คำพิพากษาฎีกาที่    11580/57   

 รับเหมาก่อสร้าง  ผู้รับเหมาต้องรับผิดชอบ  จ่ายเงินสมทบเข้ากองทุนประกันสังคมแทนผู้รับเหมาช่วง  หากผู้รับเหมาช่วงไม่นำส่งเงินสมทบตามกฎหมายโดยคำนวณจากอัตราค่าจ้างที่ระบุตามแบบ ( ภ.ง.ด. 50 )  และบัญชีงบดุล

  

โจทก์ฟ้องและแก้ไขคำฟ้องว่า โจทก์เป็นนิติบุคคลประเภทห้างหุ้นส่วนจำกัด จำเลยที่  1  เป็นนิติบุคคลตามพระราชบัญญัติประกันสังคม  พ.ศ.  2533  ส่วนจำเลยที่  2  ถึงที่ 14 เป็นคณะกรรมการพิจารณาและวินิจฉัยอุทธรณ์โดยมีจำเลยที่  2  เป็นประธานคณะกรรมการอุทธรณ์  เมื่อวันที่  1  พฤศจิกายน  2539  โจทก์ขึ้นทะเบียนประกันสังคมไว้กับจำเลยที่  1  ครั้งแรกโจทก์มีลูกจ้างผู้ประกันตนจำนวน 29 คน หลังจากนั้นโดยเฉลี่ยโจทก์จะมีลูกจ้างผู้ประกันตนประมาณ 7 – 8 คน ซึ่งโจทก์ได้หักเงินจากค่าจ้างของลูกจ้างผู้ประกันตนเพื่อส่งเป็นเงินสมทบให้แก่จำเลยที่ 1  ถูกต้องตามระเบียบมาโดยตลอด  จนกระทั่งเมื่อประมาณต้นปี  2547  จำเลยที่  1  ตรวจสอบบัญชีค่าจ้างประจำปี  2546  ของโจทก์  แล้วแจ้งแก่โจทก์โจทก์ชำระเงินสมทบไม่ถูกต้องตามกฎหมายและไม่ครบถ้วน  มีค่าจ้างที่จะต้องนำไปคิดคำนวณเงินสมทบที่ส่งเข้ากองทุนประกันสังคม  6,575,519  บาท  คิดเป็นเงินสมทบประมาณ  540,000  บาท  จำเลยที่  1  อ้างว่ายอดเงินดังกล่าวนำมาจากค่าแรง  116  รายการตามแบบรายการหักภาษี  ณ  ที่จ่าย  ตามแบบ  ภ.ง.ด. 1 ก ของโจทก์  ซึ่งเป็นการคำนวณคิดที่คลาดเคลื่อนต่อข้อเท็จจริงและไม่ถูกต้องตามกฎหมายเพราะโจทก์ไม่เคยมีลูกจ้างเป็นผู้ประกันตนตามจำนวนดังกล่าว  หลังจากนั้นจำเลยที่  1  แจ้งให้โจทก์ส่งเงินสมทบเข้ากองทุนประกันสังคมหลายครั้งครั้งสุดท้ายเมื่อวันที่  14  มีนาคม  2549  จำเลยที่  1  แจ้งผ่านผู้ว่าราชการจังหวัดแพร่ให้โจทก์ส่งเงินสมทบประจำเดือนกุมภาพันธ์ถึงเดือนธันวาคม  2546  เป็นเงิน  473,550  บาท  เงินเพิ่มตามกฎหมาย  325,056  บาท  รวมเป็นเงินทั้งสิ้น  798,606  บาท โจทก์เห็นว่าคำสั่งดังกล่าวไม่เป็นธรรมจึงอุทธรณ์คำสั่งไปยังคณะกรรมการอุทธรณ์ ต่อมาคณะกรรมการอุทธรณ์มีคำวินิจฉัยที่  1307/2549  ลงวันที่  29  กันยายน  2549  โดยมีความเห็นเป็นเช่นเดียวกับจำเลยที่  1  พร้อมทั้งมีมติให้ยกอุทธรณ์ของโจทก์  โจทก์เห็นว่าทั้งคำสั่งของจำเลยที่  1  และคำวินิจฉัยของจำเลยที่  2 ถึงที่  14  ที่ให้โจทก์จ่ายเงินสมทบเข้ากองทุนประกันสังคมและเงินเพิ่มตามกฎหมายดังกล่าวนั้นไม่ถูกต้อง  ขอให้เพิกถอนคำสั่งของจำเลยที่  1  และคำวินิจฉัยของจำเลยที่  2 ถึงที่  14  ที่  1307/2549

จำเลยทั้งสิบสี่ให้การว่า จำเลยที่ 1 มิได้มีฐานะเป็นนิติบุคคลคงมีฐานะเป็นเพียงราชการส่วนภูมิภาคของสำนักงานประกันสังคมซึ่งมีฐานะเป็นกรมในรัฐบาลซึ่งเป็นนิติบุคคลตามกฎหมาย  โจทก์จึงไม่มีอำนาจฟ้องจำเลยที่ 1  โจทก์ประกอบกิจการก่อสร้างขึ้นทะเบียนประกันสังคมเมื่อวันที่ 1 พฤศจิกายน  2539  ซึ่งตามพระราชบัญญัติประกันสังคม  พ.ศ.  2533  โจทก์ในฐานะนายจ้างต้องหักเงินค่าจ้างของผู้ประกันตนรวมถึงในส่วนของนายจ้างเพื่อส่งเป็นเงินสมทบเข้าสู่กองทุนประกันสังคมตามที่กฎหมายกำหนดไว้แต่จากการตรวจสอบบัญชีค่าจ้างประจำปี 2546  ของโจทก์ตามแบบแสดงภาษีเงินได้นิติบุคคล  ภ.ง.ด. 50 และแบบยื่นรายการภาษีเงินได้หัก  ณ  ที่ จ่าย  ภ.ง.ด.1 ก  พนักงานงานเจ้าหน้าที่ของจำเลยที่  1  พบว่าโจทก์ชำระเงินสมทบไม่ถูกต้องตามกฎหมายกล่าวคือ  ตามแบบรายการภาษีหัก ณ ที่จ่าย ภ.ง.ด. 1 ก  ของโจทก์ที่ยื่นต่อกรมสรรพากรประจำปีภาษี  2546  แจ้งรายชื่อผู้มีเงินได้ที่โจทก์เป็นผู้จ่ายค่าแรงจำนวน  116  คน  ประกอบกับงบการเงินของโจทก์ในส่วนของต้นทุนรับเหมาปี 2546 ที่แสดงไว้ในรายงานผู้สอบบัญชีรับอนุญาตระบุเป็นค่าแรงรายวันจำนวน 6,434,519 บาท ซึ่งค่าแรงหรือค่าแรงงานดังกล่าวตามที่ระบุไว้อยู่ในความหมายของคำว่า  “ค่าจ้าง”  โจทก์ในฐานะนายจ้างเมื่อมีการจ่ายค่าจ้างจะต้องหักค่าจ้างของผู้ประกันตนตามจำนวนที่ต้องนำส่งเป็นเงินสมทบในส่วนของผู้ประกันตนตามพระราชบัญญัติประกันสังคม  พ.ศ.  2533  มาตรา 47 แต่โจทก์มิได้นำส่งเงินสมทบภายในระยะเวลาที่กำหนด  โจทก์จึงต้องชำระเงินเพิ่มอีกร้อยละ  2  ต่อเดือนนับแต่วันถัดจากวันที่ต้องนำส่งเงินสมทบตามมาตรา  49 

การที่พนักงานเจ้าหน้าที่ของจำเลยที่ 1  แจ้งให้โจทก์ชำระเงินสมทบจึงเป็นคำสั่งโดยชอบด้วยกฎหมายแล้ว  อีกทั้งในการพิจารณาของคณะกรรมการอุทธรณ์ จำเลยที่  2 ถึงที่  14 เห็นว่าที่โจทก์กล่าวอ้างว่าการประกอบกิจการก่อสร้างตามสัญญาจ้างบางงานโจทก์มิได้เป็นผู้ดำเนินการเอง มีผู้รับเหมาช่วงที่มิได้ทำสัญญาจ้างเหมาช่วงระหว่างกันไว้  ผู้รับเหมาช่วงเป็นผู้ดำเนินการหาลูกจ้างมาทำงานควบคุมดูแลการทำงานและจ่ายค่าจ้างให้แก่ลูกจ้างเองนั้นขัดแย้งกับข้อความในเอกสารที่โจทก์รับรองความถูกต้องและยื่นแสดงไว้เป็นหลักฐานต่อกรมสรรพากร ข้อกล่าวอ้างดังกล่าวของโจทก์รับฟังไม่ขึ้น  พร้อมทั้งมีคำวินิจฉัยเป็นเช่นเดียวกับคำสั่งของจำเลยที่  1 โดยมีมติยกอุทธรณ์ของโจทก์  คำวินิจฉัยของคณะกรรมการอุทธรณ์จึงเป็นการพิจารณาที่ชอบด้วยเหตุผลและดำเนินการตามกฎหมายทุกประการแล้ว  ขอให้ยกฟ้อง

ศาลแรงงานภาค  5  พิจารณาแล้ว  พิพากษายกฟ้อง

ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานตรวจสำนวนประชุมปรึกษาแล้ว ศาลแรงงานภาค  5 ฟังข้อเท็จจริงและวินิจฉัยว่า  โจทก์เป็นนิติบุคคลประเภทห้างหุ้นส่วนจำกัด  ประกอบกิจการรับเหมาก่อสร้างและขึ้นทะเบียนประกันสังคมไว้กับจำเลยที่  1  เมื่อปี  2546  โจทก์ทำสัญญาก่อสร้างอาคารและสะพานกับหน่วยงานของทางราชการหลายแห่ง  ตามสัญญาจ้างเอกสารหมาย  จ.2  ในการทำงานของโจทก์มีการว่าจ้างผู้รับเหมาช่วงหลายคนเข้ามาทำงานแทนโดยผู้รับเหมาช่วงมีลูก จ้างรวม 116 คน แต่ผู้รับเหมาช่วงทุกคนมิได้ขึ้นทะเบียนให้ลูกจ้างเป็นผู้ประกันตนและไม่เคยจ่ายเงินสมทบในส่วนของลูกจ้างและในส่วนของนายจ้างให้แก่กองทุนประกันสังคม  จำเลยที่  1  โดยผู้ว่าราชการจังหวัดแพร่จึงมีหนังสือเตือนครั้งสุดท้ายลงวันที่ 14 มีนาคม 2549  ให้โจทก์นำเงินสมทบของกองทุนประกันสังคมที่ค้างชำระประจำเดือนกุมภาพันธ์ถึงเดือนธันวาคม 2546 เป็นเงิน  473,550  บาท  และเงินเพิ่มตามกฎหมาย 325,056  บาท  รวมทั้งสิ้น  798,606  บาท  ตามหนังสือเตือนเอกสารหมาย  ล.34 โดยจำเลยที่ 1 นำเอาค่าแรงรายวันเป็นเงินประมาณ  6,000,000  บาท ตามที่ระบุไว้ในแบบแสดงภาษีเงินได้นิติบุคคล ภ.ง.ค. 50 และงบดุลของโจทก์ประจำปี  2546 เอกสารหมาย  ล.9  มาเป็นฐานในการคำนวณคิดเงินสมทบ  โจทก์ยื่นอุทธรณ์คำสั่งของจำเลยที่ 1 ดังกล่าว  ต่อมาจำเลยที่  2  ถึงที่ 14 ในฐานะคณะกรรมการอุทธรณ์มีคำสั่งยกอุทธรณ์  และให้โจทก์ปฏิบัติตามคำสั่งของจำเลยที่  1  ตามคำวินิจฉัยคณะกรรมการอุทธรณ์ที่  1307/2549  ลงวันที่  29  กันยายน  2549  เอกสารหมาย  ล.50  ซึ่งตามพระราชบัญญัติประกันสังคม  พ.ศ.  2533  มาตรา  52  บัญญัติไว้ว่า  ในกรณีที่นายจ้างเป็นผู้รับเหมาช่วง  ให้ผู้รับเหมาช่วงถัดขึ้นไปหากมีตลอดสายจนถึงผู้รับเหมาชั้นต้นร่วมรับผิดกับผู้รับเหมาช่วงซึ่งเป็นนายจ้างในเงินสมทบซึ่งนายจ้างมีหน้าที่ต้องจ่ายตามพระราชบัญญัตินี้  และตามมาตรา  47  และ  49  บัญญัติเกี่ยวกับหน้าที่และความรับผิดของนายจ้างไว้พอสรุปได้ว่า ทุกครั้งที่มีการจ่ายค่าจ้างให้นายจ้างหักค่าจ้างของลูกจ้างตามจำนวนที่ต้องส่งเป็นเงินสมทบและเงินสมทบในส่วนของนายจ้างส่งให้แก่กองทุนประกันสังคมภายในวันที่ 15  ของเดือนถัดจากเดือนที่มีการหักเงินสมทบไว้ หากนายจ้างไม่นำส่งเงินสมทบในส่วนของตนหรือในส่วนของลูกจ้าง  ต้องจ่ายเงินเพิ่มในอัตราร้อยละ  2  ต่อเดือนของจำนวนเงินสมทบที่นายจ้างยังมิได้นำส่ง หรือของจำนวนเงินสมทบที่ยังขาดอยู่นับแต่วันถัดจากวันที่ต้องนำส่งเงินสมทบ เมื่อผู้รับเหมาช่วงที่โจทก์ว่าจ้างมิได้ส่งเงินสมทบทั้งในส่วนของลูกจ้างและในส่วนของนายจ้างให้แก่กองทุนประกันสังคมตามหน้าที่ โจทก์ในฐานะผู้รับเหมาชั้นต้นจึงต้องร่วมรับผิดกับผู้รับเหมาช่วงตามกฎหมายดังกล่าว  ทั้งตามแบบแสดงภาษีเงินได้นิติบุคคล  ภ.ง.ด. 50  และงบดุลของโจทก์ประจำปี  2546  เอกสารหมาย  ล.9  โจทก์ว่าจ้างให้สำนักงานทางบัญชีเป็นผู้จัดทำโดยวิธีการคำนวณคิดจะแบ่งเงินจากรายได้ของโจทก์ออกเป็น  2  ส่วน  ส่วนแรกร้อยละ  70  เป็นค่าวัสดุต่างๆ  และส่วนที่สองร้อยละ  30  เป็นค่าจ้างแรงงานคิดเป็นเงินประมาณ  6,000,000  บาท  อันเป็นวิธีการคำนวณคิดตามที่กรมสรรพากรกำหนด  ส่วนแบบยื่นรายการภาษีหักเงินได้  ณ  ที่จ่าย  ภ.ง.ด. 1 ก  เอกสารหมาย  ล.8  โจทก์ระบุรายการผู้มีเงินได้ไว้  2  ส่วน  ที่โจทก์หักภาษี ณ ที่จ่ายจากเงินค่าจ้างไว้ส่วนแรกคือพนักงานของโจทก์  10  ราย  มีรายได้เป็นเงิน  872,000  บาท  ส่วนที่สองคือลูกจ้างของผู้รับเหมาช่วง  116  ราย  มีรายได้เป็นเงิน  2,227,869  บาท  แบบยื่นรายการภาษีหักเงินได้  ณ  ที่จ่าย  ภ.ง.ด. 1 ก  จึงเป็นเพียงหลักฐานที่โจทก์จัดทำขึ้นเพื่อแสดงต่อกรมสรรพากรว่าโจทก์หักภาษี ณ ที่จ่าย  จากเงินค่าจ้างแรงงานเพียงใดเท่านั้น  จึงถือได้ว่าข้อเท็จจริงที่ระบุไว้ตามแบบแสดงภาษีเงินได้นิติบุคคล ภ.ง.ด.50 และงบดุลของโจทก์ประจำปี  2546 เอกสารหมาย  ล.9  เป็นหลักฐานที่ถูกต้องการที่จำเลยที่ 1 นำเอาค่าจ้างแรงงานตามแบบแสดงภาษีเงินได้นิติบุคคล  ภ.ง.ด. 50  และงบดุลของโจทก์ประจำปี 2546 เอกสารหมาย ล.9 มาเป็นหลักฐานในการคำนวณคิดเงินสมทบที่โจทก์จะต้องจ่ายให้แก่กองทุนประกันสังคมจึงถูกต้องและชอบแล้ว โจทก์จึงไม่มีสิทธิขอให้เพิกถอนคำสั่งของจำเลยที่ 1 และคำวินิจฉัยของคณะกรรมการอุทธรณ์จำเลยที่  2  ถึงที่  14 

ที่โจทก์อุทธรณ์ว่า  โจทก์เป็นเพียงผู้ประกอบการว่าจ้างโดยวิธีเหมาค่าแรงมอบให้แก่ผู้รับเหมาช่วงไปควบคุมดูแลและรับผิดชอบจ่ายค่าจ้างให้แก่ลูกจ้างอีกทอดหนึ่งโจทก์จึงไม่อยู่ในฐานะนายจ้างของลูกจ้าง  116  คน  การนำแบบแสดงภาษีเงินได้นิติบุคคล  ภ.ง.ด.  50  แบบยื่นรายการภาษีหักเงินได้  ณ  ที่จ่าย  ภ.ง.ด. 1 ก และงบดุลของโจทก์ประจำปี  2546  มาเป็นฐานในการคิดหาจำนวนลูกจ้างของโจทก์เพื่อคิดเงินสมทบย่อมไม่ถูกต้องเพราะเป็นเพียงหลักฐานที่แสดงถึงผู้มีเงินได้  มิได้หมายความผู้มีเงินได้จะเป็นลูกจ้างของโจทก์นั้น  เป็นการหยิบยกข้อเท็จจริงขึ้นใหม่ที่ไม่ปรากฏในชั้นพิจารณาของศาลแรงงานภาค  5  และเป็นการโต้แย้งดุลพินิจการรับฟังพยานหลักฐานและข้อเท็จจริงที่ศาลแรงงานภาค  5  ฟังว่า  แบบแสดงภาษีเงินได้นิติบุคคล  ภ.ง.ด. 50  และงบดุลของโจทก์ประจำปี  2546  เอกสารหมาย  ล.9  เป็นเอกสารที่ถูกต้อง  การที่จำเลยที่  1  นำเอกสารดังกล่าวมาเป็นฐานในการคำนวณคิดเงินสมทบของลูกจ้าง  116  คน  ที่โจทก์จะต้องจ่ายให้แก่กองทุนประกันสังคมถูกต้องแล้ว จึงเป็นอุทธรณ์ในข้อเท็จจริงต้องห้ามตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน  พ.ศ.  2522  มาตรา  54  วรรคหนึ่ง  ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย