คำพิพากษาฎีกาที่    ๖๙๙๘/๕๗ 

ลาออกโดยไม่สุจริต  ไม่มีผลใช้บังคับ

 

                   จำเลยให้การว่า  จำเลยมีคำสั่งไล่โจทก์ออก  เนื่องมาจากโจทก์เรียกร้องเงิน  ๑๐,๐๐๐ บาท  จากนางสาวพรสวรรค์  วงศ์ณรัตน์  ลูกหนี้ของจำเลยเพื่อดำเนินการปรับโครงสร้างหนี้กับจำเลย  อันเป็นการกระทำผิดฐานทุจริตต่อหน้าที่และเป็นความผิดวินัยอย่างร้ายแรง  ตามข้อบังคับเรื่องระเบียบว่าด้วยวินัย  โทษทางวินัย  และการร้องทุกข์ของพนักงาน  พ.ศ.  ๒๕๔๕  ข้อ  ๒.๑.๑  และข้อ  ๒.๑.๓  คณะกรรมการสอบสวนมีความเห็นว่าควรลงโทษโจทก์ด้วยการไล่ออก  แต่เนื่องจากโจทก์เป็นกรรมการลูกจ้างเมื่อวันที่ ๑๑ กรกฎาคม ๒๕๕๐ จำเลยจึงยื่นคำร้องขออนุญาตศาลเพื่อไล่โจทก์ออกตามความเห็นของคณะกรรมการสอบสวน  หลังจากสืบพยานเสร็จโจทก์ยื่นใบลาออก  อันเป็นการแสดงเจตนาขอพ้นสภาพจากการเป็นลูกจ้างของจำเลย  ซึ่งย่อมจะพ้นสภาพจากการเป็นกรรมการลูกจ้างด้วย  จำเลยชอบที่จะมีคำสั่งลงโทษโจทก์ด้วยการไล่ออกได้  ดังนั้นการที่จำเลยมีคำสั่งที่  ๒๓๐/๒๕๕๑  ลงวันที่  ๓๐  พฤษภาคม  ๒๕๕๑  ลงโทษโจทก์ด้วยการไล่ออกจากการเป็นพนักงาน  โดยให้มีผลตั้งแต่วันที่  ๖  พฤษภาคม  ๒๕๕๑  เป็นต้นไปนั้น  ถือได้ว่าจำเลยมีคำสั่งภายในเวลาอันสมควรทั้งได้กระทำโดยสุจริตและชอบด้วยกฎหมาย  จำเลยจัดตั้งกองทุนสำรองเลี้ยงชีพพนักงานธนาคารทหารไทย  จำกัด  (มหาชน)  ซึ่งจดทะเบียนแล้ว  กองทุนดังกล่าวเป็นนิติบุคคลแยกต่างหากจากจำเลย  ตามพระราชบัญญัติกองทุนสำรองเลี้ยงชีพ  พ.ศ. ๒๕๓๐  มาตรา  ๗  จำเลยไม่มีอำนาจหน้าที่จัดการกองทุน  โจทก์จึงไม่มีอำนาจฟ้องให้จำเลยจ่ายเงิน  ๓๐๓,๐๓๒  บาท  ทั้งโจทก์กระทำผิดวินัยอย่างร้ายแรงซึ่งเข้าข้อยกเว้นตามข้อบังคับของกองทุนดังกล่าวที่ระบุว่าไม่มีสิทธิได้รับเงินสมทบและผลประโยชน์  ส่วนที่โจทก์กล่าวหาว่าจำเลยจงใจใส่ร้ายกลั่นแกล้งและละเมิดต่อโจทก์ทำให้โจทก์ได้รับความเสียหาย  ๕,๐๐๐,๐๐๐ บาท นั้น คำฟ้องส่วนนี้ไม่เป็นคดีแรงงานเพราะไม่ใช่คดีอันเกิดแต่มูลละเมิดระหว่างนายจ้างและลูกจ้าง  ตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน  พ.ศ.  ๒๕๒๒  มาตรา  ๘  (๕)  จึงไม่อยู่ในอำนาจพิจารณาพิพากษาของศาลแรงงาน  ขอให้ยกฟ้อง

                     ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานตรวจสำนวนประชุมปรึกษาแล้ว  ศาลแรงงานกลางฟังข้อเท็จจริงว่า  โจทก์เป็นลูกจ้างจำเลย  ต่อมาโจทก์ถูกตั้งกรรมการสอบสวนในข้อหาทุจริตและคณะกรรมการสอบสวนของจำเลยลงมติให้ไล่โจทก์ออกจากการเป็นพนักงานของจำเลยแต่โจทก์เป็นกรรมการลูกจ้าง จำ เลยจึงยื่นคำร้องขออนุญาตต่อศาลแรงงานกลางให้จำเลยไล่โจทก์ออก ระหว่างการพิจารณาคดีดังกล่าวเมื่อวันที่  ๒๘  เมษายน  ๒๕๕๑  โจทก์ยื่นใบลาออกให้มีผลในวันที่  ๖  พฤษภาคม  ๒๕๕๑  จำเลยไม่อนุญาต ศาลแรงงานกลางได้วินิจฉัยในคดีดังกล่าวว่าการลาออกเป็นสิทธิของโจทก์  และตามพฤติการณ์ต่างๆ  ในคดีนั้นโจทก์  ได้พ้นสภาพจากการเป็นลูกจ้างของจำเลยตั้งแต่วันที่  ๖  พฤษภาคม  ๒๕๕๑  แล้ว  เมื่อโจทก์ไม่ได้เป็นลูกจ้างของจำเลยดังนั้นโจทก์ย่อมพ้นสภาพจากการเป็นกรรมการลูกจ้างไปด้วยกรณีจึงไม่มีเหตุที่จะพิจารณาว่าโจทก์กระทำทุจริตต่อหน้าที่ตามคำร้องหรือไม่  ให้ยกคำร้องโดยมีคำสั่งคดีดังกล่าวเมื่อวันที่  ๒๗  พฤษภาคม  ๒๕๕๑  ต่อมาวันที่  ๓๐  พฤษภาคม  ๒๕๕๑  จำเลยออกคำสั่งที่  ๒๓๐/๒๕๕๑  ลงโทษโจทก์ไล่ออกโดยให้มีผลในวันที่  ๖  พฤษภาคม  ๒๕๕๑  และศาลแรงงานกลางวินิจฉัยคดีนี้ว่า  โจทก์ถูกจำเลยเลิกจ้างเพราะเหตุโจทก์กระทำการทุจริตในหน้าที่ผิดวินัยอย่างร้ายแรง  จำเลยจึงมีเหตุเลิกจ้างโจทก์  คดีไม่เข้าเกณฑ์เลิกจ้างอันไม่เป็นธรรมที่จะเรียกค่าเสียหายได้

                    พิเคราะห์แล้ว  คดีมีปัญหาสมควรวินิจฉัยเสียก่อนว่า  โจทก์มีอำนาจฟ้องหรือไม่  เห็นว่า  ข้อเท็จจริงที่ยุติตามที่โจทก์และจำเลยไม่โต้แย้งกันว่า  จำเลยยื่นคำร้องขออนุญาตต่อศาลแรงงานกลางเพื่อลงโทษโจทก์ซึ่งเป็นกรรมการลูกจ้างโดยการไล่ออกเนื่องจากโจทก์กระทำผิดทุจริตต่อหน้า ที่เรียกเงินจากลูกหนี้ของจำเลยที่มาขอปรับปรุงโครงสร้างหนี้ เป็นคดีหมายเลขดำที่ ๖๗๑๕/๒๕๕๐ โจทก์ยื่นคำคัดค้านโดยโจทก์เบิกความในคดีดังกล่าวว่าได้รับเงินจากลูกหนี้ของจำเลยจริง แต่เป็นเงินที่ลูกหนี้ประสงค์จะให้นำไปทำบุญโดยโจทก์นำไปทำบุญแล้ว ซึ่งโจทก์ไม่เคยยกข้อเท็จจริงดังกล่าวขึ้นปฏิเสธตั้งแต่ในชั้นที่โจทก์ให้การต่อคณะกรรมการสอบสวนข้อเท็จจริงของจำเลย เพิ่งยกขึ้นมาอ้างขณะเบิกความต่อศาลในคดีดังกล่าว เมื่อศาลแรงงานกลางสืบพยานทั้งสองฝ่ายในคดีดังกล่าวเสร็จสิ้นและนัดฟังคำพิพากษา  โจทก์กลับยื่นใบลาออกก่อนวันนัดฟังคำพิพากษา หากโจทก์ไม่ลาออกศาลแรงงานกลางก็ต้องพิจารณาว่าโจทก์กระทำผิดทุจริตต่อหน้าที่หรือไม่  หากโจทก์กระทำผิดศาลแรงงานกลางก็ต้องมีคำสั่งอนุญาตให้จำเลยลงโทษไล่โจทก์ออกได้ ทั้งจำเลยก็ไม่ได้อนุมัติให้โจทก์ลาออกเนื่องจากเห็นว่าคดีดังกล่าวยังอยู่ระหว่างพิจารณาและโจทก์มิได้ยื่นใบลาออกล่วงหน้าไม่น้อยกว่า  30  วัน  ตามระเบียบของจำเลย  อันแสดงให้เห็นว่าโจทก์คาดหมายได้ว่าศาลแรงงานกลางอาจจะอนุญาตให้จำเลยลงโทษโจทก์โดยการไล่ออกหรือเลิกจ้าง  โจทก์จึงชิงลาออกเสียก่อนเพื่อไม่ให้กระบวนการพิจารณาในการขอลงโทษกรรมการลูกจ้างตามกฎหมายดำเนินต่อไปได้  พฤติการณ์ทั้งหลายส่อให้เห็นถึงความไม่สุจริตในการลาออกของโจทก์ เพื่อที่จะแสวงหาประโยชน์จากการลาออกเนื่องจากหากโจทก์ถูกเลิกจ้างหรือไล่ออกเพราะเหตุทุจริต ย่อมทำให้โจทก์เสียสิทธิที่จะได้รับเงินสมทบกองทุนสำรองเลี้ยงชีพหรือสิทธิประโยชน์อื่นที่อาจจะได้รับตามกฎหมาย จึงเป็นการแสวงหาประโยชน์โดยอา ศัยบทบัญญัติแห่งกฎหมายอย่างผิดทำนองคลองธรรมและขัดต่อต่อวัตถุประสงค์ของกฎหมาย แม้จำเลยจะมีคำสั่งเลิกจ้างโจทก์หลังจากโจทก์ลาออกแต่โจทก์อาศัยเหตุลาออกดังกล่าว มาเป็นมูลฟ้องร้องคดีนี้เพื่อให้เพิกถอนคำสั่งเลิกจ้างของจำเลยอันเป็นการใช้สิทธิโดยไม่สุจริตเช่นนี้ ย่อมเป็นการใช้สิทธิโดยไม่ชอบด้วยประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์  มาตรา  ๕  โจทก์จึงไม่อาจอ้างเหตุจากการลาออกโดยไม่สุจริตมาขอเพิกถอนคำสั่งไล่โจทก์ออกของจำเลยเพื่อให้โจทก์ได้รับสิทธิประโยชน์ต่างๆ  จากการลาออกและให้จำเลยใช้ค่าเสียหายแก่โจทก์ได้ โจทก์ไม่มีอำนาจฟ้อง และปัญหาเรื่องอำนาจฟ้องเกี่ยวกับการใช้สิทธิโดยไม่สุจริตเป็นข้อกฎหมายอันเกี่ยวด้วยความสงบเรียบร้อยของประชาชน ศาลฎีกาย่อมยกขึ้นวินิจฉัยได้ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง  มาตรา  ๑๔๒ (๕) , ๒๔๖  ประกอบพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน  พ.ศ.  ๒๕๒๒  มาตรา  ๓๑  กรณีจึงไม่จำต้องวินิจฉัยว่าการที่ศาลแรงงานกลางยังไม่ได้วินิจฉัยคำสั่งของจำเลยที่ไล่โจทก์ออกหลังจากที่โจทก์ลาออกแล้วชอบหรือไม่นั้น  เป็นการวินิจฉัยที่ไม่ชอบด้วยกระบวนพิจารณาและจำเลยต้องใช้ค่าเสียหายแก่โจทก์ดังที่โจทก์อุทธรณ์หรือไม่ เพราะไม่ทำให้ผลแห่งคดีเปลี่ยนแปลง

                                                                                  เรียบเรียงโดย บริษัท กฎหมายปาระมี จำกัด