คำพิพากษาฎีกาที่  2169/57

ข้อตกลงห้ามไปประกอบกิจการหรือเข้าร่วมประกอบกิจการแข่งขันกับนายจ้าง  แต่ไม่ห้ามไปเป็นลูกจ้าง  ดังนั้น  ลูกจ้างจึงสามารถไปทำงานกับบริษัท ฯ  อื่น  ซึ่งทำธุรกิจแข่งขันกับนายจ้างได้

                                                โจทก์ฟ้องและแก้ไขคำฟ้องว่า  โจทก์เป็นนิติบุคคลประเภทบริษัทมหาชนจำกัด  ประกอบธุรกิจจำหน่ายสินค้าจำพวกวัสดุอุปกรณ์ก่อสร้าง  อุปกรณ์ตกแต่งบ้าน  เครื่องใช้ไฟฟ้า  และอุปกรณ์สิ่งอำนวยความสะดวกในบ้าน  ในรูปห้างสรรพสินค้า  ใช้ชื่อกิจการว่า  “ห้าง  Hompro”  มีสาขาทั่วราชอาณาจักร  จำเลยเคยเป็นลูกจ้างของโจทก์  ตำแหน่งผู้ช่วยกรรมการผู้จัดการ  -  กลุ่มปฏิบัติการ  ซึ่งเป็นตำแหน่งผู้บริหารระดับสูง  มีหน้าที่รับผิดชอบบริหารกิจการของโจทก์ในด้านแผนงานบริหารการขาย  และรายได้  - รายจ่าย  บริหารงานศูนย์กระจายสินค้าการเปิดสาขาและการบริหารกิจการสาขา  มีอำนาจควบคุมและบังคับบัญชาพนักงานของโจทก์ประมาณ  1,500  คน  ครั้งสุดท้ายจำเลยได้รับค่าจ้างอัตรา  234,200  บาท  ต่อเดือน  จำเลยและโจทก์ได้ตกลงยุติสภาพการจ้างโดยการลาออกของจำเลยตั้งแต่วันที่  26  กรกฎาคม  2549  ให้มีผลตั้งแต่วันที่  1  ธันวาคม  2549  ซึ่งโจทก์อนุญาตให้จำเลยลาหยุดงานเป็นกรณีพิเศษโดยไม่ต้องทำงานและได้รับค่าจ้างนับแต่วันที่  16  สิงหาคม  2549  ถึงวันสิ้นสุดการเป็นพนักงาน  จำเลยตกลงว่าจะไม่ประกอบกิจการหรือเข้าร่วมในการประกอบกิจการใดๆ  อันเป็นการแข่งขันกับธุรกิจของโจทก์ภายในเวลา  1  ปี  นับแต่วันที่จำเลยพ้นสภาพการเป็นพนักงานมิฉะนั้นจำเลยต้องคืนค่าจ้างจำนวน  819,700  บาท  ที่ได้รับและชำระเบี้ยปรับจำนวนหนึ่งเท่าของค่าจ้างที่โจทก์จ่ายให้ในระหว่างที่จำเลยลาหยุดงานเป็นกรณีพิเศษ  และหากมีความเสียหายเกิดขึ้นแก่โจทก์  จำเลยต้องชดใช้ค่าเสียหายทั้งสิ้น  หลังจากจำเลยพ้นสภาพการเป็นพนักงานของโจทก์  จำเลยไม่ได้ปฏิบัติตามข้อตกลง  กล่าวคือ  เมื่อประมาณปลายเดือน  ตุลาคม  2549  จำเลยได้ไปสมัครงานกับบริษัทซีอาร์ซี  เพาเวอร์  รีเทล  จำกัด  ซึ่งเป็นบริษัทที่ประกอบกิจการจำหน่ายวัสดุอุปกรณ์ก่อสร้าง  อุปกรณ์ตกแต่งบ้าน  ในลักษณะรูปแบบของห้างสรรพสินค้าโดยใช้ชื่อ  “Home works”  เป็นกิจการมีลักษณะงานและสภาพอย่างเดียวและเป็นการแข่งขันกับกิจการของโจทก์  โดยจำเลยเป็นลูกจ้างบริษัทดังกล่าวในตำแหน่งผู้ช่วยกรรมการผู้จัดการใหญ่  อันเป็นตำแหน่งผู้บริหารระดับสูง  มีหน้าที่ดูแลและบริหารกิจการสาขาต่างๆ  ของห้าง  Home works  อันมีลักษณะงานและหน้าที่เช่นเดียวกับที่เคยทำงานกับโจทก์  โดยเริ่มทำงานวันที่  1  มกราคม  2550  ซึ่งเป็นเวลาภายใน  1  ปี  นับแต่วันพ้นสภาพการเป็นพนักงานเป็นการปฏิบัติผิดสัญญา  ทำให้โจทก์ได้รับความเสียหาย  ยอดขายและรายได้ของโจทก์ต่ำกว่าแผนงานและเปาหมายของโจทก์ในปี  2550  เป็นเงินประมาณ  1,399  ล้านบาท  โจทก์ขาดกำไรที่ควรจะได้จากยอดขายดังกล่าว  โจทก์ขอคิดค่าเสียหายในส่วนนี้เป็นเงิน  14,000,000  บาท  และการที่จำเลยปฏิบัติผิดข้อตกลงการจ้างดังกล่าว  จำเลยต้องคืนเงินให้โจทก์  819,700  บาท  พร้อมเบี้ยปรับ  1  เท่า  จำนวน  819,700  บาท  รวมเป็นเงิน  1,639,400  บาท  ขอให้บังคับจำเลยชำระเงินจำนวน  15,639,400  บาท  แก่โจทก์พร้อมดอกเบี้ยในอัตราร้อยละ  15  ต่อปี  นับแต่วันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จ

                                                จำเลยให้การและฟ้องแย้งว่า  จำเลยมิได้กระทำข้อตกลงเกี่ยวกับสภาพการจ้างซึ่งในระหว่างที่จำเลยทำงานอยู่กับโจทก์  จำเลยไม่เคยประกอบการใดที่เป็นการแข่งขันหรือร่วมประกอบกิจการกับผู้ใด  และไม่เคยเอาความลับของโจทก์ไปเปิดเผยกับผู้ใด  ทั้งหลังจากจำเลยพ้นสภาพจากการเป็นพนักงานของโจทก์  จำเลยไม่ได้ประกอบกิจการหรือเข้าร่วมในการประกอบกิจการใดๆ  เองอันเป็นการแข่งขันกับธุรกิจของโจทก์  โจทก์ไม่มีสิทธิเรียกร้องค่าเสียหายจากจำเลยเพราะจำเลยไม่มีส่วนเกี่ยวข้องทำให้ยอดขายหรือรายได้ของโจทก์ในปี  2550  ลดลงเป็นเงิน  1,399  ล้านบาท  โจทก์ไม่มีสิทธิเรียกเงิน  819,700  บาท  พร้อมเบี้ยปรับ  819,700  บาท เพราะเงินดังกล่าวเป็นเงินเดือนอันเป็นค่าจ้างของจำเลยตามปกติ  โจทก์ไม่ได้ประสงค์จะลาออก  แต่เป็นเรื่องการบริหารภายในระหว่างกรรมการผู้จัดการของโจทก์กับจำเลยไม่ตรงกันและไม่อาจทำงานร่วมกันต่อไปได้  โจทก์บอกเลิกจ้างจำเลยเมื่อปลายเดือนกรกฎาคม  2549  และให้มีผลตั้งแต่วันที่  1  ธันวาคม  2549  เป็นต้นไป  โดยจำเลยมิได้กระทำผิดที่จะเป็นเหตุให้เลิกจ้างโดยไม่จ่ายค่าชดเชยแก่จำเลยตามกฎหมาย  จำเลยเป็นลูกจ้างโจทก์เป็นเวลา  5  ปี  3  เดือน  โจทก์มีหน้าที่ต้องจ่ายค่าชดเชยแก่จำเลยเท่ากับค่าจ้างอัตราสุดท้าย  180  วัน  เป็นเงินค่าชดเชย  1,405,199  บาท  พร้อมดอกเบี้ยในอัตราร้อยละ  15  ต่อปี  นับแต่วันที่  1  ธันวาคม  2549  เป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จ  ดอกเบี้ยคิดถึงวันฟ้องแย้งเป็นเงิน  118,960  บาท  และโจทก์จะต้องรับผิดชำระเงินเพิ่มอีกในอัตราร้อยละ  15  ต่อปี  ของต้นเงิน  1,409,199  บาท  ทุกระยะเวลา  7  วัน  นับแต่วันผิดนัดถึงวันฟ้องแย้งเป็นเงินเพื่อจำนวน  3,449,840  บาท  ขอให้ยกฟ้องและให้โจทก์ชำระเงินจำนวน  4,973,999  บาท  พร้อมดอกเบี้ยในอัตราร้อยละ  15  ต่อปี  จากต้นเงิน  1,449,840  บาท  และเงินเพิ่มอีกทุกระยะเวลา  7  วัน  นับแต่วันถัดจากวันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จแก่จำเลย

                                                โจทก์ให้การแก้ฟ้องแย้งว่า  สัญญาจ้างระหว่างโจทก์กับจำเลยยุติโดยจำเลยลาออก  โจทก์จึงไม่ต้องจ่ายค่าชดเชยและเงินเพิ่มพร้อมดอกเบี้ยแก่จำเลย  ขอให้ยกฟ้องแย้ง

                                                ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานตรวจสำนวนประชุมปรึกษาแล้ว  ศาลแรงงานกลางฟังข้อเท็จจริงว่า  จำเลยเคยเป็นลูกจ้างโจทก์ตำแหน่งผู้ช่วยกรรมการผู้จัดการ  กลุ่มปฏิบัติการซึ่งเป็นผู้บริหารระดับสูงมีหน้าที่รับผิดชอบเรื่องการขาย  แผนงานการเปิดสาขา  รับผิดชอบรายได้รายจ่ายและการงบประมาณ  ควบคุมบังคับบัญชาพนักงานของโจทก์จำนวน  1,500  คน  ได้รับค่าจ้างเดือนละ  234,200  บาท  เมื่อวันที่  26  กรกฎาคม  2549  จำเลยได้ยื่นหนังสือลาออกจากการเป็นลูกจ้างให้มีผลในวันที่  1  ธันวาคม  2549  โจทก์และจำเลยมีข้อตกลงในการลาออกของจำเลยว่า  โจทก์ตกลงจ่ายค่าจ้างให้จำเลยก่อนที่ใบลาออกจะมีผลบังคับโดยจำเลยไม่ต้องทำงาน  และโจทก์ให้สิทธิแก่จำเลยที่จะได้รับสิทธิแปลงใบสำคัญเป็นหุ้นสามัญของโจทก์  ซึ่งหากนำออกขายในตลาดหลักทรัพย์จะได้ค่าตอบแทนเป็นเงินประมาณ  1,000,000  บาท  ซึ่งยังมีข้อตกลงในเอกสารดังกล่าวอีกว่าเมื่อจำเลยพ้นสภาพการเป็นลูกจ้างแล้ว  ต้องไม่ประกอบกิจการหรือเข้าร่วมในการประกอบกิจการใดๆ  เองอันเป็นการแข่งขันกับธุรกิจของโจทก์ภายในระยะเวลา  1  ปี  มิฉะนั้นจะต้องชำระเบี้ยปรับเป็นจำนวนหนึ่งเท่าของค่าจ้าง  ต่อมาวันที่  30  ตุลาคม  2549  จำเลยสมัครงานเป็นลูกจ้างของบริษัทซีอาร์ซี  เพาเวอร์  รีเทล  จำกัด  ซึ่งเป็นบริษัทที่ประกอบธุรกิจจำหน่ายวัสดุอุปกรณ์ก่อสร้างและอื่นๆ  ในลักษณะรูปแบบของห้างสรรพสินค้าโดยใช้ชื่อว่า  Home Works  มีลักษณะและสภาพอย่างเดียวกันและเป็นการแข่งขันกับกิจการของโจทก์  และจำเลยเข้าทำงานเป็นลูกจ้างตำแหน่งผู้ช่วยกรรมการผู้จัดการ  ฝ่ายปฏิบัติการ  ตั้งแต่วันที่  1  มกราคม  2550  หลังจากพ้นสภาพเป็นลูกจ้างของโจทก์แล้ว  ปัญหาจะต้องวินิจฉัยตามอุทธรณ์ของโจทก์ว่าจำเลยผิดข้อตกลงตามเงื่อนไขในการลาออกหรือไม่  เห็นว่า  ข้อตกลงในการห้ามจำเลยหลังจากพ้นสภาพการเป็นลูกจ้างของโจทก์นั้นเป็นข้อตกลงในการจำกัดสิทธิของจำเลย  จึงต้องตีความในข้อตกลงดังกล่าวโดยเคร่งครัด  เมื่อเงื่อนไขในข้อตกลงนั้นเป็นการห้ามมิให้ประกอบกิจการหรือเข้าร่วมในการประกอบกิจการใด ๆ  เอง  ดังนั้นการที่จำเลยเข้าไปเป็นเพียงลูกจ้างของบริษัทซีอาร์ซี  เพาเวอร์  รีเทล  จำกัด  แม้บริษัทที่เป็นนายจ้างใหม่ของจำเลยจะเป็นบริษัทที่แข่งขันกับธุรกิจของโจทก์ก็ตาม  ก็ถือไม่ได้ว่าจำเลยเป็นผู้ประกอบกิจการหรือเข้าร่วมในการประกอบกิจการอันเป็นการแข่งขันกับธุรกิจของโจทก์ด้วยตนเอง  จำเลยจึงไม่ได้ผิดสัญญาตามนั้น  โจทก์ไม่มีสิทธิเรียกค่าเสียหาย  ที่ศาลแรงงานกลางพิพากษายกฟ้องโจทก์นั้น  ต้องด้วยความเห็นของศาลฎีกา  อุทธรณ์ของโจทก์ฟ้งไม่ขึ้น

                  พิพากษายืน.

 

 

เรียบเรียงโดย บริษัท กฎหมายปาระมี จำกัด