คำพิพากษาฎีกาที่  15187/56    

เงินโบนัสต้องมีสภาพการเป็นพนักงานจนถึงวันกำหนดจ่าย  ออกก่อนไม่มีสิทธิได้รับ

 

                                                                โจทก์ฟ้องว่า  เมื่อวันที่  1  พฤษภาคม  2547  จำเลยทำสัญญาว่าจ้างโจทก์เข้าทำงานเป็นพนักงาน  ตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายฝึกอบรม  ได้รับค่าจ้างในอัตราเดือนละ  61,000  บาท  กำหนดจ่ายค่าจ้างทุกวันสิ้นเดือน  ระหว่างทำงานโจทก์มีสิทธิได้รับเงินโบนัสจากจำเลย  3  เดือน  เป็นเงิน  183,000  บาท  แต่จำเลยจ่ายให้โจทก์เพียง  122,000  บาท  แล้วไม่ยอมจ่ายเงินโบนัสส่วนที่เหลือ  61,000  บาท  แก่โจทก์  ขอให้บังคับจำเลยจ่ายเงินโบนัส  61,000  บาท  พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  15  ต่อปี  นับแต่วันฟ้องจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์

                                                                จำเลยให้การว่า  โจทก์เคยเป็นพนักงานของจำเลย  ในระหว่างทำงาน  จำเลยออกประกาศสำนักผู้อำนวยการใหญ่  พิเศษที่  1/2550  เรื่อง  การจ่ายโบนัส  และการปรับเงินเดือน  ตกลงจ่ายเงินโบนัสให้พนักงานพร้อมกับเงินเดือนเดือนมกราคมถึงมิถุนายน  2551  โดยมีเจตนารมณ์จ่ายเงินโบนัสให้เฉพาะพนักงานรายที่ยังคงมีสถานภาพการเป็นพนักงานของจำเลยอยู่  ณ  วันจ่ายเงินโบนัส  หากพนักงานคนใดพ้นสภาพการเป็นพนักงานก่อนถึงกำหนดการจ่ายเงินโบนัสในงวดใดก็ไม่มีสิทธิได้รับเงินโบนัสในงวดการจ่ายนั้นๆ  ซึ่งจำเลยได้ถือปฏิบัติเช่นนี้มาโดยตลอด  เมื่อโจทก์พ้นสภาพจากการเป็นพนักงานของจำเลยตั้งแต่วันที่  30  เมษายน  2551  โจทก์จึงไม่มีสิทธิได้รับเงินโบนัสในส่วนของงวดการจ่ายภายหลังวันที่พ้นสภาพการเป็นพนักงานของจำเลย  ขอให้ยกฟ้อง

                                                                ศาลแรงงานกลางพิจารณาแล้ว  พิพากษาให้จำเลยจ่ายเงินโบนัส  61,000  บาท  พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  7.5  ต่อปี  นับแต่วันฟ้อง  ( วันที่  28  กรกฎาคม  2551 )  จนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์  คำขออื่นนอกจากนี้ให้ยก

                                                                ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานตรวจสำนวนประชุมปรึกษาแล้ว  ศาลแรงงานกลางรับฟังข้อเท็จจริงเป็นยุติว่า  เมื่อวันที่  1  พฤษภาคม  2547  จำเลยทำสัญญาว่าจ้างโจทก์เข้าทำงานเป็นพนักงาน  ตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายฝึกอบรม  ได้รับค่าจ้างในอัตราเดือนละ  61,000  บาท  กำหนดจ่ายค่าจ้างทุกวันสิ้นเดือน  โจทก์พ้นสภาพจากการเป็นพนักงานของจำเลยเมื่อวันที่  30  เมษายน  2551  ในระหว่างทำงานจำเลยออกประกาศสำนักผู้อำนวยการใหญ่  พิเศษที่  1/2550  เรื่อง  การจ่ายโบนัส  และการปรับเงินเดือน  ตามเอกสารหมาย  ล.1  ตกลงจ่ายเงินโบนัสในรอบปี  2550  ให้พนักงานโดยแบ่งจ่ายเป็นรายเดือนพร้อมกับเงินเดือนเดือนมกราคมถีงมิถุนายน  2551  จำเลยเคยปฏิบัติต่อลูกจ้างโดยไม่จ่ายเงินโบนัสแก่ลูกจ้างที่ลาออกก่อนถึงงวดการจ่ายเงินโบนัสในงวดการจ่ายนั้นๆ  จำเลยจ่ายเงินโบนัสประจำปี  2550  ให้โจทก์พร้อมเงินเดือนเดือนมกราคมถึงมิถุนายน  2551  ไปแล้ว  รวม  4  งวด  เป็นเงิน  122,000  บาท  ต่อมาเมื่อโจทก์พ้นสภาพจากการเป็นพนักงานของจำเลยเมื่อวันที่  30  เมษายน  2551  จำเลยไม่จ่ายเงินโบนัสอีก  2  งวด  คือเงินโบนัสในงวดการจ่ายเดือนพฤษภาคมและมิถุนายน  2551  รวมเป็นเงิน  61,000  บาท  แล้ววินิจฉัยว่า  เมื่อพิเคราะห์ถ้อยคำในประกาศสำนักผู้อำนวยการใหญ่  พิเศษที่  1/2550  เรื่อง  การจ่ายโบนัส  และการปรับเงินเดือน  ตามเอกสารหมาย  ล.1  ที่จำเลยประกาศออกมาแล้ว  พบว่ามีข้อความระบุชัดเจนว่าจำเลยตกลงจ่ายเงินโบนัสประจำปี  2550  ในอัตรา  3  เท่า  ของเงินเดือนแก่พนักงานโดยไม่มีข้อยกเว้น  เพียงแต่กำหนดเงื่อนไขเวลาในการจ่ายด้วยการแบ่งจ่ายให้พนักงานเป็น  6  งวด  แต่ละงวดจ่ายให้พร้อมกับเงินเดือนเดือนมกราคมถึงมิถุนายน  2551    เมื่อถ้อยคำตามประกาศมีความชัดเจนเช่นนี้  สิทธิที่จะได้รับเงินโบนัสประจำปี  2550  ของโจทก์ย่อมเกิดขึ้น  และเงินโบนัสประจำปี  2550  ที่จำเลยตกลงจะให้นั้นย่อมเป็นส่วนหนึ่งของสภาพการจ้างระหว่างจำเลยกับพนักงานซึ่งจำเลยมีความผูกพันที่จะต้องปฏิบัติตาม  การที่โจทก์มีสภาพเป็นพนักงานของจำเลยตลอดปี  2550  ย่อมเห็นได้ว่าโจทก์ย่อมเป็นหนึ่งในกลไกในการขับเคลื่อนทำกำไรและสร้างประโยชน์ให้แก่องค์กรของจำเลยในปี  2550  จึงเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลที่จำเลยจะจ่ายเงินโบนัสประจำปี  2550  แก่โจทก์  ส่วนการที่จำเลยแบ่งจ่ายเงินโบนัสของรอบปี  2550  เป็น  6  งวด  พร้อมกับเงินเดือนเดือนมกราคมถึงมิถุนายน  2551  นั้น  ก็เป็นเพียงการกำหนดเงื่อนเวลาและวิธีการในการจ่ายเงินโบนัสเท่านั้น  หาทำให้เงินโบนัสตอบแทนการทำงานในรอบปี  2550  เป็นเงินโบนัสตอบแทนการทำงานในรอบปี  2551  ไม่  เมื่อจำเลยยังไม่ได้จ่ายเงินโบนัสของรอบปี  2550  ที่ครบกำหนดจ่ายพร้อมเงินเดือนในงวดเดือนพฤษภาคมและมิถุนายน  2551  เป็นเงินรวม  61,000  บาท  แก่โจทก์  จำเลยจึงต้องรับผิดจ่ายเงินดังกล่าวแก่โจทก์ส่วนดอกเบี้ยนั้นโจทก์คงมีสิทธิเรียกได้เพียงอัตราร้อยละ  7.5  ต่อปี  นับแต่วันผิดนัดตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์  มาตรา  224  วรรคหนึ่ง  และเมื่อฟ้องโจทก์ขอดอกเบี้ยนับแต่วันฟ้อง  จึงให้โจทก์เท่าที่ขอ

                                                                คดีมีปัญหาตามอุทธรณ์ของจำเลยว่าโจทก์มีสิทธิได้รับเงินโบนัสปี  2550  จำนวน  61,000  บาท  หรือไม่  โดยจำเลยอุทธรณ์ว่า  จำเลยมีเจตนาจ่ายเงินโบนัสแก่พนักงานที่ยังคงมีสภาพการเป็นพนักงานอยู่ในวันครบกำหนดการจ่ายเงินโบนัสเท่านั้น  หากพนักงานคนใดพ้นสภาพการเป็นพนักงานไปก่อนถึงกำหนดการจ่ายเงินโบนัสงวดใดจะไม่มีสิทธิได้รับเงินโบนัสที่ถึงกำหนดในงวดนั้น  เห็นว่า  การจ่ายเงินโบนัสแก่พนักงานนั้นนอกจากจะเป็นการจ่ายเงินเพื่อจูงใจให้ลูกจ้างตั้งใตทำงานแก่นายจ้างแล้วยังเป็นจ่ายเพื่อจูงใจให้ลูกจ้างอยู่ปฎิบัติงานกับนายจ้างในระยะยาวด้วย  เมื่อศาลแรงงานรับฟังข้อเท็จจริงเป็นยุติว่า  จำเลยเคยปฎิบัติต่อพนักงานดดยไม่จ่ายเงินโบนัสแก่พนักงานที่ลาออกก่อนถึงงวดการจ่ายเงินโบนัสในงวดการจ่ายนั้น  โดยเมื่อพิจารณาประกาศสำนักผู้อำนวยการใหญ่ของจำเลย  พิเศษที่  1/2550  เรื่อง  การจ่ายโบนัส  และการปรับเงินเดือน  ที่ระบุว่าจำเลยจะจ่ายเงินโบนัสให้แก่พนักงานเท่านั้นโดยในประกาศข้อ  4  ยังระบุว่าบริษัทจะจ่ายเงินโบนัสให้เป็นระยะเวลารวม  6  งวด  งวดละเท่าๆกัน  โดยจะจ่ายพร้อมเงินเดือนเดือนมกราคมถึงมิถุนายน  2551  จากประกาศดังกล่าวจึงแสดงให้เห็นว่าการที่จำเลยจะจ่ายเงินโบนัสแก่พนักงานนั้น นอกจากพนักงานจะต้องทำงานกับจำเลยครบ  6  เดือน  เป็นอย่างต่ำแล้ว  พนักงานดังกล่าวจะต้องมีฐานะเป้นพนักงานอยู่ในวันครบกำหนดจ่ายเงินโบนัสด้วย  เมื่อโจทก์พ้นสภาพจากการเป็นพนักงานจำเลยตั้งแต่เมื่อวันที่  30  เมษายน  2551  โจทก์ย่อมไม่มีสิทธิได้รับเงินโบนัสในงวดการจ่ายเดือนพฤษภาคมและมิถุนายน  2551  จำเลยจึงไม่ต้องจ่ายเงินโบนัสในงวดเดือนพฤษภาคมและมิถุนายน  2551  แก่โจทก์  อุทธรณ์ของจำเลยฟังขึ้น