คำพิพากษาฎีกาที่    7689/57

 ฝ่าฝืนสัญญาจ้าง   กรณีห้ามทำการแข่งขันกับนายจ้างหรือทำธุรกิจคล้ายคลึงกับนายจ้างเป็นเวลา  2   ปี   นับจากสิ้นสุดสัญญาต้องรับผิดชดใช้ค่าเสียหายแก่นายจ้าง

  

โจทก์ฟ้องว่า    โจทก์ประกอบกิจการจัดพิมพ์นิตยสารเพื่อจำหน่าย   โดยมีรายได้จากการเป็นตัวแทนสื่อโฆษณาให้แก่สินค้าของลูกค้า และมีนิตยสารในเครือประเภทแม่และเด็กจำเลยทั้งห้าเข้าทำงานเป็นลูกจ้างของโจทก์โดยจำเลยที่ 1 เป็นเจ้าหน้าที่ฝ่ายโฆษณาได้รับค่าจ้างอัตราสุดท้ายเดือนละ  50,000   บาท   เริ่มงานเมื่อวันที่  1  มิถุนายน   2544   จำเลยที่   2 เป็นเจ้าหน้าที่ฝ่ายขายโฆษณาได้รับค่าจ้างอัตราสุดท้ายเดือนละ  35,000  บาท เริ่มงานเมื่อวันที่ 1 มิถุนายน  2545  จำเลยที่  3  เป็นฝ่ายดูแลการผลิตได้รับค่าจ้างอัตราสุดท้ายเดือนละ   32,000 บาท  เริ่มงานเมื่อวันที่  17  พฤศจิกายน  2545  จำเลยที่  4 เป็นเจ้าหน้าที่ประสานงานโครงการได้รับค่าจ้างอัตราสุดท้ายเดือนละ  14,000   บาท   เริ่มงานเมื่อวันที่   16  เมษายน  2547   และจำเลยที่ 5 เป็นพนักงานขายได้รับค่าจ้างอัตราสุดท้ายเดือนละ 18,000 บาท   เริ่มงานเมื่อวันที่ 20 กันยายน  2547  โจทก์กับจำเลยทั้งห้าทำสัญญาจ้างแรงงานต่อกันไว้    ซึ่งมีข้อห้ามทำธุรกิจอื่นใดที่มีลักษณะเดียวกันหรือคล้ายคลึงกับโจทก์ ห้ามเปิดเผยข้อมูลอันเป็นความลับของโจทก์และภายใน 2 ปีนับแต่สัญญาจ้างแรงงานสิ้นสุดลงห้ามลูกจ้างทำการแข่งขันกับนายจ้างโดยการชักจูงลูกค้าของโจทก์ให้ไปทำธุรกิจที่คล้ายคลึงกับของโจทก์หรือชักชวน จัดหา ยอมรับงานธุรกิจที่คล้ายคลึงกับของลูกค้าโจทก์  รวมทั้งเปิดเผยรายชื่อหรือที่อยู่ของลูกค้าของโจทก์ระหว่างทำงานเป็นลูกจ้างของโจทก์   เมื่อวันที่  5  กันยายน 2550  จำเลยทั้งห้าแอบอ้างชื่อบุคคลอื่นซึ่งเป็นญาติหรือบุคคลใกล้ชิดใช้ในการจัดตั้งบริษัทไอดูดีไซน์ จำกัด หลังจากนั้นจำเลยทั้งห้าจัดทำนิตยสารเลียนแบบนิตยสารในเครือของโจทก์ทั้งด้านเนื้อหาและกลุ่มเป้าหมายผู้อ่าน  ทั้งติดต่อขายโฆษณาให้แก่ลูกค้าของโจทก์จำนวนหลายรายโดยการแอบอ้างใช้ชื่อนิตยสารในเครือของโจทก์จนทำให้ลูกค้าของโจทก์เข้าใจผิดอันเป็นการสร้างความเสียหายแก่ชื่อเสียงของโจทก์เป็นอย่างมาก การกระทำดังกล่าวเป็นการทุจริตต่อหน้าที่ เปิดเผยข้อมูลอันเป็นความลับให้แก่บุคคลที่สาม และเป็นการประกอบการแข่งขันกับโจทก์ ทำให้โจทก์ได้รับความเสียหายทางธุรกิจ เมื่อโจทก์ทราบเรื่องดังกล่าว  จำเลยทั้งห้าจึงทำหนังสือลาออกแล้วไม่มาทำงานกับโจทก์อีก การกระทำของจำเลยทั้งห้าเป็นการผิดสัญญาจ้างแรงงาน  ทำให้โจทก์ได้รับความเสียหายเป็นมูลค่า  2,000,000 บาท  ซึ่งจำเลยทั้งห้าต้องรับผิดชำระค่าเสียหายดังกล่าวพร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ 7.5   ต่อปี  นับแต่วันที่แอบอ้างจัดตั้งบริษัทไอดูดีไซน์  จำกัด  ถึงวันฟ้อง  คิดเป็นดอกเบี้ยเป็นเงิน 112,500  บาท   รวมค่าเสียหายและดอกเบี้ยเป็นเงิน 2,112,500 บาท ขอให้บังคับจำเลยทั้งห้าหยุดทำธุรกิจอันเป็นการแข่งขันกับโจทก์โดยตรงตามสัญญาและหยุดการกระทำที่เป็นการผิดข้อตกลงในสัญญาตามกำหนดระยะเวลาที่ให้ไว้ต่อโจทก์ ให้จำเลยทั้งห้าร่วมกันหรือแทนกันชำระเงิน  2,112,500   บาท พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  7.5  ต่อปี  ของเงินต้น   2,000,000 บาท  นับถัดจากวันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์

จำเลยที่  2  ให้การว่า   จำเลยที่  2   เคยทำงานเป็นลูกจ้างของโจทก์ต่อมาลาออกเมื่อเดือนกุมภาพันธ์   2551   ระหว่างทำงานให้แก่โจทก์นั้นจำเลยที่   2   ไม่เคยแอบอ้างชื่อบุคคลอื่นจัดตั้งบริษัทไอดูดีไซน์ จำกัด  เพื่อประกอบธุรกิจลักษณะเดียวกันเพื่อแข่งขันกับโจทก์

จำเลยที่  3  ให้การว่า  จำเลยที่  3   เคยทำงานเป็นลูกจ้างของโจทก์ต่อมาลาออกเมื่อเดือนพฤศจิกายน  2550  ระหว่าทำงานให้แก่โจทก์นั้นจำเลยที่ 3  ไม่เคยแอบอ้างชื่อบุคคลอื่นจัดตั้งบริษัทไอดูดีไซน์ จำกัด เพื่อประกอบธุรกิจลักษณะเดียวกันเพื่อแข่งขันกับโจทก์   ขอให้ยกฟ้อง

จำเลยที่  4  ให้การว่า  จำเลยที่ 4 เคยทำงานเป็นลูกจ้างของโจทก์ต่อมาลาออกเมื่อเดือนมกราคม   2551   ระหว่าทำงานให้แก่โจทก์นั้นจำเลยที่   4   ไม่เคยแอบอ้างชื่อบุคคลอื่นจัดตั้งบริษัทไอดูดีไซน์   จำกัด  เพื่อประกอบธุรกิจลักษณะเดียวกันเพื่อแข่งขันกับโจทก์ 

ระหว่างพิจารณา   โจทก์ขอถอนฟ้องจำเลยที่   1  และที่   5   ศาลแรงงานกลางอนุญาตและให้จำหน่ายคดีส่วนของจำเลยที่   1   และที่   5   ออกจากสารบบความ

ศาลแรงงานกลางพิจารณาแล้ว    พิพากษาให้จำเลยที่   2   ถึงที่   4   จ่ายเงินจำนวน  200,000   บาท   50,000   บาท    และ  30,000   บาท    ตามลำดับ    พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  7.5   ต่อปี นับแต่วันฟ้อง   (  วันที่  4  กรกฎาคม  2551 )  เป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์   คำขออื่นนอกจากนี้ให้ยก

 

ส่วนที่จำเลยที่  2  ถึงที่  4  อุทธรณ์ว่าสัญญาจ้างแรงงานข้อ 10 ไม่มีข้อห้ามทำงานกับบริษัทที่ดำเนินธุรกิจลักษณะเดียวกับโจทก์    และสัญญาจ้างแรงงานข้อ  10.2 ที่ระบุว่า ไม่กระทำการชักชวนจัดหาหรือยอมรับงานธุรกิจที่คล้ายคลึงกันจากลูกค้าของนายจ้างจำเลยที่ 1 ก็ไม่ได้มีสถานะเป็นลูกค้าของโจทก์  และผู้ถือหุ้นของบริษัทไอดูดีไซน์   จำกัด    ก็ไม่เคยเป็นลูกค้าของโจทก์ นั้น  คงมีปัญหาวินิจฉัยตามอุทธรณ์ของจำเลยที่ 2  ถึงที่  4  เพียงว่า จำเลยที่  2 ถึงที่ 4  ผิดสัญญาข้อ  10.1 ,10.4   หรือไม่  เห็นว่า ตามสัญญาจ้างแรงงานข้อ 10 ระบุว่า ลูกจ้างตกลงว่าภายในระยะเวลา 2 ปี หลังสัญญานี้สิ้นสุดลงลูกจ้างจะไม่กระทำการดังต่อไปนี้ ข้อ 10.1 ชักจูงลูกค้าของนายจ้างไม่ว่าโดยตรงหรือทางอ้อม ให้ไปทำธุรกิจที่คล้ายคลึงกันให้กับธุรกิจของผู้อื่นนอกเหนือจากของนายจ้าง ข้อ 10.2 ชักชวนจัดหาหรือยอมรับงานธุรกิจที่คล้ายคลึงกันจากลูกค้าใดของนายจ้าง ข้อ 10.3 ขอร้องหรือแนะนำลูกค้าของนายจ้างให้ถอน  ตัด  หรือยกเลิกธุรกิจของลูกค้าที่มีอยู่กับนายจ้างไม่ว่าโดยตรงหรือโดยอ้อม และข้อ 10.4 เปิดเผยรายชื่อหรือที่อยู่ของลูกค้าของนายจ้างให้บุคคลบริษัทอื่นใดทราบไม่ว่าทางตรงหรือทางอ้อม  เช่นนี้ เมื่อการกระทำของจำเลยที่  2 ถึงที่ 4 เป็นการเปิดเผยรายชื่อลูกค้าของโจทก์ต่อบริษัทไอดูดีไซน์ จำกัด  ภายในระยะเวลา 2 ปี หลังสัญญาอื่นสิ้นสุดลง จึงเป็นการผิดสัญญาจ้างแรงงานข้อ 10 แล้ว อุทธรณ์ของจำเลยที่   2  ถึงที่ 4   ฟังไม่ขึ้น