คำพิพากษาฎีกาที่    2344/57

 ข้อตกลงว่า    “หากเกิดข้อพิพาทตามสัญญาจ้างแรงงาน    ให้อนุญาโตตุลาการวินิจฉัย”     ไม่เกี่ยวกับสิทธิตามกฎหมายแรงงาน     เมื่อเกิดสิทธิตามกฎหมาย    ฟ้องศาลแรงงานได้     โดยไม่ต้องให้อนุญาโตตุลาการวินิจฉัย

 

คดีสืบเนื่องมาจากโจทก์ฟ้องขอบังคับจำเลยชำระค่าชดเชย 420,420  บาท  สินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า    78,828.75    บาท    ให้แก่โจทก์    พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ   15 ต่อปี    ของค่าชดเชย    และร้อยละ   7.5   ต่อปี   ของสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า     นับแต่วันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จ

จำเลยให้การและแก้ไขคำให้การว่า  โจทก์ไม่ใช่ลูกจ้างของจำเลย    แต่โจทก์เซ็นสัญญาฉบับลงวันที่  22  ธันวาคม  ค.ศ.  2006  ( พ.ศ.  2549 )    กับบริษัท    เวิลด์เบสท์    สปินนิ่ง    (ไทยแลนด์)   จำกัด   โจทก์จึงไม่มีสิทธิฟ้องจำเลยตามข้อตกลงในสัญญา  เมื่อมีข้อพิพาทเกี่ยวกับสัญญา    โจทก์จำต้องนำข้อพิพาทขึ้นสู่คณะกรรมาธิการอนุญาโตตุลาการเศรษฐกิจและการค้าระหว่างประเทศจีน    (CHINA    INTERNATIONAL   ECONOMIC   AND TRADE    ARBITRATION    COMMISSION)   สาขาเซี่ยงไฮ้   เป็นผู้วินิจฉัยชี้ขาด    จะนำคดีขึ้นสู่ศาลแรงงานกลางที่ประเทศไทยไม่ได้    ขอให้ยกฟ้อง

ศาลแรงงานกลางพิจารณาแล้ว    ฟังข้อเท็จจริงเป็นยุติว่า    คู่ความได้ทำสัญญาตกลงกันตามเอกสารหมาย  ล.2  และ  ล.3  ว่าหากมีกรณีโต้เถียงเกี่ยวกับแรงงานให้ชี้ขาดโดยคณะอนุญาโตตุลาการของประเทศจีน    แล้ววินิจฉัยว่าศาลแรงงานกลางไม่มีอำนาจพิจารณาคดีนี้โดยตรงและมีคำสั่งให้เพิกถอนคำสั่งรับฟ้องโจทก์    แล้วมีคำสั่งใหม่เป็นไม่รับฟ้องโจทก์

ศาลฏีกาแผนกคดีแรงงานตรวจสำนวนประชุมปรึกษาแล้ว คดีมีปัญหาตามอุทธรณ์ของโจทก์  ว่าโจทก์นำคดีนี้มาฟ้องต่อศาลแรงงานโดยไม่ต้องปฎิบัติตามข้อตกลงเรื่อง อนุญาโตตุลาการได้หรือไม่    โดยโจทก์อุทธรณ์ว่า    ตามคำฟ้องของโจทก์เป็นการฟ้องให้จำเลยจ่ายค่าชดเชย    และสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า    ซึ่งเป็นการใช้สิทธิตามพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน   พ.ศ.  2541   จึงไม่ใช่การฟ้องเกี่ยวกับสิทธิตามสัญญาจ้างแรงงาน  โจทก์จึงนำคดีมาสู่ศาลได้โดยไม่ต้องเสนอคดีต่ออนุญาโตตุลาการนั้น    เห็นว่าในการจ้างแรงงานนั้นสิทธิของลูกจ้างจะแบ่งเป็นสิทธิตามกฎหมายเช่นสิทธิตามกฎหมายว่าด้วยการคุ้มครองแรงงาน    และสิทธิตามสัญญาจ้างแรงงาน    คดีนี้โจทก์ได้ทำสัญญาจ้างแรงงานกับจำเลยสองฉบับ    คือ  สัญญาจ้างงานเอกสารหมาย   ล.2   และ   ล.3   ซึ่งในสัญญาจ้างงานเอกสารหมาย   ล.2   มีข้อตกลงในการจัดการข้อพิพาท  ข้อ  6  1)   ว่า  หากลูกจ้างไม่พอใจหรือเกิดข้อพิพาทในการทำงาน    สามารถที่จะเสนอไปยังผู้บังคับบัญชาต้องรีบทำความเข้าใจ   ไกล่เกลี่ยข้อพิพาท   หากไม่สามารถแก้ไขได้ต้องรายงานผู้บังคับบัญชาระดับสูงกว่าขึ้นไป   และ  2)   ว่าหากมีข้อพิพาทจากสัญญา  นายจ้างและลูกจ้างจะต้องเจรจาหาข้อยุติ  หากไม่สามารถหาข้อยุติได้ให้คณะกรรมาธิการอนุญาโตตุลาการเศรษฐกิจและการค้าระหว่างประเทศจีน    ณ    เซี่ยงไฮ้    เป็นผู้ตัดสินข้อพิพาท    นายจ้างและลูกจ้างจะต้องเคารพในผลการตัดสิน    และสัญญาจ้างงานเอกสารหมาย  ล.3    ในข้อ    6    การไกล่เกลี่ยข้อพิพาทว่า     ตามข้อตกลงนี้หากมีข้อพิพาทหรือเรื่องที่ไม่สามารถตกลงกันได้    ทั้งสองฝ่ายจะต้องปรึกษาหารือข้อยุติ หากไม่สามารถตกลงกันได้จะให้คณะกรรมาธิการ อนุญาโตตุลาการเศรษฐกิจและการค้าระหว่างประเทศจีนเป็นผู้ตัดสิน    และทั้งสองต้องยอมรับในช่วงที่ทำการตัดสินทั้งสองฝ่ายจะต้องเคารพในผลการตัดสิน นั้น เมื่อพิจารณาสัญญาจ้างแรงงานเอกสารหมาย    ล.2    ข้อ   6  2)   และสัญญาจ้างเอกสารหมาย   ล.3  ข้อ  6  เห็นว่า   โจทก์และจำเลยประสงค์จะให้มีการระงับข้อพิพาทระหว่างกันโดยวิธีอนุญาโตตุลาการเฉพาะข้อพิพาทที่เกิดจากสิทธิตามสัญญาจ้างแรงงานเท่านั้น    มิได้ครอบคลุมข้อพิพาทเกี่ยวกับสิทธิตามกฎหมายด้วย  เมื่อคดีนี้โจทก์ฟ้องเรียกให้จำเลยจ่ายค่าชดเชยและสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า ซึ่งเป็นการใช้สิทธิตามกฎหมายที่พระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน  พ.ศ.  2541    มาตรา  17 และ 118 บัญญัติไว้ ไม่ใช่การฟ้องเกี่ยวกับสิทธิตามสัญญาจ้างแรงงาน จึงไม่ใช่ข้อโต้แย้งตามข้อตกลงเรื่องอนุญาโตตุลาการในสัญญาจ้างแรงงานดังกล่าว    โจทก์จึงนำคดีมาสู่ศาลได้โดยไม่ต้องเสนอคดีต่อคณะอนุญาโตตุลาการเพื่อวินิจฉัยชี้ขาดก่อน ที่ศาลแรงงานกลางวินิจฉัยว่าศาลแรงงานกลางไม่มีอำนาจพิจารณาคดีนี้โดยตรงและมีคำสั่งให้เพิกถอนคำสั่งรับฟ้องโจทก์แล้วมีคำสั่งใหม่เป็นไม่รับฟ้องโจทก์นั้น    ศาลฎีกาไม่เห็นพ้องด้วย    อุทธรณ์โจทก์ฟังขึ้น

พิพากษายกคำสั่งศาลแรงงานกลาง  ให้ศาลแรงกลางดำเนินกระบวนพิจารณาต่อไปแล้วพิพากษาใหม่ตามรูปคดี.