คำพิพากษาฎีกาที่    1930/57  

 นำรถยนต์ไปใช้ในกิจธุระส่วนตัว   มีพฤติกรรมคดโกง  ไม่ซื่อตรง  พฤติกรรมส่อไปในทางทุจริต  ไม่น่าไว้วางใจ  ลงโทษปลดออกจากการทำงานได้    

โจทก์ฟ้องว่า    จำเลยที่  1  เป็นนิติบุคคลตามกฎหมาย    จัดตั้งตามพระราชบัญญัติองค์การเภสัชกรรม  พ.ศ.  2509  เมื่อวันที่  15  มีนาคม  2520  จำเลยที่  1  จ้างโจทก์เข้าทำงานเป็นลูกจ้าง  ตำแหน่งสุดท้ายทำหน้าที่พนักงานธุรการ  4  กลุ่มงานสิ่งแวดล้อมและสุขาภิบาล   กองความปลอดภัยและสิ่งแวดล้อม     ฝ่ายเทคโนโลยีและวิศวกรรม  ได้รับค่าจ้างอัตราสุดท้ายเดือนละ  20,240  บาท  กำหนดจ่ายค่าจ้างทุกวันสิ้นเดือน  วันที่  22  กันยายน  2551  จำเลยที่  1  มีคำสั่งองค์การเภสัชกรรมที่   อภ (2)  122/2551  เรื่อง  ลงโทษพนักงานปลดออกจากงาน  ลงวันที่  16  กันยายน  2551  อ้างว่าโจทก์ทำรายงานเท็จเพื่อขอให้รถยนต์ส่วนกลางต่อผู้บังคับบัญชาและใช้กลอุบายในการนำรถยนต์ส่วนกลางขนทรัพย์สินของจำเลยที่  1  ออกไปถือ   เป็นการลักทรัพย์เพื่อประโยชน์ของตนเองหรือผู้อื่น    ซึ่งเป็นการกระทำผิดวินัยอย่างร้ายแรงฐานละทิ้งหรือทอดทิ้งการงานในหน้าที่  รายงานเท็จต่อผู้บังคับบัญชา   ฐานไม่ปฏิบัติหน้าที่ด้วยความซื่อสัตย์และมีพฤติการณ์ทุจริตหรือส่อไปในทางทุจริตหรือไม่น่าไว้วางใจ   และประพฤติชั่วอย่างร้ายแรง   ตามข้อ  29  ข้อ  30  ข้อ  36  ข้อ  45 (3)  และ  (8)   แห่งข้อบังคับองค์การเภสัชกรรม  ว่าด้วย   การบรรจุ   การแต่งตั้ง   การออกจากงาน  ระเบียบวินัย    การลงโทษและการร้องทุกข์ของพนักงาน  พ.ศ. 2511  และให้ลงโทษปลดโจทก์ออกจากงานโจทก์ไม่เห็นด้วยกับคำสั่งจึงร้องทุกข์ต่อประธานกรรมการจำเลยที่  1  เมื่อวันที่  5  ตุลาคม  2551  เพื่อพิจารณาวินิจฉัยสั่งการลงโทษทางวินัยใหม่เพื่อให้ได้รับโทษขั้นต่ำกว่าโทษปลดออกจากงาน   ต่อมาวันที่  17  พฤศจิกายน  2551  จำเลยที่  1  มีหนังสือองค์การเภสัชกรรมที่  สธ  5100/2536  เรื่องแจ้งผลการพิจารณาอุทธรณ์คำสั่งลงโทษทางวินัย   โดยวินิจฉัยให้ยกคำร้องอุทธรณ์และยืนตามคำสั่งลงโทษ  โจทก์ได้รับหนังสือดังกล่าววันที่  19  พฤศจิกายน  2551  และไม่เห็นพ้องด้วย   เนื่องจากโจทก์ขออนุญาตใช้รถยนต์ต่อผู้บังคับบัญชาและแจ้งให้ทราบถึงสถานที่ที่จะทำกิจธุระและได้รับอนุญาตแล้ว  จึงมิใช่การรายงานเท็จต่อผู้บังคับบัญชาแต่อย่างใด   อีกทั้งโจทก์ขอให้รถยนต์ไปในกิจธุระส่วนตัวประมาณ  30  นาที   เป็นการใช้เวลาเล็กน้อยและไม่ไกลจากสถานที่ตั้งของจำเลยที่  1  มากนัก  ไม่ทำให้จำเลยที่  1  ได้รับความเสียหาย   ถือเป็นเพียงความผิดเล็กน้อยควรลงโทษสถานเบานอกจากนี้โจทก์มิได้ใช้กลอุบายในการนำรถยนต์ส่วนกลางขนทรัพย์สินของจำเลยที่  1  ออกไปนอกที่ทำการ  อันเป็นการลักทรัพย์แต่อย่างใด  คำสั่งลงโทษของจำเลยที่  1  จึงเป็นการลงโทษโดยโจทก์มิได้ทุจริตหรือมีพฤติการณ์ส่อไปในทางทุจริตหรือน่าไว้วางใจตามข้อ  45  (3)  และมิใช่การประพฤติชั่วร้ายอย่างร้ายแรงตามข้อ  45  (8)  อันจะมีโทษถึงขั้นปลดออก   นอกจากนั้นโจทก์เป็นอาสาสมัครป้องกันภัยฝ่ายพลเรือน  (อปพร.)  ตั้งแต่ปี  2535  ได้ช่วยงานกิจกรรมของจำเลยที่  1  ปีละหลายครั้ง  โดยเป็นการช่วยเหลือด้วยความสมัครใจเพื่อประโยชน์ในกิจกรรมของจำเลยที่  1  ไม่มีค่าตอบแทน   จึงเป็นเหตุอันควรได้รับการหย่อนโทษ   จำเลยที่  2   มีฐานะเป็นนิติบุคคลประเภทกองทุนสำรองเลี้ยงชีพมีวัตถุประสงค์เพื่อส่งเสริมการออมเงินของสมาชิก   และเป็นหลักประกันแก่สมาชิกในกรณีลาออกจากงาน  จำเลยที่  1  จัดตั้งกองทุนสำรองเลี้ยงชีพพนักงานองค์การเภสัชกรรม  มีจำเลยที่  2  เป็นผู้จัดการดูแลผลประโยชน์ของกองทุน  จำเลยที่  1  มีข้อกำหนดเกี่ยวกับเงินสะสมและเงินสมทบ   โดยให้โจทก์จ่ายเงินสะสมเข้ากองทุนจากการจ่ายค่าจ้างไว้ร้อยละ  3  และจำเลยที่  1  จะจ่ายเงินสมทบให้กองทุนร้อยละ  12  เข้ากองทุนงวดที่มีการจ่ายค่าจ้าง   เริ่มตั้งแต่วันที่  1  มีนาคม  2539 – วันที่  30  กันยายน  2551  โจทก์จ่ายเงินสะสมเข้ากองทุนและได้รับผลประโยชน์ของเงินสะสม   และจำเลยที่  1  ได้จ่ายเงินสมทบเข้ากองทุนและได้รับผลประโยชน์เงินสมทบรวมเงินสะสมและผลประโยชน์ของเงินสะสมกับเงินสมทบและผลประโยชน์ของเงินสมทบจำนวน  679,532.09  บาท  โดยมีหลักเกณฑ์การจ่ายตามระเบียบของจำเลยที่  2   ว่าจะจ่ายเงินดังกล่าวเมื่อโจทก์ออกจากงาน   และถ้าโจทก์มีอายุการทำงานตั้งแต่  5  ปี   จะมีสิทธิได้รับสมทบและผลประโยชน์ของเงินสมทบจำเลยที่  1  จำนวนร้อยละ  100  ของยอดเงินสมทบและผลประโยชน์  ขณะนี้จำเลยที่  1  เลิกจ้างโจทก์แล้ว   โจทก์จึงมีสิทธิได้รับเงินกองทุนสำรองเลี้ยงชีพพนักงานองค์การเภสัชกรรมทั้งในส่วนเงินสะสมและผลประโยชน์ของเงินสะสมในส่วนของโจทก์และเงินที่จำเลยที่  1  จ่ายสมทบให้โจทก์พร้อมกับผลประโยชน์ของเงินสมทบจำนวน  679,532.09  บาท  แต่จำเลยทั้งสองจ่ายเงินสะสมและผลประโยชน์ของเงินสะสมจำนวน  84,988.28  บาท  แก่โจทก์เท่านั้น   ส่วนเงินสมทบและผลประโยชน์ของเงินสมทบจำเลยทั้งสองไม่ยอมจ่าย   ขอให้เพิกถอนคำสั่งองค์การเภสัชกรรม  ที่  อภ  (2)  122/2551  เรื่อง   ลงโทษพนักงานปลดออกจากงาน  ลงวันที่  16  กันยายน  2551  และหนังสือองค์การเภสัชกรรม  ที่  สธ  5100/1536  เรื่อง  แจ้งผลการพิจารณาอุทธรณ์คำสั่งลงโทษทางวินัย  ลงวันที่  17  พฤศจิกายน  2551  โดยมีคำสั่งให้จำเลยลงโทษให้ออกแทนการปลดออก   และให้จำเลยทั้งสองร่วมกันหรือแทนกันจ่ายเงินสมทบพร้อมผลประโยชน์ของเงินสมทบจำนวน  594,543.81  บาท   พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  7.5  ต่อปี   นับแต่วันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าชำระเสร็จแก่โจทก์

ศาลแรงงานกลางพิจารณาแล้ว  พิพากษายกฟ้อง

 

เรียบเรียงโดย บริษัท กฎหมายปาระมี จำกัด