คำพิพากษาฎีกาที่    11582/57

แม้สัญญาจ้างไม่ได้ระบุระยะเวลาทดลองงานไว้  แต่นายจ้างก็สามารถประเมินผลการทำงานของลูกจ้างได้

โจทก์ฟ้องว่า เดิมจำเลยใช้ชื่อว่าโรงพยาบาลเซ็นทรัลเชียงใหม่ จำกัด ต่อมาจดทะเบียนเปลี่ยนชื่อเป็นบริษัทพัชรเวช จำกัด   เมื่อวันที่   1   มีนาคม  2551 จำเลยว่าจ้างโจทก์ทำงานตำแหน่งแพทย์ประจำฝ่ายการแพทย์อัตราค่าจ้างเดือนละ  70,000 บาท  ต่อมาเมื่อวันที่   22  พฤษภาคม 2551   จำเลยมีหนังสือแจ้งให้โจทก์หยุดพักงานไม่มีกำหนด  โดยอ้างว่าโจทก์มีปัญหาด้านวัยวุฒิและสุขภาพ การที่จำเลยมีหนังสือให้โจทก์หยุดพักงานเพื่อดูแลสุขภาพตั้งแต่วันที่ 1 มิถุนายน 2551 เป็นต้นไป  จึงเป็นการเลิกจ้างโดยโจทก์ไม่มีความผิด เป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม ทำให้โจทก์เสียหายกล่าวคือ จำเลยมิได้จ่ายค่าจ้างเดือนพฤษภาคม 2551 แก่โจทก์จำนวน  20,000 บาท  สินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าเป็นเงิน 70,000 บาท  และค่าเสียหายจากการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรมเป็นเงิน    140,000    บาท   ขอให้บังคับจำเลยจ่ายค่าจ้าง 20,000  บาท พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  15  ต่อปี  นับแต่วันที่  5 มิถุนายน 2551   คิดถึงวันฟ้องเป็นเงิน   1,750   บาท สินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า  70,000   บาท และค่าเสียหายจากการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม 140,000    บาท

จำเลยให้การว่า  จำเลยตกลงว่าจ้างโจทก์ทำงานจริงโดยตกลงกันวันที่    11  มีนาคม   2551 และเริ่มทำงานในวันที่  17  มีนาคม  2551  ตกลงค่าตอบแทนเดือนละไม่น้อยกว่า  70,000   บาท หากโจทก์ไม่เข้าปฏิบัติงานตามข้อตกลงจะไม่ได้รับค่าตอบแทนในวันนั้น สำหรับวิธีการที่จำเลยรับโจทก์เข้าทำงานนั้นก็แตกต่างจากการรับแพทย์อื่นเข้าปฏิบัติหน้าที่ประจำ ทำให้โจทก์ไม่อยู่ในฐานะลูกจ้างประจำของจำเลย ค่าตอบแทนของโจทก์ในเดือนมีนาคม  2551  โจทก์ได้รับจำนวน   33,950  บาท   เดือนเมษายน 2551 ได้รับ  64,718  บาท  ในเดือนเมษายนนางสาววรัญญา  เลี้ยงลักษณ์เลิศ  กรรมการผู้จัดการของจำเลย   ได้รับเรื่องร้องเรียนเกี่ยวกับการปฏิบัติงานของโจทก์ การวินิจฉัยโรคของโจทก์และการจ่ายยาไม่ตรงกับโรคที่ผู้ป่วยมารับการรักษาต่อมายังมีรายงานเกี่ยวกับพฤติกรรมของโจทก์ในเวลาทำงานซึ่งไม่เหมาะสมหลายประการ การรักษาโรคของโจทก์ทำให้คนไข้ไม่มีความเชื่อมั่นในการรักษา จำเลยจึงมีการประชุมทบทวนพบว่าผลการปฏิบัติงานของโจทก์ไม่ได้ตามเกณฑ์มาตรฐานที่กำหนดสืบเนื่องจากวัยวุฒิและสุขภาพของโจทก์จึงมีหนังสือแจ้งให้โจทก์หยุดพักงาน เมื่อโจทก์ยังอยู่ในช่วงระยะของการประเมินผลการปฏิบัติงานภายใน  120 วัน  การเลิกจ้างโจทก์และการบอกกล่าวล่วงหน้าของจำเลยจึงเป็นการกระทำโดยชอบภายหลังโจทก์ได้รับหนังสือบอกกล่าวให้พักงานแล้ว โจทก์ไม่ได้เข้าปฏิบัติงานตั้งแต่วันที่ 23 พฤษภาคม 2551 สำหรับเดือนพฤษภาคม 2551 โจทก์จึงทำงานเพียง 17 วัน  มีสิทธิได้รับค่าตอบแทนในเดือนพฤษภาคม 2551  เป็นเงิน  54,079 บาท โจทก์ไม่มีสิทธิเรียกร้องค่าตอบแทนส่วนอื่นอีก  ขอให้ยกฟ้อง

ศาลแรงงานภาค    5    พิจารณาแล้ว    พิพากษายกฟ้อง

ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานตรวจสำนวนประชุมปรึกษาแล้ว ศาลแรงงานภาค 5 ฟังข้อเท็จจริงว่า โจทก์เข้าทำงานกับจำเลยตำแหน่งแพทย์ตามข้อตกลงการปฏิบัติงานเอกสารหมาย จ.3 มีระยะเวลาการจ้างงานตามข้อตกลงไม่น้อยกว่า 1 ปี ทำสัญญาเมื่อวันที่  11  มีนาคม   2551  ไดรับค่าจ้างในเดือนมีนาคม 2551  โจทก์ได้รับจำนวน 33,950   บาท  เดือนเมษายน  2551   ได้รับ    64,718   บาท ในช่วงเดือนเมษายนโจทก์ตรวจรักษาคนไข้ชาวต่างชาติ ต่อมาจำเลยได้รับการร้องเรียนจากคนไข้เกี่ยวกับการปฏิบัติหน้าที่ของโจทก์ จำเลยพิจารณาแบบประเมินผลการทดลองการปฏิบัติงานตามเอกสารหมาย   ล.7  แล้วเห็นว่าการปฏิบัติงานของโจทก์ไม่ได้ตามเกณฑ์มาตรฐานที่กำหนด จึงมีหนังสือเลิกจ้างโจทก์ลงวันที่ 22 พฤษภาคม 2551 โดยให้โจทก์หยุดพักงานตั้งแต่วันที่  1  มิถุนายน  2551  ตามเอกสารหมาย จ.4 แต่โจทก์เข้าทำงานกับจำเลยในวันที่ 23  พฤษภาคม  2551  เป็นวันสุดท้าย นับตั้งแต่วันที่   24 พฤษภาคม 2551 โจทก์ไม่ได้ทำงานกับจำเลยอีก   โจทก์ได้รับค่าจ้างในเดือนพฤษภาคม 2551  ไปครบถ้วนแล้ว วินิจฉัยว่าจำเลยไม่มีสิทธิพักงานโจทก์ เนื่องจากโจทก์มิได้ถูกกล่าวหาว่ากระทำผิดวินัยและไม่ปรากฏว่าข้อบังคับเกี่ยวกับทำงานของจำเลยให้อำนาจไว้

ที่โจทก์อุทธรณ์ว่า จำเลยไม่มีสิทธิพักงานโจทก์ตามเอกสารหมาย  จ.4  จำเลยจึงไม่มีสิทธิเลิกจ้างโจทก์    จำเลยต้องจ่ายค่าจ้างเดือนพฤษภาคม  2551  ที่ค้างอยู่  20,000  บาท  นั้น  เป็นการโต้แย้งข้อเท็จจริงที่ศาลแรงงานภาค  5 ฟังว่า  ตั้งแต่วันที่ 24  พฤษภาคม  2551  โจทก์ไม่ได้ทำงานให้จำเลยอีกและจำเลยได้จ่ายค่าจ้างประจำเดือนพฤษภาคม  2551  ให้แก่โจทก์ครบถ้วน  หากโจทก์ไม่ปฏิบัติงานในวันใดจะไม่ได้รับค่าจ้างในวันนั้น โจทก์จึงไม่มีสิทธิได้รับค่าจ้างตามฟ้องอีก จึงเป็นอุทธรณ์ในข้อเท็จจริง ต้องห้ามตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน  พ.ศ. 2522  มาตรา  54  วรรคหนึ่ง ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย

มีปัญหาต้องวินิจฉัยตามอุทธรณ์ของโจทก์ว่า เมื่อศาลแรงงานภาค 5 วินิจฉัยว่า   จำเลยไม่มีสิทธิพักงานโจทก์จึงไม่มีสิทธิเลิกจ้างโจทก์ จำเลยย่อมไม่มีสิทธินำเหตุที่กล่าวอ้างตามเอกสารหมาย จ.4  มาเลิกจ้างโจทก์ได้  จึงเป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม  ซึ่งโจทก์มีสิทธิได้รับค่าเสียหายจากการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรมและสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าตามฟ้องหรือไม่นั้น  เห็นว่า  แม้ศาลแรงงานภาค 5 จะวินิจฉัยมาว่าจำเลยไม่มีสิทธิพักงานโจทก์ก็ตาม  แต่การพิจารณาว่ากรณีใดเป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม   คงต้องพิจารณาถึงเหตุเลิกจ้างเป็นสำคัญว่านายจ้างมีเหตุผลอันสมควรและเพียงพอที่จะเลิกจ้างลูกจ้างหรือไม่ และเป็นเหตุยกเว้นตามกฎหมายให้นายจ้างเลิกจ้างลูกจ้างโดยมิพักต้องบอกกล่าวล่วงหน้าหรือให้สินไหมทดแทนก็ได้   การที่จำเลยจ้างโจทก์เข้าปฏิบัติงานในฐานะแพทย์โดยประสงค์จะให้โจทก์ปฏิบัติงานเต็มความสามารถแต่ปรากฏจากแบบประเมินผลการทดลองการปฏิบัติงานเอกสารหมาย ล.7 ซึ่งบุคลากรในระดับต่างๆ   ของจำเลยได้ประเมินแล้วมีความเห็นพ้องกันว่าโจทก์ปฏิบัติงานไม่ผ่านเกณฑ์ที่จำเลยกำหนดไว้และยังปรากฏข้อบกพร่องจากการปฏิบัติงานของโจทก์ตามหนังสือรางานผู้อำนวยการจำเลยตามเอกสารหมาย ล.8 ดังนั้น แม้ตามข้อตกลงการปฏิบัติงานของแพทย์เอกสารหมาย  จ.3 จะมิได้ระบุให้มีการทดลองงาน แต่จำเลยในฐานะนายจ้างก็มีอำนาจประเมินผลการทำงานของลูกจ้างได้ ซึ่งผลการปฏิบัติงานของโจทก์ตามแบบประเมินผลการทดลองการปฏิบัติงานเอกสารหมาย  ล.7 แสดงให้เห็นว่าโจทก์กระทำการอันไม่สมแก่การปฏิบัติหน้าที่ของตนให้ลุล่วงไปโดยถูกต้องและสุจริตจำเลยจึงเลิกจ้างโจทก์ได้มิพักต้องบอกกล่าวล่วงหน้าหรือให้สินไหมทดแทนตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์  มาตรา 583 โจทก์จึงไม่มีสิทธิได้รับสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า และการเลิกจ้างด้วยเหตุดังกล่าวเป็นกรณีที่จำเลยเลิกจ้างโดยมีเหตุอันสมควรมิใช่การเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม ตามพระราชบัญญัติจัดตั่งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน พ.ศ. 2522 มาตรา 49 โจทก์จึงไม่มีสิทธิได้รับค่าเสียหายที่ศาลแรงงานภาค 5 พิพากษายกฟ้องโจทก์นั้น ศาลฎีกาเห็นพ้องด้วยในผล   อุทธรณ์โจทก์ฟังไม่ขึ้น