คำพิพากษาฎีกาที่    6416/57

   ค่ารถยนต์ซึ่งกำหนดเป็นสวัสดิการไว้ชัดเจนแยกจากฐานเงินเดือนปกติ   ถือเป็นสวัสดิการไม่ใช่ค่าจ้าง

   

โจทก์ฟ้องและแก้ไขคำฟ้องว่า   จำเลยเป็นนิติบุคคลจดทะเบียนในประเทศมาเลเซีย  ประกอบธุรกิจประเภทธนาคาร  มีที่ทำการสาขาในประเทศไทย  เมื่อวันที่  31  มีนาคม  2547 จำเลยว่าจ้างโจทก์เป็นพนักงานตำแหน่งผู้จัดการสาขาประจำประเทศไทย  อัตราค่าจ้างเดือนละ  230,000  บาท  มีกำหนดเวลา  2  ปี  ตั้งแต่วันที่  31  มีนาคม  2547  ถึงวันที่  31  มีนาคม  2549  ต่อมาจำเลยต่ออายุสัญญาให้โจทก์อีก  2  ปี  ตั้งแต่วันที่  1  เมษายน  2549  ถึงวันที่  31  มีนาคม  2551  อัตราค่าจ้างเดือนละ  300,000  บาท  ได้รับค่าพาหนะเดือนละ  50,000  บาท  รวมค่าภาษีรถยนต์  ค่าซ่อมบำรุงและอื่นๆ  กับค่าเช่าบ้านเดือนละ  60,000  บาท  ค่ารักษาพยาบาลโจทก์และครอบครัว  ไม่เกินปีละ  140,000  บาท  หากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งประสงค์จะเลิกสัญญาให้แจ้งความจำนงเป็นหนังสือให้อีกฝ่ายล่วงหน้าไม่น้อยกว่า  6  เดือน  ต่อมาโจทก์ไม่ประสงค์ที่จะทำงานกับจำเลยอีกต่อไปจึงมีหนังสือบอกกล่าวล่วงหน้าไม่น้อยกว่า  6  เดือน  ในวันที่  7  มีนาคม  2550  จำเลย  ได้รับหนังสือแล้วในวันเดียวกันได้มีหนังสือให้โจทก์ออกจากงานทันที  โดยโจทก์ไม่ได้กระทำความผิดและไม่ได้แจ้งให้โจทก์ทราบล่วงหน้า  6  เดือนตามสัญญาเป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรมและฝ่าฝืนสัญญาจ้างที่กำหนดไว้ทำให้โจทก์ได้รับความเสียหาย จำเลยจ้างโจทก์เป็นพนักงานติดต่อกันเป็นเวลากว่า  2  ปี  ได้รับค่าจ้างเป็นจำนวนแน่นอนคือเงินเดือนๆละ  300,000  บาท  ค่าเช่าบ้าน  60,000  บาท  ค่ารถประจำตำแหน่ง  50,000  บาท  จำเลยจึงต้องจ่ายเงินสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าจำนวน  6  เดือน  เป็นเงิน  2,460,000  บาท  พร้อมดอกเบี้ยในอัตราร้อยละ  7.5  ต่อปี  นับจากวันเลิกจ้างวันที่  7  มีนาคม  2550  เป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จคิดถึงวันฟ้องเป็นเงิน  117,776.71  บาท  รวมเป็นเงิน  2,577,776.61  บาท  ค่าชดเชยจำนวน  1,230,000  บาท  พร้อมดอกเบี้ยในอัตราร้อยละ  15  ต่อปี  นับแต่วันเลิกจ้างเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จคิดดอกเบี้ยถึงวันฟ้องเป็นเงิน  117,776.71  บาท  จำเลยจงใจไม่จ่ายเงินค่าชดเชยให้โจทก์  จำเลยจึงต้องเสียเงินเพิ่มให้แก่โจทก์ในอัตราร้อยละ  15  ของเงินดังกล่าวทุกระยะเวลา  7  วัน  นับแต่วันเลิกจ้างจนกว่าจะชำระเสร็จ  คิดถึงวันฟ้องเป็นเงินเพิ่ม  6,088.500  บาท  รวมเป็นเงินค่าชดเชยจำนวน  7,436,276.71 บาท และจ่ายเงินค่ารักษาพยาบาลของโจทก์และครอบครัวระหว่างวันที่ 5  มกราคม  2550  ถึงวันที่  24  กุมภาพันธ์  2550  เป็นเงิน  4,270  บาท  ให้จำเลยดำเนินการให้โจทก์ได้รับชำระเงินกองทุนสำรองเลี้ยงชีพ ส่วนที่เป็นเงินสมทบฝ่ายนายจ้างซึ่งโจทก์ได้รับยังไม่ครบอีกเป็นเงินจำนวน  849,271.14  บาท  ภายใน  30  วัน  นับแต่วันเลิกจ้างพร้อมดอกเบี้ยในอัตราร้อยละ  7.5  ต่อปี  นับแต่วันที่  7  เมษายน  2550  เป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จนับถึงวันฟ้องเป็นเงิน  35,425.07  บาท  รวมเป็นเงิน  884,696.21  บาท  โจทก์ทวงถามแล้วแต่จำเลยไม่ชำระ  ขอให้บังคับจำเลยชำระเงินสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า  เงินค่าชดเชย  เงินค่ารักพยาบาลและเงินกองทุนสำรองเลี้ยงชีพพร้อมดอกเบี้ยและเงินเพิ่มรวมทั้งสิ้นจำนวน  10,903,019.63  บาท  กับให้ชำระดอกเบี้ยร้อยละ 7.5  ต่อปีจากต้นเงินสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า  และเงินกองทุนสำรองเลี้ยงชีพรวมจำนวน  3,309,271.14  บาท  นับถัดจากวันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จ  พร้อมดอกเบี้ยในอัตราร้อยละ  15  ต่อปีจากต้นเงินค่าชดเชยจำนวน  1,230,000  บาท  นับถัดจากวันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จ และเงินเพิ่มในอัตราร้อยละ 15 ของเงินค่าชดเชย  1,230,000  บาท  ทุกระยะเวลา  7  วัน  นับถัดจากวันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จให้โจทก์

       

จำเลยให้การและฟ้องแย้งว่า โจทก์ทำงานตำแหน่งผู้จัดการสาขาประจำประเทศไทยของจำเลย  สัญญาจ้างมีกำหนด  2 ปี  และต่อสัญญาอีก  2 ปี  นับตั้งแต่วันที่วันที่  1  เมษายน  2549  ถึงวันที่  31  มีนาคม  2551  โจทก์ทำงานถึงวันที่  7  มีนาคม  2550 แล้วได้ยื่นใบลาออกให้มีผลทันทีโดยไม่ได้แจ้งให้จำเลยทราบล่วงหน้าตามสัญญาและตามระเบียบข้อบังคับของธนาคาร  โจทก์จึงไม่มีสิทธิเรียกเงินสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า  เงินค่าชดเชย  จำเลยไม่มีหน้าที่จ่ายเงินค่ารักษาพยาบาลให้แก่บุตรและภรรยาที่ไม่ชอบด้วยกฎหมายของโจทก์  บริษัทเงินทุนหลักทรัพย์ทิสโก้  จำกัด  เป็นผู้จัดการกองทุนสำรองเลี้ยงชีพของกองทุนที่โจทก์จำเลยเป็นสมาชิกอยู่ ซึ่งมีหน้าที่จ่ายเงินตามข้อบังคับของกองทุนและโจทก์ได้รับเงินไปจากกองทุนแล้ว  โจทก์ไม่มีสิทธิเรียกร้องให้จำเลยจ่ายอีก  ระหว่างดำรงตำแหน่งผู้บริหารสูงสุดของจำเลย  โจทก์ได้สั่งอนุมัติจ่ายเงินค่ารักษาพยาบาลให้แก่ภรรยาและบุตรที่ไม่ชอบด้วยกฎหมายเป็นเงิน 427,300  บาท  รวมเป็นเงิน  857,642  บาท  โจทก์ลาออกโดยไม่แจ้งให้จำเลยทราบล่วงหน้าอย่างน้อย  6  เดือน  ตามข้อกำหนดในสัญญาจ้างทำให้จำเลยได้รับความเสียหาย  ต้องชำระค่าเสียหายให้แก่จำเลยเท่ากับอัตราเงินเดือน  ค่าเช่าบ้าน  ค่ารถประจำตำแหน่งในอัตราเดือนละ  410,000  บาท  จำเลยขอคิดค่าเสียหายเพียง  3  เดือน  เป็นเงิน  1,230,000  บาท  รวมค่าเสียหายทั้งสิ้น  2,087,642  บาท  ขอให้พิพากษายกฟ้องโจทก์  และให้โจทก์ชำระค่าเสียหายเป็นเงิน  2,087,642  บาท  พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  7.5  ต่อปี  นับถัดจากวันฟ้องแย้งเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จให้แก่จำเลย

            

โจทก์ให้การแก้ฟ้องแย้งว่า  นางสาวอุทุมพร  ภาคบุปผา  และเด็กชายอัครพนพันธ์  ไต้  เป็นภรรยาและบุตรชอบด้วยกฎหมายของโจทก์  โจทก์จึงมีสิทธิเบิกค่ารักษาพยาบาลและค่าเล่าเรียนได้ตามสัญญาจ้าง  จำเลยไม่มีสิทธิเรียกเงินคืน  การเลิกสัญญาจ้างมีกำหนดไว้ในสัญญาว่า  ต้องบอกกล่าวให้คู่สัญญาอีกฝ่ายหนึ่งทราบล่วงหน้าเป็นระยะเวลา  6  เดือน  หนังสือบอกกล่าวลาออกของโจทก์มิได้ต้องการให้มีผลทันที  จึงเป็นการปฏิบัติตามข้อกำหนดการจ้าง  เมื่อจำเลยรับหนังสือแล้วมีหนังสือแจ้งให้โจทก์ออกงานทันทีและห้ามโจทก์ไม่ให้เข้าไปทำงานในสถานประกอบการของจำเลยอีก  จำเลยจึงเป็นฝ่ายผิดสัญญาไม่มีสิทธิเรียกค่าเสียหายจากโจทก์  ขอให้ยกฟ้องแย้ง

 

    

ระหว่างพิจารณา จำเลยแถลงไม่ติดใจเรียกค่ารักษาพยาบาลและค่าเล่าเรียนบุตรตามฟ้องแย้ง

    

ศาลแรงงานกลางพิจารณาแล้ว  พิพากษาให้จำเลยชำระเงินค่าบอกกล่าวล่วงหน้า  1,800,000  บาท  ค่าชดเชย  900,000  บาท  และค่ารักษาพยาบาล  4,270  บาท  พร้อมดอกเบี้ยในอัตราร้อยละ  7.5  ต่อปี  ของต้นเงินค่าบอกกล่าวล่วงหน้าและค่ารักษาพยาบาลและอัตราร้อยละ  15  ต่อปี  ของต้นเงิน  ค่าชดเชยนับตั้งแต่วันที่  7  มีนาคม  2550  เป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จให้โจทก์ตามลำดับ  แต่ดอกเบี้ยของเงินค่าบอกกล่าวล่วงหน้าและเงินค่าชดเชยนับถึงวันฟ้อง  (วันที่  26  ตุลาคม  2550)  ให้ไม่เกินที่โจทก์ขอคำขออื่นของโจทก์ให้ยกกับให้ยกฟ้องแย้งของจำเลย

    

     

ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานตรวจสำนวนประชุมปรึกษาแล้ว ศาลแรงงานกลางฟังข้อเท็จจริงว่า จำเลยเป็นนิติบุคคลประกอบกิจการธนาคารมีสำนักงานใหญ่ตั้งอยู่ประเทศมาเลเซียและมีสำนักงานสาขาตั้งอยู่ในประเทศไทย  เลขที่  287  อาคารลิเบอร์ตี้สแควร์  ชั้น  10  ถนนสีลม  แขวงสีลม  เขตบางรัก  กรุงเทพมหานคร  ตามเอกสารหมาย  จ.1  โจทก์เคยเป็นพนักงานของจำเลยตำแหน่งผู้จัดการสาขาในประเทศไทย  จำเลยรับโจทก์เป็นพนักงานในตำแหน่งดังกล่าวเมื่อวันที่  31  มีนาคม  2547  มีกำหนด  2  ปี  ตั้งแต่วันที่  1  เมษายน  2547  ถึงวันที่  1  เมษายน  2549  ได้รับค่าจ้างเดือนละ  230,000  บาท  ตามสัญญาจ้างเอกสารหมาย  จ.2  ต่อมาวันที่  30  มีนาคม  2549  จำเลยต่ออายุสัญญาจ้างให้โจทก์อีก  2  ปี  ตั้งแต่วันที่  1  เมษายน  2549  ถึงวันที่  31  มีนาคม  2551  เพิ่มเงินค่าจ้างเป็นเดือนละ  300,000  บาท  พร้อมค่ารถยนต์และคนขับเดือนละ  50,000  บาท  ค่าที่พักอาศัยเป็นจำนวนสูงสุดเดือนละ  60,000  บาท  ค่ารักษาพยาบาลโจทก์และครอบครัวไม่เกินปีละ  140,000  บาท  ค่าช่วยเหลือด้านการศึกษาของบุตรตามสัญญาและข้อกำหนดของสัญญาเอกสารหมาย  จ.5  เมื่อวันที่  6  กุมภาพันธ์  2550  จำเลยมีหนังสือแจ้งสั่งพักงานโจทก์เนื่องจากอยู่ในขั้นตอนการดำเนินการสืบสวนในข้อกล่าวหาว่าโจทก์ได้ทำการโอนเงินของโจทก์ผ่านทางบาทเน็ตเข้าไปยังบัญชีของบริษัทภาสติยาไทย  จำกัด  ซึ่งเป็นบริษัทที่เป็นผู้กู้ของธนาคารและโอนเข้าไปยังบัญชีของบริษัท  เมกาเทค  แอนด์  แอซ  โซซิเอส  จำกัด อันอาจถูกตีความได้ว่าเป็นการกระทำที่ขัดกันของผลประโยชน์ในหน้าที่ของโจทก์กับธนาคาร  ต่อมาวันที่  7  มีนาคม  2550  ในระหว่างวันที่โจทก์ถูกพักงานโจทก์ยื่นจดหมายลาออกอันเป็นการบอกเลิกสัญญาให้มีผลล่วงหน้าเป็นเวลา  6  เดือน  มิได้ให้มีผลเป็นการลาออกทันที  แต่จำเลยได้เลิกจ้างโจทก์วันที่  7  มีนาคม  2550  โดยที่ฟังไม่ได้ว่า  โจทก์กระทำการที่ขัดกันของผลประโยชน์ในหน้าที่ของโจทก์กับธนาคารจำเลยตามที่จำเลยได้ตั้งข้อกล่าวหาโจทก์และมีคำสั่งพักงานโจทก์เพื่อดำเนินการสืบสวนดังกล่าวจำเลยจึงตกเป็นฝ่ายผิดสัญญาจ้าง  แล้ววินิจฉัยให้จำเลยจ่ายสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า  ค่ารักษาพยาบาล  และค่าชดเชยแก่โจทก์

  

ที่จำเลยอุทธรณ์ว่า  เมื่อพิจารณาจากคำเบิกความของพยานฝ่ายจำเลยประกอบเอกสารในสำนวนแล้ว  เป็นกรณีที่ฟังได้ว่า  โจทก์ลาออกเองโดยมีผลทันทีมิใช่เป็นการที่จำเลยเลิกจ้างโจทก์และเป็นเหตุให้จำเลยได้รับความเสียหายนั้น  เห็นว่า  เป็นการโต้แย้งดุลพินิจในการรับฟังพยานหลักฐานของศาลแรงงานกลาง  ที่ฟังข้อเท็จจริงแล้วว่า    จำเลยได้เลิกจ้างโจทก์ตั้งแต่วันที่  7  มีนาคม  2550  โดยโจทก์ไม่มีความผิด  จำเลยจึงตกเป็นผู้ผิดสัญญาและไม่มีสิทธิเรียกค่าเสียหายโจทก์  การอุทธรณ์ของจำเลยดังกล่าว  จึงเป็นอุทธรณ์ในข้อเท็จจริงต้องห้ามตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน  พ.ศ.  2522  มาตรา  54  วรรคหนึ่ง  ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย

   

ส่วนที่จำเลยอุทธรณ์ว่า  โจทก์ไม่มีอำนาจฟ้องเนื่องจากมีการทำสัญญาจ้างแรงงานกันที่สำนักงานใหญ่ของจำเลยที่ประเทศมาเลเซีย  การบังคับบัญชารวมถึงการลงโทษทางวินิจฉัยแก่โจทก์ขึ้นกับสำนักงานใหญ่  โจทก์ชอบที่จะฟ้องสำนักงานใหญ่ที่ประเทศมาเลเซีย  ไม่มีอำนาจฟ้องที่ศาลแรงงานนั้น  เห็นว่า  เป็นข้อที่มิได้ยกขึ้นว่ากล่าวกันมาแล้วโดยชอบในศาลแรงงานกลาง  ต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง  มาตรา  225  วรรคหนึ่ง  ประกอบพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน  พ.ศ.  2522  มาตรา  31  ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัยเช่นเดียวกัน

ปัญหาจะต้องวินิจฉัยตามอุทธรณ์ของโจทก์มีว่า  ค่ารถยนต์ที่จำเลยตกลงจ่ายให้โจทก์เดือนละ  50,000  บาท  ถือเป็นค่าจ้างหรือไม่  ที่โจทก์อุทธรณ์ว่าตามสัญญาจ้างตกลงให้โจทก์ได้รับค่ารถยนต์เดือนละ  50,000  บาท  โดยไม่มีการกำหนดเงื่อนไขให้ต้องมีหลักฐานการเช่าหรือหลักฐานการเติมน้ำมันมาแสดง  จึงถือเป็นค่าจ้างส่วนหนึ่งที่จะต้องนำมารวมกับเงินค่าจ้างอีกเดือนละ  300,000  บาท  รวมเป็นค่าจ้างเดือนละ  350,000  บาท  ที่จะต้องใช้เป็นหลักฐานคำนวณสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าและค่าชดเชย  เห็นว่า  เป็นเงินเดือนพื้นฐานเดือนละ  300,000  บาท  ส่วนค่ารถยนต์ที่เป็นปัญหาโต้เถียงกันได้กำหนดว่าเป็นค่าเบี้ยเลี้ยงสำหรับค่ารถยนต์และคนขับเดือนละ  50,000  บาท  โดยแยกไว้ต่างหากและให้รวมทั้งภาษีจากการใช้รถยนต์บนท้องถนน  ค่าน้ำมัน  ค่าประกันภัย  ค่าซ่อมแซมและค่าบำรุงรักษากับค่าใช้จ่ายเกี่ยวเนื่องอย่างอื่นอีกด้วย นอกจากนี้ยังได้กำหนดเกี่ยวกับเรื่องที่พักไว้ด้วยว่าโจทก์มีสิทธิได้รับชำระเงินคืนเป็นสำหรับค่าเช่าบ้านเป็นจำนวนสูงสุด  60,000  บาท  ต่อเดือนโดยไม่สามารถสะสมได้  การตกลงกันในลักษณะเช่นนั้น  เห็นได้ชัดว่า  เป็นการจัดสวัสดิการให้โจทก์ได้รับความสะดวกเกี่ยวกับพาหนะที่จะต้องใช้ในการเดินทางไปทำงานรวมทั้งสวัสดิการที่พักอาศัยตามตำแหน่งหน้าที่ที่สำคัญของโจทก์  ดังนั้นค่ารถยนต์ที่จำเลยตกลงจ่ายให้เดือนละ  50,000  บาท  จึงมิใช่ค่าตอบแทนในการทำงานที่จะถือเป็นค่าจ้างตามความหมายในมาตรา  5  แห่งพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน  พ.ศ.  2541  ที่ศาลแรงงานกลางพิพากษามานั้นชอบแล้ว  อุทธรณ์ของโจทก์ฟังไม่ขึ้น