คำพิพากษาฎีกาที่    2147/57

  ข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานระบุห้ามทะเลาะวิวาทหรือทำร้ายร่างกาย   ผู้บังคับบัญชา   เพื่อนพนักงาน   ทั้งในสถานที่ทำงาน   หรือสถานที่อื่นๆ   ฝ่าฝืนถือเป็นความผิดกรณีร้ายแรง   ใช้บังคับได้ไม่ขัดต่อกฎหมาย

 

โจทก์ฟ้องและแก้ไขคำฟ้องว่า เมื่อวันที่ 19 มกราคม 2551  เวลาประมาณ 12 นาฬิกา โจทก์เลิกงานและแวะรับประทานอาหารที่ร้านค้าข้างทางได้พบนายธนาธิป เบ้าสิงสวย พนักงานของจำเลยแต่อยู่คนละแผนก   โจทก์กับนายธนาธิปทะเลาะวิวาทกัน   โจทก์ใช้ขวดเบียร์ตีศีรษะนายธนาธิป นายธนาธิปแจ้งความร้องทุกข์ที่สถานีตำรวจแหลมฉบังเหตุทำร้ายร่างกายเกิดนอกบริษัทและไม่ใช่เวลาทำงานของโจทก์และนายธนาธิป เพราะโจทก์เลิกงานแล้ว ส่วนนายธนาธิปอยู่ในช่วงพักออกมารับประทานอาหารนอกสถานที่ทำงาน   ต่อมาเมื่อวันที่   22   มกราคม 2551จำเลยเลิกจ้างโจทก์ โดยโจทก์ไม่มีความผิดและไม่ใช่กรณีที่จำเลยเลิกจ้างโจทก์ตามกำหนดเวลาตามสัญญาจ้างที่กำหนดไว้แน่นอน ทั้งเป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม ขอให้บังคับจำเลยจ่ายค่าชดเชย  77,184 บาท   สินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า   9,005   บาท   ค่าเสียหายจากการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม 120,000 บาท  และค่าเสียหายนับแต่วันถัดจากวันฟ้องอีกเดือนละ   30,000  บาท  เป็นต้นไป   จนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์

จำเลยให้การว่า   เมื่อวันที่   19   มกราคม   2551   หลังเลิกงานโจทก์กับเพื่อนร่วมงานนั่งดื่มเบียร์จนกระทั่งเวลา  12  นาฬิกา   นายธนาธิปหัวหน้างานแผนกที่โรงงานผลิตสี 1 ของจำเลยซึ่งเคยเป็นผู้บังคับบัญชาของโจทก์กับเพื่อนร่วมงานเข้าไปรับประทานอาหารในร้านเดียวกัน โจทก์เดินเข้าไปทักทายนายธนาธิปว่า  หัวหน้าสบายดีหรือเปล่า   นายธนาธิปตอบว่าสบายดี โจทก์พูดว่าเดี๋ยวหัวหน้าจะสบายกว่านี้ จากนั้นโจทก์กลับไปที่โต๊ะหยิบขวดเบียร์ที่ยังไม่ได้เปิดฝาเดินมาตีศีรษะนายธนาธิปจนได้รับบาดเจ็บเป็นแผลกรรจ์ต้องเย็บถึง 13 เข็มและโจทก์ใช้ขวดที่เหลือทำท่าคล้ายจะแทงนายธนาธิปอีกแต่มีพนักงานช่วยกันแยกโจทก์ออกมาหลังจากนั้นโจทก์โทรศัพท์แจ้งบุคคลที่รู้จักว่าได้ทำร้ายร่างกายนายธนาธิปเรียบร้อยแล้วและกล่าวในทำนองสบประ มาทว่านายธนาธิปไม่ได้ตอบโต้ไม่ได้ดูน่ากลัวแต่อย่างใด จำเลยเชื่อว่าสาเหตุทำร้ายร่างกายน่าจะเกิดจากกรณีที่นายธนาธิปประเมินผลงานให้แก่นายเด่นชัย ธรรมนิยม  และนายสยาม   หนูขาว  เพื่อจ่ายเงินโบนัสประจำปี 2550  ให้คะแนนที่ต่ำสุด  พนักงานทั้งสองคนเป็นเพื่อนสนิทของโจทก์ จึงน่าเชื่อว่าพนักงานทั้งสองไม่พอใจการประเมินผลงานของนายธนาธิป และมีการปรึกษาหารือกับโจทก์จนโจทก์ได้ก่อเหตุทำร้ายร่างกายนายธนาธิปการกระทำของโจทก์จึงเป็นการฝ่าฝืนระเบียบข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของจำเลยกรณีร้ายแรงและเมื่อวันที่ 22 มกราคม 2551 เวลา 16.45 นาฬิกา ฝ่ายบุคคลเรียกโจทก์เข้าพบ  โจทก์ได้นำมีดพกชนิดพับได้ยาวประมาณ  5  นิ้ว  เข้ามาในบริเวณโรงงานแล้วพกเข้าไปพบฝ่ายบุคคลอันเป็นการฝ่าฝืนระเบียบข้อบังคับและคำสั่งอันชอบด้วยกฎ หมายเกี่ยวกับการทำงาน จำเลยจึงเลิกจ้างโจทก์ด้วยเหตุผลดังกล่าว ต่อมาวันที่ 24 มกราคม 2551 โจทก์ยื่นคำร้องต่อคณะกรรมการแรงงานสัมพันธ์ว่าจำเลยกระทำการอันไม่เป็นธรรม ขอให้จำเลยรับโจทก์กลับเข้าทำงานและจ่ายค่าจ้างในอัตราเดิม วันที่ 8 เมษายน 2551 คณะกรรมการแรงงานสัมพันธ์มีคำสั่งยกคำร้องของโจทก์ จำเลยจึงไม่ต้องรับผิดต่อโจทก์   ขอให้ยกฟ้อง

ศาลแรงงานภาค   2   พิจารณาแล้ว   พิพากษายกฟ้อง

ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานตรวจสำนวนประชุมปรึกษาแล้ว  ศาลแรงงานภาค 2 ฟังข้อเท็จจริงว่า  โจทก์เป็นพนักงานของจำเลย   เมื่อวันที่   19   มกราคม   2551   เวลาประมาณ 12 นาฬิกา หลังจากที่โจทก์เลิกงานแล้วได้ไปรับประทานอาหารที่ร้านข้างทางและพบกับนายธนาธิป   เบ้าสิงสวย   พนักงานของจำเลยและเคยเป็นผู้บังคับบัญชาโจทก์   โจทก์ใช้ขวดเบียร์ที่ยังไม่ได้เปิดฝาตีศีรษะนายธนาธิปจนศีรษะแตกต้องเย็บ  13 เข็ม โดยนายธนาธิปไม่ได้มีส่วนผิด สถานที่เกิดเหตุอยู่ห่างจากบริษัทจำเลยประมาณ 1 กิโลเมตร และมีพนักงานของจำเลยอยู่เป็นจำนวนมาก จำเลยเลิกจ้างโจทก์เนื่องจากโจทก์กระทำผิดข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของพนักงาน เอกสารหมาย ล.5 เรื่องความผิดร้ายแรง ข้อ 61.1  ที่ระบุว่า   “ก่อการวิวาทหรือทำร้ายร่างกายผู้บังคับบัญชา เพื่อนพนักงาน หรือผู้อื่นในบริเวณสถานที่ทำงานของบริษัทหรือสถานที่อื่นๆ”  ซึ่งตามข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของพนักงาน  ข้อ  66 จำเลยสามารถเลิกจ้างพนักงานที่กระทำผิดวินัยขั้นร้ายแรงตามข้อ  61  ได้ทันทีโดยไม่ต้องจ่ายค่าชดเชย

 

 

คดีมีปัญหาต้องวินิจฉัยตามอุทธรณ์ของโจทก์ข้อแรกว่า การที่ศาลแรงงานภาค 2 ไม่ได้วินิจฉัยคำร้องของโจทก์ฉบับลงวันที่ 15  กันยายน  2551  ที่ขอให้ดำเนินกระบวนพิจารณาใหม่กำหนดประเด็นข้อพิพาทเพิ่มเติมว่า ข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของพนักงานข้อ 61.1 ขัดต่อความสงบเรียบร้อยและศีลธรรมอันดีของประชาชนตกเป็นโมฆะใช้บังคับไม่ได้   และกรณีดังกล่าวถือว่าเป็นความผิดร้ายแรงที่จำเลยจะใช้เป็นเหตุให้เลิกจ้างลูกจ้างทั่วไปและโจทก์ได้หรือไม่ ขัดต่อรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พ.ศ. 2550  มาตรา 40 ( 2 ) และประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง   มาตรา 25  และมาตรา  26   หรือไม่  เห็นว่าศาลแรงงานภาค 2 สั่งในคำร้องฉบับดังกล่าวว่า “รวม” และต่อมาได้วินิจฉัยปัญหาดังกล่าวในคำพิพากษารวมกับการวินิจฉัยว่าจำเลยเลิกจ้างโจทก์เป็นธรรมหรือไม่แล้ว   อุทธรณ์ของโจทก์ข้อนี้จึงไม่เป็นสาระแก่คดีอันควรได้รับการวินิจฉัย ต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 225   วรรคหนึ่ง ประกอบพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน พ.ศ. 2522  มาตรา 31 ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย

โจทก์อุทธรณ์ข้อที่สองโดยสรุปว่า ตามคำเบิกความพยานจำเลยทั้งหมดสอดคล้องต้องกันว่าสาเหตุที่จำเลยเลิกจ้างโจทก์เพราะโจทก์ได้นำอาวุธมีดพกเข้ามาในบริเวณบริษัทจำเลยเป็นการกระทำผิดข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของพนักงาน ข้อ 60.9 กรณีดังกล่าวไม่ใช่เป็นความผิดร้ายแรงอันจะเป็นเหตุให้จำเลยเลิกจ้างโจทก์โดยไม่จ่ายค่าชดเชยก็ดี และหากพิจารณาใบรับรองแพทย์และรายงานประจำวันแจ้งเป็นหลักฐานย่อมเป็นไปไม่ได้ว่านายธนาธิปจะได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรง อีกทั้งโจทก์และนายธนาธิปมีปากเสียงกันก่อนเกิดเหตุและเป็นเรื่องส่วนตัว  เหตุเกิดนอกบริษัทจำเลย  ไม่ใช่เวลาทำงานของโจทก์และนายนราธิปก็ดี  ล้วนเป็นอุทธรณ์โต้แย้งดุลพินิจในการรับฟังพยานหลักฐานของศาลแรงงานภาค 2 และที่โจทก์อุทธรณ์ว่า จำเลยเลิกจ้างโจทก์ก่อนจะมีการสอบสวนความผิดเป็นการขัดกับข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของพนักงาน ข้อ  67  และขัดต่อรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พ.ศ.  2550  นั้น  โจทก์บรรยายฟ้องโดยสรุปเพียงว่าโจทก์กับนายนราธิปทะเลาะวิวาทกันโดยโจทก์ใช้ขวดเบียร์ตีศีรษะนายธนาธิป เหตุทำร้ายร่างกายเกิดขึ้นนอกบริษัทและไม่ใช่เวลาทำงานของโจทก์หรือของนายธนาธิป  ต่อมาจำเลยเลิกจ้างโจทก์อย่างไม่เป็นธรรม  โดยโจทก์ไม่มีความผิด   และไม่ใช่กรณีที่จำเลยเลิกจ้างโจทก์ตามกำหนดเวลาตามสัญญาจ้างที่กำหนดไว้แน่นอน เท่านั้น โดยมิได้กล่าวอ้างตามประเด็นที่อุทธรณ์มาแต่อย่างใดอุทธรณ์ของโจทก์จึงเป็นยกขึ้นมาใหม่ เป็นข้อที่มิได้ยกขึ้นว่ากันมาแล้วโดยชอบในศาลแรงงานภาค 2 เป็นอุทธรณ์ในข้อเท็จจริง อุทธรณ์ของโจทก์ดังกล่าวจึงต้องห้ามตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน พ.ศ. 2522 มาตรา 54 วรรคหนึ่ง ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย

ส่วนที่โจทก์อุทธรณ์ข้อสุดท้ายว่า ข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของพนักงานข้อ 61.1 ขัดต่อความสงบเรียบร้อยและศีลธรรมอันดีของประชาชนตกเป็นโมฆะใช้บังคับไม่ได้นั้น เห็นว่า ระเบียบข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของพนักงานข้อดังกล่าวเป็นระเบียบวินัยที่เกี่ยวกับความประพฤติกรณีเป็นความผิดร้ายแรง คือ ก่อการวิวาทหรือทำร้ายร่างกายผู้บังคับบัญชา เพื่อนพนักงาน หรือผู้อื่นในบริเวณสถานที่ทำงานของบริษัทหรือสถานที่อื่นๆ ซึ่งเป็นที่เข้าใจได้ว่าการกระทำดังกล่าวเป็นอุปสรรคต่อบรรยากาศในการทำงานร่วมกัน และทำลายความสัมพันธ์อันดีต่อพนักงานด้วยกันอันอาจส่งผลกระทบต่อการบริหารงานบุคคลของจำเลยและส่งผลกระทบต่อกิจการของจำเลยให้ได้รับความเสียหายตามไปด้วย ทั้งข้อบังคับดังกล่าวยังเป็นการรักษาความสงบเรียบร้อยและศีลธรรมอันดีของประชาชนโดยเฉพาะพนักงานของจำเลยให้สามารถทำงานร่วมกันด้วยความสงบสุข  ข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของพนักงานข้อ  61.1  จึงใช้บังคับได้หาเป็นโมฆะไม่   อุทธรณ์ของโจทก์ข้อนี้ฟังไม่ขึ้น