คำพิพากษาฎีกาที่    7691 - 7692/57

 ผลการทำงานดีมาโดยตลอดและไม่เคยกระทำผิดมาก่อน  แต่ปีสุดท้ายผลงานต่ำกว่ามาตรฐาน  ไม่ถือเป็นเหตุที่จะอ้างในการเลิกจ้าง

   

คดีทั้งสองสำนวนนี้ศาลแรงงานกลางมีคำสั่งให้รวมพิจารณาเป็นคดีเดียวกันโดยให้เรียกโจทก์ว่าโจทก์ที่  1  และที่  2  ตามลำดับ  และเรียกจำเลยทั้งสองสำนวนว่าจำเลย

โจทก์ทั้งสองฟ้องว่า โจทก์ทั้งสองเป็นลูกจ้างของจำเลยโดยมีวันเข้าทำงานตำแหน่งหน้าที่  อัตราค่าจ้างสุดท้าย  วันกำหนดจ่ายค่าจ้าง  และวันเลิกจ้างตามคำฟ้องของโจทก์ในแต่ละสำนวน  จำเลยเลิกจ้างโจทก์ทั้งสองอ้างเหตุการประเมินผลและประสิทธิภาพการทำงานของโจทก์ทั้งสองต่ำกว่าเกณฑ์ที่กำหนด  ซึ่งไม่เป็นธรรม  ทำให้โจทก์ทั้งสองเสียหายต้องขาดรายได้  ขอให้บังคับจำเลยจ่ายค่าจ้างค้างจ่าย  ค่าชดเชยและค่าเสียหายจากการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม  พร้อมดอกเบี้ยตามคำขอท้ายฟ้องของโจทก์แต่ละสำนวน

  

จำเลยให้การว่า  จำเลยเลิกจ้างโจทก์ทั้งสองเป็นการเลิกจ้างที่มีเหตุอันสมควรและเป็นไปตามระเบียบข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงาน  มิใช่เป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม  อีกทั้งโจทก์ทั้งสองสละสิทธิในการเรียกร้องค่าเสียหายแล้วเนื่องจากโจทก์ทั้งสองลงชื่อในบันทึกรับทราบการเลิกจ้างเกี่ยวกับสิทธิประโยชน์ที่ตนเองจะได้รับ  ขอให้ยกฟ้อง

ระหว่างพิจารณาโจทก์ทั้งสองแถลงรับว่า  ได้รับเงินค่าจ้างค้างจ่ายและเงินค่าชดเชยแล้วไม่ติดใจเรียกร้องเงินดังกล่าว

ศาลแรงงานกลางพิจารณาแล้ว  พิพากษาให้จำเลยจ่ายค่าเสียหายจากการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรมแก่โจทก์ที่  1  จำนวน  500,000  บาท  โจทก์ที่  2  จำนวน  400,000  บาท  พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  7.5  ต่อปี  ในต้นเงินดังกล่าวนับแต่วันฟ้อง  (วันที่  7  เมษายน  2553)  เป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์ทั้งสอง

ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานตรวจสำนวนประชุมปรึกษาแล้ว  ศาลแรงงานกลางฟังข้อเท็จจริงว่า  โจทก์ทั้งสองเข้าทำงานเป็นลูกจ้างจำเลยเมื่อวันที่  1  กรกฎาคม  2535  และวันที่  5  มิถุนายน  2533  ตามลำดับ  ครั้งสุดท้ายโจทก์ที่  1  ทำงานในตำแหน่งหัวหน้าแผนกได้รับค่าจ้างเดือนละ  34,113  บาท  โจทก์ที่  2  ทำงานในตำแหน่งช่างเทคนิคได้รับค่าจ้างเดือนละ  26,242  บาท  กำหนดจ่ายค่าจ้างทุกวันที่  15  และวันสิ้นเดือน  ต่อมาเมื่อวันที่  5  กรกฎาคม  2553  (ที่ถูกวันที่  5  กุมภาพันธ์  2553)   และวันที่  18  กุมภาพันธ์  2553  จำเลยมีหนังสือเลิกจ้างโจทก์ทั้งสองตามเอกสารหมาย  ล.7  และ  ล.11  ตามลำดับ  ในการเลิกจ้างจำเลยจ่ายค่าชดเชยสินจ้างแทนการบอกกว่าล่วงหน้า  และค่าจ้างเดือนสุดท้ายให้โจทก์ทั้งสองเป็นเงิน  371,943  บาท  และ  272,706  บาท  ตามลำดับจำเลยมีข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานตามเอกสารหมาย  ล.3   ในการประเมินผลการทำงานของโจทก์ทั้งสองปีสุดท้ายก่อนถูกเลิกจ้างระหว่างวันที่  1  พฤศจิกายน  2551  ถึงวันที่  31  ตุลาคม  2552  โจทก์ทั้งสองได้รับการประเมินอยู่ในเกรด  E   และ  D  ระหว่างปี  2549  ถึงปี  2552  โจทก์ทั้งสองจะได้รับการประเมินผลการปฏิบัติงานอยู่ในเกณฑ์  B  B  B  E และ  B  B  B  D  ตามลำดับ

คดีมีปัญหาต้องวินิจฉัยตามอุทธรณ์ของจำเลยว่า จำเลยเลิกจ้างโจทก์ทั้งสองเป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรมหรือไม่  เห็นว่า  แม้ในปี  2552  ซึ่งเป็นปีสุดท้ายก่อนถูกเลิกจ้างโจทก์ทั้งสองจะได้รับการประเมินผลการปฏิบัติงานอยู่ในเกรด   E   และ  D  อันหมายถึงผลการประเมินอยู่ในขั้นต่ำกว่ามาตรฐาน  แต่ระหว่างปี  2549  ถึงปี  2551  โจทก์ทั้งสองได้รับการประเมินอยู่ในเกรด B ซึ่งหมายถึงอยู่ในเกณฑ์ดี แสดงว่าโจทก์ทั้งสองปฏิบัติงานดีมีประสิทธิภาพสูงกว่าเกณฑ์มาตรฐานตลอดมาทั้งสามปีติดต่อกัน  ประกอบกับตลอดระยะเวลาตั้งแต่โจทก์ทั้งสองเข้าทำงานกับจำเลยจนถึงวันเลิกจ้างปรากฏข้อเท็จจริงตามแนบประวัติการทำงานของโจทก์ทั้งสองว่าโจทก์ทั้งสองไม่เคยกระทำความผิดและถูกลงโทษทางวินัยแต่อย่างใด  การที่จำเลยอ้างเหตุแต่เพียงว่าโจทก์ทั้งสองปฏิบัติงานต่ำกว่าเกณฑ์ที่จำเลยกำหนดโดยอาศัยแบบประเมินในปีสุดท้ายก่อนเลิกจ้างเพียงปีเดียวมาเป็นเหตุในการเลิกจ้างจึงไม่เป็นธรรมต่อโจทก์ทั้งสอง การที่จำเลยเลิกจ้างโจทก์ทั้งสองด้วยเหตุดังกล่าวจึงเป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรมตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน  พ.ศ.  2522  มาตรา  49  ที่ศาลแรงงานกลางวินิจฉัยมานั้น  ศาลฎีกาเห็นพ้องด้วย  อุทธรณ์ข้อนี้ของจำเลยฟังไม่ขึ้น

ส่วนที่จำเลยอุทธรณ์ว่า  ตามหนังสือเลิกจ้างเอกสารหมาย  ล.7  และ  ล.11  ถึงว่าโจทก์ทั้งสองได้สละสิทธิเรียกร้องค่าเสียหายจากการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรมแล้วนั้น  เห็นว่า  หนังสือเลิกจ้างตามเอกสารหมาย  ล.7  และ  ล.11  จำเลยเป็นฝ่ายระบุว่า  จำเลยจำเป็นต้องยกเลิกสัญญาจ้างของโจทก์ทั้งสองและโจทก์ทั้งสองมีสิทธิได้รับสิทธิประโยชน์อะไรบ้างเท่านั้น ไม่ปรากฏข้อความใดอ่านแล้วให้เข้าใจได้ว่า  โจทก์ทั้งสองสละสิทธิเรียกร้องเงินอื่นๆ  จากจำเลยแต่อย่างใด  ข้อความที่ระบุว่า   “อื่นๆ  (ไม่มี)”   ในส่วนสิทธิประโยชน์ที่จะได้รับ  ข้อ  4  จึงหาอาจตีความให้มีความหมายว่าโจทก์ได้สละสิทธิเรียกร้องค่าเสียหายจากการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรมจากจำเลยได้  ที่ศาลแรงงานกลางวินิจฉัยมานั้น  ศาลฎีกาเห็นพ้องด้วย  อุทธรณ์ข้อนี้ของจำเลยฟังไม่ขึ้นเช่นกัน