คำพิพากษาฎีกาที่  2564/57

  ใช้เครื่องคอมพิวเตอร์ของนายจ้างในเรื่องส่วนตัวเป็นประจำ  ถือว่ากระทำการอันไม่สมแก่กาปฏิบัติหน้าที่ของตนให้ลุล่วงไปโดยถูกต้องและสุจริต  เลิกจ้างเป็นธรรม   

โจทก์ฟ้องว่า  โจทก์เป็นลูกจ้างจำเลย  ได้รับค่าจ้างอัตราสุดท้ายเดือนละ  30,000  บาท  จ่ายค่าจ้างทุกวันที่  30  ของเดือน  จำเลยเลิกจ้างโจทก์โดยไม่มีความผิดและไม่ได้บอกกล่าวล่วงหน้า  โจทก์มีสิทธิได้รับสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าเป็นเงิน  59,000  บาท  และขอเรียกค่าเสียหายจากการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม  90,000  บาท  ขอให้บังคับจำเลยจ่ายสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า  59,000  บาท  และค่าเสียหายจากการเลิกจ้างไม่เป็นธรรม  90,000  บาท  พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  7.5  ต่อปี  ในต้นเงินดังกล่าวนับแต่วันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จ

จำเลยให้การว่า  โจทก์จงใจขัดคำสั่งอันชอบด้วยกฎหมาย  เบียดบังเวลาทำงานไปใช้ในเรื่องส่วนตัว  ทำงานในหน้าที่บกพร่องต่ำกว่ามาตรฐาน  ไม่สามารถปฏิบัติงานตามที่มอบหมายได้  การเลิกจ้างของจำเลยไม่ต้องบอกกล่าวล่วงหน้า  และเป็นการเลิกจ้างโดยชอบธรรมขอให้ยกฟ้อง

ศาลแรงงานกลางพิจารณาแล้ว  พิพากษายกฟ้อง

ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานตรวจสำนวนประชุมปรึกษาแล้ว  ศาลแรงงานกลางรับฟังข้อเท็จจริงว่า  โจทก์ทำงานเป็นลูกจ้างจำเลยเมื่อวันที่  25  มกราคม  2553  ค่าจ้างเดือนละ  30,000  บาท  จ่ายทุกวันที่  30  ของเดือน  มีระยะเวลาทดลองงาน  3  เดือน  ในระหว่างระยะเวลาทดลองงานจำเลยเลิกจ้างโจทก์เมื่อวันที่  2  เมษายน  2553  ให้มีผลทันที  เนื่องจากในเวลาทำงานโจทก์ใช้เครื่องคอมพิวเตอร์ของจำเลยเล่นอินเตอร์เน็ตพูดคุยในเรื่องส่วนตัวและบันทึกข้อความทางอินเตอร์เน็ตเป็นประจำเกือบทุกวัน  วันละเป็นชั่วโมงก็มี  ตามเอกสารหมาย  ล.3  - ล.6  ถือว่าโจทก์ใช้เวลาทำงานของจำเลยไปในเรื่องไม่เกี่ยวกับงาน  ทั้งที่อยู่ในระหว่างทดลองงานแทนที่จะทุ่มเททำงานให้จำเลยอย่างเต็มที่  โจทก์ทำงานด้านบัญชีจะต้องมีความละเอียดรอบคอบมิฉะนั้นจะทำให้จำเลยได้รับความเสียหายได้  กรณีเช่นนี้เป็นการกระทำประการอื่นอันไม่สมควรแก่การปฏิบัติหน้าที่ของตนให้ลุล่วงไปโดยถูกต้องและสุจริต  จำเลยชอบที่จะเลิกจ้างโจทก์ได้ทันทีโดยมิพักต้องบอกกล่าวล่วงหน้าและไม่ต้องจ่ายสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า  ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์  มาตรา  583  ประกอบพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน  พ.ศ.  2541  มาตรา  17  วรรคท้าย  และการที่โจทก์ใช้เวลาทำงานของจำเลยทำในเรื่องส่วนตัวย่อมจะทำให้จำเลยได้รับความเสียหายจึงเป็นการเลิกจ้างที่มีเหตุสมควร  ไม่เป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม  จำเลยไม่ต้องจ่ายค่าเสียหายจากการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรมให้แก่โจทก์เช่นกัน

ที่โจทก์อุทธรณ์ประการแรกว่า  การกระทำของโจทก์ไม่ถึงกับเป็นการกระทำประการอื่นอันไม่สมควรแก่การปฏิบัติหน้าที่ของตนตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา  583  เนื่องจากโจทก์มิได้กระทำความผิดอย่างร้ายแรง  และจำเลยไม่ได้รับความเสียหายนั้น  เห็นว่า  บทบัญญัติมาตราดังกล่าวระบุเพียงว่า  ถ้าลูกจ้างทำประการอื่นอันไม่สมควรแก่การปฏิบัติหน้าที่ของตนให้ลุล่วงไปโดยถูกต้องและสุจริต  นายจ้างจะไล่ออกโดยมิพักต้องบอกกล่าวล่วงหน้า....เท่านั้น  หาได้ขยายความไปถึงกับว่าเป็นเหตุให้นายจ้างได้รับความเสียหายและเป็นการกระทำความผิดอย่างร้ายแรงแต่อย่างใดไม่  อย่างไรก็ตามข้ออ้างของโจทก์ดังกล่าวเป็นการโต้เถียงดุลพินิจในการรับฟังพยานหลักฐานของศาลแรงงานกลางที่ฟังว่าพฤติกกรรมของโจทก์ทำให้จำเลยเสียหายได้  จึงเป็นอุทธรณ์ในข้อเท็จจริงเพื่อนำไปสู่ข้อกฎหมาย  ต้องห้ามตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน  พ.ศ.  2522  มาตรา  54  วรรคหนี่ง  ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย

ที่โจทก์อุทธรณ์ประการต่อมาว่า  หนังสือเลิกจ้างเอกสารหมาย  จ.2  หรือ  ล.10  ระบุเหตุเลิกจ้างว่า  การปฏิบัติงานของโจทก์ต่ำกว่ามาตรฐานที่กำหนดไว้....ไม่สามารถปฏิบัติงานตามที่มอบหมายได้  การที่ศาลแรงงานกลางวินิจฉัยว่า  โจทก์ใช้เวลาทำงานของจำเลยใช้เครื่องคอมพิวเตอร์ของจำเลยในเรื่องส่วนตัวเป็นประจำเกือบทุกวัน  วันละเป็นชั่วโมงจึงเป็นการกระทำประการอื่นอันไม่สมแก่การปฏิบัติหน้าที่ของตนให้ลุล่วงไปโดยถูกต้องและสุจริต  จำเลยจึงชอบที่จะเลิกจ้างโจทก์ได้โดยไม่ต้องบอกกล่าวล่วงหน้าตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์  มาตรา  583  เป็นคำวินิจฉัยนอกฟ้องนอกประเด็นนั้น  เห็นว่า  บทบัญญัติมาตราดังกล่าวมิได้ห้ามมิให้นายจ้างยกเหตุอื่นขึ้นอ้างในภายหลังนอกจากเหตุที่ระบุไว้ในหนังสือเลิกจ้าง  มาเป็นข้อต่อสู้ในกรณีเลิกจ้างโดยไม่ต้องจ่ายสินจ้างแทนการบอกล่าวล่วงหน้าและค่าเสียหายจากการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม  และการที่โจทก์ใช้เวลาทำงานของจำเลยใช้เครื่องคอมพิวเตอร์ของจำเลยในเรื่องส่วนตัวเป็นประจำเกือบทุกวัน  วันละเป็นชั่วโมงย่อมแป็นเหตุให้งานในหน้าที่บกพร่องและล่าช้า  ต่ำกว่ามาตรฐานที่จำเลยต้องการและไม่สามารถปฏิบัติงานตามที่มอบหมายได้  จึงเป็นการกระทำที่ไม่สมแก่การปฏิบัติหน้าที่ของตนให้ลุล่วงไปโดยถูกต้อง  และสุจริต  เหตุดังกล่าวก่อให้เกิดผลเชื่อมโยงกัน  มิใช่เรื่องนอกฟ้องนอกประเด็นแต่อย่างใดคำพิพากษาของศาลแรงงานกลางชอบด้วยกฎหมายแล้ว  อุทธรณ์ข้อนี้ของโจทก์ฟังไม่ขึ้น