คำพิพากษาฎีกาที่    9922/57

 ละเมิดข้อตกลงสภาพการจ้าง   ละเมิดสัญญาจ้าง   มีอายุความ  10  ปี  มิใช่  1  ปี 

  โจทก์ฟ้องและแก้ไขคำฟ้องว่า   โจทก์มีฐานะเป็นนิติบุคคลประเภทบริษัทมหาชนจำกัด และเป็นรัฐวิสาหกิจภายใต้สังกัดกระทรวงคมนาคมตามพระราชบัญญัติวิธีงบประมาณ พ.ศ. 2502 จำเลยที่  1  เป็นลูกจ้างโจทก์  เข้าทำงานกับโจทก์ตั้งแต่วันที่  1  กรกฎาคม 2520 จนถึงปัจจุบัน   ระหว่างวันที่  15 กรกฎาคม   2537   ถึงวันที่   31   กรกฎาคม   2544 จำเลยที่   1 ทำงานอยู่ในตำแหน่งผู้จัดการบัญชีประจำกรุงวอชิงตัน   ดี.ซี.  ประเทศสหรัฐอเมริกา  ระดับผู้จัดการกอง   (WASEA)   และระหว่างวันที่   1  สิงหาคม 2544   ถึงวันที่   31   ธันวาคม  2548   จำเลยที่ 1 ทำงานอยู่ในตำแหน่งผู้จัดการบัญชีประจำเทศญี่ปุ่นภาคตะวันตก (OSAEA) ซึ่งตำแหน่งดังกล่าวข้างต้นเป็นพนักงานที่ปฏิบัติหน้าที่ประจำสำนักงานสาขาหรือสถานีต่างประเทศ โดยการปฏิบัติหน้าที่ของพนักงานโจทก์ที่ประจำอยู่ที่ต่างประเทศตามระเบียบข้อบังคับของโจทก์ว่าด้วยการบริหารงานบุคคล ตอนที่ 8 สิทธิและหน้าที่ของพนักงานที่ปฏิบัติหน้าที่ประจำที่ต่างประเทศกำหนดให้ผู้ปฏิบัติงานที่ประจำอยู่ต่างประเทศได้รับสิทธิประโยชน์ต่างๆ รวมถึงการได้รับสิทธิให้ใช้บัตรโดยสารเครื่องบินโดยไม่ต้องเสียค่าธรรมเนียมสำหรับการไปปฏิบัติงานนอกสถานที่ที่ประจำอยู่ และจากสถานที่ที่ปฏิบัติหน้าที่เป็นประจำอยู่เดินทางกลับมายังกรุงเทพมหานคร  ประเทศไทย   รวมตลอดถึงคู่สมรสและบุตรมีสิทธิเช่นเดียวกับจำเลยที่  1  ดังนี้   ประเภทที่   1   เป็นบัตรโดยสารแบบสำรองที่นั่งได้หรือแบบเอสวัน  (S1) ซึ่งออกให้เฉพาะพนักงานโจทก์เท่านั้น  เพื่อใช้สำหรับเดินทางไปปฏิบัติงานให้โจทก์ โดยบัตรเอสวัน (S1) จะต้องใช้เดินทางภายในระยะเวลาที่กำหนดในหนังสือเดินทาง (Travel   order)    และใช้เดินทางตามเส้นทางบินที่กำหนดไว้เท่านั้น ประเภทที่ 2 เป็นบัตรโดยสารแบบสำรองที่นั่งไม่ได้หรือแบบเอสทู (S2) ซึ่งออกให้ทั้งพนักงาน  คู่สมรสและบุตรของพนักงานเพื่อเดินทางมากรุงเทพมหานครและกลับ   ปีงบประมาณละ  2   ครั้ง  โดยหากคู่สมรสและบุตรของพนักงานมิได้ย้ายติดตามไปอยู่ต่างประเทศด้วย พนักงานจะได้รับบัตรเอสทู (S2) เพื่อเดินทางมาเยี่ยมครอบครัวที่กรุงเทพมหานครปีงบประมาณละ  4  ครั้ง  ในการทำงานของจำเลยที่  1   มีจำเลยที่  2  ตกลงเป็นผู้ค้ำประกันความเสียหายที่เกิดขึ้นจากการทำงานของจำเลยที่ 1 โดยยอมรับผิดไม่จำกัดจำนวน  เมื่อปี  2545  โจทก์ตรวจสอบข้อมูลการใช้บัตรโดยสารประเภทต่างๆ   รวมถึงบัตรโดยสารประเภทเอสวัน  (S1)  และเอสทู   (S2)   ของพนักงานโจทก์ที่ประจำอยู่ที่สำนักงานสาขาหรือสถานีต่างประเทศในประเทศต่างๆ  พบว่าจำเลยที่ 1 ใช้บัตรโดยสารทั้งสองประเภทโดยฝ่าฝืนระเบียบบริษัทว่าด้วยการบริหารงานบุคคลตอนที่  2   ข้อ 5.6 และ   ข้อ  5.16   พ.ศ.  2537   ตอนที่   8   ข้อ  15.1   และข้อ   15.2   พ.ศ.   2539  ข้อ 15.6 พ.ศ.   2546 ดังนี้  (1)  จำเลยที่   1  นำบัตรโดยสารประเภทเอสวัน   (S1)  มาใช้หลังสิ้นสุดระยะเวลาในหนังสือสั่งเดินทาง   (2)   จำเลยที่   1   นำบัตรโดยสารประเภทเอสวัน   (S1)   มาเปลี่ยนเส้นทางการบินใหม่ และใช้เดินทางในเส้นทางที่ไม่ตรงตามที่ได้รับอนุญาตจากหนังสือสั่งเดินทาง และนำมาใช้หลังจากสิ้นสุดเวลาในหนังสือเดินทาง  (3)  จำเลยที่   1   ขอใช้บัตรโดยสารประเภทเอสทู  (S2) เกินกว่าสิทธิที่ได้รับในแต่ละปี  (4)  จำเลยที่  1  นำบัตรโดยสารประเภทเอสทู  (S2)  ที่ยังใช้บินไม่ครบทุกเที่ยวบิน   (flight coupou) มาเปลี่ยนเส้นทางบินและกำหนดปลายทางใหม่มีผลให้บัตรโดยสารฉบับดังกล่าวสามารถเดินทางกลับกรุงเทพฯ  ได้ถึง  2  ครั้ง  และ (5)  จำเลยที่  1  นำบัตรโดยสารประเภทเอสทู (S2) ซึ่งออกโดยใช้สิทธิจากการเป็นพนักงานประจำต่างประเทศที่สถานีเดิมต่ออายุบัตรโดยสารและใช้เดินทาง   ณ   สถานีใหม่ที่ไปรับตำแหน่งทั้งที่สิทธิดังกล่าวได้สิ้นสุดลงแล้วเมื่อพนักงานไปรับตำแหน่งใหม่คือจำเลยที่ 1 ได้รับแต่งตั้งให้ไปดำรงตำแหน่งผู้จัดการบัญชีประจำสาขาเมืองโอซาก้าเมื่อวันที่ 1 สิงหาคม  2544   แต่ได้นำบัตรโดยสารที่ออกให้เมื่อครั้งดำรงตำแหน่งผู้จัดการบัญชีประจำสำนักงานสาขากรุงวอชิงตัน   (ดี.ซี.)   มาใช้ในปี   2545 รวมเป็นค่าบัตรโดยสารที่จำเลยที่ 1 ใช้โดยฝ่าฝืนระเบียบของโจทก์คิดเป็นเงินรวมทั้งสิ้น 1,295,105 บาท การกระทำของจำเลยที่  1 จึงเป็นการฝ่าฝืนระเบียบ  ต่อมาโจทก์ตั้งคณะกรรมการสอบสวนทางวินัย ซึ่งมีมติให้จำเลยที่ 1 ชดใช้เงินค่าบัตรโดยสารที่ขอใช้ผิดระเบียบเป็นเงิน 1,295,105 บาท   และได้แจ้งผลให้จำเลยที่  1  ทราบแล้วเมื่อวันที่   20   มีนาคม  2549  จำเลยที่   1 อุทธรณ์คำสั่งดังกล่าว คณะกรรมการพิจารณาอุทธรณ์มีมติยืนยันตามมติของคณะกรรมการสอบสวนวินัย ต่อมาจำเลยที่  1  ร้องขอความเป็นธรรม   และได้ชำระหนี้ให้โจทก์เป็นเงิน 44,600 บาท จึงยังคงเหลือยอดหนี้ค้างชำระเป็นเงิน  1,250,505   บาท   ต่อมาโจทก์ได้คำนวณค่าบัตรโดยสารใหม่ พบว่ามียอดหนี้ลดลงคงเหลือจำนวนเงินทั้งสิ้น   1,075,480   บาท จำเลยที่   2 เป็นผู้ค้ำประกันจึงต้องร่วมรับผิดต่อโจทก์  โจทก์บอกกล่าวทวงถามแล้วแต่จำเลยทั้งสองเพิกเฉย  ขอให้บังคับจำเลยที่ 1 ชำระค่าเสียหายเป็นเงิน  1,075,480   บาท   พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ 7.5 ต่อปี  นับแต่วันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์หากจำเลยที่  1   ไม่ชำระให้จำเลยที่   2 ชำระแทนเป็นเงิน 1,075,480   บาท  พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ   7.5   ต่อปี    นับแต่วันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์

 

  

จำเลยทั้งสองให้การว่า   จำเลยที่   1   ยอมรับว่าเป็นลูกจ้างของโจทก์และได้ใช้บัตรโดยสารเครื่องบินตามประเภทและระยะเวลาที่โจทก์ฟ้อง  แต่การกระทำไม่ผิดระเบียบของโจทก์    เนื่องจากในขณะที่มีการใช้บัตรโดยสารเครื่องบิน   ไม่มีระเบียบกำหนดหลักเกณฑ์การใช้บัตร  ทั้งจำเลยที่  1 ไม่มีเจตนาที่จะหาผลประโยชน์อันมิควรได้หรือเพื่อประโยชน์บุคคลภายนอกแต่อย่างใดเนื่องจากเป็นการใช้บัตรโดยสารเกินกำหนดระยะเวลาแต่ไม่ได้ใช้เกินสิทธิที่จำเลยที่   1 ได้รับ ทั้งจำเลยที่ 1   เชื่อโดยสุจริตว่าสามารถกระทำได้และได้รับอนุมัติจากผู้บังคับบัญชา  การนำระเบียบที่ออกมาภายหลังมาบังคับแก่จำเลยที่  1 และการกำหนดค่าเสียหายให้จำเลยที่   1  ต้องรับผิดไม่เป็นธรรม  เนื่องจากโจทก์ได้นำระเบียบเกี่ยวกับการเรียกค่าเสียหายแก่บัตรโดยสารเครื่องบินประเภทอาร์  (R)   มาใช้เทียบเคียงกับการใช้บัตรโดยสารประเภทเอส  (S) ประกอบกับการเรียกค่าเสียหายจากโจทก์โดยคิดราคาเต็มจำนวนหน้าตั๋วโดยอ้างอิงจากระเบียบบริหารงานบุคคลตอนที่ 8   ที่ได้แก้ไขใหม่วันที่   29   สิงหาคม  2546   มาเป็นเกณฑ์ในการเรียกค่าเสียหายจากจำเลยที่ 1 เป็นสิ่งที่ไม่เป็นธรรม กรณีตามฟ้องมิใช่เรื่องผิดข้อตกลงเกี่ยวกับสภาพการจ้าง เพราะขณะเกิดเหตุไม่มีระเบียบข้อบังคับตามที่อ้าง แต่เป็นกรณีละเมิดซึ่งโจทก์มีสิทธิเรียกค่าเสียหายจากจำเลยที่ 1 ภายในอายุความ 1 ปี  โจทก์ฟ้องคดีเมื่อพ้นกำหนดระยะเวลาดังกล่าวแล้ว คดีโจทก์จึงขาดอายุความ  และเมื่อจำเลยที่  1 มิได้ปฏิบัติผิดระเบียบข้อบังคับเกี่ยวกับสภาพการจ้าง จำเลยที่ 2 ในฐานะผู้ค้ำประกัน  จึงไม่ต้องร่วมรับผิดกับจำเลยที่   1  ขอให้ยกฟ้อง

 

 

 

ระหว่างการพิจารณาจำเลยที่ 1 แถลงรับข้อเท็จจริงว่า  ใช้ตั๋วโดยสารเครื่องบินผิดประเภทตาที่โจทก์ฟ้องจริง  เนื่องจากคลาดเคลื่อนเกี่ยวกับระเบียบคำสั่ง   จำเลยที่   1 ติดใจเกี่ยวกับเรื่องค่าเสียหายที่โจทก์ฟ้องมาเนื่องจากเป็นการใช้ระเบียบที่ไม่เป็นธรรมกับจำเลยที่   1

 

   

ศาลแรงงานกลางพิจารณาแล้ว พิพากษาให้จำเลยที่  1  ชำระเงิน 537,740 บาท พร้อมด้วยดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  7.5  ต่อปี   นับแต่วันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จ หากจำเลยที่  1  ไม่ชำระให้จำเลยที่  2  ชำระแทนเป็นเงินจำนวน   537,740   บาท   พร้อมดอกเบี้ยร้อยละ  7.5   ต่อปี   นับแต่วันฟ้องจนกว่าจะชำระเสร็จ

 

  

  

ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานตรวจสำนวนประชุมปรึกษาแล้ว ศาลแรงงานกลางรับอุทธรณ์ข้อ  2  เฉพาะประเด็นที่   2   และที่   3   ของจำเลยทั้งสอง    อุทธรณ์อื่นนอกนั้นไม่รับ คดีมีปัญหาต้องวินิจฉัยในชั้นนี้ประการแรกตามฟ้องโจทก์ประเด็นที่   2   ว่าฟ้องโจทก์ขาดอายุความหรือไม่นั้น จำเลยทั้งสองอุทธรณ์โดยสรุปว่า  การกระทำผิดของจำเลยที่ 1 เป็นการทำละเมิดต่อโจทก์  มีอายุความ  1  ปี  เมื่อโจทก์รู้การกระทำละเมิดและแจ้งให้จำเลยทั้งสองชำระเงินชดใช้ค่าเสียหาย  เมื่อวันที่  20  มีนาคม  2549  ตามเอกสารหมาย  จ.9  ถือว่าเป็นวันที่โจทก์รู้ตัวบุคคลทำละเมิดที่ต้องชดใช้ค่าเสียหายแล้วภายในกำหนดระยะเวลา  1  ปี  ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์  มาตรา   448   วรรคแรก  เมื่อโจทก์ฟ้องเรียกค่าเสียหายจากจำเลยที่   2  วันที่   26 พฤษภาคม   2553  จึงขาดอายุความนั้น   เห็นว่า  พฤติการณ์ในการทำผิดของจำเลยที่  1  เป็นกรณีทำผิดระเบียบปฏิบัติในการใช้บัตรโดยสารเครื่องบินผิดระเบียบของโจทก์ จึงถูกลงโทษตักเตือนและให้ใช้ราคาบัตรโดยสารการกระทำของจำเลยที่  1  จึงเป็นการกระทำผิดข้อตกลงเกี่ยวกับสภาพการจ้าง  ผิดสัญญาจ้างแรงงานซึ่งไม่มีกฎหมายกำหนดอายุความไว้โดยเฉพาะ   จึงต้องถือว่ามีอายุความ 10  ปี  เมื่อพฤติการณ์อันเป็นการผิดสัญญาจ้างแรงงานเกิดตั้งแต่วันที่  15  กรกฎาคม 2537 ถึงวันที่  31 กรกฎาคม  2544  ต่อเนื่องกันและโจทก์นำคดีมาฟ้องเมื่อวันที่  26  พฤษภาคม 2553 ดังนั้นการใช้สิทธิเรียกร้องของโจทก์ต่อจำเลยที่   1  จึงยังไม่พ้นกำหนดระยะเวลาอายุความ 10  ปี คดีโจทก์จึงไม่ขาดอายุความ

  

ที่จำเลยทั้งสองอุทธรณ์ว่า  จำเลยที่   2   ต้องร่วมรับผิดกับจำเลยที่   1  ในฐานะผู้ค้ำประกันหรือไม่   โดยจำเลยที่   2   อุทธรณ์อ้างว่า   จำเลยที่   2    ทำสัญญาค้ำประกันการทำงานจำเลยที่   1  ตั้งแต่วันที่   1  กรกฎาคม   2520   ในขณะที่จำเลยที่   1   ทำงานในตำแหน่งพนักงานบัญชี   จึงเป็นการค้ำประกันการทำงานของจำเลยที่  1   ในตำแหน่งดังกล่าวเท่านั้น   โดยไม่มีข้อตกลงให้จำเลยที่   2   ต้องรับผิดหากจำเลยที่   1   เปลี่ยนตำแหน่งหรือย้ายสาขาไปทำงานที่สำนักงานสาขาอื่นนั้น   เมื่อคดี    จำเลยที่   2  มิได้ให้การต่อสู้ในประเด็นดังกล่าวไว้   จึงเป็นข้อที่มิได้ยกขึ้นว่ากล่าวมาแล้วโดยชอบในศาลแรงงานกลางต้องห้ามมิให้อุทธรณ์ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง  มาตรา  225  วรรคหนึ่ง  ประกอบพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน   พ.ศ.   2522   มาตรา  31   ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย  

  

พิพากษายืน.