คำพิพากษาฎีกาที่    2819/57

ตกลงรับเงิน   ไม่ติดใจฟ้องร้องอีกถือเป็นการตกลงประนีประนอมกันบังคับได้    ไม่ขัดต่อกฎหมาย

โจทก์ฟ้องว่า  เมื่อวันที่  19  กุมภาพันธ์  2550  จำเลยจ้างโจทก์เข้าทำงานเป็นลูกจ้างตำแหน่งเจ้าหน้าที่พัฒนาธุรกิจ  ต่อมาเมื่อวันที่  4  กันยายน  2551  จำเลยมีหนังสือเลิกจ้างโจทก์อ้างว่าการปฎิบัติหน้าที่ของโจทก์ไม่เป็นที่พอใจแก่จำเลย  โดยโจทก์ไม่ได้กระทำความผิด  ไม่มีเหตุอันสมควรในการเลิกจ้างและเป็นการกลั่นแกล้งโจทก์  เป็นการเลิกจ้างไม่เป็นธรรม  ทำให้โจทก์ได้รับความเสียหาย  โจทก์ไม่ประสงค์ขอกลับเข้าทำงานกับจำเลยขอคิดค่าเสียหายจากการเลิกจ้างไม่เป็นธรรมเป็นเงิน  13,393,920  บาท  ขอให้บังคับจำเลยจ่ายค่าเสียหายเป็นเงิน  13,939,920  บาท  พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  7.5  ต่อปี  นับแต่วันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์

จำเลยให้การว่า  โจทก์ไม่มีอำนาจฟ้องเนื่องจากโจทก์ได้ทำข้อตกลงกับจำเลยว่าโจทก์ได้รับเงินค่าจ้าง  ค่าชดเชยและเงินอื่นจากจำเลยแล้ว  ไม่ติดใจเรียกร้องอื่นใดจากจำเลยอีก  โจทก์มีตำแหน่งเป็นเจ้าหน้าที่พัฒนาธุรกิจ  มีหน้าที่ติดต่อลูกค้าเพื่อให้มาใช้บริการขจองจำเลยตรวจสอบรายชื่อและที่อยู่ของลูกค้าจากฐานข้อมูลของบริษัท  ส่งรายการส่งเสริมการขายให้แก่ลูกค้า  วิเคราะห์รายงานการขายถึงสาเหตุที่ลูกค้าไม่ใช้บริการเพื่อเสนอรายการส่งเสริมการขายให้แก่ลูกค้าให้เหมาะสมและกลับมาใช้บริการอีก  แต่ปรากฏว่าโจทก์ทำงานบกพร่องและผิดพลาดในเรื่องการส่งจดหมายให้แก่ลูกค้าจนทำให้จดหมายถูกส่งคืนจำนวนมาก  ทำงานไม่ทันเวลาที่กำหนดเป็นเหตุให้ลูกค้าปฏิเสธงานทำให้จำเลยเสียหายอย่างมาก  จำเลยตักเตือนให้โจทก์ปรับปรุงการทำงานหลายครั้ง  แต่โจทก์ไม่ปรับปรุง  จึงถือเป็นเหตุอันสมควรและเป็นการเลิกจ้างที่เป็นธรรมแล้ว  จำเลยไม่ต้องชดใช้ค่าเสียหายแก่โจทก์   ขอให้ยกฟ้อง

ศาลแรงงานกลางพิจารณาแล้ว  พิพากษาให้จำเลยจ่ายเงินจำนวน  52,320  บาท  พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  7.5  ต่อปี  นับแต่วันที่  20  พฤศจิกายน  2551  เป็นต้นไป  จนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์

ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานตรวจสำนวนประชุมปรึกษาแล้ว  ศาลแรงงานกลางฟังข้อเท็จจริงว่า  จำเลยเลิกจ้างโจทก์เมื่อวันที่  4  กันยายน  2551  โดยให้มีผลตั้งแต่วันที่  5  กันยายน  2551  ตามหนังสือแจ้งให้ออกจากงานและข้อตกลงเอกสารหมาย  จล.1  โจทก์ไม่ได้ทำงานบกพร่องและผิดพลาด  ดังนั้น  เหตุผลที่จำเลยยกขึ้นอ้างเพื่อเลิกจ้างโจทก์  จึงเป็นเหตุผลที่ยังไม่สมควรและไม่เพียงพอ  จำเลยตกลงจ่ายเงินค่าจ้าง  ค่าล่วงเวลา  ค่าทำงานในวันหยุด  ค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปี  ค่าล่วงเวลาในวันหยุด  ค่าชดเชย  เงินทดแทนเป็นเงิน  143,937.67  บาท  ให้แก่โจทก์ไปแล้ว  ตามหนังสือแจ้งให้ออกจากงานและข้อตกลงเอกสารหมาย  จล.1  แล้ววินิจฉัยว่า  ข้อตกลงตามเอกสารหมาย  จล.1  นี้เป็นข้อสัญญาที่ผิดแผกแตกต่างไปจากพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน  พ.ศ.  2541  และขัดต่อพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน  พ.ศ.  2522  มาตรา  49  ตกเป็นโมฆะ  โจทก์จึงมีอำนาจฟ้องและกำหนดให้จำเลยชดใช้ค่าเสียหายเป็นเงิน  52,320  บาท  แก่โจทก์

คดีมีปัญหาต้องวินิจฉัยตามอุทธรณ์ของจำเลยว่า  โจทก์มีอำนาจฟ้องหรือไม่  จำเลยอุทธรณ์อ้างว่า  หนังสือแจ้งให้ออกจากงานและข้อตกลงเอกสารหมาย  จล.1  เป็นข้อสัญญาที่ไม่ขัดต่อพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน  พ.ศ.  2541  และไม่ขัดต่อพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน  พ.ศ.  2522  จึงไม่ตกเป็นโมฆะ  โจทก์ยอมสละสิทธิไม่เรียกร้องเงินตามข้อตกลงดังกล่าวแล้วจึงผลผูกพัน  โจทก์ไม่มีอำนาจฟ้องนั้น  ข้อเท็จจริงที่ปรากฏตามหนังสือแจ้งให้ออกจากงานและข้อตกลงเอกสารหมาย  จล.1  มีข้อความในส่วนแรกเป็นเรื่องแจ้งให้ออกจากงาน  โดยระบุว่าการปฏิบัติงานของโจทก์ที่ผ่านมาไม่เป้นที่พอใจแก่ทางจำเลย  จึงไม่ประสงค์ที่จะให้โจทก์ร่วมทำงานกับจำเลยอีกต่อไป  จำเลยขอแจ้งให้โจทก์ออกจากการทำงานกับจำเลยตั้งแต่วันที่  5  กันยายน  2551  เป็นต้นไป  และจำเลยตกลงจ่ายเงินค่าจ้าง  ค่าล่วงเวลา  ค่าทำงานในวันหยุด  ค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปี  ค่าล่วงเวลาในวันหยุด  ค่าชดเชย  เงินทดแทน  ให้เป็นเงิน  143,937.67  บาท  ในส่วนที่สองซึ่งเป็นส่วนข้อตกลงมีข้อความระบุไว้ว่า  โจทก์ได้รับทราบข้อความดังกล่าวข้างต้นแล้ว  และยินยอมตามที่จำเลยได้แจ้งทุกประการ  โดยโจทก์ตกลงพอใจรับเงินค่าจ้าง  ค่าล่วงเวลา  ค่าทำงานในวันหยุด  ค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปี  ค่าล่วงเวลาในวันหยุด  ค่าชดเชย  เงินทดแทนหรือเงินอื่นใดเป็นจำนวน  143,937.67  บาท  จากจำเลย  ซึ่งโจทก์ได้รับเงินจำนวนดังกล่าวนี้จากจำเลยเป็นที่เรียบร้อยแล้วในวันนี้  และโจทก์ขอยืนยันว่าโจทก์ไม่ติดใจที่จะเรียกร้องเงินค่าจ้าง  ค่าล่วงเวลา  ค่าทำงานในวันหยุด  ค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปี  ค่าล่วงเวลาในวันหยุด  ค่าชดเชย  เงินทดแทน  หรือเงินอื่นใดจากจำเลยอีกต่อไป  จึงได้ลงลายมือชื่อไว้เป็นหลักฐาน  ดังนี้  ข้อความตามเอกสารหมาย  จล.1  แสดงให้เห็นว่าโจทก์ได้รับทราบการเลิกจ้างเป็นหนังสือจากจำเลยแล้ว  และยังรับทราบว่าจำเลยตกลงจ่ายเงินที่โจทก์มีสิทธิได้รับตามกฎหมายต่างๆ  ให้แก่โจทก์เป็นเงินรวม  143,937.67  บาท  แม้ในขณะนั้นโจทก์ยังคงเป็นลูกจ้างของจำเลยอยู่ก็ตาม  แต่โจทก์ก็มีอิสระที่จะตัดสินใจได้โดยไม่อยู่ในภาวะที่จะต้องเกรงกลัวจำเลย  หรือถูกบังคับให้รับเงินต่างๆ  ตามที่จำเลยเสนอให้โดยโจทก์สามารถเลือกได้อย่างอิสระว่าจะตกลงยอมรับเงินจำนวนดังกล่าว  หรือไม่ตกลงยอมรับแล้วไปใช้สิทธิฟ้องร้องเรียกเงินค่าจ้างและเงินอื่นๆ  ที่โจทก์มีสิทธิจะได้รับตามกฎหมายจากจำเลยในภายหลัง  ดังนั้นข้อตกลงที่โจทก์ยอมรับดังกล่าวตามเอกสารหมาย  จล.1  จึงไม่ขัดต่อพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน  พ.ศ.  2541  และไม่ขัดต่อพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน  พ.ศ.  2522  มาตรา  49  ทั้งไม่ต้องห้ามโดยกฎหมายหรือขัดต่อความสงบเรียบร้อยของประชาชน  แต่มีลักษณะเป็นสัญญาประนีประนอมยอมความ  ข้อตกลงดังกล่าวนี้จึงมีผลบังคับและผูกพันโจทก์  โจทก์จึงไม่มีสิทธิเรียกร้องค่าเสียหายตามฟ้องจากจำเลยอีก  ที่ศาลแรงงานกลางพิจารณามานั้น  ศาลฎีกาไม่เห็นพ้องด้วย  อุทธรณ์ของจำเลยฟังขึ้น

เรียบเรียงโดย บริษัท กฎหมายปาระมี จำกัด