คำพิพากษาฎีกาที่  2841/57

 ตกลงสละสิทธิ์เรียกร้องค่าเสียหาย  ภายหลังเลิกจ้าง  ใช้บังคับได้  ไม่เป็นโมฆะ    

โจทก์ฟ้องว่า    เมื่อวันที่  30  กันยายน  2539  จำเลย    จ้างโจทก์เข้าทำงานครั้งสุดท้ายทำหน้าที่เลขานุการผู้บริหาร    ได้รับค่าจ้างเดือนละ   70,250   บาท   ต่อมาวันที่   28   กุมภาพันธ์   2554    จำเลยเลิกจ้างโจทก์โดยโจทก์ไม่มีความผิดเป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม    ขอให้บังคับจำเลยจ่ายค่าเสียหายจากการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม   8,000,000  บาท    พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  7.5   ต่อปี    นับแต่วันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์

จำเลยให้การและแก้ไขคำให้การว่า   จำเลยมีพนักงานทำหน้าที่เช่นเดียวกับโจทก์อยู่แล้ว  1  คน  ซึ่งมีประสบการณ์และผลงานโดยรวมดีกว่าโจทก์   และไม่มีลักษณะงานอื่นที่โจทก์มีคุณสมบัติตรงกับตำแหน่งที่จะย้ายโจทก์ไปทำงานได้    โจทก์จึงตกลงกับจำเลยและยินยอมให้จำเลยเลิกจ้างโจทก์   โดยโจทก์ได้รับค่าชดเชย   สินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า  ค่าชดเชยวันหยุดพักผ่อนประจำปีจนเป็นที่พอใจของโจทก์   พร้อมกับสละสิทธิฟ้องร้อง   เรียกร้องเงินหรือทรัพย์สินตามกฎหมายต่อจำเลยต่อไป   และโจทก์มีพฤติกรรมไม่เหมาะสมกล่าวคำพูดเท็จต่อพนักงานคนอื่น   ทำให้จำเลยได้รับความเสียหายจึงมิใช่เป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม   และค่าเสียหายตามฟ้องสูงเกินไป   ขอให้ยกฟ้อง

ศาลแรงงานกลางพิจารณาแล้ว พิพากษายกฟ้อง

ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานตรวจสำนวนประชุมปรึกษาแล้ว   ศาลแรงงานกลางฟังข้อเท็จจริงว่า   โจทก์เป็นลูกจ้างจำเลยทำหน้าที่เลขานุการผู้บริหาร  เริ่มทำงานตั้งแต่วันที่  30   กันยายน   2539   ได้รับค่าจ้างอัตราสุดท้ายเดือนละ  70,250  บาท กำหนดจ่ายค่าจ้างทุกวันที่  25  ของเดือน   โจทก์พ้นจากการเป็นลูกจ้างจำเลยตั้งแต่วันที่  1  มีนาคม  2554  และโจทก์ได้รับเงินจากจำเลยกรณีเลิกสัญญาจ้างเป็นค่าชดเชย  702,500  บาท  สินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า   131,133   บาท   และค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปี 31,613  บาท   จำเลยเลิกจ้างโจทก์โดยโจทก์ไม่มีความผิด   เป็นการเลิกจ้างที่ไม่มีสาเหตุอันจำเป็นและเพียงพอแก่การเลิกจ้างจึงเป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม   ในเรื่องค่าเสียหายนั้นในวันที่ 28   กุมภาพันธ์   2554   จำเลยบอกเลิกจ้างโจทก์และได้มีการเจรจาในเรื่องเงินที่โจทก์จะได้รับจากจำเลยตามบทสนทนาในวีซีดีวัตถุพยานหมาย  วจ.1   และหนังสือบอกเลิกจ้างเอกสารหมาย ล.1   หนังสือบอกเลิกจ้างเอกสารหมาย  ล.1  ทำขึ้นภายหลังจากโจทก์ทราบดีว่าจำเลยบอกเลิกจ้างโจทก์แล้ว   โจทก์จึงมีอิสระพ้นพันธะกรณีและอำนาจบังคับบัญชาจากจำเลยแล้ว   โจทก์ลงลายมือชื่อในหนังสือบอกเลิกจ้างเอกสารหมาย  ล.1  เป็นการทำไปตามความสมัครใจของโจทก์ย่อมมีผลผูกพันโจทก์   หนังสือบอกเลิกจ้างเอกสารหมาย   ล.1   มีข้อความระบุว่าโจทก์จะไม่เรียกร้องหรือฟ้องร้องดำเนินคดีใดๆ   แก่จำเลยอีกต่อไปเป็นการสละสิทธิของโจทก์ที่จะเรียกร้องเงินอื่นใดอันจะพึงได้รับตามกฎหมายจากจำเลยอีกแม้จำเลยเลิกจ้างโจทก์เป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม โจทก์ก็ไม่มีสิทธิเรียกเงินค่าเสียหายจากการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม

โจทก์อุทธรณ์ว่า    ข้อความตามหนังสือบอกเลิกจ้างเอกสารหมาย   ล.1   ที่ระบุว่าโจทก์จะไม่เรียกร้องหรือฟ้องร้องดำเนินคดีใดๆ    แก่จำเลยอีกต่อไปนั้นตกเป็นโมฆะไม่มีผลบังคับ    และไม่เป็นการสละสิทธิของโจทก์    เพราะในขณะนั้นโจทก์และจำเลยยังไม่ทราบว่าจำเลยเลิกจ้างโจทก์เป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม   โจทก์ยังไม่ทราบว่าโจทก์มีสิทธิเรียกร้องค่าเสียหายจากการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม  ข้อความที่ระบุไว้เช่นนั้นมีความหมายว่าโจทก์จะไม่เรียกร้องหรือฟ้องร้องดำเนินคดีใดๆ    เกี่ยวกับค่าชดเชยตามที่ระบุไว้ในหนังสือบอกเลิกจ้างเอกสารหมาย  ล.1  และในขณะทำหนังสือดังกล่าวโจทก์ยังเป็นลูกจ้างจำเลยอยู่เพราะจำเลยบอกเลิกจ้างโจทก์ให้มีผลในวันที่  1   มีนาคม   2554   ข้อความนี้จึงขัดต่อกฎหมายคุ้มครองแรงงานจึงตกเป็นโมฆะเพราะขัดต่อความสงบเรียบร้อยและศีลธรรมอันดีของประชาชนเห็นว่า ข้อความที่ระบุไว้ในหนังสือบอกเลิกจ้างเอกสารหมาย  ล.1   ซึ่งโจทก์ลงลายมือชื่อนั้นโจทก์ลงลายมือชื่อด้วยความสมัครใจไม่ได้ถูกบังคับ  ขณะลงลายมือชื่อโจทก์ทราบดีแล้วว่าจำเลยเลิกจ้างโจทก์แล้ว    จึงมีอิสระที่จะตัดสินใจ ค่าเสียหายที่โจทก์สละสิทธิเรียกร้องเป็นค่าเสียหายจากการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรมตามบทบัญญัติมาตรา  49  แห่งพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน  พ.ศ.  2522  ซึ่งไม่ใช่เงินตามพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน   พ.ศ. 2541 การที่โจทก์สละสิทธิเรียกร้องในเงินดังกล่าวจึงไม่ขัดต่อความสงบเรียบร้อยและศีลธรรมอันดีของประชาชน    ข้อความดังกล่าวย่อมแปลได้ว่าโจทก์จะไม่เรียกร้องหรือฟ้องร้องเอาแก่จำเลยอีกต่อไปที่จำเลยเลิกจ้างโจทก์ในครั้งนี้ และแม้ขณะที่โจทก์ลงลายมือชื่อโจทก์ไม่ทราบว่าโจทก์จะเรียกร้องเงินค่าเสียหายได้ตามกฎหมายก็ตาม ก็ไม่ทำให้โจทก์กลับมีสิทธิเรียกร้องได้อีกเพราะโจทก์ได้สละสิทธินี้แล้ว  ทั้งโจทก์จะอ้างว่าไม่ทราบว่ากฎหมายให้เรียกเงินค่าเสียหายนี้ได้ก็ตาม  ที่ศาลแรงงานกลางพิพากษามานั้นต้องด้วยความเห็นของศาลฎีกา    อุทธรณ์โจทก์ฟังไม่ขึ้น