คำพิพากษาฎีกาที่    599/57     

การกระทำที่กระทบต่อเกียรติ     ชื่อเสียงของนายจ้าง     และเป็นการกระทำที่ผิดกฎหมาย    แม้กระทำนอกสถานที่ทำงานและนอกเวลางาน    ก็ถือว่า    ฝ่าฝืนข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานกรณีร้ายแรง    

โจทก์ฟ้องและแก้ไขคำฟ้องว่า  เมื่อวันที่  1 เมษายน 2537  จำเลยจ้างโจทก์เข้าทำงานเป็นลูกจ้างในตำแหน่งช่างซ่อมเครื่องบิน ได้รับค่าจ้างอัตราสุดท้ายเดือนละ    14,220    บาท   วันที่   8     ธันวาคม    2543    จำเลยสั่งพักงานโจทก์ในระหว่างสอบสวนความผิดโดยกล่าวหาว่าโจทกถูกเจ้าหน้าที่ตำรวจจับดำเนินคดีอาญาหลายข้อหา   โดยไม่ได้รับอนุญาตให้ประกันตัวจนถึงวันที่    13    ธันวาคม    2543    จึงได้รับอนุญาตให้ประกัน   ต่อมาวันที่  10  พฤศจิกายน    2546    จำเลยมีหนังสือเลิกจ้างโจทก์อ้างว่าโจทก์ถูกเจ้าหน้าที่ตำรวจจับดำเนินคดีหลายข้อหาทำให้จำเลยเสียชื่อเสียง เป็นการกระทำผิดวินัยตามระเบียบข้อบังคับของจำเลยโดยให้มีผลนับแต่วันที่โจทก์ถูกสั่งพักงาน    โจทก์ไม่ได้กระทำผิดตามที่กล่าวหา   เป็นการพักงานเกินระยะเวลาที่กฎหมายกำหนดและเป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม  ทำให้โจทก์ได้รับความเสียหายขาดประโยชน์ที่ควรได้รับจากจำเลย      ขอให้บังคับจำเลยรับโจทก์กลับเข้าทำงานในตำแหน่งหน้าที่      อัตราค่าจ้าง    และสวัสดิการต่างๆ     เช่นเดิม    หากไม่สามารถรับกลับเข้าทำงานได้ ให้จำเลยชดใช้ค่าเสียหายในการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรมเท่ากับจำนวนค่าชดเชย   113,760    บาท   และจ่ายค่าจ้าง   ค่าครองชีพ   ค่าวิชาชีพ     นับแต่วันสั่งพักงานจนถึงวันเลิกจ้างเป็นเงิน   526,140   บาท   75,480   บาท   และ   74,000   บาท     ตามลำดับ    กับจ่ายเงินโบนัสประจำปี    2544    และ   2545   ในอัตราปีละ   54,780  บาท   ประจำปี   2546    เป็นเงิน  73,000 บาท    ค่าชดเชยในวันหยุดนักขัตฤกษ์ในระหว่างพักงานเป็นเงิน   150,536   บาท    พร้อมดอกเบี้ยในอัตราร้อยละ   15   ต่อปี    ของต้นเงิน   1,122,516    บาท    นับแต่วันฟ้องจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์

จำเลยให้การว่า   คำสั่งเลิกจ้างโจทก์โดยการไล่ออกตั้งแต่วันที่    18    กันยายน    2543    อันเป็นวันที่มีคำสั่งพักงานเป็นต้นไปเป็นคำสั่งที่ชอบด้วยระเบียบบริหารงานบุคคลของจำเลย    พ.ศ.2537    แล้ว    และไม่เป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม   เพราะโจทก์ถูกเจ้าหน้าที่ตำรวจกองปราบปรามจับเมื่อวันที่     18    กันยายน   2543     เนื่องจากนางสาวพรวิไล   ชีระพุทธ   หรือนางสาวศิโรรัตน์    ชีระพุทธ     ร้องทุกข์กล่าวหาโจทก์ว่ากระทำผิดอาญาหลายข้อหาและโจทก์ถูกคุมขังเป็นเวลาติดต่อกันเกิน    15    วัน    จำเลยจึงอาศัยระเบียบบริหารงานบุคคลของจำเลย   พ.ศ.    2537     ตอนที่    2   ข้อ   18   สั่งพักงานโจทก์และแต่งตั้งคณะกรรมการสอบสวนความผิดทางวินัยของโจทก์      ผลการสอบสวนได้ความว่าโจทก์ถูกฟ้องที่ศาลอาญา    และศาลพิพากษาว่าโจทก์มีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา    มาตรา   138 วรรคสอง   และมาตรา   391  ลงโทษจำคุก   2  เดือน     และปรับ    7,000    บาท     โทษจำคุกให้รอการลงโทษไว้มีกำหนด    2    ปี    นอกจากนั้นนางสาวพรวิไลได้ร้องทุกข์กล่าวหาโจทก์ที่สถานีตำรวจภูธรตำบลแม่ปิงและสถานีตำรวจภูธรอำเภอสันกำแพง    จังหวัดเชียงใหม่     รวม   2 คดี   เกี่ยวกับกรณีที่โจทก์นำภาพถ่ายเปลือยกายของนางสาวพรวิไลที่โจทก์ถ่ายไว้ในขณะที่โจทก์ร่วมประเวณีกับนางสาวพรวิไลไปเผยแพร่โดยนำไปติดไว้เสาไฟฟ้า   กำแพง     ที่หมู่บ้านฮิลไซด์โฮม 2 ซึ่งโจทก์ยอมรับว่าเป็นผู้ว่าจ้างคนขับรถสองแถ ว    2   คน   ไปดำเนินการ     คณะกรรมการสอบสวนทางวินัยของจำเลยเห็นว่าการกระทำของโจทก์ปรากฏเป็นข่าวทางหนังสือพิมพ์รายวัน   โดยในข่าวระบุว่าโจทก์เป็นพนักงานของจำเลย     จึงกระทบต่อชื่อเสียงของจำเลย   ทำให้จำเลยได้รับความเสียหาย  จำเลยเป็นรัฐวิสาหกิจมีพนักงานสังกัดจำนวนมาก   การบริหารงานมีกฎระเบียบข้อบังคับ     การกระทำใดๆ     ของพนักงานที่กระทบต่อชื่อเสียงของจำเลย   และพนักงานผู้นั้นมีความประพฤติชั่วถึงขนาดถูกดำเนินคดี     จำเลยจึงต้องดำเนินการตามระเบียบโดยเคร่งครัดผลการสอบสวนฟังได้ว่าพฤติกรรมของโจทก์แม้ไม่เกี่ยวกับหน้าที่การงาน     แต่เป็นการประพฤติชั่วอย่างร้ายแรง     ทำให้จำเลยเสื่อมเสียชื่อเสียงอย่างมาก     คำสั่งเลิกจ้างโจทก์โดยการไล่ออกถือว่าชอบแล้ว    ซึ่งตามระเบียบบริหารงานบุคคลของจำเลย    พ.ศ.2537    ตอนที่    2    ข้อ    18    และข้อ 19 กำหนดให้ผู้บังคับบัญชาหรือคณะกรรมการสอบสวนทำเรื่องเสนอให้ผู้มีอำนาจสั่งพักงานพนักงานได้ระหว่างการสอบสวนหรือรอฟังผลคดี      และให้งดจ่ายเงินเดือนค่าจ้างแก่พนักงานนับแต่วันถูกสั่งพักงานเป็นต้นไปจนกว่าการสอบสวนหรือการพิจารณาความผิดจะแล้วเสร็จ    และหากผลการสอบสวนปรากฏว่าพนักงานผู้นั้นกระทำผิดจริง     มีโทษถูกไล่ออก     ไม่ต้องจ่ายเงินเดือนค่าจ้างระหว่างถูกสั่งพักงาน     ตามระเบียบข้อ    13.2    วรรค    2    กำหนดว่าผู้ถูกลงโทษไล่ออกไม่มีสิทธิได้รับเงินบำเหน็จหรือเงินกองทุนสำรองเลี้ยงชีพในส่วนที่จำเลยออกสมทบให้     ผลประโยชน์ที่เกิดจากเงินสมทบดังกล่าว   เงินประเภทต่างๆ     ตามคำฟ้อง     รวมทั้งอัตราดอกเบี้ย   โจทก์จึงไม่มีสิทธิเรียกร้องเอาจากจำเลยได้   ขอให้ยกฟ้อง

ระหว่างพิจารณาโจทก์ถึงแก่กรรม  นางบุญแต่ง บุปผาถา    ทายาทยื่นคำร้องขอเข้าเป็นคู่ความแทน    ศาลฎีกาอนุญาต

ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานตรวจสำนวนประชุมปรึกษาแล้ว    ศาลแรงงานกลางฟังข้อเท็จจริงว่า   จำเลยมีฐานะเป็นรัฐวิสาหกิจ   สังกัดกระทรวงคมนาคม   โจทก์เป็นลูกจ้างของจำเลยในตำแหน่งช่างซ่อมเครื่องบิน   ได้รับเงินเดือน   14,220    บาท  เมื่อวันที่    18    กันยายน   2543   โจทก์ว่าจ้างบุคคลอื่นให้นำภาพถ่ายเปลือยกายของนางสาวพรวิไล ชีระพุทธ     ซึ่งบางภาพเป็นภาพโจทก์ร่วมประเวณีกับนางสาวพรวิไลไปติดไว้ตามสถานที่ต่างๆ   ในหมู่บ้านและสถานที่ที่นางสาวพรวิไลมีความเกี่ยวข้อง     โดยมีเจตนาให้บุคคลทั่วไปได้พบเห็นภาพดังกล่าวมีหนังสือพิมพ์ลงข่าวว่าเป็นการกระทำของโจทก์ซึ่งเป็นพนักงานของจำเลย    แล้ววินิจฉัยว่าโจทก์กระทำผิดต่อศีลธรรมอันดีงาม     เป็นการไม่รักษาเกียรติและชื่อเสียงของจำเลย    และเป็นการประพฤติชั่ว      ซึ่งอาจก่อให้เกิดความเสียหายต่อชื่อเสียงของจำเลย    แม้โจทก์กระทำนอกเวลาทำงานและนอกเหนือจากการที่จ้างของจำเลย      จำเลยก็มีอำนาจลงโทษตามระเบียบข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานได้      การกระทำของโจทก์เป็นความผิดอย่างร้ายแรง      จำเลยเลิกจ้างโจทก์ไม่เป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม

มีปัญหาต้องวินิจฉัยตามอุทธรณ์ของโจทก์ว่าโจทก์กระทำการฝ่าฝืนระเบียบข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของจำเลยในกรณีร้ายแรงหรือไม่    โดยโจทก์อุทธรณ์ว่าการกระทำของโจทก์เป็นการกระทำนอกสถานที่ทำงาน    นอกเวลาทำงาน    โจทก์ไม่เคยกระทำผิดเกี่ยวกับสัญญาจ้างแรงงานต่อจำเลย    การกระทำของโจทก์ไม่เป็นการฝ่าฝืนระเบียบข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของจำเลย    และไม่เป็นความผิดร้ายแรง    เห็นว่า    ระเบียบของจำเลยว่าด้วยการบริหารงานบุคคล     ตอนที่    2    ว่าด้วยวินัย    การลงโทษ     การอุทธรณ์   และการร้องทุกข์    พ.ศ.  2537     เอกสารหมาย    จ.5    หรือ    ล.10    ข้อ    5.12     ระบุว่า   “พนักงานต้องรักษาวินัยที่กำหนดไว้ต่อไปนี้โดยเคร่งครัดคือรักษาเกียรติชื่อเสียงของบริษัท    ไม่ประพฤติชั่ว     ไม่ประพฤติตนเป็นอันธพาล   ไม่กระทำผิดกฎหมายหรือศีลธรรมอันดี      รวมทั้งไม่ประพฤติตนอันเป็นภัยต่อสังคมหรือบริษัท”      การที่โจทก์นำภาพถ่ายเปลือยของหญิงและภาพถ่ายการร่วมประเวณีระหว่างหญิงดังกล่าวกับโจทก์ที่โจทก์บันทึกไว้ออกเผยแพร่เพื่อประจานฝ่ายหญิงนั้น  เป็นการกระทำของผู้ที่มีจิตใจผิดปกติที่คนธรรมดาจะพึงกระทำ    และการกระทำของโจทก์ปรากฏเป็นข่าวทางหนังสือพิมพ์รายวัน โดยในข่าวระบุว่าโจทก์เป็นพนักงานของฝ่ายช่างของจำเลย จึงย่อมกระทบต่อเกียรติและชื่อเสียงของจำเลย  ถือว่าโจทก์ไม่รักษาเกียรติและชื่อเสียงของจำเลยและยังเป็นการประพฤติชั่ว    รวมทั้งเป็นการกระทำที่ผิดกฎหมายและศีลธรรมอันดีอีกด้วย   แม้โจทก์จะกระทำนอกสถานที่ทำงานและนอกเวลาทำงานก็เป็นการกระทำที่ฝ่าฝืนระเบียบข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของจำเลยกรณีร้ายแรง      การที่จำเลยเลิกจ้างโจทก์จึงไม่เป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรมอุทธรณ์ของโจทก์ข้อนี้ฟังไม่ขึ้น

ส่วนที่โจทก์อุทธรณ์ว่าจำเลยไม่มีสิทธิสั่งพักงาน โจทก์เพราะโจทก์ไม่ได้กระทำผิดและการสั่งพักงานโจทก์ไม่ชอบด้วยกฎหมายคุ้มครองแรงงานเพราะจำเลยไม่มีอำนาจสั่งพักงานระหว่างการสอบสวนเกิน   90  วัน   นั้น  เป็นอุทธรณ์ที่ไม่ทำให้ผลแห่งคำพิพากษาเปลี่ยนแปลงจึงไม่จำต้องวินิจฉัย