คำพิพากษาฎีกาที่    3652/57    

เลิกจ้างด้วยเหตุอื่น    อันมิใช่ความผิดเดิมที่เคยตักเตือน    ไม่ใช่เหตุที่จะไม่จ่ายค่าชดเชย    เลิกจ้างต้องจ่ายค่าชดเชยตามกฎหมาย

 

โจทก์ฟ้องว่า     เมื่อวันที่   1   สิงหาคม   2546   จำเลยจ้างโจทก์เข้าทำงานเป็นลูกจ้าง     ครั้งสุดท้ายทำหน้าที่พนักงานขาย    ได้รับเงินเดือน  20,000  บาท    ค่าน้ำมัน   3,000 บาท    และค่าโทรศัพท์เคลื่อนที่   1,500   บาท    กำหนดจ่ายค่าจ้างทุกวันสิ้นเดือน    ต่อมาวันที่ 25   พฤษภาคม   2548    จำเลยเลิกจ้างโจทก์โดยมิได้กระทำความผิดและไม่บอกกล่าวล่วงหน้า   โจทก์ทำงานกับจำเลยครบ   1   ปี   แต่ไม่ครบ   3   ปี    มีสิทธิได้รับค่าชดเชยเท่ากับค่าจ้างอัตราสุดท้าย   90  วัน   เป็นเงิน   73,500   บาท    และค่าจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าเท่ากับค่าจ้างอัตราสุดท้าย   37   วัน   เป็นเงิน   30,216   บาท    จำเลยจ้างค่าจ้างเดือนพฤษภาคม   2548 จำนวน   10,416   บาท   โจทก์ทวงถามแล้วแต่จำเลยเพิกเฉย    ขอให้บังคับจำเลยจ่ายค่าจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า   30,216   บาท   พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ   7.5   ต่อปี    ค่าจ้างค้าง 10,416   บาท   และค่าชดเชย   73,500   บาท    พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ   15   ต่อปี    นับแต่วันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์

จำเลยให้การว่า  โจทก์เป็นลูกจ้างของจำเลยตำแหน่งพนักงานขาย     ได้รับค่าจ้างเดือนละ   20,000   บาท   หักเงินสมทบเข้ากองทุนประกันสังคมเดือนละ  750  บาท    คงเหลือ   19,250    บาท    เริ่มทำงานกับจำเลยตั้งแต่วันที่   1   สิงหาคม  2546   จนถึงวันที่  25  พฤษภาคม 2548     กำหนดจ่ายค่าจ้างเดือนละ   2   งวด     คืองวดที่   1   ภายในวันที่   15  ของเดือน    และงวดที่  2  ภายในวันสิ้นสุดของเดือน   ระหว่างโจทก์ทำงานกับจำเลย     โจทก์มักนำบุคคลภายนอกซึ่งไม่มีหน้าที่หรือความรับผิดชอบในธุรกิจของจำเลยเข้ามาภายในที่ทำการของจำเลยและอยู่ในสถานที่ทำงานจนดึกดื่นค่ำคืนเป็นประจำ   ผู้บังคับบัญชาของจำเลยได้ตักเตือนโจทก์  แต่โจทก์ยังคงกระทำการดังกล่าวอยู่  อันเป็นการกระทำที่ผิดต่อระเบียบข้อบังคับการทำงานของจำเลย ทั้งโจทก์ยังมีพฤติการณ์ทำนองแอบนำข้อมูลของจำเลยซึ่งถือเป็นความลับทางการค้าในกิจการของ จำเลยออกไปใช้เพื่อประโยชน์ของตนและผู้อื่นโดยไม่ได้รับอนุญาต   รวมทั้งโจทก์ทำเอกสารข้อมูลเกี่ยวกับกิจการค้าของจำเลยสูญหายอยู่เสมอ   จำเลยเคยแจ้งเตือนให้โจทก์ทราบแล้วว่าการกระทำดังกล่าวเป็นการกระทำที่ฝ่าฝืนต่อระเบียบข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของจำเลยอันเป็นความผิดแต่โจทก์ยังคงกระทำการอีก จำเลยพิจารณาแล้วหากปล่อยให้โจทก์ทำงานต่อไปจนเกิดความเสียหายอย่างร้ายแรงต่อจำเลยเพราะพฤติการณ์ส่อไปในทางกระทำการอันน่าจะเป็นการทุจริตต่อหน้าที่การงาน ทั้งยังเป็นการกระทำที่ฝ่าฝืนต่อข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานอันชอบด้วยกฎหมายของจำเลยอย่างร้ายแรง     จำเลยตรวจพบภายหลังว่าโจทก์กระทำทุจริตต่อหน้าที่ก่อให้เกิดความเสียหายต่อจำเลย  จำเลยได้แจ้งความร้องทุกข์ดำเนินคดีแก่โจทก์     จำเลยจึงมีสิทธิเลิกจ้างโจทก์โดยไม่ต้องจ่ายค่าชดเชยและค่าจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า     การเลิกจ้างทำให้โจทก์ไม่พอใจได้เก็บเอกสารของจำเลยที่อยู่ในความครอบครองของโจทก์ออกไป   ทั้งไม่ยอมลงนามรับทราบคำสั่งเลิกจ้าง  และไม่คืนเอกสารให้แก่จำเยหากศาลฟังว่าการกระทำของโจทก์มิใช่กรณีร้ายแรง    จำเลยก็ไม่มีหน้าที่จ่ายค่าจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า    30,216   บาท    เนื่องจากกำหนดจ่ายค่าจ้างเดือนหนึ่งมี   2   งวด   คือวันที่   15   และวันสิ้นสุดของเดือน     การที่จำเลยเลิกจ้างโจทก์วันที่  25 พฤษภาคม   2548    จะมีผลเป็นการบอกเลิกจ้างโจทก์วันที่    15   มิถุนายน   2548   จำเลยจึงต้องรับผิดจ่ายค่าจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าให้แก่โจทก์   15   วัน    เป็นเงิน  10,000    บาท   จำเลยจ่ายค่าจ้างเดือนพฤษภาคม    2548     จำนวน   10,416   บาท   ให้แก่โจทก์โดยการโอนเข้าบัญชีธนาคารของโจทก์ตั้งแต่วันที่    13    มิถุนายน    2548     ขอให้ยกฟ้อง

ศาลแรงงานกลางพิจารณาแล้ว   พิพากษาให้จำเลยชำระค่าชดเชย   73,500  บาท พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยล ะ   15    ต่อปี     นับแต่วันฟ้อง     (วันที่   3  มิถุนายน  2548)     เป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์     คำขออื่นนอกจากนี้ให้ยก

ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานตรวจสำนวนประชุมปรึกษาแล้ว     ศาลแรงงานกลางฟังข้อเท็จจริงว่า  เมื่อวันที่   1   สิงหาคม   2546   จำเลยรับโจทก์เข้าทำงานเป็นลูกจ้างตำแหน่งพนักงานขาย   ต่อมาวันที่   25   พฤษภาคม   2548   จำเลยเลิกจ้างโจทก์   โจทก์ได้รับเงินเดือนๆละ   20,000   บาท   ค่าน้ำมันเดือนละ   3,000   บาท   และค่าโทรศัพท์เคลือนที่เดือนละ  1,500  บาท     รวมเป็นค่าจ้างเดือนละ   24,500   บาท    จำเลยจ่ายเงินเดือนให้แก่โจทก์    2   ครั้ง   ต่อเดือน โจทก์เป็นลูกจ้างของจำเลยตำแหน่งพนักงานขายปฏิบัติหน้าที่เกี่ยวกับงานขนส่งสินค้าระหว่างประเทศและการสั่งซื้อสินค้าจากต่างประเทศเพื่อมาจำหน่าย     ห้องทำงานของโจทก์มีนายเปห์เองลีและพนักงานบัญชีอีก    2    คน     ทำงานอยู่ด้วย     พนักงานในห้องทุกคนมีเครื่องคอมพิวเตอร์สำหรับปฏิบัติงาน     เครื่องคอมพิวเตอร์ของจำเลยเป็นระบบออนไลน์ที่พนักงานทุกคนสามารถเปิดดูข้อมูลลูกค้าได้     วันที่     24   พฤษภาคม   2548     นายเปห์เองลีโทรศัพท์แจ้งโจทก์ว่าจำเลยเลิกจ้างโจทก์เนื่องจากข้อมูลทางการค้าของจำเลยในเครื่องคอมพิวเตอร์สูญหายแล้วินิจฉัยว่า     นายเปห์เองลีหารือกับนายอังเดร    คาลินิเซนโก    กรรมการผู้มีอำนาจของจำเลยแล้วให้เลิกจ้างโจทก์ทั้งที่ไม่ได้ตรวจข้อเท็จจริงให้แน่ชัดก่อน นายเปห์เองลีเบิกความว่าตรวจสอบข้อมูลลูกค้าไม่พบในเครื่องคอมพิวเตอร์เท่านั้น     มิได้ยินยันว่าข้อมูลดังกล่าวเป็นความลับทางการค้า   โจทก์มีตำแหน่งเป็นพนักงานขายของจำเลยเพียงผู้เดียวที่จะต้องดำเนการติดต่อขายระวางเรือและบริการลูกค้าของจำเลยย่อมมีสิทธิที่จะมีข้อมูลเกี่ยวกับรายชื่อลูกค้าของจำเลยไว้สำหรับติดต่อทางธุรกิจซึ่งเป็นผลประโยชน์ของจำเลยทั้งสิ้น     โจทก์ไม่ได้กระทำการทุจริตต่อหน้าที่     หลังจากเวลา  17  นาฬิกา   ที่เป็นเวลาเลิกงาน     โจทก์จะทำงานต่อโดยมีนายฐาปนพร     ธรรมรงค์วิศวะ   เพื่อนชายของโจทก์มารอรับโจทก์ในห้องทำงาน     เมื่อนายเปห์เองลีทราบได้เตือนโจทก์     โจทก์ยอมรับ  และให้นายฐาปนพรรออยู่ด้านนอกที่จำเลยจัดไว้สำหรับต้อนรับลูกค้าส่วนการที่นายเปห์เองลีนำภรรยาและพนักงานของจำเลยพาบุตรเข้ามารอในห้องทำงานด้วยนั้น    นายฐาปนพรมีสถานะเป็นเพียงชายของโจทก์  ซึ่งแตกต่างกับภรรยาของนายเปห์เองลีและบุตรของพนักงานจำเลยที่นายเปห์เองลีทราบว่ามีความเกี่ยวพันกับพนักงานแต่ละคน   ดังนั้น     จำเลยจึงต้องมีความระแวงสงสัยตามสมควรว่าจะมาล่วงรู้ความลับทางการค้าของจำเลยอันจะทำให้ธุรกิจทางการค้าของจำเลยได้รับผลกระทบ     จำเลยย่อมมีสิทธิป้องกันความเสียหายที่อาจจะเกิดขึ้นได้     การกระทำของโจทก์เป็นการฝ่าฝืนข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานหรือระเบียบหรือคำสั่งของนายจ้างอันชอบด้วยกฎหมายและเป็นธรรม     และนายจ้างได้ตักเตือนเป็นหนังสือแล้ว     จำเลยจึงไม่ต้องรับผิดจ่ายค่าจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าแก่โจทก์ โจทก์ไม่ได้มีพฤติการ์กระทำการทุจริตต่อหน้าที่ตามพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน     พ.ศ.   2541   มาตรา   119    (1)   จำเลยจึงต้องรับผิดจ่ายค่าชดเชยพร้อมดอกเบี้ยแก่โจทก์

คดีมีปัญหาตามอุทธรณ์จำเลยว่าจำเลยต้องจ่ายค่าชดเชยแก่โจทก์หรือไม่     จำเลยอุทธรณ์ว่า  ข้อเท็จจริงที่ศาลแรงงานกลางฟังว่าโจทก์กระทำการฝ่าฝืนข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานหรือระเบียบหรือคำสั่งของนายจ้างอันชอบด้วยกฎหมาย   และนายจ้างได้ตักเตือนเป็นหนังสือแล้วจำเลยจึงไม่ต้องจ่ายค่าชดเชยแก่โจทก์นั้น   เห็นว่า  เมื่อตามพระบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541   มาตรา    119    (4)    บัญญัติว่า   นายจ้างไม่ต้องจ่ายค่าชดเชยแก่ลูกจ้างซึ่งเลิกจ้างในกรณี   (4)   ฝ่าฝืนข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงาน   ระเบียบ    หรือคำสั่งของนายจ้างซึ่งเลิกจ้างอันชอบด้วยกฎหมายและเป็นธรรม    และนายจ้างได้ตักเตือนเป็นหนังสือแล้ว   เว้นแต่กรณีที่ร้ายแรง นายจ้างไม่จำเป็นต้องตักเตือน   ดังนั้นในการเลิกจ้างลูกจ้างเนื่องจากลูกจ้างฝ่าฝืนข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงาน    ระเบียบหรือคำสั่งของนายจ้างอันชอบด้วยกฎหมาย  นายจ้างต้องตักเตือนเป็นหนังสือแล้ว   หากลูกจ้างยังคงกระทำความผิดซ้ำคำเตือนของนายจ้าง   นายจ้างจึงจะมีสิทธิเลิกจ้างลูกจ้างได้โดยไม่ต้องจ่ายค่าชดเชย    เมื่อหนังสือเตือนเอกสารหมาย    จ.1   มีข้อความว่าจำเลยได้ตักเตือนโจทก์ให้มาทำงานให้ตรงเวลา   ไม่ควรนำเพื่อนเข้ามาในสำนักงานหลังเวลางานและไม่ควรอยู่ในสำนักงานจนดึก     ภายหลังจากจำเลยได้ตักเตือนโจทก์เป็นหนังสือดังกล่าว    โจทก์ได้ยอมรับและปฎิบัติตามโดยให้นายฐาปนพร   รออยู่ด้านนอกที่จำเลยจัดไว้สำหรับต้อนรับลูกค้า  ซึ่งเป็นบริเวณแยกต่างหากจากห้องที่โจทก์ทำงานอยู่มิได้อยู่ในห้องทำงานของโจทก์เช่นเดิม และไม่ปรากฏว่าโจทก์กระทำผิดซ้ำคำเตือนโดยนำนายฐาปนพรเข้ามารอในห้องทำงานอีก  การกระทำของโจทก์จึงไม่เป็นการกระทำผิดซ้ำค้ำเตือนตามมาตรา   119   (4)    จำเลยจึงต้องจ่ายค่าชดเชยแก่โจทก์   อุทธรณ์ของจำเลยฟังไม่ขึ้น