คำพิพากษาฎีกาที่  13584 - 13585/56

  กระทำความผิดอาญาโดยเจตนาแก่นายจ้างและประมาทเลินเล่ออย่างร้ายแรง

                                                          โจทก์ทั้งสองสำนวนฟ้องและแก้ไขคำฟ้องว่า  เมื่อวันที่  1  ธันวาคม  2526  และวันที่  14  ตุลาคม  2537  จำเลยจ้างโจทก์ทั้งสองเข้าทำงานเป็นลูกจ้าง  โจทก์ที่  1  ทำงานตำแหน่งสุดท้ายเป็นหัวหน้าแผนกสโตร์  ได้รับค่าจ้างอัตราสุดท้ายเดือนละ  36,100  บาท  กำหนดจ่ายค่าจ้างทุกวันที่  30  ของเดือน  ส่วนโจทก์ที่  2  ทำงานตำแหน่งสุดท้ายเป็นพนักงานสโตร์  ได้รับค่าจ้างอัตราสุดท้ายเดือนละ  9,245  บาท  กำหนดจ่ายค่าจ้างทุกวันที่  15  และ  30  ของเดือน  ต่อมาเมื่อวันที่  14  มิถุนายน  2549  จำเลยเลิกจ้างโจทก์ทั้งสองอ้างว่าโจทก์ทั้งสองร่วมกันกับนายธนา  อุณหกะ  นำสินค้าไปขายให้บุคคลภายนอก  โดยโจทก์ที่  1  ลงลายมือชื่อรับโซดาไฟอันเป็นเท็จ  ทั้งให้โจทก์ที่  2  ทำรายงานอันเป็นเท็จ  ซึ่งโจทก์ทั้งสองไม่ได้กระทำผิดตามที่จำเลยกล่าวอ้าง  เป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม  ทำให้โจทก์ทั้งสองเสียหาย  ขอให้บังคับจำเลยจ่ายค่าเสียหายจากการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม  ค่าจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า  ค่าจ้างค้างจ่าย  และค่าชดเชยพร้อมดอกเบี้ยตามคำขอท้ายฟ้องแก่โจทก์ทั้งสอง

                                                        จำเลยทั้งสองสำนวนให้การและแก้ไขคำให้การว่า  โจทก์ทั้งสองเป็นลูกจ้างจำเลยมีตำแหน่งและอัตราเงินเดือนสุดท้ายปรากฎตามที่โจทก์ทั้งสองฟ้องจริง  เมื่อวันที่  2  มิถุนายน  2549  โจทก์ที่  1  สั่งซื้อโซดาไฟจากบริษัทไทยอาซาฮีเคมีภัณฑ์  จำกัด  ต่อมาในวันรุ่งขึ้น  โจทก์ที่  1  ร่วมกับนายธนา  อุณหกะ  คนขับรถบรรทุกโซดาไฟพิพาท  โดยโจทก์ที่  1  สั่งให้นายธนานำโซดาไฟพิพาทไปขายให้บุคคลภายนอกบริเวณลานดินริมถนนเลียบทางด่วนวงแหวนทิศใต้ใกล้สามแยกทุ่งครุใน  ได้เงินจากการขายจำนวน  20,000  บาท  หลังจากนั้นให้นายธนานำรถบรรทุกเปล่าทำทีไปส่งโซดาไฟให้จำเลย  แล้วโจทก์ที่  1  เป็นผู้ลงชื่อรับสินค้าที่ไม่มีการรับจริง  ซึ่งบริษัทไทยอาซาฮีเคมีภัณฑ์  จำกัด  จะนำใบรับสินค้าดังกล่าวมาเรียกเก็บเงินจากจำเลยในภายหลัง  ส่วนโจทก์ที่  2  เป็นผู้ทำหน้าที่ตรวจรับโซดาไฟพิพาทได้ทำรายงานระดับสารเคมีในถังเก็บอันเป็นเท็จ  โดยแก้ไขตัวเลขของระดับสารเคมีจาก  185  เป็นก่อนนายธนาจะเติมสารเคมีลงในถังเก็บอยู่ที่ระดับ  175  และหลังเติมอยู่ที่ระดับ  210  เพื่อแลกกับโจทก์ที่  1  ไม่ทวงหนี้ที่โจทก์ที่  2  ค้างจ่าย  การกระทำของโจทก์ทั้งสองเป็นการทุจริตต่อหน้าที่  ปกปิดความจริงอันควรบอกให้แจ้ง  จงใจทำให้จำเลยได้รับความเสียหายเป็นเงินค่าโซดาไฟ  73,051.04  บาท  และเป็นการเลิกจ้างที่เป็นธรรม  โจทก์ทั้งสองไม่อาจเรียกร้องค่าเสียหาย  ค่าจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า  และค่าชดเชยจากจำเลยได้  ขอให้ยกฟ้อง

                                                       ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานตรวจสำนวนประชุมปรึกษาแล้ว  ข้อเท็จจริงรับฟังเป็นยุติในศาลแรงงานกลางว่า  เมื่อวันที่  3  มิถุนายน  2549  โจทก์ที่  1  ซึ่งมีหน้าที่ลงลายมือชื่อรับสินค้าในใบส่งสินค้า  ร่วมกับนายธนา  อุณหกะ  ผู้ขับรถบรรทุกของบริษัทบีทรานส์อินเตอร์เนชั่นแนล  จำกัด  ผู้รับจ้างขนสินค้าโซดาไฟที่จำเลยสั่งซื้อจากบริษัทไทยอาซาฮีเคมีภัณฑ์  จำกัด  ไปส่งให้จำเลยนำโซดาไฟดังกล่าวไปขายเอาเงินมาแบ่งปันกัน  แล้วขับรถเปล่าเข้าไปที่ถังเก็บสารเคมีของจำเลย  ทำทีเป็นนำโซดาไฟไปถ่ายลงถังเก็บ  ใบส่งสินค้าดังกล่าวตามเอกสารหมาย  ล.5  มีลายมือชื่อโจทก์ที่  1  เป็นผู้รับสินค้า  กับมีลายมือและลายมือชื่อโจทก์ที่  2  เป็นผู้เขียนข้อความที่มีความหมายว่าก่อนรับโซดาไฟพิพาทถังบรรจุสารเคมีของจำเลยมีสารเคมีอยู่ในถังเก็บระดับ  175  เซนติเมตร  เมื่อเติมโซดาไฟตามใบส่งสินค้าเอกสารหมาย  ล.5  แล้วสารเคมีในถังเก็บมีระดับสูงถึง  210  เซนติเมตร  ต่อมาวันที่  14  มิถุนายน  2549  จำเลยเลิกจ้างโจทก์ทั้งสองตามหนังสือเลิกจ้างเอกสารหมาย  ล.7  และ  ล.8 

                                                         มีปัญหาวินิจฉัยตามอุทธรณ์ของโจทก์ทั้งสองข้อ  2.1  ว่า  คำพิพากษาของศาลแรงงานกลางชอบด้วยกฎหมายหรือไม่  เห็นว่า  ศาลแรงงานกลางพิจารณาพยานหลักฐานของโจทก์ทั้งสองและจำเลยแล้วได้แสดงข้อเท็จจริงโดยสรุปว่าโจทก์ที่  1  ร่วมกับนายธนานำโซดาไฟไปขายแล้วทำทีนำรถเปล่ามาส่งโซดาไฟให้จำเลย  และโจทก์ที่  2  รายงานตัวเลขระดับสารเคมีในถังบรรจุสารเคมีของจำเลยตามที่ตนกะคำนวณเอาเอง  โดยวินิจฉัยถึงการกระทำดังกล่าวว่าเป็นการที่โจทก์ที่  1  กระทำผิดอาญาโดยเจตนาต่อจำเลย  และโจทก์ที่  2  ประมาทเลินเล่อเป็นเหตุให้จำเลยได้รับความเสียหายร้ายแรง  ถือได้ว่าเป็นคำพิพากษาที่กล่าวหรือแสดงข้อเท็จจริงที่ฟังได้โดยสรุปและวินิจฉัยในประเด็นแห่งคดีพร้อมด้วยเหตุผลแห่งคำวินิจฉัยนั้นตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน  พ.ศ.  2522  มาตรา  51  วรรคหนึ่ง  แล้ว  คำพิพากษาของศาลแรงงานกลางจึงชอบด้วยกฎหมายอุทธรณ์ของโจทก์ทั้งสองในข้อนี้ฟังไม่ขึ้น

                                                         มีปัญหาวินิจฉัยตามอุทธรณ์ของโจทก์ทั้งสองข้อ  2.4  ว่า  ที่ศาลแรงงานกลางวินิจฉัยว่าโจทก์ที่  2  ประมาทเลินเล่อเป็นเหตุให้จำเลยเสียหายอย่างร้ายแรงเป็นการวินิจฉัยไม่เป็นไปตามประเด็นแห่งคดี  ขัดกับพยานหลักฐานในสำนวน  และนอกคำให้การหรือไม่  เห็นว่าแม้ว่าจำเลยไม่ได้ให้การถึงเรื่องการประมาทเลินเล่อเป็นเหตุให้จำเลยเสียหายอย่างร้ายแรงและศาลแรงงานกลางไม่ได้กำหนดประเด็นดังกล่าวไว้ก็จริง  แต่จำเลยได้ให้การโดยชัดแจ้งถึงพฤติการณ์ที่โจทก์ที่  2  จดตัวเลขระดับสารเคมีในถังเก็บของจำเลยทั้งก่อนและหลังที่นายธนานำโซดาไฟพิพาทมาส่งตามใบส่งของอันเป็นเท็จ  ซึ่งตรงกับข้อเท็จจริงที่รับฟังเป็นยุติในศาลแรงงานกลาง  และศาลแรงงานกลางได้นำเหตุดังกล่าวมาวินิจฉัยไว้แล้ว  เป็นการวินิจฉัยไปตามประเด็นที่จำเลยให้การต่อสู้คดีไว้  และไม่ขัดต่อพยานหลักฐานในสำนวน  อุทธรณ์ของโจทก์ทั้งสองในข้อนี้ฟังไม่ขึ้น