คำพิพากษาฎีกาที่  2361/57

   สินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้ามิใช่ค่าจ้าง  คิดดอกเบี้ยในอัตรา  7. 5  ต่อปี    

โจทก์ฟ้องว่า  โจทก์เป็นลูกจ้างจำเลยตั้งแต่วันที่  1  กุมภาพันธ์  2549  ทำหน้าที่ช่างซ่อมบำรุง  ได้รับค่าจ้างเดือนละ  6,198  บาท  จ่ายค่าจ้างทุกวันสิ้เนเดือน  ต่อมาวันที่  23  ธันวาคม  2552  จำเลยเลิกจ้างโจทก์  ทั้งที่โจทก์ไม่ได้กระทำความผิดร้ายแรงปรากฎตามเอกสาสรการเลิกจ้างท้ายคำฟ้อง  การกระทำของจำเลยทำให้โจทก์ไม่มีงานทำต้องขาดรายได้  ต้องได้รับความเดือดร้อนจากการตกงาน  โดยที่จำเลยไม่ได้ให้ความช่วยเหลือเพื่อเป็นการชดเชยบรรเทาความเดือดร้อนของโจทก์  และจำเลยไม่ได้บอกกล่าวล่วงหน้าเพื่อให้โจทก์เตรียมหางานใหม่ได้ทัน  โจทก์มีสิทธิได้รับค่าชดเชยไม่น้อยกว่าอัตราค่าจ้างสุดท้าย  180  วัน  เป็นเงิน  37,188  บาท  สินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าไม่น้อยกว่า  30  วัน  เป็นเงิน  6,198  บาท  และขอเรียกร้องค่าเสียหายจากการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรมเป็นเงิน  37,188  บาท  โจทก์ทวงถามแล้วจำเลยเพิกเฉย  ขอให้บังคับจำเลยชำระค่าชดเชยจำนวน  37,188  บาท  สินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า  6,198  บาท  ค่าเสียหายจากการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรมจำนวน  37,188  บาท  รวมเป็นเงินทั้งสิ้น  80,574  บาท  พร้อมดอกเบี้ยในอัตราร้อยละ  15  ต่อปี  นับแต่วันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์

จำเลยให้การว่า  โจทก์มีหน้าที่เป็นพนักงานควบคุมเครื่องตัดเหล็ก  ต้องใช้ความระมัดระวังในการทำงานสูง  แต่โจทก์กลับกระทำอันเป็นการฝ่าฝืนข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของจำเลยหลายครั้ง  เช่น  หลับในเวลาทำงาน  ออกนอกโรงงาน  โดยไม่ได้รับอนุญาต  ก่อเหตุทะเลาวิวาทในหมู่พนักงาน  ซึ่งจำเลยเคยตักเตือนโจทก์เป็นหนังสือแล้ว  จำเลยจึงชอบที่จะเลิกจ้างโจทก์โดยไม่ต้องจ่ายค่าชดเชย  สินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าและการที่จำเลยเลิกจ้างโจทก์ไม่เป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรมขอให้ยกฟ้อง

ศาลแรงงานกลางพิจารณาแล้ว  พิพากษาให้จำเลยชำระเงินแก่โจทก์จำนวน  6,198  บาท  พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  7.5  ต่อปี  นับแต่วันที่  21  มกราคม  2553  เป็นต้นไปจนกว่าจำเลยจะชำระหนี้ครบถ้วน  คำขออื่นนอกจากนี้ให้ยก

ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานตรวจสำนวนประชุมปรึกษาแล้ว  ศาลแรงงานกลางฟังข้อเท็จจริงเป็นยุติว่า  โจทก์เริ่มทำงานเป็นลูกจ้างจำเลยตั้งแต่วันที่  1  กุมภาพันธ์  2549  เดิมโจทก์ทำงานในตำแหน่งพนักงานตัดเหล็ก  แต่โจทก์ทำงานผิดพลาดล่าช้า  จึงการย้ายโจทก์ไปทำงานยังแผนกซ่อมบำรุงจะได้รับมอบหมายงานจากหัวหน้าเป็นคราวๆ  ไปซึ่งไม่เกี่ยวข้องกับการควบคุมเครื่องตัดเหล็กโดยตรง  โจทก์ได้รับค่าจ้างอัตราสุดท้ายเดือนละ  6,198  บาท  กำหนดจ่ายค่าจ้างทุกวันสิ้นเดือน  โจทก์กระทำผิดข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของจำเลยซึ่งได้จดทะเบียนและประกาศให้โจทก์ทราบแล้วหลายครั้ง  ทุกครั้งจำเลยมีหนังสือเตือนโจทก์ตามเอกสารหมาย  ล.1 – ล.4  ซึ่งโจทก์ลงลายมือชื่อรับทราบคำเตือนทุกครั้ง  ครั้งหลังสุดเมื่อวันที่  24  เมษายน  2552  จำเลยมีหนังสือเตือนโจทก์เรื่องโจทก์นอนหลับในเวลาทำงานอันเป็นการผิดวินัยพนักงานหมวดที่  9  ข้อ  3.3.2  ที่กำหนดว่าพนักงานต้องใช้เวลาในการทำงานทั้งหมดของตนให้เป็นประโยชน์ต่องานตามหน้าที่  รายละเอียดตามหนังสือคำเตือนเอกสารหมาย  ล.4  ต่อมาวันที่  22  ธันวาคม  2552  โจทก์ทำผิดวินัยข้อเดียวกันโดยนอนหลับที่แผนกซ่อมบำรุงและบริเวณข้างเครื่องตัดเหล็ก  รายละเอียดปรากฏตามหนังสือสอบสวนการกระทำความผิดเอกสารหมาย  ล.5  ซึ่งโจทก์ลงลายมือชื่อยอมรับไว้ด้วย  จำเลยจึงมีหนังสือเลิกจ้างโจทก์โดยไม่มีการชดเชยใดๆ  และมีผลทันที  ตามหนังสือเลิกจ้าง  ลงวันที่  23  ธันวาคม  2552  เอกสารหมาย  จ.1  ซึ่งโจทก์ลงลายมือชื่อรับทราบหนังสือเลิกจ้างพร้อมรับค่าจ้างเดือนธันวาคม  2552  ไปในวันเดียวกันแล้ว  คดีมีปัญหาต้องวินิจฉัยอุทธรณ์ของโจทก์ว่า  สินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าจำนวน  6,198  บาท  ที่ศาลแรงงานกลางพิพากษาให้จำเลยจ่ายแก่โจทก์  เป็นเงินค่าจ้างตามพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน  พ.ศ.  2541  มาตรา  9  วรรคหนึ่ง  ที่จำเลยต้องเสียดอกเบี้ยในระหว่างผิดนัดอัตราร้อยละ  15  ต่อปี  หรือไม่  เห็นว่า  สินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าเป็นเงินที่นายจ้างจ่ายให้ลูกจ้างในการเลิกสัญญาจ้าง  เพื่อปล่อยลูกจ้างออกจากงานเสียทันที  มิใช่เป็นเงินที่นายจ้างจ่ายเป็นการตอบแทนการทำงานตามสัญญาจ้าง  จึงไม่ใช่คำจ้าง  ตามพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน  พ.ศ.  2541  มาตรา  5  และมิใช่ค่าจ้างตามมาตรา  9  วรรคหนึ่ง  แห่งพระราชบัญญัติดังกล่าวที่นายจ้างจะต้องเสียดอกเบี้ยในระหว่างผิดนัดอัตราร้อยละ  15  ต่อปี  อุทธรณ์ข้อนี้ของโจทก์ฟังไม่ขึ้น

ส่วนที่โจทก์อุทธรณ์ว่าหนังสือคำเตือนฉบับลงวันที่  24  เมษายน  2552  ไม่มีข้อความที่มีลักษณะเป็นการเตือนห้ามไม่ให้ลูกจ้างกระทำเช่นนี้ซ้ำอีก  ไม่เป็นหนังสือเตือนตามพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน  พ.ศ.  2541  มาตรา  119 ( 4 ) ทั้งที่ปรากฏข้อความที่กล่าวในหนังสือคำเตือนฉบับลงวันที่  24  เมษายน  2552  แล้ว  กับอุทธรณ์ว่าที่โจทก์นอนหลับในที่ทำงานวันที่  22  ธันวาคม  2552  เพราะสูดดมสารทินเนอร์จากการทำงานทาสีให้จำเลยทำให้อ่อนเพลีย  การกระทำของโจทก์ไม่เป็นการทำผิดซ้ำคำเตือนนั้น  เป็นอุทธรณ์โต้เถียงดุลพินิจในการรับฟังพยานหลักฐานของศาลแรงงานกลางอันเป็นการอุทธรณ์ข้อเท็จจริงแต่เลี่ยงกล่าวเพื่อให้เป็นข้อกฎหมาย  จึงต้องห้ามไม่ให้อุทธรณ์ตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน  พ.ศ.  2522  มาตรา  54  วรรคหนึ่ง  ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย