คำพิพากษาฎีกาที่  15257/56

  “ งานโครงการตามมาตรา   118   วรรค   4 ”   บริษัทรับเหมาก่อสร้าง   ว่าจ้างลูกจ้างทำงานตามโครงการที่รับเหมา    ถือว่าจ้างงานในปกติธุรกิจของนายจ้าง    มิใช่งานโครงการ

                                                              โจทก์ฟ้องว่า    จำเลยซึ่งเป็นพนักงานตรวจแรงงานออกคำสั่งที่  7/2550    ลงวันที่    5   กุมภาพันธ์   2550    ไม่ชอบ    เนื่องจากโจทก์ว่าจ้างนายมานพ   แคะสูงเนิน  ตำแหน่งที่ปรึกษาด้านความปลอดภัย    อัตราค่าจ้างเดือนละ    22,000   บาท    นายสำราญ   คำทอง   ในตำแหน่งที่ปรึกษาด้านความปลอดภัย    อัตราค่าจ้างเดือนละ   16,000   บาท    นางสุรีพร   ประคำยะเต    ในตำแหน่งเจ้าหน้าที่ธุรการ    อัตราค่าจ้างเดือนละ   12,000   บาท  นายบุญรัตน์  ศิริบุตร   ในตำแหน่งเจ้าหน้าที่ตรวจสอบคุณภาพสินค้า  อัตราค่าจ้างเดือนละ   40,000   บาท    โดยทำสัญญาจ้างมีกำหนดระยะเวลาแน่นอน และเลิกจ้างตามกำหนดเวลาที่ทำสัญญาจ้างต่อกัน  แม้งานตามโครงที่โจทก์จ้างลูกจ้างดังกล่าวเป็นงานตามโครงการปกติของโจทก์   แต่เป็นงานอันมีลักษณะเป็นครั้งคราวที่มีกำหนดการสิ้นสุด    หรือความสำเร็จของงานเป็นสำคัญ     และงานตามโครงการของโจทก์มีกำหนดระยะเวลาแล้วเสร็จไม่เกิน   2   ปี    เข้าข้อยกเว้นที่โจทก์ไม่ต้องจ่ายค่าชดเชยตามพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน   พ.ศ.  2541   มาตรา   118  วรรค  3   และ  วรรค 4  การที่จำเลยมีคำสั่งให้โจทก์จ่ายค่าชดเชยแก่ลูกจ้างดังกล่าวจึงมิชอบ   และที่จำเลยมีคำสั่งให้โจทก์จ่ายค่าล่วงเวลา 8,875.36   บาท ค่าทำงานในวันหยุด  8,000.04  บาท  แก่นายบุญรัตน์นั้นก็มิชอบ  เนื่องจากนายบุญรัตน์ทำงานในวันหยุด  32   ชั่วโมง   คิดเป็นเงิน  5,333.33   บาท    และทำงานล่วงเวลา  4  ชั่งโมง  คิดเป็นเงิน   1,000.02  บาท   เท่านั้น   ขอให้เพิกถอนคำสั่งพนักงานตรวจแรงงานที่   7/2550

                                                        จำเลยให้การว่า    ในการออกคำสั่งตามฟ้องนั้น    เนื่องจากโจทก์และลูกจ้างให้การตรงกันว่าโจทก์ประกอบธุรกิจรับเหมาก่อสร้างโรงงาน    อันเป็นสภาพธุรกิจโดยทั่วไปของโจทก์  ซึ่งหมายความว่างานก่อสร้างโครงการดังกล่าวเป็นงานปกติของธุรกิจหรือการค้าของโจทก์ ไม่เข้าข้อยกเว้นตามพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน    พ.ศ.  2541   มาตรา   118  วรรค   3   และวรรค   4  โจทก์จึงต้องจ่ายค่าชดเชย  โจทก์มีเจตนาหลีกเลี่ยงไม่ให้ลูกจ้างได้รับค่าชดเชยโดยทำสัญญาแต่ละฉบับเป็นช่วง  ๆ  ละไม่เกิน  3  เดือน   สำหรับนายบุญรัตน์    ศิริบุตร    ได้ทำงานล่วงเวลาและทำงานในวันหยุด   โดยโจทก์ไม่จ่ายค่าล่วงเวลาและค่าทำงานในวันหยุด  แม้โจทก์จะอ้างว่ามีหนังสือกำหนดให้จ่ายค่าล่วงเวลาเฉพาะลูกจ้างซึ่งรับเงินเดือนไม่เกิน   30,000   บาท  แต่เป็นการขัดแย้งกับพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน   พ.ศ.   2541  ย่อมเป็นโมฆะ นายบุญรัตน์จึงมีสิทธิได้รับค่าล่วงเวลาและค่าทำงานในวันหยุดตามคำสั่งของจำเลย    ขอให้ยกฟ้อง

                                                            ศาลแรงงานภาค   2   พิจารณาแล้ว   พิพากษายกฟ้อง

                                                          ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานตรวจสำนวนประชุมปรึกษาแล้ว  มีปัญหาต้องวินิจฉัยตามอุทธรณ์ของโจทก์ว่าโจทก์ได้รับยกเว้นไม่ต้องจ่ายค่าชดเชยตามพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน    พ.ศ.   2541   มาตรา   118   วรรค   4    หรือไม่     ที่โจทก์อุทธรณ์ว่าการจ้างงานของโจทก์กับนายมานพ   แคะสูงเนิน    นายสำราญ   คำทอง    นางสุรีพร   ประทำยะเต    และนายบุญรัตน์  ศิริบุตร    ลูกจ้างทั้งสี่ผู้ยื่นคำร้องต่อจำเลยเป็นการจ้างงานที่ระบุระยะเวลาการจ้างไว้แน่นอน     และโจทก์เลิกจ้างตามกำหนดระยะเวลาตามสัญญาตามพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน    พ.ศ.   2541   มาตรา   118  วรรค   3    ทั้งงานตามโครงการตามสัญญาจ้างดังกล่าวเป็นงานอันมีลักษณะเป็นครั้งคราวที่มีการสิ้นสุดหรือความสำเร็จของงานเป็นสำคัญ   และงานตามโครงการของโจทก์อันเป็นมูลคดีนี้ก็มีระยะเวลาแล้วเสร็จไม่เกิน   2    ปี    ตามข้อยกเว้นที่โจทก์ไม่ต้องจ่ายค่าชดเชยตามพระราชบัญญญัติคุ้มครองแรงงาน  พ.ศ.   2541    มาตรา   118   วรรค   3  และวรรค  4  นั้น เห็นว่าการจ้างงานในโครงการเฉพาะตามมาตรา  118  วรรค  4   แห่งพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน  พ.ศ.   2541  จะต้องเป็นงานที่มิใช่งานปกติของธุรกิจหรือการค้าของนายจ้าง  เมื่อหนังสือรับรองการจดทะเบียนบริษัทโจทก์เอกสารหมาย  จ.1  ระบุวัตถุประสงค์ของโจทก์ใน ( 23 )  ว่าประกอบกิจการรับเหมาก่อสร้างอาคาร    อาคารพาณิชย์    อาคารที่พักอาศัยสถานที่ทำการ    ถนน   สะพาน    เขื่อน   อุโมงค์และงานก่อสร้างอย่างอื่นทุกชนิด    รวมทั้งรับทำงานโยธาทุกประเภท    และศาลแรงงานภาค    2    ฟังข้อเท็จจริงว่าโจทก์จ้างลูกจ้างทั้งสี่เพื่อทำงานในโครงการก่อสร้างสถานีส่งแก๊สบนฝั่งที่ 3 ( OCS#3 )  ที่โจทก์ทำสัญญาเป็นผู้รับเหมาทำโครงการก่อสร้างกับบริษัท   ปตท.  จำกัด   ( มหาชน )   การจ้างลูกจ้างทั้งสี่ของโจทก์จึงเป็นการจ้างให้ลูกจ้างทำงานตามปกติของธุรกิจหรือการค้าของโจทก์ ซึ่งไม่เข้าข้อยกเว้นที่โจทก์จะไม่ต้องจ่ายค่าชดเชยตามพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน  พ.ศ.  2541   มาตรา  118  วรรค  4   ที่ศาลแรงงานภาค 2 วินิจฉัยว่าคำสั่งของจำเลยชอบด้วยกฎหมายและพิพากษายกฟ้องโจทก์มานั้นศาลฎีกาเห็นพ้องด้วย    อุทธรณ์ของโจทก์ฟังไม่ขึ้น