คำพิพากษาฎีกาที่    6921/57

ปฏิบัติหน้าที่บกพร่องและเพิกเฉยไม่ดูแลผลประโยชน์ของนายจ้าง  เป็นเหตุให้นายจ้างไม่ไว้วางใจในการทำงานได้เป็นการเลิกจ้างที่เป็นธรรม

                                      โจทก์ฟ้องว่า   เมื่อวันที่ 19  มกราคม  2545  จำเลยจ้างโจทก์เข้าทำงานเป็นลูกจ้างในตำแหน่งผู้จัดการโรงงาน   ครั้งสุดท้ายได้รับค่าจ้างเดือนละ  43,000  บาท  กำหนดจ่ายค่าจ้างทุกวันที่ 20  และวันที่  5  ของเดือนถัดไปต่อมาเมื่อวันที่  15  ธันวาคม  2550  จำเลยเลิกจ้างโจทก์อ้างว่าไม่สามารถทำงานร่วมกันได้ซึ่งไม่เป็นความจริงและมิใช่ความผิดของโจทก์โดยไม่บอกกล่าวล่วงหน้าตามกฎหมาย จำเลยจ่ายค่าชดเชยให้บางส่วนคงค้างจ่ายค่าชดเชยโจทก์อยู่อีก  59,000  บาท  จำเลยจ่ายสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าแก่โจทก์ครบถ้วน  ตั้งแต่เดือนพฤศจิกายน  2547  ถึงเดือนธันวาคม  2550  จำเลยค้างค่าจ้างโจทก์เป็นเงิน  375,000  บาท   ซึ่งโจทก์ขอคิดค่าจ้างค้างย้อนหลังเพียง  2  ปี  เป็นเงิน  240,000  บาท  ในการทำงานกับจำเลย  จำเลยมีข้อตกลงว่าด้วยการจ่ายค่าคอมมิสชันให้โจทก์ในการขายสินค้าให้แก่จำเลย  โดยกำหนดยอดขายต่อเดือนที่เกิน  400,000  บาท  จะให้ค่าคอมมิสชันแก่โจทก์ในอัตรา 2.5 % และจะจ่ายเงินให้โจทก์เมื่อเก็บจากลูกค้าได้ตั้งแต่เดือนมกราคม  2549  ถึงเดือนธันวาคม  2550  โจทก์สามารถขายสินค้าให้แก่จำเลยได้เป็นเงิน  9,284,451  บาท  โจทก์จึงมีสิทธิได้รับค่าคอมมิสชันภายหลังจากที่จำเลยเก็บเงินจากลูกค้าได้เป็นเงิน  21,837  บาท  ระหว่างทำงานกับจำเลย  จำเลยหักค่าพาหนะจากค่าจ้างโจทก์โดยโจทก์ไม่ยินยอม  จำเลยหักค่าจ้างตั้งแต่เดือนพฤศจิกายน  2550  ถึงเดือนธันวาคม  2550  เป็นเงิน  6,000  บาท  นอกจากนี้การเลิกจ้างโจทก์ด้วยเหตุดังกล่าวเป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม   ทำให้โจทก์ได้รับความเสียหาย  ต้องตกงานขาดรายได้ประจำ  ประกอบกับโจทก์มีอายุมากแล้วหางานทำใหม่ลำบาก  โจทก์ไม่ประสงค์จะทำงานกับจำเลย   ขอให้บังคับจำเลยจ่ายค่าคอมมิสชัน  21,837  บาท   ค่าเสียหายจากการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม  430,000  บาท  พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  7.5  ต่อปี   ค่าจ้างค้าง   246,000  บาท (240,000 + 6,000 บาท )  ค่าชดเชย  59,033  บาท  พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  15  ต่อปี นับแต่วันฟ้องจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์

                        จำเลยให้การว่า  โจทก์เป็นผู้จัดการโรงงาน  ครั้งสุดท้ายได้รับค่าจ้างเดือนละ  31,500 บาท โจทก์ไม่สามารถทำงานร่วมกับพนักงานอื่นและผู้ใต้บังคับบัญชาทำให้เกิดความขัดแย้งในองค์กรของจำเลยจนไม่สามารถควบคุมได้   ที่โจทก์อ้างว่าจำเลยค้างค่าจ้างตั้งแต่เดือนพฤศจิกายน  2547  ถึงเดือนธันวาคม  2550  ไม่เป็นความจริงเนื่องจากโจทก์คำนวณค่าจ้างต่อเดือนที่ได้รับจากจำเลยเดือนละ  43,000  บาท  ซึ่งจะมีส่วนต่างอยู่  11,500  บาท  เงินเดือนโจทก์จะมีอัตราเดือนละ  31,500  บาท  โจทก์จึงไม่มีสิทธิเรียกค่าจ้างค้างตามฟ้อง ยอดขายสินค้าของโจทก์ไม่ถึงกำหนดยอดขายที่จำเลยตกลงกับโจทก์  โจทก์จึงไม่มีสิทธิได้รับค่าตอบแทนประเภทค่าคอมมิสชันจากจำเลย  โจทก์สิ้นสภาพการเป็นพนักงานของจำเลยเมื่อวันที่  15  ธันวาคม  2550   หากจำเลยจ่ายค่าพาหนะจริงก็เป็นเงินเพียง  4,500  บาท   มิใช่  6,000  บาท จำเลยจ่ายค่าชดเชยให้โจทก์ตามกฎหมายเป็นเงิน  189,000  บาท   ครบถ้วนแล้ว   เหตุผลอีกประการหนึ่งที่โจทก์ไม่สามารถร่วมงานกับจำเลยได้เนื่องจากโจทก์ทำให้จำเลยไดรับความเสียหาย โดยขณะโจทก์ยังเป็นพนักงานของจำเลยอยู่เมื่อได้รับแจ้งจากลูกค้าว่าขอยกเลิกการสั่งสินค้า โจทก์ชอบที่จะแจ้งฝ่ายผลิตของจำเลยให้ทราบเพื่อยุติการผลิตเนื่องจากหากผลิตไปแล้วสินค้าจะไม่สามารถจำหน่ายให้แก่ผู้ใดได้ แต่โจทก์หาได้แจ้งไม่กลับปล่อยให้จำเลยผลิตสินค้าตามคำสั่งซื้อของลูกค้ารายนั้นตลอดมา  การกระทำของโจทก์จึงเป็นการกลั่นแกล้งจำเลยให้เกิดความเสียหาย เมื่อรวมกับเหตุผลที่โจทก์ไม่สามารถทำงานร่วมกับลูกจ้างอื่นของจำเลยได้   การเลิกจ้างของจำเลยเป็นธรรมแล้ว   ขอให้ยกฟ้อง

                  ศาลแรงงานกลางพิจารณาแล้ว   พิพากษาให้จำเลยจ่ายค่าจ้างค้างจำนวน  6,000  บาท  ค่าชดเชยจำนวน  24,000  บาท   ค่าเสียหายจากการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรมจำนวน  150,000  บาท   และค่าคอมมิสชันจำนวน  21,837  บาท   พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  15  ต่อปี   ในต้นเงินค่าจ้างค้างและค่าชดเชยดังกล่าว   และดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  7.5  ต่อปี   ในต้นเงินค่าเสียหายจากการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรมและค่าคอมมิสชันดังกล่าว   นับแต่วันฟ้อง  (วันที่  25  มกราคม  2550)   เป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์   คำขออื่นนอกจากนี้ให้ยก

                  ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานตรวจสำนวนประชุมปรึกษาแล้ว  ศาลแรงงานกลางฟังข้อเท็จจริงว่า  เมื่อวันที่  10  มกราคม  2545  จำเลยจ้างโจทก์เข้าทำงานเป็นลูกจ้างครั้งสุดท้ายทำหน้าที่ผู้จัดการทั่วไป   กำหนดจ่ายค่าจ้างทุกวันที่  20  และวันที่  5  ของเดือน  ต่อมาวันที่  15  ธันวาคม  2550  จำเลยมีหนังสือเลิกจ้างโจทก์อ้างว่าโจทก์ไม่สามารถทำงานให้จำเลยได้จึงจ่ายค่าชดเชยและสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าแก่โจทก์   ขณะทำงานจำเลยจ่ายเงินเดือนๆละ  31,500  บาท   และค่าพาหนะเดือนละ  4,000  บาท   แก่โจทก์  โจทก์เป็นผู้รับคำสั่งซื้อสินค้าจากลูกค้าประเทศสิงคโปร์   ต่อมาลูกค้าดังกล่าวแจ้งต่อโจทก์ว่ายกเลิกคำสั่งซื้อสินค้าขณะที่มีการผลิตสินค้าใกล้จะเสร็จ แต่โจทก์ไม่ได้แจ้งเรื่องนี้ให้จำเลยทราบ จำเลยเพิ่งทราบภายหลังเมื่อสินค้าผลิตเสร็จพร้อมส่งมอบและอยู่ระหว่างนำส่งสินค้าไปให้ลูกค้าที่ประเทศสิงคโปร์ จำเลยไม่สามารถจำหน่ายสินค้าดังกล่าวได้  แล้ววินิจฉัยว่า   โจทก์ได้รับค่าจ้างอัตราสุดท้ายเดือนละ  35,500  บาท   ซึ่งเป็นเงินเดือน  31,500  บาท   และค่าพาหนะ  4,000  บาท   ความเสียหายจากการที่ไม่สามารถจำหน่ายสินค้าได้นั้นไม่ใช่ความเสียหายโดยตรงที่เกิดจากโจทก์ไม่ได้แจ้งการยกเลิกคำสั่งซื้อสินค้าให้จำเลยทราบ   แต่เกิดจากลูกค้าประเทศสิงคโปร์ยกเลิกคำสั่งซื้อสินค้าอย่างกะทันหัน   การกระทำของโจทก์เป็นเพียงบกพร่องต่อหน้าที่เล็กน้อย   จำเลยเลิกจ้างโจทก์จึงเป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม

                     ที่โจทก์อุทธรณ์ว่า  โจทก์ได้รับเงินเดือนๆละ  43,000  บาท  โดยขณะเป็นผู้จัดการโรงงานได้รับเดือนละ  33,000  บาท  ต่อมาประธานของจำเลยแต่งตั้งให้โจทก์เป็นผู้จัดการทั่วไปและผู้จัดการฝ่ายการตลาดแล้วเพิ่มเงินให้อีกเดือนละ  10,000  บาท  นั้น  เห็นว่า   เป็นการโต้แย้งดุลพินิจในการรับฟังพยานหลักฐานของศาลแรงงานกลางที่ฟังข้อเท็จจริงว่าโจทก์ได้รับค่าจ้างอัตราสุดท้ายเดือนละ 35,500  บาท  ซึ่งเป็นเงินเดือน  31,500  บาท  และค่าพาหนะ  4,000  บาท  จึงเป็นอุทธรณ์ในข้อเท็จจริง   ต้องห้ามมิให้อุทธรณ์ตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน  พ.ศ.  2522  มาตรา  54  วรรคหนึ่ง   ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย

                  ที่จำเลยอุทธรณ์ว่า   ค่าพาหนะที่จ่ายแก่โจทก์เดือนละ  4,000  บาท  ไม่ได้เกี่ยวข้องกับการทำงาน การทำงานของโจทก์เกิดเมื่อมาถึงที่ทำงานในช่วงเวลาทำงานปกติในสถานที่ทำงานของจำเลยหรือออกไปติดต่อลูกค้าในช่วงเวลาทำงานปกติเท่านั้น  เห็นว่า   เป็นอุทธรณ์ที่ไม่ชัดแจ้งและไม่เป็นสาระแก่คดีอันควรได้รับการวินิจฉัย ต้องห้ามมิให้อุทธรณ์ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา  225  วรรคหนึ่ง   ประกอบพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน  พ.ศ.   2522 มาตรา 31  ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย

                     ปัญหาต้องวินิจฉัยตามอุทธรณ์ของจำเลยว่า   เป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรมหรือไม่  โดยจำเลยอุทธรณ์ว่า การที่โจทก์ตำแหน่งผู้จัดการทั่วไปได้รับแจ้งยกเลิกคำสั่งซื้อสินค้าแต่ไม่ยอมแจ้งให้จำเลยทราบเพื่อยุติการผลิตสินค้าเป็นเหตุให้มีการผลิตสินค้าเสร็จถือเป็นข้อบ่งชี้ว่าจำเลยไม่อาจไว้วางใจให้โจทก์ทำงานต่อไป ไม่ใช่การเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรมนั้น เห็นว่า การเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรมตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน  พ.ศ.  2522  มาตรา 49  จะต้องพิจารณาถึงสาเหตุแห่งการเลิกจ้างว่ามีเหตุอันสมควรหรือเพียงพอหรือไม่เป็นสำคัญ คดีนี้ข้อเท็จได้ความว่าโจทก์ซึ่งทำงานตำแหน่งผู้จัดการทั่วไปและเป็นผู้รับคำสั่งซื้อสินค้าจากลูกค้าประเทศสิงคโปร์เพื่อทำการผลิตสินค้า ต่อมาระหว่างการผลิตสินค้าเมื่อลูกค้าดังกล่าวแจ้งการยกเลิกคำสั่งซื้อสินค้ามายังโจทก์ โจทก์กลับละเลยไม่แจ้งให้จำเลยทราบทั้งที่โจทก์มีหน้าที่ดูแลเกี่ยวกับคำสั่งซื้อสินค้าของลูกค้ารายนี้มาตั้งแต่แรกและมีตำแหน่งหน้าที่เป็นผู้จัดการทั่วไป จนกระทั่งเมื่อจำเลยผลิตสินค้าเสร็จและอยู่ระหว่างนำส่งสินค้าให้แก่ลูกค้าจำเลยจึงทราบการยกเลิกคำสั่งซื้อสินค้า และสินค้าที่ผลิตขึ้นมาก็ไม่สามารถจำหน่ายได้  ถือเป็นการปฏิบัติหน้าที่บกพร่องและเพิกเฉยไม่ดูแลผลประโยชน์ของจำเลยผู้เป็นนายจ้างย่อมเป็นเหตุให้จำเลยไม่ไว้วางใจในการทำงานของโจทก์ เป็นการเลิกจ้างที่มีเหตุผลอันสมควรไม่เป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม  ที่ศาลแรงงานกลางพิพากษาให้จำเลยจ่ายค่าเสียหายจากการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรมแก่โจทก์นั้น  ไม่ต้องด้วยความเห็นของศาลฎีกา  อุทธรณ์ของจำเลยข้อนี้ฟังขึ้น

                        พิพากษาแก้เป็นว่า  จำเลยไม่ต้องจ่ายค่าเสียหายจากการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรมจำนวน  150,000  บาท  แก่โจทก์  นอกจากที่แก้ให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลแรงงานกลาง

      เรียบเรียงโดย บริษัท กฎหมายปาระมี จำกัด