คำพิพากษาฎีกาที่  2349/57

  ก้าวร้าวไม่ให้ความเคารพผู้บังคับบัญชา    ถือว่ากระทำการอันไม่สมแก่การปฏิบัติหน้าที่ของตนให้ลุล่วงไปโดยถูกต้องและสุจริตเลิกจ้างได้    โดยไม่ต้องบอกกล่าวล่วงหน้า

                                                                           โจทก์ฟ้องว่า  วันที่  12  ธันวาคม  2550  โจทก์เริ่มทำงานเป็นลูกจ้างของจำเลย    และได้รับค่าจ้างอัตราสุดท้ายเดือนละ   18,000   บาท   กำหนดจ่ายค่าจ้างทุกวันสิ้นเดือน    ต่อมาวันที่  13   สิงหาคม   2552    จำเลยบอกเลิกจ้างโจทก์เป็นหนังสือให้มีผลทันทีโดยโจทก์ไม่มีความผิด  เป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม    ขอให้บังคับจำเลยจ่ายค่าชดเชย  54,000  บาท    พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  15   ต่อปี    สินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าส่วนที่ขาด  18,000  บาท   และค่าเสียหายจากการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม  36,000   บาท พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  7.5  ต่อปี   ของเงินสองจำนวนหลัง    นับแต่วันฟ้องจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์

จำเลยให้การว่า  โจทก์ทำผิดข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของจำเลยหลายครั้งและถูกเตือนเป็นหนังสือหลายฉบับ    ฉบับแรกลงวันที่  4  สิงหาคม 2552   กรณีไม่ตั้งใจทำงานจนงานมีความผิดพลาด   ฉบับที่   2   ลงวันที่  5   สิงหาคม   2552 กรณีนำทรัพย์สินของจำเลยไปใช้ส่วนตัวที่บ้านและพูดจาก้าวร้าวต่อผู้บังคับบัญชา   วันที่   7 สิงหาคม   2552   โจทก์ทำบันทึกต่อจำเลยว่าจะตั้งใจทำงานและให้ความเคารพผู้บังคับบัญชา  ต่อมาวันที่   13   สิงหาคม   2552  ผู้บังคับบัญชาของโจทก์เตือนโจทก์เป็นหนังสือกรณีขาดงานติดต่อกัน 3 วัน  โดยไม่ลาและไม่เคารพผู้บังคับบัญชาพร้อมกับเสนอความเห็นให้เลิกจ้างโจทก์ต่อจำเลยเพื่อพิจารณาระหว่างนำเสนอเรื่องต่อจำเลย   โจทก์ละทิ้งงานตั้งแต่วันที่  13  สิงหาคม 2552   เรื่อยมาทั้งที่จำเลยยังไม่มีคำสั่งเลิกจ้าง   เป็นการละทิ้งงานติดต่อกันเกิน   3   วัน  ฝ่าฝืนข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของจำเลย  จำเลยจึงเลิกจ้างโจทก์ได้โดยไม่ต้องจ่ายค่าชดเชยและสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าแก่โจทก์   ไม่เป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม   ขอให้ยกฟ้อง

ศาลแรงงานกลางพิจารณาแล้ว พิพากษาให้จำเลยจ่ายค่าชดเชย  54,000  บาท  พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  15  ต่อปี   นับแต่วันฟ้อง  (วันที่   14   สิงหาคม   2552 )  จนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์  คำขออื่นนอกจากนี้ให้ยก

 ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานตรวจสำนวนประชุมปรึกษาแล้ว   ข้อเท็จจริงที่คู่ความไม่โต้เถียงกันและที่ศาลแรงงานกลางรับฟังข้อเท็จจริงมาได้ความว่า  วันที่   12   ธันวาคม  2550  โจทก์เริ่มทำงานเป็นลูกจ้างของจำเลย    นางสาวพัชรินทร์    ชัยวิรัตน์ ซึ่งเป็นผู้ถือหุ้นและผู้จัดการใหญ่ของจำเลย เป็นผู้รับโจทก์เข้าทำงาน  และเป็นผู้บังคับบัญชาของโจทก์   จำเลยมีข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานกำหนดวันทำงานและวันหยุดของลูกจ้างว่า    ให้ทำงานสัปดาห์ละ   6   วันตั้งแต่วันจันทร์ถึงวันเสาร์    วันหยุดประจำสัปดาห์คือวันอาทิตย์ และวันหยุดตามประเพณียึดถือตามวันหยุดของข้าราชการ  ลูกจ้างมีสิทธิลาป่วยได้ตามที่ป่วยจริงโดยได้รับค่าจ้างปีหนึ่งไม่เกิน 30 วัน นอกจากนี้ข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของจำเลยกำหนดเรื่องวินัยและโทษทางวินัยว่าจำเลยพิจารณาลงโทษอย่างหนึ่งอย่างใดหรือหลายอย่างต่อพนักงานที่ประพฤติมิชอบได้   ดังนี้  1.  ตำหนิตักเตือนด้วยวาจา  2. ตำหนิตักเตือนเป็นลายลักษณ์อักษร 3.  ลดตำแหน่งและ  4.  เลิกจ้างหรือปลดออก   ระหว่างทำงานโจทก์พูดคุยกับบุคคลภายนอกทางอินเตอร์เนตทำให้งานพิมพ์บัตรสมาชิกผิดพลาดซึ่งจำเลยลงโทษ   โจทก์แล้วด้วยการเตือนเป็นหนังสือลงวันที่   4   สิงหาคม  2552   ต่อมาวันที่   5   สิงหาคม   2552    ระหว่างเวลา   14.30 น.  – 18.00  น.   จำเลยจัดการประชุมขึ้นโดยนางสาวพัชรินทร์    ผู้จัดการใหญ่   เป็นประธานการประชุม   นางเฉิน   อิ๋ง    กรรมการของจำเลย    นางสาววาสินี    ทวีอภิรดีลาภ    ผู้จัดการฝ่ายทรัพยากรบุคคล    พนักงานอื่น   รวมทั้งโจทก์   ร่วมประชุมด้วย    ระหว่างประชุมมีเหตุการณ์พูดจาโต้เถียงกันและโจทก์ออกจากที่ประชุม นอกจากนี้ระหว่างประชุมจำเลยออกหนังสือเตือนโจทก์เป็นฉบับที่   2   ลงวันที่   5   สิงหาคม   2552   โดยนางสาวพัชรินทร์แจ้งเตือนโจทก์ตามหนังสือดังกล่าว  กรณีที่โจทก์นำโทรศัพท์เคลื่อนที่ซึ่งเป็นทรัพย์สินของจำเลยกลับบ้านไปใช้ส่วนตัวโดยไม่ได้รับอนุญาตและมีพฤติกรรมพูดจาก้าวร้าวโวยวายไม่ให้ความเคารพผู้บังคับบัญชา     ต่อมาโจทก์ไม่ไปทำงานตั้งแต่วันที่  8 – 12   สิงหาคม   2552   เนื่องจากวันที่   9   สิงหาคม   2552 เป็นวันอาทิตย์ซึ่งเป็นวันหยุดประจำสัปดาห์  และวันที่  12   สิงหาคม   2552    เป็นวันแม่ซึ่งเป็นวันหยุดราชการอันเป็นวันหยุดตามประเพณีส่วนวันที่   11  สิงหาคม  2552  โจทก์ป่วยต้องเข้ารักษาตัวที่โรงพยาบาลเปาโลเมโมเรียลโชคชัย  4   โดยมีใบรับรองแพทย์มาแสดง  สำหรับการหยุดงานวันที่    8  และวันที่   10  สิงหาคม  2552  นั้น  โจทก์ยื่นใบลาหยุดตามข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของจำเลยแล้วแต่จำเลยอนุญาตให้หยุดได้เฉพาะวันที่   10   สิงหาคม   2552   โจทก์จึงขาดงานเพียง  1  วัน   คือในวันที่   8   สิงหาคม   2552  แต่อเมื่อโจทก์ไปทำงานในวันที่   13 สิงหาคม  2552 จำเลยมีหนังสือแจ้งต่อโจทก์โดยมีข้อความว่า  “เนื่องด้วยนางสาวธัญญรัศม์ เลี่ยมเพ็ชรรัตน์    (โจทก์ )    พนักงานฝ่ายการออกแบบสิ่งพิมพ์   แผนกการตลาด   ได้แสดงพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมและไม่ให้ความเคารพต่อผู้บังคับบัญชาขณะปฏิบัติหน้าที่ในเวลางาน ดังนี้ 1.  โดยระหว่างการกล่าวตักเตือนด้วยวาจาจากประธานที่ประชุมหรือผู้จัดการใหญ่ประจำบริษัทฯ   ต่อท่าน    (โจทก์)    และท่าน    (โจทก์)    ได้ลุกออกจากที่นั่งไปทันทีด้วยความไม่พอใจ    โดยที่ประธานที่ประชุมยังกล่าวไม่จบ    เป็นการแสดงพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสม   ถือเป็นการไม่เคารพผู้บังคับบัญชา     และไม่ให้เกียรติกับที่ประชุม   2.  การหยุดงานเมื่อวันที่   8   และวันที่   10 สิงหาคม   2552   โดยไม่มีการแจ้งหัวหน้างานหรือยังไม่ได้รับการอนุมัติจากหัวหน้าฝ่ายบุคคลถือว่าขาดงาน  และท่าน   (โจทก์)    ได้ละทิ้งหน้าที่เป็นเวลา   3   วันติดต่อกันไม่ว่าจะมีวันหยุดคั่นหรือไม่ก็ตาม    ดังนั้นทางบริษัทมีสิทธิออกหนังสือเตือนและให้พนักงานออกจากงานทันที ทางบริษัทฯ  จึงเห็นสมควรว่าท่าน   (โจทก์) ได้ทำผิดกฎระเบียบข้อบังคับบริษัทฯ   ข้อที่    4.12,6, 9,   13    ด้วยการแสดงกริยาที่ไม่เหมาะสม     ถือเป็นการไม่เคารพผู้บังคับบัญชา จึงจำเป็นต้องออกจดหมายเตือนเป็นฉบับที่  3  ซึ่งเป็นฉบับสุดท้ายและจำเป็นต้องให้ท่าน   (โจทก์) พ้นสภาพจากการเป็นพนักงานของบริษัทฯ   ทันทีนับแต่วันที่ท่าน  (โจทก์)  ได้รับจดหมายฉบับนี้”   ด้านล่านของหนังสือฉบับนี้นางสาวพัชรินทร์ตำแหน่งผู้จัดการใหญ่ลงลายมือชื่อไว้ แล้วศาลแรงงานกลางวินิจฉัยว่าหนังสือดังกล่าวเป็นคำสั่งเลิกจ้างโจทก์แล้ว สำหรับเหตุเลิกจ้างตามหนังสือเลิกจ้างประการแรกที่ว่าโจทก์ลุกออกจากที่นั่งประชุมทันทีด้วยความไม่พอใจระหว่างที่ประธานกำลังว่ากล่าวตักเตือนโจทก์นั้นจำเลยลงโทษโจทก์แล้วด้วยการออกหนังสือเตือนฉบับลงวันที่  5  สิงหาคม 2552    และเหตุเลิกจ้างตามหนังสือเลิกจ้างประการหลังว่าขาดงานและละทิ้งหน้าที่  3   วันติดต่อกันนั้นโจทก์ขาดงานเพียง  1   วันคือวันที่  8   สิงหาคม   2552  โจทก์ไม่ได้ละทิ้งหน้าที่  3   วัน ทำงานติดต่อกัน   ดังนั้นจำเลยต้องจ่ายค่าชดเชยแก่โจทก์ แต่จำเลยไม่ต้องจ่ายสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าแก่โจทก์เนื่องจากโจทก์เคยทำงานผิดพลาดและนำโทรศัพท์เคลื่อนที่ของจำเลยไปใช้ส่วนตัวโดยไม่ได้รับอนุญาตรวมทั้งพูดจาก้าวร้าวโวยวายเป็นการไม่เคารพผู้บังคับบัญชาถือว่าโจทก์จงใจขัดคำสั่งของนายจ้างอันไม่ชอบด้วยกฎหมาย     ละเลยไม่นำพาต่อคำสั่งเช่นว่านั้นเป็นอาจิณ  หรือทำประการอื่นอันไม่สมแก่การปฏิบัติหน้าที่ของตนให้ลุล่วงไปโดยถูกต้องและสุจริต การที่จำเลยเลิกจ้างโจทก์ไม่ใช่การเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม

 

 

ที่จำเลยอุทธรณ์ว่า  วันที่  13  สิงหาคม  2552  ผู้บังคับบัญชามีหนังสือเตือนโจทก์ว่าขาดงานติดต่อกัน  3  วันโดยไม่ลา    ไม่ให้ความเคารพผู้บังคับบัญชา  เป็นการกระทำผิดระเบียบข้อบังคับของบริษัทฯ ทางผู้บังคับบัญชาจึงมีความเห็นสมควรที่จะให้เลิกจ้างโจทก์โดยจะนำเรื่องเสนอทางบริษัทฯ   ระหว่างนำเรื่องเสนอโจทก์ละทิ้งการทำงานตั้งแต่วันที่   13   สิงหาคม   2552    ถึงปัจจุบัน   ทั้งที่จำเลยยังไม่มีคำสั่งเลิกจ้างโจทก์    เมื่อโจทก์ละทิ้งการทำงานติดต่อกันเกิน  3  วันนับแต่วันที่  13  ดังกล่าว  จำเลยจึงเลิกจ้างโจทก์ได้โดยไม่ต้องจ่ายค่าชดเชยแก่โจทก์นั้น   เห็นว่า  ศาลแรงงานกลางฟังข้อเท็จจริงแล้วว่าเมื่อวันที่ 13   สิงหาคม   2552   จำเลยมีหนังสือบอกกล่าวเลิกจ้างโจทก์แล้วโดยให้มีผลทันที  โจทก์จึงพ้นสภาพลูกจ้างและไม่ต้องมาทำงานกับจำเลยอีกนับแต่วันดังกล่าว     การที่โจทก์ไม่ไปทำงานหลังจากนั้นย่อมไม่ใช่การขาดงานหรือละทิ้งหน้าที่แต่อย่างใด ดังนั้นอุทธรณ์ของจำเลยจึงเป็นการโต้เถียงดุลพินิจในการรับฟังข้อเท็จจริงของศาลแรงงานกลาง  เป็นอุทธรณ์ในข้อเท็จจริงต้องห้ามอุทธรณ์ตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน  พ.ศ.  2522   มาตรา   54    วรรคหนึ่ง   ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย