คำพิพากษาฎีกาที่  2145/57

  เจรจาให้ลาออก  ลูกจ้างขอค่าชดเชย  นายจ้างไม่คุยด้วย  แต่ยังไม่ได้บอกเลิกจ้างและยังไม่ปรากฎว่านายจ้างไม่จ่ายค่าจ้างและไม่ให้เข้าทำงานต่อ  ยังไม่ถือว่าเป็นการเลิกจ้าง  ( อย่าเข้าใจไปเอง )  ไม่มีสิทธิได้ค่าชดเชย

                                                     โจทก์ฟ้องว่า  เมื่อวันที่  12  มีนาคม  2550  จำเลยจ้างโจทก์ทำงานเป็นลูกจ้าง  ครั้งสุดท้ายทำหน้าที่พนักงานขับรถ  ค่าจ้างอัตราสุดท้ายเดือนละ  22,665 บาท  กำหนดจ่ายค่าจ้างทุกวันที่  7  และ 23  ของเดือน  ต่อมาวันที่  22  มีนาคม  2551  จำเลยเลิกจ้างโจทก์โดยโจทก์มิได้กระทำความผิด  แต่โจทก์ป่วยเป็นวัณโรคกำลังรักษาตัวและจำเลยเลิกจ้างโจทก์โดยไม่บอกกล่าวล่วงหน้า  โจทก์ทำงานครบ  1  ปี  แต่ไม่ครบ  3  ปี  มีสิทธิได้รับค่าชดเชยเท่ากับค่าจ้างอัตราสุดท้าย  90  วัน  เป็นเงิน  67,995  บาท  และสินจ้างแทนการบอกกล่าวเท่ากับค่าจ้างอัตราสุดท้าย  16  วัน  เป็นเงิน  12,088  บาท  แต่จำเลยไม่จ่าย  ขอให้บังคับจำเลยจ่ายสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า  12,088  บาท  และค่าชดเชย  67,995  บาท  พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  7.5  ต่อปี  ของต้นเงินสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า  กับดอกเบี้ยร้อยละ  15  ต่อปี  ของต้นเงินค่าชดเชย  นับแต่วันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์

                                                จำเลยให้การว่า  จำเลยจ่ายค่าจ้างให้โจทก์เดือนละ  6,500  บาท  แต่จ่ายให้เพิ่มเติมหากปฏิบัติงานครบถ้วนตามเงื่อนไขของจำเลย  เมื่อวันที่  22  มีนาคม  2551  จำเลยไม่ได้บอกเลิกจ้างโจทก์  โดยเมื่อวันที่  25  กุมภาพันธ์  2551  โจทก์ยื่นใบลาหยุดเนื่องจากป่วย  เมื่อหายดีแล้วจะมาทำงานตามปกติ  วันที่  24  มีนาคม  2551  โจทก์นำใบรับรองแพทย์มายื่นต่อจำเลยเพื่อประกอบใบลาหยุด  วันที่  3  เมษายน  2551  โจทก์มาพบจำเลยขอความช่วยเหลือ  วันที่  8  เมษายน  2551  จำเลยให้เงินช่วยเหลือพิเศษกรณีเจ็บป่วย  7,640  บาท  โดยรวมจ่ายกับค่าจ้างที่โจทก์มีสิทธิได้รับอีก  2,360  บาท  รวมเป็นเงิน  10,000  บาท  วันที่  22  พฤษภาคม  2551  โจทก์มาพบจำเลยเพี่อขอปฏิบัติงานโดยมีใบรับรองแพทย์มาแสดง  ซึ่งระบุว่า  การวินิจฉัยเบื้องต้น  วัณโรคปอดอาการดีขึ้นมาก  ไม่ติดต่อผู้อื่น  ใช้ยาลดลงแล้ว  จำเลยสอบถามอาการโจทก์  โจทก์ว่ายังไม่หายดี  ยังต้องใช้ยาต่ออีก  6  เดือน  และจำเลยพบว่าโจทก์สูบบุหรี่  โจทก์ไม่ตั้งใจรักษาตัวให้หายขาดโดยเร็ว  จำเลยจึงให้โจทก์พักรักษาตัวให้หายขาดและนำใบรับรองแพทย์มายื่นต่อจำเลย  จำเลยยืนยันว่าไม่ประสงค์จะเลิกจ้างโจทก์  หากจำเลยต้องจ่ายค่าชดเชยให้โจทก์ก็ควรเป็น  19,500  บาท  และสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า  3,466.67  บาท  ไม่ใช่จำนวนตามคำฟ้อง  ขอให้ยกฟ้อง

                                                    ศาลแรงงานกลางพิจารณาแล้ว  พิพากษาให้จำเลยจ่ายสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า  6,716.66  และค่าชดเชย  19,500  บาท  พร้อมดอกเบี้ยร้อยละ  7.5  ต่อปี  ของต้นเงินสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า  กับดอกเบี้ยร้อยละ  15  ต่อปี  ของต้นเงินค่าชดเชย  นับแต่วันฟ้อง  (วันที่  24  มิถุนายน  2551)  จนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์  คำขอนอกนี้ให้ยก

                                                   ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานตรวจสำนวนประชุมปรึกษาแล้ว  ศาลแรงงานกลางรับฟังข้อเท็จจริงว่า  วันที่  12  มีนาคม  2550  โจทก์เข้าทำงานเป็นลูกจ้างของจำเลยตำแหน่งพนักงานขับรถ  โจทก์ได้รับค่าจ้างอัตราสุดท้ายเดือนละ  6,500  บาท  โจทก์ป่วยเป็นวัณโรคต้องลางานเพื่อรักษาตัวตลอดมาตั้งแต่วันที่  25  กุมภาพันธ์  2551  วันที่  21  เมษายน  2551  แพทย์ออกใบรับรองว่าอาการป่วยดีขึ้น  ไม่ติดต่อผู้อื่น  ใช้ยาลดลง  ต่อมาวันที่  24  พฤษภาคม  2551  เวลา  11 น.  โจทก์เข้ามาที่สำนักงานของจำเลยพบกับนายอุดมศักดิ์  เตชะวัฒนาศรี  กรรมการผู้จัดการและประธานของจำเลย  นายพร้อมเมศ  อิริยะสวัสดิ์  ผู้จัดการฝ่ายปฏิบัติการ  เพื่อสอบถามว่าจะให้โจทก์ทำงานได้หรือไม่  นายพร้อมเมศถามโจทก์ว่าขณะอยู่ที่หน้าสำนักงานโจทก์สูบบุหรี่ใช่หรือไม่  โจทก์ตอบว่าสูบจริง  นายอุดมศักดิ์  บอกโจทก์ว่าไม่อยากเสียเวลาเรื่องนี้  จากนั้นนายอุดมศักดิ์เดินออกจากสำนักงาน  นายพร้อมเมศบอกโจทก์ว่าประธานพูดเช่นนี้แสดงว่าเขาไม่เอาโจทก์แล้ว  โจทก์ถามว่าเมื่อเลิกจ้างแล้วจะให้เงินเท่าไร  นายพร้อมเมศแจ้งว่าพรุ่งนี้จะให้คำตอบ  วันรุ่งขึ้นโจทก์โทรศัพท์ถามนายพร้อมเมศแจ้งว่าจะให้  5,000  บาท  โดยให้โจทก์ลาออก  โจทก์ไม่ตกลงและไปยื่นคำร้องต่อพนักงานตรวจแรงงาน  ต่อมาโจทก์ถอนคำร้องแล้วมาฟ้องเป็นคดีนี้  แล้ววินิจฉัยว่า  จากข้อเท็จจริงดังกล่าวถือว่าจำเลยเลิกจ้างโจทก์ในวันที่  24  พฤษภาคม  2551  โดยไม่บอกกกล่าวล่วงหน้าและโจทก์ไม่ได้กระทำความผิด  โจทก์มีสิทธิได้รับค่าชดเชยและสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าพร้อมดอกเบี้ย

                                                   ปัญหาที่จะต้องวินิจฉัยตามอุทธรณ์ของจำเลยว่าจำเลยเลิกจ้างโจทก์หรือไม่  โดยจำเลยอุทธรณ์ว่า  จากข้อเท็จจริงที่ศาลแรงงานกลางฟังมาแล้ววินิจฉัยว่าการที่นายอุดมศักดิ์  ปฏิเสธไม่พูดคุยกับโจทก์ถือเป็นการเลิกจ้าง  เป็นคำวินิจฉัยที่ไม่สอดคล้องกับพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน  พ.ศ.  2541  มาตรา  118  วรรคสอง  เห็นว่า  เมื่อข้อเท็จจริงได้ความว่าโจทก์พบนายอุดมศักดิ์และนายพร้อมเมศที่สำนักงานของจำเลย  โจทก์ตอบคำถามนายพร้อมเมศว่ายังสูบบุหรี่อยู่  นายอุดมศักดิ์ซึ่งร่วมวงสนทนาอยู่ด้วยจึงพูดกับโจทก์ว่าไม่อยากเสียเวลาเรื่องนี้แล้วเดินออกจากสำนักงานไป  พฤติกรรมของนายอุดมศักดิ์เพียงเท่านี้ยังไม่ชัดแจ้งพอให้ถือว่าเป็นการกระทำที่ไม่ให้โจทก์ทำงานต่อไปและไม่จ่ายค่าจ้างให้  ตามพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน  พ.ศ.  2541  มาตรา  118  วรรณสอง  ส่วนที่นายพร้อมเมศบอกโจทก์ว่าการที่นายอุดมศักดิ์พูดถึงโจทก์ดังกล่าวข้างต้นเป็นการเลิกจ้างโจทก์แล้วก็เป็นเพียงความเห็นของนายพร้อมเมศซึ่งไม่ใช่ผู้ที่ได้รับมอบหมายให้ทำการแทนจำเลยจึงไม่ผูกพันจำเลย  โจทก์ไม่มีสิทธิได้รับค่าชดเชยและสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าพร้อมดอกเบี้ยจากจำเลย  อุทธรณ์ข้อนี้ของจำเลยฟังไม่ขึ้น  และไม่จำต้องวินิจฉัยอุทธรณ์ข้ออื่นของจำเลยอีกต่อไป  เพราะไม่ทำให้ผลคำพิพากษาเปลี่ยนแปลง