจทก์จึงส่งเรื่องของโจทก์ให้ผู้จัดการแผนกว่าจ้างและแรงงานสัมพันธ์เรียกโจทก์ไปพบเพื่อให้โจทก์พิจารณาถึงการทำงานของโจทก์เมื่อวันที่  ๑๕  พฤษภาคม  ๒๕๕๓  จำเลยที่  ๑  ได้เสนอให้โจทก์ปรับปรุงการทำงานโดยเข้าแผนการพัฒนาคุณภาพในการทำงาน  โจทก์ได้แจ้งว่าจะนำไปพิจารณาและจะแจ้งให้ฝ่ายจำเลยที่  ๑  ทราบในวันที่  ๑๖  ธันวาคม  ๒๕๕๓  แต่ปรากฏว่าเมื่อถึงวันที่  ๑๖  ธันวาคม  ๒๕๕๓  โจทก์ไม่เข้าไปทำงานและได้นำทรัพย์สินซึ่งมีสำหรับใช้ทำงานของจำเลยที่  ๑  ไปคืนโดยไม่แจ้งเหตุผล  จำเลยที่  ๑  ได้ติต่อให้โจทก์กลับเข้าทำงานผ่านทางโทรศัพท์และทางจดหมาย  แต่โจทก์ไม่ได้กลับเข้าทำงาน  ถือได้ว่าโจทก์จงใจทำให้จำเลยที่  ๑  ได้รับความเสียหายกรณีร้ายแรง   และเป็นการละทิ้งหน้าที่เป็นเวลาสามวันทำงานติดต่อกันโดยไม่มีเหตุอันควร   ดังนั้นในวันที่  ๗  มกราคม  ๒๕๕๔  จำเลยที่  ๑  จึงได้พิจารณาเลิกจ้างโจทก์  การเลิกจ้างโจทก์จึงไม่ใช่เป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม โจทก์จึงไม่มีสิทธิฟ้องเรียกสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า  ค่าชดเชย  และค่าเสียหายจากการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรมจากจำเลยที่  ๑  พร้อมดอกเบี้ยและเงินเพิ่มตามฟ้อง  นอกจากนี้จำเลยที่ ๑  ได้เลิกจ้างโจทก์เนื่องจากโจทก์กระทำความผิดโจทก์จึงไม่มีสิทธิได้รับเงินสมทบและผลประโยชน์จากเงินสมทบของจำเลยที่  ๑  จากจำเลยที่  ๒  ขอให้ยกฟ้อง

 

                                ศาลแรงงานกลางพิจารณาแล้ว  พิพากษายกฟ้อง

 

                                โจทก์อุทธรณ์ต่อศาลฎีกา

 

                                ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานตรวจสำนวนประชุมปรึกษาแล้ว  ศาลแรงงานกลางฟังข้อเท็จจริงว่า  จำเลยที่  ๑  จ้างโจทก์เข้าทำงานเมื่อวันที่  ๑  พฤษภาคม  ๒๕๔๓  ครั้งสุดท้ายทำงานในตำแหน่งพนักงานขาย  ได้รับค่าจ้างอัตราสุดท้ายเป็นเงินเดือนๆ  ละ  ๑๙,๑๖๕  บาท  นอกจากนี้โจทก์ยังได้รับเงินจูงใจการขาย  (Sale   Incentive)  ตามผลงานที่โจทก์สามารถขายสินค้าได้ในแต่ละเดือน  เงินค่าโทรศัพท์เดือนละ ๘๐๐ บาท  เงินช่วยเหลือพิเศษเดือนละ  ๖๐๐  บาท   เงินค่าเบี้ยประกันภัยเดือนละ  ๑,๐๐๐  บาท และเงินค่าเดินทางเดือนละ ๓,๐๐๐ บาท ตามที่ปรากฏในใบแสดงรายได้หมาย จ.๑  จำเลยที่  ๑  กำหนดจ่ายค่าจ้างให้กับลูกจ้างทุกวันสิ้นเดือน  จำเลยที่ ๑ มีระเบียบการจ่ายเงินจูงใจการขายให้กับพนักงานตามแผนการจ่ายพนักงานขายหมาย ล.๗ จำเลยที่ ๑ ได้จ่ายเงินเพื่อเป็นการช่วยเหลือค่าครองชีพให้กับพนักงานตามหนังสือเรื่องเงินช่วยเหลือหมาย ล.๘ และจำเลยที่ ๑  ได้มีระเบียบปฏิบัติการเบิกค่าเดินทางสำหรับรถยนต์และการใช้บัตรเติมน้ำมันซึ่งมีผลบังคับใช้ ตั้งแต่วันที่  ๑  พฤษภาคม  ๒๕๕๒   ตามเอกสารหมาย  ล.๙  ต่อมาวันที่ ๑๖ ธันวาคม  ๒๕๕๓  โจทก์ได้คืนทรัพย์สินให้กับจำเลยที่  ๑  ปรากฏตามรายการส่งคืนทรัพย์สินหมาย  ล.๑๐  จำเลยที่  ๑  มีฐานะเป็นนิติบุคคลประเภทบริษัทจำกัด   มีนายคัทซุฮิโกะ  ยานากาวา   หรือนายมาซาชิ  ฮอนดะ  เป็นกรรมการผู้มีอำนาจกระทำการแทนจำเลยที่  ๑  ในฝ่ายทรัพยากรบุคคลและบริหารงานทั่วไปของจำเลยที่  ๑  ในตำแหน่งผู้อำนวยการฝ่ายทรัพยากรบุคคลและบริหารงานทั่วไปมีนางอรุณวดี   กิตติรัตนาภรณ์  เป็นผู้ดำรงตำแหน่ง ในตำแหน่งผู้จัดการส่วนการจัดการทรัพยากรบุคคลมีนายผดุงเกียรติ  สรุจิกำจรวัฒนะ  เป็นผู้ดำรงตำแหน่งและในตำแหน่งผู้จัดการแผนกสรรหาและแรงงานสัมพันธ์มีนายวุฒิพงศ์   แก้วหิรัญ   เป็นผู้ดำรงตำแหน่ง  วันที่  ๑๖  ธันวาคม  ๒๕๕๓  นายวุฒิพงศ์ได้แนะนำให้โจทก์ลาออก  โจทก์ได้ขอเวลาในการตัดสินใจว่าจะลาออกหรือไม่  แต่เมื่อถึงวันให้คำตอบโจทก์ตัดสินใจไม่ลาออกและไม่กลับเข้าไปทำงานให้กับจำเลยที่  ๑  ทั้งนี้จำเลยที่  ๑  ได้มีหนังสือแจ้งเตือนและโทรศัพท์แจ้งให้โจทก์กลับเข้าทำงานแล้วตั้งแต่วันที่  ๑๖  ธันวาคม  ๒๕๕๓   เป็นต้นมาจนถึงวันที่  ๗  มกราคม   ๒๕๕๔  แต่โจทก์ไม่ได้กลับเข้าไปทำงานแต่อย่างใด   และวันที่  ๗  มกราคม  ๒๕๕๔   จำเลยที่  ๑  ได้มีหนังสือเลิกจ้างโจทก์โดยอ้างเหตุว่า  โจทก์จงใจทำให้นายจ้างได้รับความเสียหาย  หรือฝ่าฝืนข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานหรือระเบียบคำสั่งของนายจ้างอันชอบด้วยกฎหมาย  หรือละทิ้งหน้าที่เป็นเวลาสามวันทำงานติดต่อกันโดยไม่มีเหตุอันสมควรแล้ววินิจฉัยว่า  ไม่ปรากฏข้อเท็จจริงว่านายคัทซุฮิโกะ  ยานากาวาหรือนายมาซาชิ  ฮอนดะ  กรรมการผู้มีอำนาจของจำเลยได้มอบหมายให้นายวุฒิพงศ์หรือนายผดุงเกียรติ  ให้มีอำนาจเลิกจ้างโจทก์ได้  การที่นายวุฒิพงศ์เลิกจ้างโจทก์จึงไม่มีผลเป็นการเลิกจ้าง  การที่นายวุฒิพงศ์ได้แนะนำให้โจทก์ลาออกแต่โจทก์ขอเวลาตัดสินใจและไม่กลับเข้าทำงานอีกจึงเป็นการละทิ้งหน้าที่เป็นเวลาสามวันทำงานติดต่อกับโดยไม่มีเหตุอันสมควรเป็นการจงใจทำให้นายจ้างได้รับความเสียหาย ฝ่าฝืนข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานหรือระเบียบคำสั่งของนายจ้างอันชอบด้วยกฎหมาย  จำเลยจึงเลิกจ้างโจทก์ได้

                               

                                คดีมีปัญหาว่าพฤติการณ์ในวันที่  ๑๕  ธันวาคม  ๒๕๕๓  เป็นกรณีที่นายวุฒิพงศ์และนายผดุงเกียรติเลิกจ้างโจทก์แล้วหรือไม่ โดยโจทก์อุทธรณ์ในทำนองว่าการที่ในวันที่ ๑๕  ธันวาคม  ๒๕๕๓  นายวุฒิพงศ์ได้เรียกโจทก์เข้าไปพบในห้องประชุมและแจ้งโจทก์ว่าจำเลยที่  ๑  ไม่ต้องการให้โจทก์ทำงานอีกต่อไป  หากโจทก์ลงลายมือชื่อในหนังสือลาออกเองจะทำให้โจทก์ได้รับเงินกองทุนสำรองเลี้ยงชีพในส่วนของนายจ้างและทอคำหนัก  ๑  บาท  โดยนายผดุงเกียรติได้นำแบบฟอร์มใบลาออกให้โจทก์และขอให้โจทก์คืนคอมพิวเตอร์พกพา   บัตรพนักงาน  และบัตรประกันสุขภาพ  จากนั้นนายวุฒิพงศ์ได้แจ้งตัดพาสเวิร์ดในระบบฐานข้อมูลคอมพิวเตอร์เพื่อไม่ให้โจทก์เข้าระบบฐานข้อมูลของจำเลยที่  ๑  ได้จึงเป็นกรณีที่จำเลยที่  ๑  เลิกจ้างโจทก์แล้วในวันที่  ๑๕  ธันวาคม  ๒๕๕๓  นั้น   เมื่อคดีนี้ศาลแรงงานกลางฟังข้อเท็จจริงเป็นยุติว่า นายวุฒิพงศ์และนายผดุงเกียรติได้บอกเลิกจ้างโจทก์โดยไม่ได้รับมอบหมายจากนายคัทซุฮิโกะ  ยานากาวา  หรือนายมาซาชิ  ฮอนดะ กรรมการผู้มีอำนาจของจำเลยที่  ๑  จึงไม่มีผลเป็นการเลิกจ้าง  ส่วนการกระทำที่นายวุฒิพงศ์ได้แนะนำให้โจทก์ลาออก แต่โจทก์ขอเวลาในการตัดสินใจ จากนั้นโจทก์ไม่กลับเข้าทำงานให้กับจำเลยที่  ๑  โดยจำเลยที่  ๑  ได้มีหนังสือแจ้งเตือนและโทรศัพท์แจ้งให้โจทก์กลับเข้าทำงานแล้วตั้งแต่วันที่  ๑๖  ธันวาคม  ๒๕๕๓  เป็นต้นมาจนถึงวันที่  ๗  มกราคม  ๒๕๕๔   แต่โจทก์ไม่กลับเข้าทำงาน จำเลยจึงมีหนังสือเลิกจ้างโจทก์นั้น เห็นว่า การที่นายวุฒิพงศ์ได้เรียกโจทก์ไปพบในวันที่ ๑๕  ธันวาคม  ๒๕๕๓  และแนะนำให้โจทก์ลาออกแต่โจทก์ได้ขอเวลาในการตัดสินใจว่าจะลาออกหรือไม่ จากนั้นในวันที่ ๑๖  ธันวาคม  ๒๕๕๓  นายวุฒิพงศ์ได้โทรศัพท์แจ้งให้โจทก์กลับเข้าทำงาน   และจำเลยที่  ๑  มีหนังสือแจ้งเตือนให้โจทก์กลับเข้าทำงานแต่โจทก์ไม่กลับเข้าทำงานนั้น  ย่อมเป็นการแสดงว่าในวันที่  ๑๕  ธันวาคม  ๒๕๕๓  จำเลยที่  ๑  ยังไม่ประสงค์จะเลิกจ้างโจทก์  ทั้งยังเห็นว่าโจทก์ยังคงเป็นลูกจ้างของจำเลยที่  ๑  อีกต่อไปจึงเรียกให้โจทก์กลับทำงานในวันที่  ๑๖  ธันวาคม  ๒๕๕๓  ดังนั้น  จำเลยที่  ๑  จึงมิได้เลิกจ้างโจทก์ในวันที่  ๑๕  ธันวาคม  ๒๕๕๓  อุทธรณ์ของโจทก์ฟังไม่ขึ้น  ทั้งไม่จำต้องวินิจฉัยอุทธรณ์ของโจทก์ในประการอื่นอีกต่อไปเพราะไม่เป็นสาระแก่คดี

                               

                                พิพากษายืน.

                                                     เรียบเรียงโดย บริษัท กฎหมายปาระมี จำกัด