คำพิพากษาฎีกาที่    3529  - 3530/57

    ประมาทเลินเล่อเป็นเหตุให้นายจ้างได้รับความเสียหายอย่างร้ายแรง

 

                โจทก์ทั้งสองสำนวนฟ้องว่า  โจทก์ที่  1  เป็นลูกจ้างจำเลยวันที่  1  กันยายน  2538  ทำงานตำแหน่งสุดท้ายเป็นหัวหน้างานควบคุมเครื่องจักรกลหนัก  ได้รับค่าจ้างอัตราสุดท้ายเดือนละ  10,245  บาท  โจทก์ที่ 2  เป็นลูกจ้างจำเลยวันที่  21  มกราคม  2548  ทำงานตำแหน่งสุดท้ายเป็นหัวหน้าหน่วยปฏิบัติการ  ได้รับค่าจ้างอัตราสุดท้ายเดือนละ  8,545  บาท  จำเลยจ่ายค่าจ้างให้โจทก์ทั้งสองทุกวันที่  1  ของเดือน  เมื่อวันที่  25  มีนาคม  2551  จำเลยเลิกจ้างโจทก์ทั้งสองโดยไม่ได้บอกกล่าวล่วงหน้าและโจทก์ทั้งสองไม่มีความผิด  จำเลยจึงต้องจ่ายสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าให้โจทก์ที่  1  จำนวน  12,635.50  บาท  โจทก์ที่  2  จำนวน  10,539  บาท  ค่าชดเชยให้โจทก์ที่  1  จำนวน  102,450  บาท  โจทก์ที่  2  จำนวน  51,270  บาท  ค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีของโจทก์ที่  1  จำนวน  7.5  วัน  เป็นจำนวน  2,561.25  บาท  ของโจทก์ที่  2  จำนวน  7.5  วัน  เป็นจำนวน  2,136  บาท  และเป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรมจึงต้องจ่ายค่าเสียหายจากการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรมให้โจทก์ที่  1  จำนวน  143,430  บาท  โจทก์ที่  2  จำนวน  34,180  บาท  ขอให้บังคับจำเลยจ่ายค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีให้โจทก์ที่  1  จำนวน  2,561.25  บาท  โจทก์ที่  2  จำนวน  2,136  บาท  ค่าชดเชยให้โจทก์ที่  1  จำนวน  102,450  บาท  โจทก์ที่  2  จำนวน  51,270  บาท  สินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าให้โจทก์ที่  1  จำนวน  12,635.50  บาท  โจทก์ที่  2  จำนวน  10,539  บาท  พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  15  ต่อปี  นับแต่วันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จ  จ่ายค่าเสียหายจากการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรมให้โจทก์ที่  1  จำนวน  143,430  บาท  โจทก์ที่  2  จำนวน  34,180  บาท  แจ้งสำนักงานประกันสังคมว่าจำเลยเลิกจ้างโจทก์ทั้งสองโดยไม่ได้กระทำผิด  และให้จำเลยออกหนังสือรับรองการทำงานให้โจทก์ทั้งสอง

จำเลยทั้งสองสำนวนให้การและฟ้องแย้งว่า  จำเลยเป็นนิติบุคคลประเภทบริษัทจำกัด  ประกอบธุรกิจจัดหาพนักงานรับจ้างขับรถจักรกลหนัก  โดยจำเลยจะส่งพนักงานของจำเลยตำแหน่งผู้จัดการแผนกปฏิบัติการ  หัวหน้าหน่วยปฏิบัติการหรือโฟร์แมน  และพนักงานขับรถจักรกลหนักไปให้บริการกับผู้รับบริการรถจักรกลหนัก  เครื่องมือและอุปกรณ์ที่ใช้ในการทำงานเป็นของผู้รับบริการหรือผู้รับบริการจัดหามาด้วยตนเอง  ผู้จัดการแผนกปฏิบัติการหัวหน้าหน่วยปฏิบัติการ  และพนักงานขับรถจักรกลหนักของจำเลยมีหน้าที่ให้บริการขับรถจักรกลหนักแก่ผู้รับบริการ  และควบคุมดูแลรักษารถจักรกลหนัก  เครื่องมือกับอุปกรณ์ที่ใช้ในการทำงานซึ่งเป็นของผู้รับบริการหรือที่ผู้รับบริการจัดหามาให้อยู่ในสภาพดีครบถ้วนและไม่สูญหาย  จำเลยให้โจทก์ทั้งสองไปทำงานให้บริการแก่บริษัทเลิศนภาบริการ  จำกัด  ผู้รับบริการ  ในตำแหน่งหัวหน้าหน่วยปฏิบัติการหรือโฟร์แมน  มีหน้าที่ตรวจสอบการทำงานของนายดอกรัก  สะอาดวงศ์  พนักงานขับรถจักรกลหนัก  ซึ่งเป็นลูกจ้างจำเลยที่ทำงานให้บริการแก่บริษัทเลิศนภาบริการ  จำกัด  ตลอดจนตรวจดูแลรักษาทรัพย์สินของผู้รับบริการด้วยตนเองให้อยู่ในสภาพดีครบถ้วนและไม่สูญหาย  เมื่อวันที่  24  มกราคม  2551  เวลา  24  นาฬิกา – 8  นาฬิกา  โจทก์ทั้งสองเข้าทำงานตามปกติ  และมีนายดอกรัก  สอาดวงศ์  พนักงานขับรถจักรกลหนัก  ลูกจ้างจำเลยได้ขับรถไถ  รหัส  BH  4  ยี่ห้อ  FORD  NEW  HOLLAND  รุ่น  6640  หมายเลขตัวถัง  8780093  หมายเลขเครื่องยนต์  E  -  140936  (FO – 02) ทำงานให้บริการแก่บริษัทเลิศนภาบริการ  จำกัด  เมื่อนายดอกรักทำงานแล้วเสร็จเวลาประมาณ  2  นาฬิกา  นายดอกรักไม่ได้เคลื่อนย้ายรถไถคันดังกล่าวไปยังบริเวณงานแห่งใหม่ตามที่จำเลยกำหนดไว้ให้ปฏิบัติงาน  และไม่ได้นำไปจอดไว้ในโรงงานตามระเบียบที่จำเลยกำหนด  แต่กลับนำไปจอดไว้นอกโรงงานและเสียบลูกกุญแจไว้ที่สวิตซ์เปิดปิดเครื่องยนต์แล้วกลับไปบ้านพัก  ปรากฏว่ารถไถคันดังกล่าวได้สูญหายไปเนื่องจากถูกโจรกรรม  จำเลยเรียกโจทก์ทั้งสองมาสอบสวนได้ความว่าโจทก์ทั้งสองมิได้ตรวจสอบความเรียบร้อยว่ามีการนำรถไถไปเก็บไว้ในสถานที่ปลอดภัยหรือไม่  ซึ่งเป็นหน้าที่ของโจทก์ทั้งสองต้องปฏิบัติทุกครั้ง การกระทำของโจทก์ทั้งสองจึงเป็นการละทิ้งหน้าที่และประมาทเลินเล่อทำให้รถไถซึ่งเป็นทรัพย์สินของผู้รับบริการของจำเลยสูญหาย  อันเป็นเหตุให้จำเลยต้องชดใช้ค่าเสียหายแก่ผู้รับบริการเนื่องจากไม่สามารถติดตามเอารถไถคันดังกล่าวส่งคืนผู้รับบริการได้  และจำเลยเสียหายต่อชื่อเสียงกับความน่าเชื่อถือในทางธุรกิจ  ซึ่งเป็นการกระทำฝ่าฝืนข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของจำเลยหมวด  9  ว่าด้วยวินัยและโทษทางวินัยข้อ  9.1.3.14  ซึ่งระบุว่าห้ามกระทำการใดๆ  โดยประมาทเลินเล่อขาดความระมัดระวังอันเป็นเหตุให้ทำลายหรือทำให้เสียหายซึ่งเครื่องมือเครื่องใช้รวมทั้งทรัพย์สินของจำเลย  จึงเลิกจ้างโจทก์ทั้งสองโดยไม่ต้องบอกกล่าวล่วงหน้า  การเลิกจ้างโจทก์ทั้งสองเป็นธรรมแล้ว  โจทก์ทั้งสองได้ใช้สิทธิลาหยุดพักผ่อนประจำปีครบถ้วนแล้วทุกปีจึงไม่มีสิทธิฟ้องเรียกค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปี  จำเลยไม่ต้องจ่ายค่าชดเชย  ค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีและค่าเสียหายจากการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรมให้แก่โจทก์ทั้งสองการกระทำของโจทก์ทั้งสองเป็นการประมาทเลินเล่อทำให้จำเลยได้รับความเสียหายอย่างร้ายแรงและฝ่าฝืนข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงาน  ถือว่าโจทก์ทั้งสองผิดสัญญาจ้างแรงงาน  ทำให้จำเลยได้รับความเสียหายต้องชดใช้ค่าทรัพย์สินที่สูญหายให้แก่ผู้รับบริการ  เป็นจำนวน  200,000  บาท  โจทก์ทั้งสองจึงต้องชดใช้ค่าเสียหายจำนวน  200,000  บาท  ให้จำเลย  ขอให้ยกฟ้องและขอให้บังคับโจทก์ทั้งสองชดใช้ค่าเสียหายจำนวน  200,000  บาท  ให้แก่จำเลยพร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  15  ต่อปี  นับแต่วันฟ้องแย้งเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จแก่จำเลย

โจทก์ทั้งสองสำนวนให้การแก้ฟ้องแย้งว่า  จำเลยไม่มีอำนาจฟ้องแย้งเนื่องจากจำเลยไม่ใช่เจ้าของกรรมสิทธิ์รถไถตามฟ้องและโจทก์ทั้งสองไม่ได้ละทิ้งหน้าที่กับไม่ได้ประมาทเลินเล่อเป็นเหตุให้รถไถ  รหัส  BH  4  ยี่ห้อ  FORD NEW HOLLAND  รุ่น  6640  หมายเลขตัวถัง  8780093  หมายเลขเครื่องยนต์  E  -  140936  (FO – 02)  สูญหาย  โจทก์ทั้งสองมีหน้าที่ควบคุมดูแลการทำงานของพนักงานขับรถ  ให้ทำงานขับรถให้ได้ปริมาณและคุณภาพงานแล้วเสร็จตามที่จำเลยกำหนด  การปฏิบัติงานในวันที่รถไถคันดังกล่าวสูญหาย  โจทก์ทั้งสองได้ปฏิบัติหน้าที่อย่างเต็มความสามารถและในวันเกิดเหตุนายดอกรักพนักงานขับรถมีหน้าที่ต้องเฝ้าดูแลรถไถที่ตนเองเป็นผู้ขับ  การที่รถไถคันดังกล่าวสูญหายไปก็เนื่องจากการละทิ้งหน้าที่ของนายดอกรัก  ไม่ได้เกิดจากการประมาทเลินเล่อของโจทก์ทั้งสอง  โจทก์ทั้งสองไม่ต้องรับผิดต่อจำเลย  รถไถคันดังกล่าวมีอายุการใช้งานหลายสิบปีแล้วและได้มีการดัดแปลงต่อเติมจนผิดประเภทไม่ถูกต้องตามกฎหมาย  ค่าเสียหายจำนวน  200,000  บาท  จึงสูงกว่าความเป็นจริงขอให้ยกฟ้องแย้ง

 

                                                ศาลแรงงานภาค  2  พิจารณาแล้ว  พิพากษาให้จำเลยจ่ายค่าชดเชยให้โจทก์ที่  1  จำนวน  102,450  บาท  โจทก์ที่  2  จำนวน  51,270  บาท  พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  15  ต่อปี  จากต้นเงินค่าชดเชยที่โจทก์ทั้งสองได้รับนับแต่วันฟ้อง  (วันที่  17  เมษายน  2551)  เป็นต้นไปจนกว่าจะชำระให้แก่โจทก์ทั้งสองเสร็จสิ้น  ให้จำเลยมีหนังสือแจ้งให้สำนักงานประกันสังคมทราบว่าจำเลยเลิกจ้างโจทก์ทั้งสองโดยโจทก์ทั้งสองไม่ได้กระทำความผิดและให้จำเลยออกหนังสือรับรองการทำงานให้โจทก์ทั้งสอง  คำขออื่นให้ยก  กับยกฟ้องแย้งจำเลย

  

                                                ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานตรวจสำนวนประชุมปรึกษาแล้ว  ศาลแรงงานภาค  2  ฟังข้อเท็จจริงว่าโจทก์ที่  1  เป็นลูกจ้างจำเลยวันที่  1  กันยายน  2538  ได้รับค่าจ้างอัตราสุดท้ายเดือนละ  10,245  บาท  โจทก์ที่ 2  เป็นลูกจ้างจำเลยวันที่  21  มกราคม  2548  ได้รับค่าจ้างอัตราสุดท้ายเดือนละ  8,545  บาท  โจทก์ทั้งสองทำงานในตำแหน่งหัวหน้าหน่วยปฏิบัติการ  (โฟร์แมน)  จำเลยจ่ายค่าจ้างให้ทุกวันที่  1  ของเดือน  จำเลยรับจ้างจัดหาพนักงานขับรถไพเพื่อมาทำงานให้บริษัทเลิศนภาบริการ  จำกัด  เมื่อวันที่  24  มกราคม  2551  เวลาประมาณ  2  นาฬิกา  นายดอกรัก  สอาดวงศ์พนักงานขับรถไถของจำเลยซึ่งเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของโจทก์ทั้งสองได้ขับรถไถตามฟ้องแย้งซึ่งเป็นรถไถที่บริษัทเลิศนภาบริการ  จำกัด  ผู้ว่าจ้าง  นำมาให้จำเลยครอบครองเพื่อให้นายดอกรักขับทำงานให้บริษัทผู้ว่าจ้างวันเวลาดังกล่าวนายดอกรักได้ขับรถไถคันดังกล่าวไปจอดไว้ด้านนอกรั้วโรงงานจำเลยโดยเสียบลูกกุญแจไว้ที่สวิตซ์เปิดปิดเครื่องยนต์และไม่อยู่เฝ้ารถไถตามหน้าที่  ต่อมาวันที่  25  มกราคม  2551  จำเลยได้ชดใช้ค่ารถไถที่สูญหายแกบริษัทเลิศนภาบริการ  จำกัด  เป็นเงิน  200,000  บาท  ตามบันทึกข้อตกลงเอกสารหมาย  ล.11  กับใบเสร็จรับเงินเอกสารหมาย  ล.12  วันที่  25  มีนาคม  2551  จำเลยเลิกจ้างโจทก์ทั้งสอง  ด้วยเหตุโจทก์ทั้งสองกระทำผิดโดยประมาทเลินเล่อและฝ่าฝืนระเบียบข้อบังคับของจำเลย  ทำให้จำเลยได้รับความเสียหายร้ายแรงตามหนังสือเลิกจ้างเอกสารหมาย  ล.5  และ  ล.6  แล้ววินิจฉัยว่า  การที่จำเลยมีหนังสือเลิกจ้างโดยอาศัยเหตุเดียวดังกล่าวย่อมแสดงให้เห็นว่าจำเลยได้พิจารณาการทำงานของโจทก์ทั้งสองแล้วว่ามิใช่เป็นการละทิ้งหน้าที่โดยฝ่าฝืนระเบียบข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงาน  พยานหลักฐานของจำเลยจึงรับฟังไม่ได้ว่าโจทก์ทั้งสองละทิ้งหน้าที่โดยฝ่าฝืนระเบียบข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงาน  กรณีร้ายแรง  การกระทำของนายดอกรัก  สะอาดวงศ์  มีพฤติกรรมกระทำโดยประมาทและละทิ้งหน้าที่  เมื่อจำเลยไม่ได้นำสืบให้ปรากฏว่าโจทก์ทั้งสองเป็นผู้ออกคำสั่งให้นายดอกรักกระทำเช่นนั้น  นำสืบได้แต่เพียงโจทก์ทั้งสองมีหน้าที่ควบคุมการทำงานและมิได้ตรวจสอบการทำงานของนายดอกรัก  ยังถือไม่ได้ว่าโจทก์ทั้งสองได้กระทำโดยประมาทเลินเล่อเป็นเหตุให้จำเลยได้รับความเสียหายอย่างร้ายแรง

                                                คดีมีปัญหาต้องวินิจฉัยตามอุทธรณ์ของจำเลยประการแรกว่า  โจทก์ทั้งสองประมาทเลินเล่อเป็นเหตุให้จำเลยได้รับความเสียหายอย่างแร้งแรงหรือไม่  เห็นว่า  โจทก์ทั้งสองทำงานในตำแหน่งหัวหน้าหน่วยปฏิบัติการ  ในคืนเกิดเหตุรถไถหายไป  นายดอกรักพนักงานขับรถไถของจำเลยเข้างานช่วงเวลาเดียวกับโจทก์ทั้งสอง  นายดอกรักจึงอยู่ใต้บังคับบัญชาของโจทก์ทั้งสอง  ซึ่งจำเลยมีระเบียบเกี่ยวกับการทำงานเอกสารหมาย  ล.8  ว่า  โจทก์ทั้งสองที่เป็นหัวหน้าหน่วยปฏิบัติการ  ต้องปฏิบัติตามคำบรรยายลักษณะงานที่กำหนดหน้าที่ความรับผิดชอบ  ข้อ  36  ให้โจทก์ทั้งสองต้องตรวจสอบการทำงานของนายดอกรักซึ่งเป็นช่างขับให้ปฏิบัติตามกฎของจำเลย  โดยนายดอกรักจะต้องนำรถไถเข้าไปจอดภายในโรงงาน  และตามระเบียบปฏิบัติข้อ  14  ที่กำหนดให้โจทก์ทั้งสองติดตามการทำงานของช่างขับอย่างใกล้ชิด  และข้อ  15  ให้ติดตามผลเป้าหมายงานทุกๆ ชั่วโมง  แม้นายดอกรักจะละทิ้งหน้าที่ไปโดยไม่แจ้งให้โจทก์ทั้งสองทราบหากโจทก์ทั้งสองยึดถือระเบียบการทำงานอย่างเคร่งครัด  โจทก์ทั้งสองก็จะทราบในทันทีก่อนรถไถหายไปว่านายดอกรักไม่นำรถไถเข้าไปเก็บไว้ในโรงงาน การกระทำของโจทก์ทั้งสองถือได้ว่าเป็นการกระทำโดยประมาทเลินเล่อ  ทำให้จำเลยเสียหายอย่างร้ายแรงแล้ว  จำเลยจึงมีสิทธิเลิกจ้างโจทก์ทั้งสองได้โดยไม่ต้องจ่ายค่าชดเชยตามพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน  พ.ศ.  2541  มาตรา  119 (3)  ที่ศาลแรงงานภาค  2  พิพากษามานั้น  ไม่ต้องด้วยความเห็นของศาลฎีกา  อุทธรณ์ของจำเลยฟังขึ้น

                                                มีปัญหาต้องวินิจฉัยตามอุทธรณ์ของจำเลยประการต่อไปว่า  โจทก์ทั้งสองต้องจ่ายค่าเสียหายตามฟ้องแย้งหรือไม่  เพียงใด  เห็นว่า  ตามฟ้องแย้งจำเลยขอให้โจทก์ทั้งสองชดใช้ค่าเสียหายอันเนื่องมาจากโจทก์ทั้งสองปฏิบัติหน้าที่ประมาทเลินเล่อทำให้จำเลยได้รับความเสียหาย  เป็นการขอให้ศาลแรงงานภาค  2  พิพากษาให้โจทก์ทั้งสองชดใช้ค่าเสียหายตามสัญญาจ้างแรงงาน  เมื่อศาลฎีกาเห็นว่าการกระทำของโจทก์ทั้งสองเป็นการประมาทเลินเล่อทำให้จำเลยได้รับความเสียหายอย่างร้ายแรง  จึงชอบที่จะกำหนดค่าเสียหายที่โจทก์ทั้งสองต้องรับผิดต่อจำเลย  แต่การกำหนดค่าเสียหายดังกล่าวเป็นเรื่องดุลพินิจซึ่งเป็นข้อเท็จจริงศาลฎีกาไม่อาจจะกระทำได้  ในปัญหานี้ศาลแรงงานภาค  2  ยังไม่ได้ฟังข้อเท็จจริงมาว่าโจทก์ทั้งสองก่อความเสียหายแก่จำเลยจำนวนคนละเท่าใด  จึงต้องย้อนสำนวนไปให้ศาลแรงงานภาค  2  ฟังข้อเท็จจริงดังกล่าวเสียก่อนแล้วพิพากษาใหม่ตามรูปคดี  สำหรับอุทธรณ์ข้ออื่นของจำเลยไม่จำต้องวินิจฉัยเพราะไม่ทำให้ผลคดีเปลี่ยนแปลง

                                                พิพากษาแก้เป็นว่า  จำเลยไม่ต้องจ่ายค่าชดเชยพร้อมดอกเบี้ยแก่โจทก์ทั้งสอง  จำเลยไม่ต้องมีหนังสือถึงสำนักงานประกันสังคมแจ้งว่าจำเลยเลิกจ้างโจทก์ทั้งสองโดยโจทก์ทั้งสองไม่ได้กระทำความผิด  และยกคำพิพากษาศาลแรงงานภาค  2  เฉพาะที่ให้ยกฟ้องแย้งของจำเลย  โดยให้ศาลแรงงานภาค  2  ฟังข้อเท็จจริงเพิ่มเติมเฉพาะความเสียหายตามฟ้องแย้งดังกล่าวข้างต้น  แล้วดำเนินการต่อไปตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน  พ.ศ.  2522  มาตรา  56  วรรคสองหรือวรรคสาม  แล้วแต่กรณี  นอกจากที่แก้ให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลแรงงานภาค  2

        เรียบเรียงโดย บริษัท กฎหมายปาระมี จำกัด