คำพิพากษาฎีกาที่    10899/57   

 เลิกจ้างรับเงินค่าชดเชยแล้วตกลงสละสิทธิ์จะไม่เรียกร้องผละประโยชน์ใดๆ   ถือว่าสิทธิเรียกร้องค่าเสียหายเป็นอันระงับไป

  

โจทก์ฟ้องและแก้ไขคำฟ้องว่า  โจทก์เป็นลูกจ้างของจำเลยที่  1  เข้าทำงานเมื่อเดือนธันวาคม  2548  ถึงวันที่  31  สิงหาคม  2550  ในตำแหน่งผู้อำนวยการหัวหน้าแผนกบัญชี  ได้รับเงินเดือนๆละ  189,000  บาท  และค่าน้ำมันเดือนละ  8,000  บาท  รวมเป็นเงินได้เดือนละ  219,000  บาท  จำเลยที่  1  เป็นนิติบุคคลประเภทบริษัทจำกัด  จำเลยที่  2  เป็นผู้จัดการฝ่ายบุคคลและบริหารของจำเลยที่ 1  จำเลยที่  3  เป็นผู้อำนวยการฝ่ายตรวจสอบบัญชีภาคพื้นเอเชียบริษัทเบนช์มาร์ค  จำกัด  ซึ่งเป็นบริษัทแม่ของจำเลยที่  1  เมื่อวันที่  31  สิงหาคม  2550  จำเลยที่  1  โดยจำเลยที่  2  และที่  3  มีหนังสือแจ้งการเลิกจ้างโจทก์โดยอ้างว่ามีความจำเป็นและเสียใจอย่างยิ่งที่จะต้องบอกเลิกจ้างเนื่องจากสภาวะเศรษฐกิจ  ทั้งที่ผลประกอบการของจำเลยที่  1  มีกำไรเพิ่มสูงขึ้นมีผลเป็นการเลิกจ้างตั้งแต่วันที่  1  กันยายน  2550  เป็นต้นไป  การเลิกจ้างดังกล่าวเป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม  โจทก์เรียกค่าเสียหายจากจำเลยทั้งสามดังนี้  คือ  หนี้คงค้างซึ่งเป็นค่าเบี้ยประกันชีวิต  50,000  บาท  ค่าขาดโอกาสในการทำงานและรายได้ที่จะเกิดในอนาคต  5,455,015  บาท  ภาระภาษีเงินได้บุคคลธรรมดา  810,688  บาท  ค่าขาดประโยชน์จากเงินสมทบกองทุนสำรองเลี้ยงชีพ  86,665  บาท  และค่าเสียหายอีก  25,000,000  บาท  รวมเป็นเงินทั้งสิ้น  31,402,368  บาท  ขอให้บังคับจำเลยทั้งสามร่วมกันชำระเงินจำนวน  31,402,368  บาท  พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  7.5  ต่อปีนับแต่วันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์

จำเลยทั้งสามให้การว่า  โจทก์ไม่มีอำนาจฟ้องจำเลยทั้งสามเนื่องจากตามหนังสือเลิกจ้างจำเลยที่  1  ได้จ่ายเงินให้โจทก์ครบถ้วนตามกฎหมายแล้ว  และจำเลยที่  1  ได้จ่ายเงินที่โจทก์ไม่มีสิทธิได้รับให้อีก  เช่น  โบนัสเฉลี่ยและค่าน้ำมันรถ  ซึ่งในการเลิกจ้างดังกล่าวโจทก์ได้ลงลายมือชื่อรับทราบและเข้าใจดีแล้วว่าได้รับสิทธิประโยชน์ตามกฎหมายคุ้มครองแรงงานครบถ้วนแล้วและจะไม่เรียกร้องผลประโยชน์ใดๆ  เพิ่มเติม  จำเลยที่  2  และจำเลยที่  3  ไม่ต้องรับผิดเป็นการส่วนตัวเนื่องจากเป็นการกระทำภายในขอบเขตที่ได้รับมอบหมายจากจำเลยที่  1  ขอให้ยกฟ้อง

ศาลแรงงานภาค  1  พิจารณาแล้ว  พิพากษายกฟ้อง

ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานตรวจสำนวนประชุมปรึกษาแล้ว ศาลแรงงานภาค  1 ฟังข้อเท็จจริงว่า  โจทก์เข้าทำงานเป็นลูกจ้างจำเลยที่  1 ตั้งแต่เดือนธันวาคม  2548  ครั้งสุดท้ายทำงานในตำแหน่งผู้อำนวยการหัวหน้าแผนกบัญชี ได้รับค่าจ้างอัตราสุดท้ายเดือนละ 219,000  บาท  ต่อมาวันที่  31  สิงหาคม  2550  จำเลยที่  1  มีหนังสือเลิกจ้างโจทก์โดยให้มีผลตั้งแต่วันที่  1  กันยายน  2550  และโจทก์ลงชื่อในหนังสือเลิกจ้างรับทราบว่าได้รับสิทธิประโยชน์ตามกฎหมายคุ้มครองแรงงานและไม่เรียกร้องผลประโยชน์ใดๆเพิ่มเติม  ตามเอกสารหมาย  ล.3  และจำเลยจ่ายเงินตามที่ระบุในหนังสือเลิกจ้างแก่โจทก์ 

                                    มีปัญหาต้องวินิจฉัยตามอุทธรณ์ของโจทก์ว่า  โจทก์มีอำนาจฟ้องเรียกค่าเสียหายจากการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรมหรือไม่   เห็นว่า   ตามบันทึกในหนังสือเลิกจ้างเอกสารหมาย  ล.3  ระบุว่า  จำเลยที่  1  ขอเลิกจ้างโจทก์โดยพิจารณาจ่ายค่าชดเชยและสิทธิประโยชน์อื่นๆ  อันเนื่องมาจากการเลิกจ้างตามระเบียบข้อบังคับทั่วไปเกี่ยวกับการทำงาน ตามอายุงานให้โจทก์เป็นเงินทั้งสิ้น  1,142,514,87  บาท  และโจทก์ลงชื่อรับทราบว่าได้รับสิทธิประโยชน์ต่างๆตามกฎหมายคุ้มครองแรงงานและจะไม่เรียกร้องผลประโยชน์ใดๆ  เพิ่มเติมนั้น  เมื่อข้อเท็จจริงได้ความว่าโจทก์จบการศึกษาระดับปริญญาตรีสาขาบัญชีและได้รับใบอนุญาตเป็นผู้สอบบัญชีและได้อ่านข้อความบันทึกหนังสือเลิกจ้างเข้าใจแล้วจึงลงชื่อ แสดงว่าเมื่อโจทก์ได้รับเงินจากจำเลย 1,142,514,87 บาทแล้วโจทก์ตกลงไม่ติดใจเรียกผลประโยชน์ใดเพิ่มเติมก็คือค่าเสียหายจากการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรมจากจำเลยที่  1 อีก  สิทธิเรียกร้องของโจทก์ในค่าเสียหายจากการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรมตามบันทึกเป็นอันระงับไป  โจทก์จึงไม่มีอำนาจฟ้อง  เรียกค่าเสียหายจากการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรมจากจำเลยที่  1  ที่ศาลแรงงานภาค  1  พิพากษามานั้นชอบแล้ว  อุทธรณ์ข้อนี้ของโจทก์ฟังไม่ขึ้น ส่วนอุทธรณ์ข้ออื่นของโจทก์ไม่จำเป็นต้องวินิจฉัยต่อไปเพราะไม่ทำให้ผลคดีเปลี่ยนแปลง