คำพิพากษาฎีกาที่  2873/57

ค่าโทรศัพท์  เหมาจ่าย  ถือเป้นค่าจ้าง

 

โจทก์ฟ้องและแก้ไขคไฟ้องว่า  จำเลยประกอบธุรกิจให้เช่าซื้อรถยนต์จำเลยจ้างโจทก์เป็นลูกจ้างตั้งแต่วันที่   18   มีนาคม   2539   ตำแหน่งสุดท้ายทำหน้าที่เจ้าหน้าที่สินเชื่อและการตลาดเช่าซื้อรถยนต์   ได้รับค่าจ้างตอบแทนในการทำงานในชื่อต่างๆ  ดังนี้  เงินเดือนๆละ 15,150  บาท  ค่าพาหนะตอบแทนในการปฏิบัติงาน   6,500   บาท   ค่าโทรศัพท์   1,000   บาท ค่าประกันอุบัติเหตุ  500  บาท   เงินตอบแทนในการปฏิบัติงานได้ตามวัตถุประสงค์เฉลี่ยเดือนละ  16,158  บาท  และเงินโบนัส  6,840   บาท  โจทก์จึงได้รับค่าตอบแทนในการทำงาน  46,148  บาท   จำเลยแจ้งให้ลูกจ้างที่ทำหน้าที่เป็นเจ้าหน้าที่สินเชื่อการตลาดเช่าซื้อรถยนต์ต้องลาออกและไปเป็นลูกจ้างในตำแหน่งเดิมกับธนาคารไทยพาณิชย์   จำกัด  (มหาชน) โดยไม่นับอายุการทำงานต่อเนื่อง  โจทก์เห็นว่าไม่เป็นธรรมจึงปฏิเสธ  ต่อมาเมื่อวันที่   30  มิถุนายน 2551 จำเลยเลิกจ้างโจทก์อ้างว่าจำเลยเปลี่ยนแปลงนโยบายธุรกิจใหม่เป็นเหตให้ต้องลดจำนวนพนักงาน พร้อมกับจ่ายค่าชดเชย   สินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า   และค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีแก่โจทก์ แต่การจ่ายเงินดังกล่าวไม่ชอบด้วยกฎหมาย เนื่องจากจำเลยไม่ได้นำค่าจ้างในชื่ออื่นมาเป็นฐานคำนวณจำเลยจึงต้องจ่ายค่าชดเชยส่วนที่ขาดอยู่อีกจำนวน  309,980  บาท    จำเลยจึงต้องจ่ายค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปี   2549   จำนวน   26,625  บาท  และค่าเสียหายจากการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม  13,844,400 บาท แก่โจทก์ รวมเป็นเงินทั้งสิ้นจำนวน  14,198,221.50   บาท   ขอให้บังคับจำเลยชดใช้เงินจำนวนดังกล่าวพร้อมดอกเบี้ยร้อยละ  15  ต่อปี   นับแต่วันฟ้อง   จนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์

  

จำเลยให้การและแก้ไขคำให้การว่า    จำเลยได้เปิดโอกาสให้โจทก์ใช้สิทธิได้อย่างอิสระในการเลือกว่าจะปฏิบัติงานกับบริษัทจำเลยต่อไปหรือจะลาออก   กล่าวคือ  หากต้องการทำงานต่อจำเลยเสนอตำแหน่งงานที่ธนาคารไทยพาณิชย์   ให้แทน   ทั้งนี้ภายใต้เงื่อนไขว่า จำเลยจะไม่นับอายุงานเดิมให้เนื่องจากจำเลยกับธนาคารดังกล่าวไม่ใช่นิติบุคคลเดียวกัน   โดยโจทก์ต้องลาออกจากการเป็นลูกจ้างจำเลยก่อน แล้วไปสมัครงานเป็นลูกจ้างของธนาคารใหม่ซึ่งจะได้เงินเดือนไม่ต่ำกว่าเดิม    หรือจะใช้สิทธิลาออกโดยจำเลยจะจ่ายค่าชดเชยตามกฎหมาย  เงินช่วยเหลือพิเศษ   และเงินสมทบกองทุนสำรองเลี้ยงชีพแก่โจทก์แต่โจทก์ไม่ใช้สิทธิเลือก    ทำให้จำเลยต้องเลิกจ้างโจทก์โดยได้จ่ายค่าชดเชยตามกฎหมายและเงินช่วยเหลือพิเศษอีก   37,117.50  บาท  แก่โจทก์    หลังจากเลิกจ้างจำเลยไม่ได้รับลูกจ้างคนใหม่มาแทนตำแหน่งโจทก์    การเลิกจ้างโจทก์ดังกล่าวไม่ใช่การเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม 

  

ศาลแรงงานกลางพิจารณาแล้ว พิพากษาให้จำเลยจ่ายค่าชดเชยในส่วนที่ขาดจำนวน  10,000  บาท   และค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปี   2550   ในส่วนที่ขาดจำนวน  11,219.12  บาท   พร้อมดอกเบี้ยร้อยละ  15   ต่อปี   นับแต่วันฟ้อง   (วันที่  1  มิถุนายน  2552) กับค่าเสียหายจากการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรมจำนวน   800,000   บาท  พร้อมดอกเบี้ยร้อยละ  7.5  ต่อปี    นับแต่วันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์    คำขออื่นนอกจากนี้ให้ยก

  

โจทก์และจำเลยอุทธรณ์ต่อศาลฎีกา

 

ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานตรวจสำนวนประชุมปรึกษา    ศาลแรงงานกลางฟังข้อเท็จจริงว่า จำเลยเป็นบริษัทมหาชนจำกัด   มีวัตถุประสงค์ประกอบธุรกิจให้เช่าซื้อรถยนต์   โจทก์เข้าทำงานเป็นลูกจ้างจำเลยเมื่อวันที่   18   มีนาคม   2539   ตำแหน่งสุดท้ายเป็นเจ้าหน้าที่สินเชื่อและการตลาดเช่าซื้อรถยนต์  เดือนเมษายน  2551  จำเลยแจ้งโจทก์ว่าจำเลยเปลี่ยนแปลงนโยบายการประกอบธรุกิจใหม่    โดยมีธนาคารไทยพาณิชย์    เข้าเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่    และเสนอตำแหน่งงานที่ธนาคารไทยพาณิชย์    ให้โจทก์แต่นับอายุงานต่อเนื่องให้และโจทก์ต้องลาออกจากจำเลย โจทก์ปฏิเสธ  จำเลยมีหนังสือเลิกจ้างโจทก์ให้มีผลตั้งแต่วันที่  1  กรกฎาคม  2551  และฟังข้อเท็จจริงต่อไปว่า  เงินเดือนเบื้องต้นของโจทก์ได้รับอัตราสุดท้ายขณะถูกเลิกจ้าง  15,150   บาท สำหรับรายได้ที่เรียกชื่ออย่างอื่น   ได้แก่   ค่าพาหนะตอบแทนในการปฏิบัติเดือนละ   6,900  บาท   จำเลยมีวัตถุประสงค์จ่ายเพื่อเป็นสวัสดิการในการปฏิบัติงาน  เป็นการช่วยเหลือโจทก์ไม่ให้ต้องเป็นภาวะค่าใช้จ่ายในการเดินทาง   ได้รับไม่เป็นที่แน่นอน  จึงไม่ใช่ค่าจ้าง  ส่วนค่าโทรศัพท์เดือนละ  1,000  บาท  จำเลยจ่ายให้แก่โจทก์เพื่อเป็นค่าจ้างในอัตราที่แน่นอน    โดยไม่ต้องนำใบเสร็จค่าใช้จ่ายทำเรื่องขอเบิกในแต่ละเดือน สำหรับค่าประกันอุบัติเหตุเดือนละ 500  บาท  เงินตอบแทนในการปฏิบัติงานได้ตามวัตถุประสงค์เฉลี่ยเดือนละ  16,158  บาท   และเงินโบนัสเฉลี่ยเดือนละ  6,840  บาท   เป็นเงินที่จำเลยจ่ายให้เพื่อจูงใจโจทก์ทำงานให้มีประสิทธิภาพ  ขยันตั้งใจในการทำงาน   และเป็นเงินสวัสดิการเพื่อช่วยเหลือในด้านค่าครองชีพ มิใช่เงินรายได้ที่จ่ายให้แก่โจทก์เพื่อตอบแทนการทำงานโดยตรง    ได้รับเป็นจำนวนที่ไม่แน่นอนขึ้นอยู่กับผลงาน    แล้ววินิจฉัยว่า    ค่าพาหนะตอบแทนในการปฏิบัติงาน  ค่าประกันอุบัติเหตุและเงินตอบแทนในการปฏิบัติงานได้ตามวัตถุประสงค์เป็นเงินรายได้ที่ไม่ใช่ค่าจ้าง   ส่วนค่าโทรศัพท์เป็นค่าจ้าง  โจทก์ได้รับค่าจ้างอัตราสุดท้ายเป็นเงินเดือนเบื้องต้นเดือนละ  15,150  บาท   และค่าโทรศัพท์เดือนละ   1,000   บาท รวมเป็นค่าจ้างเดือนละ   16,150   บาท   คิดเป็นค่าจ้างวันละ  538  บาท

  

มีปัญหาต้องวินิจฉัยตามอุทธรณ์ของจำเลยข้อแรกว่า    ค่าโทรศัพท์เป็นค่าจ้างหรือไม่  เห็นว่า  จำเลยจ่ายค่าโทรศัพท์อัตราเดือนละ  1,000  บาท  ในลักษณะเหมาจ่ายเป็นเงินเท่ากันทุกเดือน  โดยไม่คำนึงว่าโจทก์จะใช้จ่ายเป็นค่าโทรศัพท์หรือไม่    หรือได้ใช้เป็นจำนวนมากน้อยเพียงใด ทั้งโจทก์ไม่ต้องแสดงใบเสร็จค่าโทรศัพท์เป็นหลักฐานในการรับเงินค่าโทรศัพท์จึงเป็นเงินที่นายจ้างจ่ายเป็นค่าตอบแทนในการทำงานให้แก่ลูกจ้างตามสัญญาจ้างแรงงาน    ถือได้ว่าเป็นค่าจ้างตามพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน   พ.ศ.   2541  มาตรา   5   ที่ศาลแรงงานกลางวินิจฉัยว่าค่าโทรศัพท์เป็นค่าจ้างนั้นชอบแล้ว    อุทธรณ์ของจำเลยข้อนี้ที่ว่าค่าโทรศัพท์ไม่ใช่ค่าจ้างนั้นฟังไม่ขึ้น

  

สำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปี   2551   นั้น   ข้อเท็จจริงที่คู่ความไม่โต้เถียงกันได้ความว่า    ขณะโจทก์ทำงานให้แก่จำเลยถึงวันที่  30  มิถุนายน  2551  โจทก์ใช้สิทธิไปแล้ว  2  วัน  จำเลยตกลงจ่ายค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีให้แก่โจทก์เท่ากับค่าจ้าง  5.5  วัน   เฉลี่ยค่าจ้างวันละ   538   บาท  เป็นเงินรวม   2,959   บาท   จำเลยจ่ายเงินส่วนนี้แก่โจทก์แล้ว 2,777.50   บาท   โดยคำนวณจากฐานอัตราจ้างวันละ   505   บาท   ซึ่งไม่ได้นำค่าโทรศัพท์มาคำนวณเป็นค่าจ้างอันเป็นการไม่ชอบ    โจทก์จึงมีสิทธิได้รับค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีส่วนที่ขาดอีก  181.50  บาท  อุทธรณ์ของจำเลยข้อนี้ฟังขึ้นบางส่วน

 

 

เรียบเรียงโดย บริษัท กฎหมายปาระมี จำกัด