คำพิพากษาฎีกาที่    ๑๐๗๔/๕๘ 

  ลงโทษพักงานโดยไม่จ่ายค่าจ้างและเตือนในคราวเดียวกันได้  ตามข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงาน

 

                โจทก์ฟ้องว่า   เมื่อวันที่   ๔   สิงหาคม   ๒๕๔๙   จำเลยจ้างโจทก์เข้าทำงานเป็นลูกจ้างตำแหน่งซุปเปอร์ไวเซอร์  แผนกซ่อมบำรุงเครื่องจักร  ได้รับค่าจ้างอัตราสุดท้ายเดือนละ  ๒๔,๒๕๐  บาท  กำหนดจ่ายค่าจ้างทุกวันที่  ๑๕  และวันสิ้นเดือน  ต่อมาวันที่  ๓๐  เมษายน  ๒๕๕๔  จำเลยเลิกจ้างโจทก์โดยโจทก์ไม่มีความผิด  ไม่ได้บอกกล่าวล่วงหน้าและเป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม  ขอให้บังคับจำเลยจ่ายค่าชดเชย  ๑๔๕,๕๐๐  บาท  พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  ๑๕  ต่อปี  ค่าจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า  ๑๒,๑๒๕  บาท  เงินโบนัส  ๘,๐๘๓.๓๓  บาท  และค่าเสียหายจากการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม  ๓๐๐,๐๐๐  บาท  พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  ๗.๕  ต่อปี  ทั้งนี้ดอกเบี้ยทุกจำนวนให้นับจากวันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์  และให้จำเลยปิดประกาศที่บอร์ดว่าโจทก์ไม่ได้กระทำความผิดเป็นเวลา ๑  เดือน 

             จำเลยให้การว่า  โจทก์เป็นลูกจ้างจำเลยเมื่อวันที่  ๔  สิงหาคม  ๒๕๔๙   ได้รับค่าจ้างอัตราสุดท้ายเดือนละ  ๒๔,๒๕๐  บาท  กำหนดจ่ายค่าจ้างทุกวันที่  ๑๔  และ ๒๙ ของทุกเดือน  เมื่อวันที่  ๗  เมษายน  ๒๕๕๔  ผู้บังคับบัญชาโดยตรงของโจทก์มอบหมายงานให้โจทก์ออกแบบอุปกรณ์วัดความสูงของเครื่องจักร แต่โจทก์มิได้ทำตามและใช้กริยาวาจาที่ก้าวร้าวท้าทายผู้บังคับบัญชา เป็นการกระทำผิดซ้ำคำเตือน ซึ่งจำเลยได้เคยมีหนังสือเตือนมาก่อนหน้านี้แล้ว จำเลยจึงหนังสือเลิกจ้างโจทก์ในวันที่ ๒๘ เมษายน  ๒๕๕๔  ให้มีผลเป็นการเลิกจ้างในวันที่ ๓๐ เมษายน ๒๕๕๔ การกระทำของโจทก์เป็นการกระทำผิดร้ายแรงและเป็นการกระทำผิดซ้ำคำเตือน  มีเหตุสมควรเลิกจ้างถือไม่ได้ว่าเป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม  จำเลยจึงไม่ต้องจ่ายค่าชดเชย  ค่าจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า   เงินโบนัสและค่าเสียหายแก่โจทก์  ขอให้ยกฟ้อง

              ศาลแรงงานกลางพิจารณาแล้ว  พิพากษาให้จำเลยจ่ายค่าชดเชย  ๑๔๕,๕๐๐  บาท  พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  ๑๕  ต่อปี  นับแต่วันฟ้องจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์  ส่วนคำขออื่นนอกจากนี้ให้ยก

                ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานตรวจสำนวนประชุมปรึกษาแล้ว  ศาลแรงงานกลางฟังข้อเท็จจริงว่า  โจทก์ทำงานเป็นลูกจ้างจำเลยเมื่อวันที่  ๔  สิงหาคม  ๒๕๔๙  ตำแหน่งซุปเปอร์ไวเซอร์แผนกซ่อมบำรุงเครื่องจักร  ได้รับค่าจ้างอัตราสุดท้ายเดือนละ  ๒๔,๒๕๐  บาท  นายสมชาย  เพชรพิรุณ  ซึ่งมีตำแหน่งเป็นผู้จัดการแผนกซ่อมบำรุงเครื่องจักรเป็นผู้บังคับบัญชาของโจทก์  นายปรีชา  ผ่องประเสริฐ  เป็นผู้บังคับบัญชาของนายสมชายเคยได้รับรายงานความประพฤติของโจทก์จากนายสมชายว่าโจทก์มีความประพฤติก้าวร้าว  หยาบคาย  ตามเอกสารหมาย  ล.๓  และมีการสอบข้อเท็จจริงเกี่ยวกับเรื่องดังกล่าว  ซึ่งโจทก์ยอมรับว่าได้กระทำความผิดตามที่ถูกกล่าวหา  ตามเอกสารหมาย  ล.๑๒  จำเลยจึงลงโทษโจทก์ด้วยการพักงาน  ๗  วัน  โดยไม่จ่ายค่าจ้างและออกหนังสือเตือนด้วย  ตามเอกสารหมาย  จ.๑  หลังจากนั้นนายปรีชายังได้รับรายงานเกี่ยวกับความประพฤติของโจทก์เรื่องมีพฤติกรรมก้าวร้าวต่อผู้บังคับบัญชา ตามเอกสารหมาย ล.๑๘  ผลการสอบข้อเท็จจริงปรากฏว่าโจทก์โต้เถียงปฏิเสธไม่ทำงานตามที่ผู้บังคับบัญชามอบหมายและใช้วาจาก้าวร้าว ท้าทายผู้บังคับบัญชาให้จ้างออก  รายละเอียดตามบันทึกสอบสวนหาข้อเท็จจริงตามเอกสารหมาย  ล.๑๙ ต่อมาจำเลยมีหนังสือเลิกจ้างโจทก์อ้างเหตุฝ่าฝืนระเบียบข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานและได้ตักเตือนเป็นหนังสือแล้ว  ตามเอกสารหมาย  ล.๒๕  โจทก์มีระเบียบข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงาน  ตามเอกสารหมาย  ล.๒๒  และโจทก์สละคำขอให้จำเลยปิดประกาศที่บอร์ดว่าโจทก์ไม่ได้กระทำความผิดเป็นเวลา  ๑  เดือน  แล้ววินิจฉัยว่า หนังสือเตือนที่จำเลยนำมาอ้างเป็นเหตุเลิกจ้างโจทก์ย่อมสิ้นผลลง จึงไม่อาจนำมาอ้างเลิกจ้างโจทก์ได้อีก และการกระทำของโจทก์ไม่ถือว่าเป็นการกระทำผิดร้ายแรงเพราะไม่ปรากฏว่าจำเลยได้รับความเสียหาย  การที่จำเลยเลิกจ้างจึงไม่เข้าข้อยกเว้นตามพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน  พ.ศ.  ๒๕๔๑  มาตรา  ๑๑๙  (๔)

                คดีมีปัญหาต้องวินิจฉัยตามอุทธรณ์ของจำเลยว่าโจทก์กระทำผิดซ้ำคำเตือนหรือไม่  เห็นว่า  ระเบียบข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของจำเลย  ตามเอกสารหมาย  ล.๒๒  ข้อ  ๖.๔  กำหนดว่า  "พนักงานมีหน้าที่ต้องปฏิบัติตามวินัยอย่างเคร่งครัด  ถ้าพนักงานฝ่าฝืน/กระทำผิดวินัยของบริษัทจะถูกลงโทษตามลักษณะความผิดหรือความหนักเบาของการกระทำ ความผิด การลงโทษจะเป็นไปตามข้อหนึ่งข้อใดหรือหลายข้อรวมกันก็ได้" การที่โจทก์กระทำความผิดครั้งแรกและจำเลยลงโทษโจทก์ด้วยการให้พักงาน ๗ วัน  โดยไม่ได้รับค่าจ้างและไม่ให้โจทก์กระทำผิดซ้ำอีก  หากยังกระทำผิดวินัยไม่ว่ากรณีใดๆ  จำเลยจะพิจารณาลงโทษขั้นปลดออกโดยไม่จ่ายค่าชดเชยใดๆ ตามเอกสารหมาย จ.๑ ซึ่งมีลักษณะเป็นหนังสือตักเตือนด้วย เป็นการใช้ดุลพินิจในการใช้อำนาจบริหารจัดการของจำเลยที่จะลงโทษโจทก์หลายข้อรวมกันได้ตามข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของจำเลย การที่จำเลยลงโทษพักงานโจทก์และในขณะเดียวกันในคำสั่งลงโทษก็ยังมีคำเตือนอยู่ด้วย หาทำให้หนังสือเตือนนั้นสิ้นผลไปด้วยโทษพักงานที่โจทก์ได้รับไปแล้วไม่ เมื่อโจทก์แสดงกิริยาวาจาก้าวร้าว  และท้าทายต่อผู้บังคับบัญชาจนถูกตักเตือนเป็นหนังสือมาแล้ว  ตามเอกสารหมาย  จ.๑  ต่อมาโจทก์แสดงกิริยาวาจาก้าวร้าว หยาบคาย และท้าทายต่อผู้บังคับบัญชาอีก อันเป็นการกระทำผิดลักษณะเดียวกันกับในหนังสือเตือน  และยังไม่เกิน  ๑ ปี   นับแต่วันที่กระทำผิด  การกระทำของโจทก์จึงเป็นการกระทำผิดซ้ำคำเตือน จำเลยมีสิทธิเลิกจ้างโจทก์ได้โดยไม่ต้องจ่ายค่าชดเชยตามพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน  พ.ศ.  ๒๕๔๑  มาตรา  ๑๑๙ (๔)  ที่ศาลแรงงานกลางพิจารณาพิพากษาให้จำเลยจ่ายค่าชดเชยให้แก่โจทก์นั้นศาลฎีกาไม่เห็นพ้องด้วย อุทธรณ์ของจำเลยฟังขึ้น กรณีไม่จำต้องวินิจฉัยอุทธรณ์ข้ออื่นของจำเลยต่อไปเพราะไม่ทำให้ผลของคดีเปลี่ยนแปลง

                พิพากษาแก้เป็นว่า  ให้ยกฟ้องในส่วนของค่าชดเชยด้วย  นอกจากที่แก้ให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลแรงงานกลาง.