คำพิพากษาฎีกาที่    1376/57   

 สัญญาค้ำประกันการทำงานไม่ได้กำหนดระยะเวลาไว้    ต้องรับผิดชอบตลอดไป    

โจทก์ฟ้องและแก้ไขคำฟ้องว่า   โจทก์เป็นรัฐวิสาหกิจสังกัดกระทรวงคมนาคมเป็นนิติบุคคลประเภทบริษัทจำกัด  มีวัตถุประสงค์ในการรับขนส่งทั่วไปและอื่นๆ  เมื่อวันที่  16  มีนาคม  2530  จำเลยที่  1  เข้าทำงานเป็นลูกจ้างโจทก์ในตำแหน่งพนักงานขับรถมีหน้าที่ขับรถยนต์โดยสารประจำทางตามที่ได้รับมอบหมาย  โดยจำเลยที่  2  ตกลงยินยอมทำหนังสือค้ำประกันการทำงานของจำเลยที่  1  ว่า  ระหว่างการทำงานกับโจทก์  หากจำเลยที่  1  ก่อให้เกิดความเสียหายอย่างใดๆ  ต่อโจทก์หรือบุคคลภายนอกซึ่งโจทก์จะต้องรับผิดชอบในฐานะนายจ้างของจำเลยที่  1  จำเลยที่  2  ยินยอมรับผิดชอบในความเสียหายที่เกิดขึ้นต่อโจทก์ในวงเงิน  50,000  บาท  ต่อมาเมื่อวันที่  19  กันยายน  2546  เวลา  6  นาฬิกา  ขณะที่จำเลยที่  1  ปฏิบัติหน้าที่เป็นลูกจ้างโจทก์  ได้รับรถยนต์คันหมายเลขทะเบียน  12- 4424  กรุงเทพมหานคร  หมายเลขข้างรถ  ม 1   958 – 423  จากกรุงเทพมหานคร  ไปยังจังหวัดน่าน  ถึงระหว่างหลักกิโลเมตร  ที่  197  ถนนยนต์กิจโกศล  ตำบลปางมอญ  อำเภอเวียงสา  จังหวัดน่าน  จำเลยที่  1  ขับด้วยความเร็วสูงปราศจากความระมัดระวังซึ่งบุคคลในภาวะเช่นนั้นจักต้องมีตามวิสัยและพฤติ การณ์  และจำเลยที่  1  อาจใช้ความระมัดระวังเช่นนั้นได้  แต่หาได้ใช้ให้เพียงพอไม่  จำเลยที่  1  ได้ห้ามล้อกระทันหันทำให้รถยนต์ของโจทก์ที่จำเลยที่  1  ขับพลิกตะแคลงข้างทางฝั่งรถสวน  โจทก์ต้องจ่ายค่ารถยกลากรถยนต์เป็นเงิน  18,000  บาท  ค่าสินไหมทดแทนและค่าเครื่องโทรศัพท์ที่สูญหายของนางสาวจตุพร  ถุงคำ  ผู้โดยสาร  เป็นเงิน  2,500  บาท  ค่าซ่อมรถยนต์คันดังกล่าวเป็นเงิน  410,000  บาท  รวมค่าเสียหายทั้งสิ้น  445,000  บาท  จำเลยที่  1  ได้ชำระหนี้โดยวิธีการหักเงินของจำเลยที่  1  แล้วบางส่วน  คงเหลือ  359,325  บาท  ต่อมาเมื่อวันที่  9  พฤศจิกายน  2548  โจทก์มีคำสั่งเลิกจ้างจำเลยที่  1  ให้มีผลเป็นการเลิกจ้างย้อนหลังตั้งแต่วันที่  5  กันยายน  2548  เป็นต้นไป  เนื่องจากจำเลยที่  1  ต้องคำพิพากษาถึงที่สุดให้จำคุกซึ่งเป็นไปตามระเบียบพนักงานบริษัทขนส่ง  จำกัด  พ.ศ.2532  ข้อ  32  จำเลยที่  2  ในฐานะผู้ค้ำประกันการทำงานของจำเลยที่  1  จึงต้องร่วมรับผิดในการกระทำดังกล่าวของจำเลยที่  1  ด้วย  โจทก์ติดต่อทวงถามให้จำเลยทั้งสองชดใช้ค่าเสียหายดังกล่าวแก่โจทก์แล้ว  แต่จำเลยทั้งสองเพิกถอย  ขอให้บังคับจำเลยทั้งสองร่วมกันหรือแทนกันชำระเงินจำนวน  359,325  บาท  พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  7.5  ต่อปี  นับแต่วันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์  ทั้งนี้ให้จำเลยที่  2  รับผิดในวงเงิน  50,000  บาท  พร้อมดอกเบี้ย

จำเลยที่  2  ให้การว่า  จำเลยที่  2  ค้ำประกันการทำงานของจำเลยที่  1  ต่อโจทก์  มีกำหนดเวลา  2  ปี  ตั้งแต่วันที่  23  ธันวาคม  2532  -  วันที่  23  ธันวาคม  2534  ในวงเงิน  50,000  บาท  ความเสียหายตามฟ้องเกิดขึ้นเมื่อวันที่  29  กันยายน  2546  เป็นเวลาที่สัญญาค้ำประกันของจำเลยที่  1  ดังกล่าวสิ้นสุดลงแล้ว  ทั้งความเสียหายที่เกิดขึ้นเกิดจากความประมาทของโจทก์เอง  เนื่องจากตามระเบียบของโจทก์  หากเส้นทางรถสายใดมีความยาวเกินกว่าหรือตั้งแต่  300  กิโลเมตร  โจทก์จะต้องจัดพนักงานขับรถอีกคนหนึ่งไปด้วยเพื่อสลับเปลี่ยนตามระยะเวลาและระยะทางที่โจทก์กำหนด  วันเกิดเหตุโจทก์มอบหมายให้จำเลยที่  1  ขับรถโดยสารคันเกิดเหตุตามฟ้องจากกรุงเทพมหานครมุ่งสู่จังหวัดน่าน  ระยะทาง  668  กิโลเมตร  โดยโจทก์ไม่ได้จัดพนักงานขับรถอีกคนหนึ่งไว้คอยสับเปลี่ยนกันขับ  และหากจำเลยที่  1  ขับรถส่งผู้โดยสารถึงที่หมายล่าช้ากว่าที่กำหนด  จำเลยที่  1  ก็จะถูกลงโทษ  จนในที่สุดสภาพร่างกายของจำเลยที่  1  ไม่สามารถรับได้  จึงเกิดเหตุตามฟ้องขึ้น  อุบัติเหตุดังกล่าวเกิดขึ้นเนื่องจากความประมาทของโจทก์ในการไม่ปฏิบัติตามระเบียบของโจทก์เอง  จำเลยที่  1  จึงไม่ต้องรับผิดตามฟ้อง  ค่าซ่อมแซมรถคันเกิดเหตุมีไม่เกิน  80,000  บาท  ขอให้ยกฟ้อง

ศาลแรงงานกลางพิจารณาแล้ว  พิพากษาให้จำเลยทั้งสองร่วมกันหรือแทนกันชำระเงินจำนวน  359,325  บาท  พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  7.5  ต่อปี  นับแต่วันฟ้อง  เป็นต้นไปจนกว่าชำระเสร็จแก่โจทก์  โดยให้จำเลยที่  2  รับผิดไม่เกิน  50,000  บาท  พร้อมดอกเบี้ย

ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานตรวจสำนวนประชุมปรึกษาแล้ว  ศาลแรงงานกลางฟังข้อเท็จจริงว่า  จำเลยที่  1  เป็นลูกจ้างโจทก์ตำแหน่งพนักงานขับรถ  มีจำเลยที่  2  ทำหนังสือค้ำประกันการทำงานของจำเลยที่  1  ตามเอกสารหมาย  ล.3  หรือ  จ.4  เมื่อวันที่  29  กันยายน  2546  จำเลยที่  1  ขับรถยนต์โดยสารของโจทก์ด้วยความประมาทเลินเล่อเป็นเหตุให้รถโดยสารของโจทก์เสียหาย  รวมค่าเสียหายทั้งสิ้น  445,000  บาท  แต่มีการหักชำระหนี้โดยวิธีการหักเงินของจำเลยที่  1  แล้ว  เหลือหนี้อยู่  359,325  บาท  ที่จำเลยที่  2  อุทธรณ์ว่าเหตุคดีนี้มิได้เกิดจากความประมาทเลินเล่อของจำเลยที่  1  แต่เกิดจากคันที่จำเลยที่  1  ขับมีสภาพไม่สมบูรณ์และมีรถยนต์บรรทุกเล็กแล่นเข้ามาในช่องเดินรถจำเลยที่  1  จำเลยที่  1  จึงหักหลบ  นั้น  เป็นอุทธรณ์ในข้อเท็จจริงต้องห้ามอุทธรณ์ตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน  พ.ศ.  2522  มาตรา  54  วรรคหนึ่ง  ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย

มีปัญหาต้องวินิจฉัยตามอุทธรณ์ของจำเลยที่  2  ว่า  จำเลยที่  2  จะต้องรับผิดต่อโจทก์ตามคำพิพากษาศาลแรงงานกลางหรือไม่  จำเลยที่  2  อุทธรณ์ว่า  จำเลยที่  1  ทำสัญญาจ้างกับโจทก์ซึ่งจำเลยที่  2  เป็นผู้ค้ำประกันตามสัญญาจ้างพนักงานขับรถและหนังสือรับรองและค้ำประกันพนักงานขับรถ  มีกำหนดระยะเวลา  2  ปี  แต่เหตุคดีนี้เกิดหลังจากสัญญาจ้างพนักงานขับรถดังกล่าวสิ้นสุดระยะเวลาลงแล้วถึง  12  ปี  จำเลยที่  2  ในฐานะผู้ค้ำประกันจึงไม่ต้องรับผิดต่อโจทก์  เห็นว่า  แม้ตามสัญญาจ้างพนักงานขับรถเอกสารหมาย  จ.3  ข้อ  2  กำหนดว่า  ผู้ว่าจ้างตกลงว่าจ้างผู้รับจ้างมีกำหนดระยะเวลา  2  ปี  ก็ตามแต่ตามหนังสือรับรองและค้ำประกันพนักงานขับรถเอกสารหมาย  จ.4  จำเลยที่  2  เพิ่งทำกับโจทก์เมื่อวันที่  25  มิถุนายน  2534  โดยมิได้กำหนดไว้ในสัญญาว่าเป็นการค้ำประกันตามกำหนดระยะเวลาตามสัญญาจ้างเอกสารหมาย  จ.3  หรือกำหนดระยะเวลาค้ำประกันไว้แต่อย่างใด  แต่กลับระบุไว้ในข้อ  2  ตอนท้ายว่า  จำเลยที่  2  ยอมเป็นผู้ค้ำประกันหนังสือสัญญานี้ตลอดไปจนกว่าจำเลยที่  1  จะหาบุคคลอื่นมาทำสัญญารับเป็นผู้ค้ำประกันแทนจำเลยที่  2  ถือได้ว่าจำเลยที่  2  ค้ำประกันจำเลยที่  1  ต่อโจทก์โดยไม่มีกำหนดระยะเวลา  ดังนั้น  ที่ศาลแรงงานกลางวินิจฉัยว่า  หลังจากนั้นจำเลยที่  2  ไม่ได้ต่อกับจำเลยที่  1  อีก  และไม่ได้ขอถอนสัญญาค้ำประกัน  สัญญาค้ำประกันดังกล่าวยังคงมีผลบังคับ  จำเลยที่  2  ต้องรับผิดร่วมกับจำเลยที่  1  ตามสัญญาค้ำประกัน  จึงชอบแล้ว  ศาลฎีกาเห็นพ้องด้วย  อุทธรณ์ของจำเลยที่  2  ฟังไม่ขึ้น