คำพิพากษาฎีกาที่    ๙๔๐๐ - ๙๔๒/๕๘

เลือกปฏิบัติในการลงโทษระเบียบการห้ามใส่ตุ้มหูมาทำงาน  บังคับใช้ได้  แต่เลือกปฏิบัติในการลงโทษไม่ได้

                ผู้ร้องทั้งสามสำนวนยื่นคำร้องว่า   ผู้คัดค้านทั้งสามได้รับแต่งตั้งจากสหภาพแรงงานโซดิกให้เป็นกรรมการลูกจ้างในสถานประกอบกิจการของผู้ร้อง   เมื่อวันที่  ๒๔  พฤษภาคม  ๒๕๕๐  เวลา  ๒๐.๓๐ นาฬิกา  ถึงเวลา  ๒๑  นาฬิกา  ซึ่งเป็นเวลาหลังเลิกปฏิบัติงาน   ผู้คัดค้านที่  ๑  เข้ามาอยู่ในพื้นที่อาคารสำนักงานบริเวณส่วนที่เป็นห้องประชุมโดยไม่มีหน้าที่เกี่ยวข้องและไม่ได้รับอนุญาตจากผู้ร้อง อีกทั้งระหว่างเดือนมีนาคม  ๒๕๕๐  ถึงวันที่  ๒๔   พฤษภาคม   ๒๕๕๐  ในขณะเวลาทำงานตามหน้าที่  ผู้คัดค้านที่  ๑ แต่งกายผิดระเบียบและข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานอันชอบด้วยกฎหมายของผู้ร้องโดยใส่ตุ้มหูหรือต่างหูมาทำงาน  การกระทำของผู้คัดค้านที่ ๑ ถือว่ามีเจตนากระทำการโดยขาดความยำเกรงต่อระเบียบและข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานและการปกครองบังคับบัญชาภายในองค์กร  ซึ่งเป็นการกระทำที่ฝ่าฝืนข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานในหมวด  ๗  ว่าด้วยวินัยและโทษทางวินัย  ข้อ  ๒  วินัยพนักงาน   พนักงานจะต้องปฏิบัติตามระเบียบ  ดังต่อไปนี้   คือ  ข้อ  ๒.๑.๑  เชื่อฟังและปฏิบัติตามคำสั่งของผู้บังคับบัญชา  ข้อ   ๒.๑.๖   พนักงานที่เข้ามาในบริเวณของบริษัทจะต้องแต่งกายให้ถูกต้องตามระเรียบของบริษัท ข้อ  ๒.๑.๗   นอกจากการทำงานตามหน้าที่ห้ามเข้ามาหรืออยู่ภายในสถานที่ทำงานโดยไม่ได้รับอนุญาต ผู้ร้องสามารถใช้อำนาจลงโทษผู้คัดค้านที่  ๑  ได้ตามระเบียบและข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานในหมวด  ๗  ข้อ  ๓  โทษทางวินัย  ที่พนักงานต้องพึงปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด ผู้ใดฝ่าฝืนถือว่ากระทำผิด นอกจากนี้เมื่อวันที่ ๔ กรกฎาคม ๒๕๕๐  เวลา  ๑๐.๒๐  นาฬิกา  ถึง ๑๑ นาฬิกา  ผู้ร้องโดยนายภราดร  คงมณี  ผู้จัดการฝ่ายบุคคล  ซึ่งได้รับมอบหมายจากผู้มีอำนาจของผู้ร้องเรียกนายจรูญ เถื่อนมิ่งมาศ  ลูกจ้างในแผนก  Assembly  (อยู่ที่อาคารโรงงาน  ๓)   ให้มารับทราบการลงโทษเป็นลายลักษณ์อักษร  ฐานฝ่าฝืนระเบียบและข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของผู้ร้องในหมวด  ๓  ว่าด้วยวันลาและหลักเกณฑ์การลา  ข้อ  ๒  และหมวด  ๗  ว่าด้วยวินัยและโทษทางวินัย ข้อ  ๒  และข้อ  ๓  ณ  ที่ทำการของฝ่ายบุคคล (อาคาร ๑)  แต่ปรากฏว่าในช่วงเวลาดังกล่าวผู้คัดค้านทั้งสามเดินทางยังที่ทำการฝ่ายบุคคลพร้อมนายจรูญ  ซึ่งผู้ร้องหรือผู้มีอำนาจของผู้ร้องมิได้มีคำสั่งเรียก  ทั้งนี้โดยขาดความเคารพยำเกรงต่อผู้บังคับบัญชา ผู้คัดค้านทั้งสามยังกล่าวข้อความอันเป็นเท็จต่อหัวหน้างานและขณะปฏิบัติหน้าที่อยู่ว่าผู้ร้องโดยฝ่ายบุคคลเรียกให้มาพบ และมีเจตนาที่จะกระทำการอันเป็นปฏิปักษ์ต่อผู้ร้อง ระเบียบและข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของผู้ร้อง  โดยร่วมกันพูดจายุยงให้นายจรูญไม่ต้องลงชื่อรับทราบการลงโทษตามระเบียบและข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของผู้ร้องที่ถูกต้องตามกฎหมาย    การกระทำของผู้คัดค้านทั้งสามถือว่ามีเจตนากระทำการโดยก่อให้เกิดความเสียหายแก่ผู้ร้อง ขาดความยำเกรงต่อระเบียบข้อบังคับและการปกครองบังคับบัญชาภายในองค์กร   ละทิ้งหน้าที่การงานโดยไม่มีเหตุผลอันสมควร  จนเป็นเหตุให้ผู้ร้องได้รับความเสียหาย   เพื่อเป็นการรักษาไว้ซึ่งระเบียบและข้อบังคับ   อำนาจบังคับบัญชา   และความเสมอภาคเท่าเทียมกันในการปฏิบัติระหว่างผู้ร้องกับลูกจ้างคนอื่น  ผู้ร้องพิจารณาการกระทำของผู้คัดค้านทั้งสามแล้ว  เห็นว่า  เป็นการฝ่าฝืนข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานในหมวด ๗ ว่าด้วยวินัยและโทษทางวินัย   ข้อ  ๒  วินัยพนักงาน  พนักงานต้องปฏิบัติตามระเบียบดังต่อไปนี้  ข้อ  ๒.๑.๑  เชื่อฟังและปฏิบัติตามคำสั่งผู้บังคับบัญชา  ข้อ  ๒.๑.๒  ห้ามช่วยเหลือหรือสนับสนุนชักจูงรู้เห็นเป็นใจหรือเพิกเฉยต่อการกระทำความผิดของพนักงานอื่น  ข้อ   ๒.๑.๑๗   ห้ามละทิ้งหน้าที่หรือขาดงานไปโดยไม่มีเหตุผลอันสมควร  ขอให้ศาลอนุญาตให้ผู้ร้องลงโทษผู้คัดค้านที่  ๑  โดยการตักเตือนด้วยวาจาและเป็นหนังสือ   และผู้คัดค้านที่  ๒  และที่  ๓  โดยการตักเตือนเป็นหนังสือ

                ผู้คัดค้านทั้งสามยื่นคำคัดค้านว่า  เมื่อวันที่   ๒๔  พฤษภาคม  ๒๕๕๐  เวลา  ๒๐.๓๐ นาฬิกา ผู้คัดค้านที่  ๑  เลิกงานตามปกติและออกจากอาคารที่ทำงานโรงงาน  ๑  เดินมาที่อาคารสำนักงาน  ขณะนั้นนอกเวลาการทำงาน  แต่ผู้คัดค้านที่  ๑  มีเหตุจำเป็นต้องไปพบกับนายพิชิต  โสมิ่งมี  และนายภูธร  เจริญตาม  ที่ปรึกษาของสหภาพแรงงานโซดิกที่มาเข้าร่วมเจรจาข้อเรียกร้องของบริษัทคิตะมูระ  จำกัด  ซึ่งตั้งอยู่ภายในบริเวณเดียวกับบริษัทผู้ร้องที่ห้องรับแขกอาคารสำนักงาน  เมื่อผู้คัดค้านที่  ๑  พบและปรึกษาเกี่ยวกับข้อเรียกร้องและผลการเจรจาแล้ว  ผู้คัดค้านที่  ๑  ก็ออกจากบริษัทผู้ร้อง  ผู้คัดค้านที่  ๑  ไม่มีเจตนาที่จะฝ่าฝืนระเบียบและข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของผู้ร้อง ที่ผู้ร้องกล่าวหาว่าฝ่าฝืนระเบียบและข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานในข้อ  ๒.๑.๗ จึงไม่ชอบด้วยเหตุผล  ส่วนการแต่งกายที่ลูกจ้างได้ปฏิบัติมาโดยตลอด  ตามระเบียบและข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานข้อ ๒.๑.๖ การใส่ตุ้มหูหรือต่างหูมาทำงานนั้นมีทั้งลูกจ้างหญิงและลูกจ้างชายจำนวนมากและผู้ร้องไม่ถือว่ามีความผิดแต่อย่างใด   การที่ผู้ร้องกล่าวหาว่าผู้คัดค้านที่  ๑  ฝ่าฝืนระเบียบเกี่ยวกับการแต่งกายดังกล่าวจึงไม่ชอบด้วยการปฏิบัติ   ผู้ร้องยกเหตุใส่ตุ้มหูหรือต่างหูเพื่อมาลงโทษผู้คัดค้านที่  ๑  จึงเป็นการเลือกปฏิบัติต่อกรรมการลูกจ้าง  ไม่ชอบและไม่เป็นธรรม   สำหรับวันที่  ๔  กรกฎาคม  ๒๕๕๐  เวลาประมาณ  ๘.๓๐  นาฬิกา   ผู้คัดค้านทั้งสามได้รับการร้องทุกข์ด้วยวาจาจากพนักงานคือนายจรูญ  เถื่อนมิ่งมาศ เกี่ยวกับการลงโทษตักเตือนเป็นลายลักษณ์อักษรกรณีลางาน   ผู้คัดค้านทั้งสามจึงแจ้งให้นางชลธิชา  เปลี่ยนผดุง  นายจักรพงษ์  ขวัญเมือง  และนายเสน่ห์  จันทร์ฟู   ซึ่งเป็นหัวหน้างานได้รับทราบ   และขอขึ้นไปพร้อมกับนายจรูญในเวลา  ๑๐.๒๐   นาฬิกา   เพื่อพบกับนายภราดร  คงมณี   ผู้จัดการฝ่ายบุคคล   ซึ่งหัวหน้างานก็อนุญาตให้ไปได้  เมื่อผู้คัดค้านทั้งสามพบกับฝ่ายบุคคลได้รับฟังข้อเท็จจริงต่างๆ   เกี่ยวกับนายจรูญไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ    กับฝ่ายบุคคลการประชุมรับฟังข้อเท็จจริงใช้เวลาประมาณ  ๒๐  นาที  หลังจากนั้นผู้คัดค้านทั้งสามก็กลับไปทำงานที่แผนกตามปกติ การกระทำหน้าที่ดังกล่าวของผู้คัดค้านทั้งสามไม่ได้ทำความเสียหายแก่งาน และได้บอกกล่าวแก่ผู้บังคับบัญชาให้ทราบล่วงหน้าตามที่มีการปฏิบัติประจำมาก่อนแล้ว ผู้คัดค้านทั้งสามไม่มีเจตนาที่จะขัดคำสั่งของผู้บังคับบัญชาหรือกล่าววาจาเท็จหรือฝ่าฝืนระเบียบและข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของผู้ร้อง   ไม่ได้ละทิ้งหน้าที่การงานไปโดยไม่มีเหตุผลอันสมควรและระยะเวลาเพียง  ๒๐  นาที  ไม่ได้ทำให้ผู้ร้องเกิดความเสียหายใดๆ   ผู้คัดค้านทั้งสามจึงไม่มีความผิดตามระเบียบและข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานตามคำร้อง  ผู้คัดค้านทั้งสามเพิ่งทราบว่าผู้ร้องขออนุญาตลงโทษโดยการตักเตือนเป็นลายลักษณ์อักษร   ซึ่งผู้ร้องไม่เคยแจ้งให้ผู้คัดค้านทั้งสามทราบเรื่องมาก่อน ผู้คัดค้านทั้งสามจึงไม่มีโอกาสที่จะปรึกษาหารือเพื่อทำความเข้าใจกับผู้ร้อง   ทำให้เกิดคดีความตามที่ปรากฏอยู่   ผู้คัดค้านทั้งสามไม่ได้รับความเป็นธรรมในการปฏิบัติตามระเบียบและข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงาน   ขอให้ยกคำร้อง 

                ศาลแรงงานกลางพิจารณาแล้ว   มีคำสั่งอนุญาตให้ลงโทษตักเตือนผู้คัดค้านที่  ๑  ด้วยวาจา   ฐานแต่งกายผิดระเบียบของผู้ร้อง  คำขออื่นนอกจากนี้ให้ยก

                ผู้ร้องและผู้คัดค้านที่  ๑  อุทธรณ์ต่อศาลฎีกา

 

                ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานตรวจสำนวนประชุมปรึกษาแล้ว  ศาลแรงงานกลางฟังข้อเท็จจริงและปรากฏข้อเท็จจริงตามที่คู่ความไม่โต้แย้งกันและศาลแรงงานกลางวินิจฉัยว่าผู้คัดค้านทั้งสามเป็นพนักงานของผู้ร้อง   ขณะเกิดเหตุเป็นกรรมการลูกจ้าง  โดยผู้คัดค้านที่  ๑  เป็นประธานสหภาพแรงงานโซดิก  กรณีเมื่อวันที่   ๒๔  พฤษภาคม   ๒๕๕๐  ระหว่างเวลา  ๒๐.๓๐  นาฬิกา  ถึง ๒๑  นาฬิกา  ผู้คัดค้านที่  ๑  ซึ่งเลิกจากงานแล้วเข้ามาอยู่ในพื้นที่อาคารสำนักงานของบริษัทผู้ร้องส่วนที่เป็นห้องรับแขกของอาคาร  ๑  ไม่ได้เข้าไปในห้องประชุม และเข้าไปเพื่อพูดคุยกับบุคคลภายนอกที่ได้รับอนุญาตให้ผ่านเข้ามาในบริเวณดังกล่าวเพื่อร่วมประชุมโดยเพียงนั่งพูดคุยกันบริเวณห้องรับแขกของอาคารเท่านั้น ซึ่งบริเวณห้องรับแขกดังกล่าวไม่น่าจะเป็นบริเวณที่ผู้ร้องห้ามมิให้พนักงานของผู้ร้องเข้าไปหรือต้องขออนุญาตโดยเฉพาะทั้งนายกฤษฎา  อังควานิช พนักงานรักษาความปลอดภัยบริเวณห้องรับแขก  และนายสมพงษ์  ปลาโพธิ์   พนักงานรักษาความปลอดภัยบริเวณประตูเข้าออกบริษัทผู้ร้องซึ่งเห็นผู้คัดค้านที่ ๑ เข้าไปพูดคุยกับบุคคลภายนอกบริเวณห้องรับแขกดังกล่าวก็มิได้แจ้งให้ผู้คัดค้านที่  ๑  ออกไปจากบริเวณห้องรับแขก  ผู้คัดค้านที่  ๑  จึงมิได้มีเจตนาฝ่าฝืนเข้าไปในอาคารสถานที่ทำงานของผู้ร้องซึ่งเป็นบริเวณที่ห้ามเข้าอันจะถือว่าเป็นการขัดคำสั่งและผิดวินัย จึงไม่อนุญาตให้ลงโทษตักเตือนด้วยวาจาผู้คัดค้านที่  ๑  ในกรณีนี้   สำหรับกรณีที่ผู้คัดค้านที่  ๑  ใส่ตุ้มหูหรือต่างหูมาทำงานนั้นผู้ร้องมีประกาศ   เรื่องระเบียบการแต่งกายของพนักงานเอกสารหมาย  ร.๒  ข้อ  ๔   ห้ามพนักงานชายทุกคนสวมใส่ตุ้มหู  ตั้งแต่ผู้คัดค้านที่  ๑  เข้ามาทำงานใส่ตุ้มหูหรือต่างหูมาตลอดและมีพนักงานชายคนอื่นใส่ตุ้มหูหรือต่างหูมาทำงานโดยผู้ร้องไม่เคยลงโทษ  เมื่อผู้คัดค้านที่ ๑  รับว่าได้กระทำผิดโดยใส่ตุ้มหูหรือต่างหูมาทำงานจริงอันเป็นการฝ่าฝืนระเบียบการแต่งกายดังกล่าวของผู้ร้องที่ยังคงมีอยู่   ที่ผู้คัดค้านที่  ๑  อ้างว่าตั้งแต่เข้ามาทำงานก็ใส่ตุ้มหูหรือต่างหูมาตลอด ทั้งพนักงานชายหลายคนใส่ตุ้มหูหรือต่างหูมาทำงานผู้ร้องไม่ถือเป็นการผิดระเบียบที่สำคัญและไม่เคยลงโทษ  ไม่ได้หมายความว่าการฝ่าฝืนระเบียบของผู้คัดค้านที่  ๑  ไม่เป็นความผิด   เมื่อผู้คัดค้านที่  ๑  ฝ่าฝืนต้องถือว่ากระทำความผิด  ทั้งผู้ร้องของอนุญาตลงโทษผู้คัดค้านที่  ๑  โดยการเตือนด้วยวาจา  ซึ่งเป็นการลงโทษทางวินัยในขั้นแรกเหมาะสมแล้วจึงอนุญาต   ส่วนการที่ผู้คัดค้านทั้งสามร่วมกันไปพบฝ่ายบุคคลกับนายจรูญ พนักงานของผู้ร้องที่จะถูกลงโทษตามคำขอของนายจรูญเอง แม้ทางฝ่ายบุคคลของผู้ร้องไม่ได้สั่งให้ร่วมไปด้วยก็ตาม แต่เมื่อพิจารณาถึงหน้าที่ของกรรมการลูกจ้างตามกฎหมายแล้ว การกระทำของผู้คัดค้านทั้งสามก็ยังถือได้ว่าเป็นความพยายามระงับข้อขัดแย้งและหาทางประนีประนอมปรองดองกันในข้อขัดแย้งที่เกิดขึ้นในสถานประกอบกิจการตามหน้าที่ของกรรมการลูกจ้าง ทั้งผู้คัดค้านทั้งสามขออนุญาตและได้รับอนุญาตจากหัวหน้างานให้ไปแล้ว จึงไม่ถือว่าเป็นการละทิ้งหน้าที่โดยไม่มีเหตุผลอันสมควรตามที่ผู้ร้องอ้าง  สำหรับข้อที่นายภราดร  คงมณี  ผู้จัดการฝ่ายบุคคล  อ้างว่าสั่งให้ผู้คัดค้านทั้งสามกลับไปทำงาน   แต่ผู้คัดค้านทั้งสามฝ่าฝืนไม่ยอมกลับนั้นสาเหตุเพราะไม่ได้เรียกพบเท่านั้น  และตามบันทึกของนายภราดรท้ายเอกสารหมาย ร.๖ ไม่มีข้อความระบุถึงเรื่องที่นายภราดรสั่งให้ผู้คัดค้านทั้งสามกลับไปทำงานแต่ผู้คัดค้านทั้งสามฝ่าฝืนไม่กลับอันจะถือเป็นการขัดคำสั่งผู้บังคับบัญชาแต่อย่างใดจึงไม่น่าเชื่อว่านายภราดรมีคำสั่งและผู้คัดค้านทั้งสามฝ่าฝืนไม่ปฏิบัติตามดังกล่าว   ส่วนที่ผู้ร้องอ้างว่าผู้คัดค้านทั้งสามพูดทำนองยุยงไม่ให้นายจรูญยอมรับผิดตามที่ถูกเตือนและไม่ให้ลงชื่อรับทราบหนังสือเตือนนั้น  การที่นายจรูญไม่ยอมลงชื่อรับทราบหนังสือเตือนนั้น   ไม่ถือเป็นความผิด   ทั้งผู้ร้องซึ่งเป็นนายจ้างยังมีวิธีการแจ้งหนังสือเตือนถึงลูกจ้างที่กระทำผิดโดยวิธีอื่นได้อีก ดังนั้นหากผู้คัดค้านทั้งสามจะพูดไม่ให้นายจรูญยอมรับผิดและลงชื่อรับทราบหนังสือเตือนจริงก็ไม่อาจถือว่าเป็นการรู้เห็นเป็นใจหรือให้การสนับสนุนการกระทำของนายจรูญตามคำร้องแต่อย่างใด    จึงไม่อนุญาตให้ลงโทษผู้คัดค้านทั้งสามโดยการตักเตือนเป็นหนังสือ

               คดีมีปัญหาต้องวินิจฉัยตามอุทธรณ์ผู้ร้องว่า  ผู้ร้องมีเหตุในการขออนุญาตลงโทษตักเตือนผู้คัดค้านทั้งสามเป็นหนังสือหรือไม่ โดยผู้ร้องอุทธรณ์ในทำนองว่า การที่ผู้คัดค้านทั้งสามซึ่งเป็นกรรมการลูกจ้างมาพบฝ่ายบุคคลในเวลาทำงานเพราะเหตุที่นายจรูญ เถื่อนมิ่งมาศ  ถูกลงโทษนั้น  ไม่ใช่หน้าที่ของกรรมการลูกจ้าง  ดังนั้น  การกระทำของผู้คัดค้านทั้งสามจึงเป็นการฝ่าฝืนระเบียบและข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของผู้ร้องนั้น เห็นว่า ผู้คัดค้านทั้งสามเป็นกรรมการลูกจ้าง การที่ผู้คัดค้านทั้งสามติดตามนายจรูญ  เถื่อนมิ่งมาศ  ซึ่งเป็นเพื่อนพนักงานไปยังฝ่ายบุคคล  โดยได้รับอนุญาตจากหัวหน้างานซึ่งเป็นผู้บังคับบัญชาและเมื่อไปถึงก็ไม่ปรากฏว่านายภราดร  คงมณี  ผู้จัดการฝ่ายบุคคล   มีคำสั่งให้ผู้คัดค้านทั้งสามกลับมาทำงานแต่อย่างใด  การกระทำของผู้คัดค้านทั้งสามจึงยังไม่อาจถือได้ว่าเป็นการละทิ้งหน้าที่อันเป็นการฝ่าฝืนระเบียบและข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของผู้ร้องที่ศาลแรงงานกลางมีคำสั่งมานั้น ศาลฎีกาเห็นพ้องด้วย อุทธรณ์ของผู้ร้องฟังไม่ขึ้น

             คดีมีปัญหาต้องวินิจฉัยตามอุทธรณ์ของผู้คัดค้านที่  ๑  ว่า   กรณีมีเหตุสมควรอนุญาตให้ลงโทษตักเตือนผู้คัดค้านที่  ๑   ด้วยวาจา  ฐานแต่งกายผิดระเบียบของผู้ร้องหรือไม่   โดยผู้คัดค้านที่  ๑  อุทธรณ์ว่า  พนักงานชายรวมทั้งผู้คัดค้านที่  ๑  ใส่ตุ้มหูหรือต่างหูโดยไม่มีใครถูกลงโทษ  การใส่ตุ้มหูหรือต่างหูเป็นเครื่องประดับทั่วไป  การที่ผู้ร้องห้ามมิให้ผู้คัดค้านที่  ๑  ใส่ตุ้มหูหรือต่างหูจึงเป็นการเลือกปฏิบัติต่อผู้คัดค้านที่  ๑  และขัดต่อสิทธิเสรีภาพของผู้คัดค้านที่ ๑  นั้น  เห็นว่า   ผู้ร้องออกประกาศเรื่อง  ระเบียบการแต่งกายของพนักงาน  เอกสารหมาย ร.๔ เพื่อให้เกิดความเป็นระเบียบเรียบร้อยมากยิ่งขึ้น  รวมถึงเป็นการสร้างภาพพจน์ที่ดีแก่บริษัท  โดยผู้ร้องได้กำหนดระเบียบดังนี้  ข้อ  ๔  ห้ามพนักงานชายทุกคนสวมใส่ตุ้มหูและไว้ผมยาว  (ซึ่งเป็นการสร้างบุคลิกภาพไม่เหมาะสมในการเป็นพนักงานที่ดีของบริษัท)  ซึ่งผู้ร้องสามารถกระทำได้  ประกาศดังกล่าวจึงใช้บังคับได้   แต่เมื่อได้ความว่ามีลูกจ้างผู้ร้องคนอื่นซึ่งเป็นพนักงานชายใส่ตุ้มหูหรือต่างหูมาทำงานอันเป็นการฝ่าฝืนระเบียบตามประกาศดังกล่าวโดยผู้ร้องมิได้ลงโทษ คงลงโทษเฉพาะผู้คัดค้านที่  ๑  เพราะเหตุที่ผู้คัดค้านที่  ๑  เป็นกรรมการลูกจ้างจึงเป็นการเลือกปฏิบัติ   กรณีจึงไม่มีเหตุสมควรอนุญาตให้ผู้ร้องลงโทษตักเตือนผู้คัดค้านที่ ๑  ด้วยวาจา ฐานแต่งกายผิดระเบียบของผู้ร้องได้   ที่ศาลแรงงานกลางมีคำสั่งมานั้น   ศาลฎีกาไม่เห็นพ้องด้วย  อุทธรณ์ของผู้คัดค้านที่   ๑  ฟังขึ้น

               พิพากษาแก้เป็นว่า   ให้ยกคำร้องของอนุญาตลงโทษผู้คัดค้านที่  ๑  ฐานแต่งกายผิดระเบียบของผู้ร้อง    นอกจากที่แก้ให้เป็นไปตามคำสั่งศาลแรงงานกลาง.