คำพิพากษาฎีกาที่    6412 - 6413         

วันหยุดพักผ่อนประจำปีตามส่วน

คดีทั้งสองสำนวนนี้  ศาลแรงงานกลางมีคำสั่งให้รวมการพิจารณาเข้าด้วยกันโดยให้เรียกโจทก์ตามลำดับสำนวนว่าโจทก์ที่  1  และโจทก์ที่  2  เรียกจำเลยทั้งสองสำนวนว่าจำเลย

โจทก์ทั้งสองฟ้องว่า  โจทก์ทั้งสองเป็นลูกจ้างจำเลย  โดยโจทก์ที่  1  เข้าทำงานตั้งแต่วันที่  1  เมษายน  2548  ตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายขาย  ค่าจ้างอัตราสุดท้ายเดือนละ  84,094  บาท  โจทก์ที่  2  เข้าทำงานตั้งแต่วันที่  2  กุมภาพันธ์  2548  ตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายบริการ  ค่าจ้างอัตราสุดท้ายเดือนละ  79,794  บาท  กำหนดจ่ายค่าจ้างทุกวันสิ้นเดือน  ในเดือนมีนาคม  (ที่ถูก  ควรเป็นมีนาคม  2552)  จำเลยจ่ายค่าจ้างให้โจทก์ที่  1  เพียง  72,884.93  บาท  คงค้างจ่าย  11,213.07  บาท  และให้โจทก์ที่  2  เพียง  21,278.40  บาท  คงค้างจ่าย  18,618.60  บาท  ขอให้บังคับจำเลยจ่ายค่าจ้างค้างจ่าย  11,213.07  บาท  แก่โจทก์ที่  1  และ  18,613.60  บาท  แก่โจทก์ที่  2  พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  15  ต่อปี  นับแต่วันฟ้องจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์ทั้งสอง

จำเลยให้การว่า  โจทก์ที่  1  และที่  2  เคยเป็นลูกจ้างจำเลยแต่ลาออกแล้ว  โดยมีผลตั้งแต่วันที่  31  และวันที่  16  มีนาคม  2552 ตามลำดับ  จำเลยมีข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานกำหนดให้ลูกจ้างที่ทำงานครบสัญญาจ้าง  1 ปี  และทำงานต่อในปีถัดไป  มีสิทธิลาหยุดพักผ่อนประจำปีได้  6  วันทำงานโดยได้รับค่าจ้าง  แต่ต้องยื่นใบลาล่วงหน้าและได้รับอนุมัติจากหัวหน้างานก่อน  และไม่สามารถนำวันหยุดสะสมในปีก่อนมารวมได้  ปี  2552  โจทก์ที่  1  และที่  2  ทำงานเพียง  2  เดือน  มีสิทธิลาหยุดพักผ่อนประจำปีเพียงคนละ  1  วัน  แต่โจทก์ที่  1  หยุดงานตั้งแต่วันที่  16  มีนาคม  2552  จนถึงวันที่การลาออกมีผลซึ่งหักด้วยสิทธิลาหยุดพักผ่อนประจำปี  1  วัน  ถือว่าขาดงาน  8  วัน  โจทก์ที่  2  หยุดงานตั้งแต่วันที่  1  มีนาคม  2552  จนถึงวันที่การลาออกมีผล  ซึ่งหักด้วยสิทธิลาหยุดพักผ่อนประจำปี  1  วัน  ถือว่าขาดงาน  9  วัน  จำเลยจึงหักค่าจ้างของเดือนมีนาคม  2552  ในส่วนของโจทก์ที่  1  จำนวน  5  วัน  และโจทก์ที่  2  จำนวน  7  วัน  แล้วจำเลยจ่ายค่าจ้างเดือนมีนาคม  2552  ให้โจทก์ที่  1  และที่  2  จำนวน  26  วัน  และ  8  วัน  ตามลำดับ  อันเป็นจำนวนมากกว่าที่โจทก์ทั้งสองจะพึงได้รับ  จำเลยจึงไม่ได้ค้างชำระค่าจ้างเดือนมีนาคม  2552  ขอให้ยกฟ้อง

ศาลแรงงานกลางพิจารณาแล้ว พิพากษาให้จำเลยจ่ายค่าจ้างจำนวน  11,213.07  บาท  แก่โจทก์ที่  1  และจำนวน  18,618.60  บาท  แก่โจทก์ที่  2  พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  15  ต่อปี  ของต้นเงินแต่ละจำนวน  นับแต่วันฟ้อง  (วันที่  21  เมษายน  2552)  เป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์ทั้งสอง

ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานตรวจสำนวนประชุมปรึกษาแล้ว  ศาลแรงงานกลางฟังข้อเท็จจริงว่า  โจทก์ที่  1  และที่  2  เข้าทำงานเป็นลูกจ้างของจำเลยตั้งแต่วันที่  1  เมษายน  2548  และวันที่  2  กุมภาพันธ์  2548  ได้รับค่าจ้างอัตราสุดท้ายเดือนละ  84,098  บาท  และ  79,794  บาท  ตามลำดับ  กำหนดจ่ายค่าจ้างทุกวันสิ้นเดือน  ต่อมาโจทก์ที่  1  และที่  2  ลาออกจากการเป็นลูกจ้างของจำเลยโดยให้มีผลตั้งแต่วันที่  31  มีนาคม  2552  และวันที่  16  มีนาคม  2552  จำเลยมีข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงาน  ข้อ  4  ซี  กำหนดว่าเมื่อพนักงานได้ทำงานครบสัญญาจ้างหนึ่งปี  และทำงานต่อในปีถัดไป  พนักงานมีสิทธิหยุดพักร้อน  6  วัน  โดยได้รับค่าจ้าง  ตามข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานเอกสารหมาย  ล.1  และสะสมวันหยุดที่ยังไม่ได้หยุดในปีถัดไปได้ตามรายงานการประชุมเอกสารหมาย  จ.2 ปี  2551  โจทก์ที่  1  ใช้สิทธิลาหยุดพักผ่อนประจำปี  4  วัน  เหลือวันลาสะสมที่จะใช้สิทธิปี  2552  จำนวน  2  วัน  ส่วนโจทก์ที่  2  นั้น  ปี  2551  ใช้สิทธิลาหยุดพักผ่อนประจำปี  2  วัน  เหลือวันลาสะสมที่จะใช้สิทธิปี  2552  จำนวน  4  วัน  ภายหลังยื่นใบลาออกแต่ก่อนการลาออกมีผลโจทก์ที่  1  ลาหยุดพักผ่อนประจำปีตั้งแต่วันที่  16  ถึงวันที่  26  มีนาคม  2552  รวม  9  วันทำงาน  วันที่  21  และวันที่  22  มีนาคม  2552  เป็นวันเสาร์และวันอาทิตย์  โจทก์ที่  2    ลาหยุดพักผ่อนประจำปีตั้งแต่วันที่  2  ถึงวันที่  13  มีนาคม  2552  รวม  10  วันทำงาน  วันที่  7 และวันที่  8  มีนาคม  2552  เป็นวันเสาร์และวันอาทิตย์  จำเลยจ่ายค่าจ้างเดือนมีนาคม  2552  ให้โจทก์ที่  1  จำนวน  26  วัน  เป็นเงิน  72,884.93  บาท  ให้โจทก์ที่  2  จำนวน  8  วัน  เป็นเงิน  21,278.40  บาท  แล้ววินิจฉัยว่า  ข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานเอกสารหมาย  ล.1  มิได้ระบุไว้ชัดแจ้งว่าการคิดวันลาหยุดพักผ่อนประจำปีให้คิดตามอัตราส่วนของปีที่ทำงานได้  เมื่อปี  2552  โจทก์ทั้งสองได้ทำงานจึงมีสิทธิหยุดพักผ่อนประจำปีของปีดังกล่าวได้คนละ  6  วัน  และมีสิทธิสะสมวันหยุดที่ยังไม่ได้ใช้ของปี  2551  อีกคนละ  2  วัน  และ  4  วัน  ตามลำดับ  โจทก์ที่  1  จึงมีสิทธิลาหยุดพักผ่อนประจำปีรวม  8  วัน  และโจทก์ที่  2  มีสิทธิลาหยุดพักผ่อนประจำปีรวม  10  วัน  แม้โจทก์ที่  1  จะลาหยุดเกินสิทธิไป  1 วัน  แต่เมื่อจำเลยอนุญาตให้หยุดตามที่โจทก์ที่  1  ยื่นใบลาไว้ก็ไม่ถือว่าโจทก์ที่  1  ขาดงาน  ส่วนโจทก์ที่  2  ลาหยุดพักผ่อนประจำปีไม่เกินสิทธิ  จำเลยจึงต้องจ่ายค่าจ้างส่วนที่ค้างพร้อมดอกเบี้ยแก่โจทก์ทั้งสองตามฟ้อง

ที่จำเลยอุทธรณ์ว่าจำเลยแจ้งด้วยวาจาให้โจทก์ที่ 1 ทราบแล้วว่าไม่มีสิทธิลาพักร้อน  ส่วนโจทก์ที่  2  ไม่อยู่รอรับทราบคำสั่งของจำเลย  จะถือว่าจำเลยอนุมัติให้โจทก์ทั้งสองลาหยุดพักผ่อนประจำปีโดยปริยายไม่ได้นั้น  เห็นว่า  ในปัญหานี้ศาลแรงงานกลางฟังข้อเท็จจริงว่านายกฤษฎากร  สิริอาภรณ์  กรรมการผู้จัดการของจำเลย  ได้บอกแก่โจทก์ที่ 1 ขณะที่ยื่นใบลาหยุดพักผ่อนประจำปีว่าไม่ต้องมาทำงานแล้วและอนุญาตให้โจทก์ที่ 1 ลาหยุดพักผ่อนประจำปีตามที่ยื่นใบลาได้  โดยไม่ได้ยื่นยันว่าโจทก์ที่  1  ไม่มีสิทธิลาเพราะลาเกินกำหนด  ส่วนโจทก์ที่  2  เมื่อนายกฤษฎากรรับใบลาของโจทก์ที่  2  แล้ว  ไม่ได้สั่งอนุญาตหรือไม่อนุญาตในขณะนั้น  โดยไม่ปรากฏเหตุผลอื่นที่จะไม่อนุญาตให้โจทก์ที่  2  ลาหยุดพักผ่อนประจำปี  ถือว่าจำเลยอนุญาตให้โจทก์ที่  2  ลาหยุดได้โดยปริยาย  ดังนั้นอุทธรณ์ของจำเลยดังกล่าวจึงเป็นการโต้เถียงดุลพินิจในการรับฟังพยานหลักฐานของศาลแรงงานกลางอันเป็นอุทธรณ์ในข้อเท็จจริงต้องห้ามอุทธรณ์ตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานกลางและวิธีพิจารณาคดีแรงงานพ.ศ. 2522 มาตรา 54 วรรคหนึ่ง  ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย

มีปัญหาต้องวินิจฉัยตามอุทธรณ์ของจำเลยว่า จำเลยจะกำหนดวันหยุดพักผ่อนประจำปีของปี 2552 ให้แก่โจทก์ทั้งสองโดยคำนวณให้ตามสัดส่วนตามพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน  พ.ศ.  2541  มาตรา  30  ได้หรือไม่  โดยจำเลยอุทธรณ์ว่า  ปี  2552  โจทก์ทั้งสองทำงานเพียง  2  เดือน  จึงมีสิทธิหยุดพักผ่อนประจำปีเพียงคนละ  1  วันตามอัตราส่วนโดยจำเลยคิดให้โจทก์ทั้งสองมีสิทธิลาพักร้อนได้คนละ  1  วัน  รวมกับวันพักร้อนที่โจทก์ทั้งสองเหลืออยู่ปี 2551 จำนวนเงินที่จำเลยจ่ายให้แก่โจทก์ทั้งสองจึงมากกว่าที่ควรจะได้รับแล้วนั้นเห็นว่า  ลูกจ้างมีสิทธิหยุดพักผ่อนประจำปีเพียงใดย่อมเป็นไปตามพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ.  2541  มาตรา  30  ซึ่งบัญญัติว่า  ลูกจ้างซึ่งทำงานติดต่อกันมาแล้วครบ  1  ปี  มีสิทธิหยุดพักผ่อนประจำปีได้ปีหนึ่งไม่น้อยกว่า  6  วันทำงาน  โดยให้นายจ้างเป็นผู้กำหนดวันหยุดดังกล่าวให้แก่ลูกจ้างล่วงหน้าหรือกำหนดให้ตามที่นายจ้างและลูกจ้างตกลงกัน  ในปีต่อมานายจ้างอาจกำหนดวันหยุดพักผ่อนประจำปีให้แก่ลูกจ้างมากกว่า  6  วันทำงานก็ได้  สำหรับลูกจ้างซึ่งทำงานยังไม่ครบ  1  ปี  นายจ้างอาจกำหนดวันหยุดพักผ่อนประจำปีให้แก่ลูกจ้างโดยคำนวณให้ตามส่วนก็ได้  ทั้งนี้ตามมาตรา  56  บัญญัติให้นายจ้างจ่ายค่าจ้างเท่ากับค่าจ้างในวันทำงานสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปี  ตามบทบัญญัติดังกล่าวมีความหมายว่าในปีแรกของการทำงานลูกจ้างยังไม่มีสิทธิหยุดพักผ่อนประจำปี  เมื่อทำงานติดต่อกันครบ  1  ปี  จึงจะเกิดสิทธิเช่นนั้น  ส่วนในปีต่อไปลูกจ้างก็มีสิทธิหยุดพักผ่อนประจำปีได้ทันที  6  วันทำงานหรือมากกว่าตามแต่นายจ้างจะอนุญาตหรือข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของนายจ้างจะกำหนดโดยไม่ต้องทำงานให้ครบปีเหมือนเช่นปีแรก  เมื่อข้อเท็จจริงในคดีนี้ได้ความว่า  โจทก์ที่  1  เข้าทำงานเป็นลูกจ้างจำเลยตั้งแต่วันที่  1  เมษายน  2548  ต่อมาลาออกมีผลวันที่  31  มีนาคม  2552  และโจทก์ที่  2  เข้าทำงานเป็นลูกจ้างจำเลยตั้งแต่วันที่  2  กุมภาพันธ์  2548  ต่อมาลาออกมีผลวันที่  16  มีนาคม  2552  ปี  2552  ซึ่งเป็นปีสุดท้ายของการทำงาน  โจทก์ทั้งสองทำงานไม่ครบปีโดยลาออกไปก่อน  แม้พระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน  พ.ศ.  2541  มาตรา  67  วรรคหนึ่งบัญญัติว่ากรณีนายจ้างเลิกจ้างโดยมิใช่กรณีตามมาตรา  119  ให้นายจ้างจ่ายค่าจ้างให้แก่ลูกจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีในปีที่เลิกจ้างตามส่วนของวันหยุดประจำปีที่ลูกจ้างพึงมีสิทธิได้รับตามมาตรา  30  และวรรคท้ายบัญญัติว่าในกรณีที่ลูกจ้างเป็นฝ่ายบอกเลิกสัญญาหรือนายจ้างเลิกจ้าง  ไม่ว่าการเลิกจ้างนั้นเป็นกรณีตามมาตรา  119  หรือไม่ก็ตาม  ให้นายจ้างจ่ายค่าจ้างให้แก่ลูกจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีสะสมที่ลูกจ้างพึงมีสิทธิได้รับตามมาตรา  30  ซึ่งบทบัญญัติดังกล่าวมีผลทำให้นายจ้างไม่ต้องชดใช้สิทธิหยุดพักผ่อนประจำปีที่ลูกจ้างต้องเสียไปด้วยการลาออกโดยการจ่ายค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีในปีที่ลาออกตามส่วน  แต่เมื่อในปีที่โจทก์ทั้งสองลาออกนั้นจำเลยอนุญาตให้โจทก์ที่  1  และที่  2  ลาหยุดพักผ่อนประจำปีจึงเป็นการหยุดตามที่จำเลยกับโจทก์ทั้งสองตกลงกันจำเลยไม่อาจหักค่าจ้างโจทก์ทั้งสองโดยอ้างเหตุใช้สิทธิหยุดพักผ่อนประจำปีเกินส่วนได้ที่ศาลแรงงานกลางพิพากษามานั้นศาลฎีกาเห็นพ้องด้วยในผล  อุทธรณ์ของจำเลยข้อนี้ฟังไม่ขึ้น