คำพิพากษาฎีกาที่    11206/57

  การควบรวมกิจการ   สิทธิและหน้าที่โอนไปเป็นของบริษัทใหม่   การจ่ายเงินสมทบบริษัทใหม่ที่ควบรวมจึงมีสิทธิจ่ายเงินสมทบในอัตราเดิมตามสิทธิ   มิใช่ในอัตราบริษัทตั้งใหม่

 

โจทก์ฟ้องว่า โจทก์จดทะเบียนเป็นนิติบุคคลประเภทบริษัทจำกัด โดยเกิดจากการควบบริษัทเวสเทิร์น  ดิจิตอล  (ประเทศไทย)  จำกัด  กับบริษัทเวสเทิร์น  ดิจิตอล  (บางปะอิน)  จำกัด  ก่อนจดทะเบียนควบบริษัท  จำเลยที่  4  มีหนังสือแจ้งการประเมินเงินสมทบกองทุนเงินทดแทนประจำปี  2549  แก่บริษัทเดิมทั้งสอง  กำหนดอัตราเงินสมทบที่ประเมินไว้ร้อยละ  0.08  ของเงินค่าจ้าง  โจทก์ย่อมได้ไปทั้งสิทธิและความรับผิดบรรดาที่มีอยู่แก่บริษัทเดิมทั้งสองรวมทั้งสิทธิที่ลูกจ้างมีต่อบริษัทเดิมทั้งสองและโจทก์ต้องรับไปทั้งสิทธิและหน้าที่อันเกี่ยวกับลูกจ้าง  ต่อมาโจทก์ได้ยื่นคำขอขึ้นทะเบียนนายจ้างใหม่  แต่จำเลยที่  1  และที่  2  มีหนังสือถึงโจทก์แจ้งการประเมินเงินสมทบประจำปี 2549 สำหรับการขึ้นทะเบียนของกองทุนเงินทดแทน  โดยกำหนดให้โจทก์จ่ายเงินสมทบเข้ากองทุนเงินทดแทนในอัตราร้อยละ  0.40  ของเงินค่าจ้าง  ซึ่งโจทก์ควรต้องจ่ายเพียงอัตราร้อยละ 0.08  ของเงินค่าจ้างตามสิทธิของบริษัทเดิมทั้งสอง  โจทก์ได้อุทธรณ์คำสั่งต่อจำเลยที่  3  และจำเลยที่  3  มีคำวินิจฉัยยืนตามหนังสือแจ้งการประเมินของจำเลยที่  1  และที่  2  คำสั่งการประเมินและคำวินิจฉัยอุทธรณ์ดังกล่าวจึงไม่ชอบ  ขอให้เพิกถอนคำสั่งของจำเลยที่  1  และที่  2  ในการประเมินอัตราเงินสมทบเข้ากองทุนเงินทดแทนประจำปี  2549  ตามใบประเมินเงินสมทบเลขที่  003513  ลงวันที่  17  กรกฎาคม  2549  และคำวินิจฉัยของจำเลยที่  3  ที่  335/2549  ลงวันที่  10  พฤศจิกายน  2549  และมีคำสั่งให้โจทก์จ่ายเงินสมทบเข้ากองทุนเงินทดแทนประจำปี  2549  ให้แก่จำเลยที่  4  ในอัตราร้อยละ  0.08  ของเงินค่าจ้าง

ระหว่างพิจารณาโจทก์ขอถอนฟ้องจำเลยที่ 3 ศาลแรงงานภาค 1 อนุญาตและจำหน่ายคดีเฉพาะจำเลยที่  3  ออกจากสารบบความ

จำเลยที่  1  ที่  2  และที่  4  ให้การว่า  คำสั่งในการประเมินอัตราเงินสมทบเข้ากองทุนเงินทดแทน  และคำวินิจฉัยอุทธรณ์ดังกล่าวชอบด้วยกฎหมายแล้ว  เพราะอัตราร้อยละ  0.08  ของเงินค่าจ้าง  เป็นเงินสมทบตามค่าประสบการณ์  ซึ่งนิติบุคคลที่เป็นนายจ้างจะมีสิทธิจ่ายเงินสมทบตามค่าประสบการณ์ได้ต่อเมื่อจ่ายเงินสมทบมาแล้วสี่ปีติดต่อกันโดยไม่นำระยะเวลาของบริษัทเดิมก่อนควบบริษัทมานับต่อเนื่อง  ซึ่งสิทธิในการจ่ายเงินสมทบดังกล่าวเป็นสิทธิเฉพาะตัวไม่อาจโอนกันได้  จำเลยที่  2  ไม่มีฐานะเป็นนิติบุคคลเป็นเพียงหน่วยงานย่อยของจำเลยที่  4  โจทก์ไม่มีอำนาจฟ้องจำเลยที่  2  ขอให้ยกฟ้อง

ศาลแรงงานภาค  1  พิจารณาแล้ว  พิพากษาให้เพิกถอนคำสั่งของจำเลยที่  1  และที่  4  ตามใบประเมินอัตราเงินสมทบเลขที่  003513  ลงวันที่  17  กรกฎาคม  2549  โดยให้จำเลยที่  1  และที่  4  สั่งให้โจทก์จ่ายเงินสมทบเข้ากองทุนเงินทดแทนประจำปี  2549  ในอัตราร้อยละ  0.08  ของเงินค่าจ้าง  คำขออื่นให้ยก  และให้ยกฟ้องจำเลยที่  2

จำเลยที่  1  และที่  4  อุทธรณ์ต่อศาลฎีกา

ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานตรวจสำนวนประชุมปรึกษาแล้ว คดีนี้ศาลแรงงานภาค  1  รับฟังข้อเท็จจริงว่า  โจทก์เป็นนิติบุคคลประเภทบริษัทจำกัด  โดยเกิดจากการจดทะเบียนควบกิจการระหว่างบริษัทเวสเทิร์น  ดิจิตอล  (ประเทศไทย)  จำกัด  กับบริษัทเวสเทิร์น  ดิจิตอล  (บางปะอิน)  จำกัด  เมื่อวันที่  3  กรกฎาคม  2549  ตามใบสำคัญแสดงการจดทะเบียนและหนังสือรับรอง  เอกสารหมาย  จ. 2  และจ.  3  และผู้ถือหุ้น  3  คน  ในบริษัทโจทก์เป็นผู้ถือหุ้นชุดเดียวกันกับบริษัทเดิมทั้งสอง  ตามสำเนาบัญชีรายชื่อผู้ถือหุ้นเอกสารหมาย  จ.4  จ.6  และจ.8  บริษัทเดิมทั้งสองประกอบกิจการเหมือนกันคือโรงงานผลิตชิ้นส่วนอิเล็กทรอนิกส์ขึ้นทะเบียนเป็นนายจ้างกองทุนเงินทดแทนต่อจำเลยที่  4  กำหนดรหัสกิจการคือ  0911  อัตราเงินสมทบหลักร้อยละ  0.40  ของเงินค่าจ้าง ก่อนมีการจดทะเบียนควบบริษัทเป็นโจทก์  บริษัทเดิมทั้งสองได้รับการประเมินอัตราเงินสมทบตามค่าประสบการณ์ประจำปี  2549  ในอัตราร้อยละ  0.08  ของเงินค่าจ้าง  ตามสำเนาแบบขึ้นทะเบียนนายจ้างเอกสารหมาย  จ.9  และ  จ.12  และสำเนาใบประเมินเงินสมทบประจำปีเอกสารหมาย  จ.10  และ  จ.13  โดยมีการแจ้งการเปลี่ยนแปลงข้อเท็จจริงนายจ้างเพื่อหยุดกิจการชั่วคราวเนื่องจากมีการควบกิจการตามสำเนาแบบแจ้งการเปลี่ยนแปลงข้อเท็จจริงนายจ้างเอกสารหมาย  จ.11  และจ.15  เดิมบริษัทเวสเทิร์น  ดิจิตอล  (บางปะอิน)  จำกัด  ก็เกิดจากการจดทะเบียนควบกิจการระหว่างบริษัทรีท – ไรท์  (ประเทศไทย)  จำกัด  กับบริษัทรีท – ไรท์  เอสเอ็มไอ  (ประเทศไทย) จำกัด และได้รับการประเมินอัตราเงินสมทบตามค่าประสบการณ์ต่อเนื่องมาจากบริษัทเดิม ตามสำเนาแบบขึ้นทะเบียนนายจ้างและสำเนาหนังสือแจ้งการประเมินเงินสมทบประจำปี  เอกสารหมาย  จ.16  และ  จ.17  ภายหลังจดทะเบียนควบบริษัทแล้วโจทก์ยังคงประกอบกิจการประเภทเดิม มีผู้ถือหุ้นและผู้บริหารชุดเดิม และได้ขึ้นทะเบียนกองทุนเงินทดแทนและกองทุนประกันสังคมมีหน้าที่ต้องจ่ายเงินสมทบตั้งแต่วันที่  3  กรกฎาคม  2549  กำหนดรหัสประเภทกิจการอยู่ในรหัสเดิมคือ  0911  โดยจำเลยที่  2  มีหนังสือแจ้งการขึ้นทะเบียนพร้อมส่งใบประเมินเงินสมทบกองทุนเงินทดแทน  ประจำปี  2549  ให้โจทก์จ่ายเงินสมทบเข้ากองทุนในอัตราร้อยละ  0.40  ของเงินค่าจ้าง  ตามสำเนาแบบขึ้นทะเบียนนายจ้าง  เอกสารหมาย  จ.18  โจทก์ได้อุทธรณ์คำสั่งดังกล่าวต่อจำเลยที่  3  ซึ่งจำเลยที่  3  ได้มีคำวินิจฉัยโดยมีมติยืนตามคำวินิจฉัยของจำเลยที่  2  ตามสำเนาหนังสืออุทธรณ์และสำเนาคำวินิจฉัยของคณะกรรมการกองทุนเงินทดแทน เอกสารหมาย  จ.19  จำเลยที่  1  และที่  2  เรียกเก็บเงินสมทบกองทุนเงินทดแทน  โดยอาศัยอำนาจตามพระราชบัญญัติเงินทดแทน  พ.ศ.  2537  และประกาศกระทรวงแรงงานและสวัสดิการสังคม  ตามสำเนาประกาศกระทรวงแรงงานและสวัสดิการสังคม  เอกสารหมาย  ล.1  เดิมจำเลยที่  4  เคยมีหนังสือให้ถือปฏิบัติตามหนังสือตอบข้อหารือเกี่ยวกับการกำหนดอัตราเงินสมทบของกิจการที่ควบเข้ากันตามเอกสารหมาย  ล.2  ต่อมาได้มีหนังสือเวียนกรณีการกำหนดอัตราเงินสมทบกองทุนเงินทดแทนของนายจ้างที่ควบกิจการให้ถือปฏิบัติตามเอกสารหมาย  ล.3  จำเลยที่  2  เคยมีหนังสือหารือถึงจำเลยที่ 4 เกี่ยวกับการกำหนดอัตราเงินสมทบของการขึ้นทะเบียนบริษัทใหม่ที่เกิดจากการควบเข้ากันตามสำเนาหนังสือขอหารือการกำหนดอัตราเงินสมทบ  เอกสารหมาย  ล.4  และจำเลยที่  4  มีหนังสือตอบข้อหารือกลับมา  ตามสำเนาหนังสือตอบข้อหารือการกำหนดอัตราเงินสมทบ  เอกสารหมาย  ล.5  สำหรับจำเลยที่  2  ศาลแรงงานภาค  1  พิพากษายกฟ้องโดยวินิจฉัยว่าจำเลยที่  2  ไม่มีฐานะเป็นนิติบุคคลโจทก์จึงไม่มีอำนาจฟ้องโจทก์ไม่อุทธรณ์ในเรื่องนี้  จึงเป็นอันยุติไปตามคำพิพากษาของศาลแรงงานภาค  1  และแม้จำเลยที่  1  และที่  4  จะมิได้ให้การเกี่ยวกับประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์  และพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน  พ.ศ.  2541  แต่ศาลแรงงานภาค  1  ได้หยิบยกบทบัญญัติในกฎหมายดังกล่าวขึ้นประกอบการวินิจฉัย  จึงเป็นข้อที่ได้ยกขึ้นว่ากล่าวมาแล้วในศาลแรงงานภาค  1  ไม่ต้องห้ามจำเลยที่  1  และที่  4  หยิบยกปัญหาดังกล่าวขึ้นอุทธรณ์ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง  มาตรา  225  วรรคหนึ่ง  ประกอบพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน  พ.ศ.2522  มาตรา  31 

มีปัญหาวินิจฉัยตามอุทธรณ์ของจำเลยที่  1  และที่  4  ว่า  มีเหตุควรเพิกถอนคำสั่งของจำเลยที่  1  และที่  4  ที่กำหนดให้โจทก์จ่ายเงินสมทบเข้ากองทุนเงินทดแทนในอัตราร้อยละ  0.40  หรือไม่  ที่จำเลยที่  1  และที่  4  อุทธรณ์อ้างว่า  โจทก์เพิ่งขึ้นทะเบียนนายจ้างกองทุนเงินทดแทนตั้งแต่วันที่  3  กรกฎาคม  2549  เป็นต้นไป  หน้าที่และความรับผิดของโจทก์ในการจ่ายเงินสมทบเข้ากองทุนทดแทนเกิดขึ้นตามพระราชบัญญัติเงินทดแทน  พ.ศ.  2537  มาตรา  44,  45  หาได้เกิดจากโจทก์รับโอนสิทธิและความรับผิดของบริษัทเดิมทั้งสองมาไม่  ซึ่งปรากฏว่าบริษัทเดิมทั้งสองได้แจ้งการเปลี่ยนแปลงข้อเท็จจริงนายจ้างเพื่อหยุดกิจการชั่วคราว  จึงเป็นผลให้บริษัทเดิมทั้งสองสิ้นสุดหน้าที่จ่ายเงินสมทบเข้ากองทุนเงินทดแทนอีกต่อไป  มิได้โอนไปยังบริษัทโจทก์แต่อย่างใด การที่โจทก์จะจ่ายเงินสมทบเข้ากองทุนเงินทดแทนต้องปฏิบัติตามประกาศกระทรวงแรงงานและสวัสดิการสังคม  เรื่อง  อัตราเงินสมทบอัตราเงินฝาก  วิธีการประเมิน  และการเรียกเก็บเงินสมทบ  ลงวันที่  12  กันยายน  2537  และประกาศกระทรวงแรงงานและสวัสดิการสังคม  เรื่องเดียวกัน  ฉบับที่  2  ลงวันที่  2  กรกฎาคม  2540  เอกสารหมาย  ล.1  และ  ล.2  ซึ่งตามข้อ  15  ในประกาศเอกสารหมาย  ล.1  กำหนดให้นายจ้างต้องจ่ายเงินสมทบตามตารางที่  1  มาแล้วสี่ปีติดต่อกัน  ให้นายจ้างจ่ายเงินสมทบในปีถัดไปลดหรือเพิ่มอัตราเงินสมทบตามอัตราส่วนการสูญเสียของนายจ้างตามตารางที่  2  ท้ายประกาศนี้  (อัตราเงินสมทบตามค่าประสบการณ์)  เมื่อโจทก์เพิ่งจ่ายเงินสมทบประจำปี  2549  เป็นปีแรกเท่านั้น  กรณีของโจทก์จึงไม่อยู่ในเกณฑ์กำหนดจ่ายเงินสมทบตามค่าประสบการณ์ตามข้อ  15  การจ่ายเงินสมทบ  การจ่ายเงินสมทบตามอัตราส่วนการสูญเสียของนายจ้าง  (อัตราเงินสมทบตามค่าประสบการณ์)  จึงเป็นการเฉพาะตัวของนายจ้างแต่ละรายหาโอนไปได้ไม่  จะนำระยะเวลาของบริษัทเดิมทั้งสองมารวมคำนวณในข้อ  15  ดังกล่าวไม่ได้  จะนำประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์  มาตรา  1243  และพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน  พ.ศ.  2541  มาตรา  13  มาอ้างหรือใช้ไม่ได้  เพราะพระราชบัญญัติเงินทดแทน  พ.ศ.  2537  มาตรา  44,  45  และประกาศกระทรวงแรงงานและสวัสดิการสังคมเอกสารหมาย  ล.1  และ  ล.2 บัญญัติไว้เป็นการเฉพาะแล้วสำหรับการจ่ายเงินสมทบหลักเกณฑ์และวิธีการจ่ายเงินสมทบตามค่าประสบการณ์ เห็นว่า การแจ้งหยุดกิจการชั่วคราวของบริษัทเดิมทั้งสองตามแบบแจ้งการเปลี่ยนแปลงข้อเท็จจริงนายจ้างเอกสารหมาย  จ.11  และ  จ.15  ก็เพื่อควบเข้ากันเป็นบริษัทโจทก์  มิใช่การเลิกประกอบกิจการ  และสภาพและการตั้งบริษัทจำกัดก็เกิดขึ้นโดยอาศัยประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ในหมวดที่เกี่ยวกับบริษัท  จำกัด  ดังนั้นผลจากการควบบริษัทจำกัดเข้ากันจึงต้องใช้ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์บังคับเช่นเดียวกัน  ซึ่งมาตรา  1243  บัญญัติว่า  บริษัทใหม่นี้ย่อมได้ไปทั้งสิทธิและความรับผิดบรรดามีอยู่แก่บริษัทเดิมอันได้มาควบเข้ากันนั้นทั้งสิ้น  นอกจากนี้ตามพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน  พ.ศ.  2541  มาตรา  13  ยังบัญญัติรับรองการควบกันของนิติบุคคลว่าสิทธิต่างๆ  ที่ลูกจ้างมีอยู่ต่อนายจ้างเดิมเช่นใดให้ลูกจ้างมีสิทธิเช่นว่านั้นต่อไป  และให้นายจ้างใหม่รับไปทั้งสิทธิและหน้าที่อันเกี่ยวกับลูกจ้างนั้นทุกประการ การจ่ายเงินสมทบเข้ากองทุนเงินทดแทนจะเกิดขึ้นไม่ได้หากไม่มีบริษัทจำกัด  นายจ้างและลูกจ้าง  จึงต้องนำประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์  และพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน  พ.ศ.  2541  มาใช้บังคับด้วยจะใช้เพียงพระราชบัญญัติเงินทดแทน  พ.ศ.  2537  และประกาศกระทรวงแรงงานและสวัสดิการสังคมตามเอกสารหมาย  ล.1  และ  ล.2  หาได้ไม่  ซึ่งจำเลยที่  1  และที่  4  ก็เคยนำระยะเวลาจ่ายเงินสมทบของบริษัทเดิมก่อนควบบริษัทจำกัดเข้ากันมานับต่อเนื่องให้ดังข้อเท็จจริงที่ศาลแรงงานภาค  1  รับฟังดังกล่าวข้างต้น  แต่กลับมาเปลี่ยนกฎเกณฑ์ไม่นำระยะเวลามานับต่อเนื่องให้  ตามหนังสือแจ้งเวียนลงวันที่  22  ธันวาคม  2548  เอกสารหมาย  ล.3  โดยไม่ปรากฏว่าเพราะเหตุไร  การกระทำของจำเลยที่  1  และที่  4  เห็นได้ชัดว่าเป็นการแสวงหาประโยชน์ในกองทุนเงินทดแทนให้มีจำนวนมากขึ้นเกินสมควร เป็นการเพิ่มภาระให้แก่โจทก์ซึ่งเป็นนายจ้างจึงเป็นการกระทำที่ไม่ชอบด้วยกฎหมาย  ที่ศาลแรงงานภาค  1  มีคำพิพากษาให้เพิกถอนคำสั่งของจำเลยที่  1  และที่  4  มานั้น  ศาลฎีกาเห็นพ้องด้วยอุทธรณ์ของจำเลยที่  1  และที่  4  ฟังไม่ขึ้น