คำพิพากษาฎีกาที่ 1518/57

 เงินทดแทนกรณีว่างงาน ( ส่งเงินสมทบเดือนที่ 6 ครึ่งเดือน ด้วยเหตุถูกเลิกจ้าง อัตราเงินสมทบที่หักเดือนสุดท้ายไม่น้อยกว่าอัตราขั้นต่ำที่ต้องนำส่ง ถือว่าได้ส่งเงินสมทบครบ 6 เดือนแล้ว มีสิทธิ์ได้เงินทดแทนกรณีว่างงาน ) 

โจทก์ฟ้อง  โจทก์เข้าทำงานเป็นลูกจ้างบริษัทยูนิเอเพ็คซ์  พรีซิชั่น  (ไทยแลนด์)  จำกัด เมื่อเดือนกุมภาพันธ์ 2549  ระหว่างทำงานนายจ้างหักเงินค่าจ้างโจทก์ส่งเป็นเงินสมทบเข้ากองทุนประกันสังคมให้จำเลยตามกฎหมายมาโดยตลอด   ต่อมานายจ้างเลิกจ้างโจทก์เมื่อวันที่  30  มิถุนายน 2549  โจทก์จึงรายงานตัวเป็นผู้ว่างงานต่อสำนักงานงานประกันสังคมพื้นที่  6  ได้ขึ้นทะเบียนโจทก์ให้มีมีสิทธิได้รับประโยชน์ทดแทนกรณีว่างงาน แต่เมื่อโจทก์ยื่นคำขอรับประโยชน์ทดแทนกรณีว่างงานต่อสำนักงานประกันสังคมจังหวัดชลบุรี   สาขาศรีราชา  กลับถูกปฎิเสธการจ่ายเงินประโยชน์ทดแทนโดยอ้างว่าโจทก์ส่งเงินสมทบไม่ครบ 6 เดือน  ตามคำสั่งสำนักงานประกันสังคมจังหวัดชลบุรี  สาขาศรีราชา  ที่  ชบ 0025.2/1891 ลงวันที่ 21 กันยายน 2549  โจทก์ยื่นอุทธรณ์คำสั่งสำนักงานประกันสังคมจังหวัดชลบุรี  สาขาศรีราชา คณะกรรมการอุทธรณ์จำเลยพิจารณาแล้วยกอุทธรณ์โจทก์ โดยให้เหตุผลว่าโจทก์ไม่มีสิทธิได้รับประโยชน์ทดแทนกรณีว่างงานเพราะภายในระยะเวลาสิบห้าเดือนก่อนว่างงาน  โจทก์จ่ายเงินสมทบน้อยกว่า 6 เดือน  ตามคำวินิจฉัยของคณะกรรมการอุทธรณ์  ที่  601/2550  ลงวันที่  30  มีนาคม  2550  โจทก์ไม่เห็นด้วยกับคำวินิจฉัยของคณะกรรมการอุทธรณ์จำเลย เพราะโจทก์ถูกนายจ้างหักเงินค่าจ้างนำส่งเป็นเงินสมทบให้กับจำเลยเป็นระยะเวลา  6  เดือน  โจทก์จึงเป็นผู้มีสิทธิได้รับประโยชน์ทดแทนกรณีว่างงานจากจำเลย ขอให้เพิกถอนคำสั่งสำนักงานประกันสังคมจังหวัดชลบุรี  สาขาศรีราชา  และคำวินิจฉัยของคณะกรรมการอุทธรณ์จำเลยดังกล่าว  และให้จำเลยจ่ายเงินประโยชน์ทดแทนกรณีว่างงานตามกฎหมายแก่โจทก์

 
   

จำเลยให้การว่า โจทก์เข้าทำงานกับบริษัทยูนิเอเพ็คซ์  พรีซิชั่น  (ไทยแลนด์) จำกัด ระหว่างวันที่  7  กุมภาพันธ์ – 30 มิถุนายน  2549  นายจ้างจ่ายค่าจ้างแก่โจทก์ทุกวันที่  20  ของเดือน และหักค่าจ้างของโจทก์เพื่อส่งเป็นเงินสมทบในวันที่มีการจ่ายค่าจ้างแต่เนื่องจากโจทก์สิ้นสภาพการเป็นลูก จ้างในวันที่  30 มิถุนายน 2549 กรณี จึงไม่อาจนำเงินสมทบที่หักจากค่าจ้างระหว่างวันที่ 21 – 30 มิถุนายน 2549 มาคำนวณนับเป็นระยะเวลาการส่งเงินสมทบเพื่อรับประโยชน์ทดแทนกรณีว่างงานได้ จึงเท่ากับว่าโจทก์ส่งเงินสมทบมาเพียง  5  เดือน  เมื่อภายในระยะเวลาสิบห้าเดือนก่อนการว่างงาน โจทก์จ่ายเงินสมทบน้อยกว่า 6  เดือน  โจทก์จึงไม่มีสิทธิได้รับประโยชน์ทดแทนกรณีว่างงานคำสั่งนักงานประกันสังคมจังหวัดชลบุรี  สาขาศรีราชา  และคำวินิจฉัยของคณะกรรมการอุทธรณ์จำเลยจึงชอบด้วยกฎหมายและไม่มีเหตุที่โจทก์จะขอให้เพิกถอนคำสั่งได้ ขอให้ยกฟ้อง

  

ศาลแรงงานกลางพิจารณาแล้ว  พิพากษายกฟ้อง

 

โจทก์อุทธรณ์ต่อศาลฎีกา

 

ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานตรวจสำนวนประชุมปรึกษาแล้ว   ศาลแรงงานกลางรับฟังข้อเท็จจริงว่า  เมื่อวันที่  1  กุมภาพันธ์  2549  โจทก์เข้าทำงานเป็นลูกจ้าง บริษัท ฯ  และเป็นผู้ประกันตนตามพระราชบัญญัติประกันสังคม พ.ศ.2533 ในระหว่างทำงานนายจ้างหักเงินค่าจ้างของโจทก์ส่งให้กับสำนักงานประกันสังคมจังหวัดชลบุรี  สาขาศรีราชา  มาโดยตลอด ต่อมา วันที่  30  มิถุนายน  2549  นายจ้างเลิกจ้างโจทก์ โจทก์จึงยื่นคำขอรับประโยชน์ทดแทนกรณีว่างงานต่อสำนักงานประกันสังคมจังหวัดชลบุรี สาขาศรีราชา  เมื่อวันที่  3 กรกฎาคม  2549  แต่ถูกปฏิเสธการจ่ายเงินประโยชน์ทดแทนตามคำสั่งสำนักงานประกันสังคมจังหวัดชลบุรี สาขาศรีราชา  ที่  ชบ 0025.2/1891  ลงวันที่  21  กันยายน  2549  เอกสารหมาย ล.1 โจทก์ยื่นอุทธรณ์คำสั่งสำนักงานประกันสังคมจังหวัด คณะกรรมการอุทธรณ์จำเลยพิจารณาแล้วยกอุทธรณ์โจทก์  โดยให้เหตุผลว่าโจทก์ไม่มีสิทธิได้รับประโยชน์ทดแทนกรณีว่างงานเพราะภายในระยะเวลา 15 เดือนก่อนว่างงาน โจทก์จ่ายเงินสมทบน้อยกว่า 6  เดือน ตามคำวินิจฉัยของคณะกรรมการอุทธรณ์  ที่  601/2550 ลงวันที่  30  มีนาคม 2550  เอกสารหมาย  ล.5  แล้ววินิจฉัยว่า แม้พระราชบัญญัติประกันสังคม  พ.ศ. 2533 เป็นกฎหมายที่ถูกสร้างขึ้นมาโดยมีเจตนารมณ์เพื่อสร้างหลักประกันและช่วยเหลือแบ่งเบาภาระให้กับผู้ประกันตน ซึ่งส่วนใหญ่เป็นลูกจ้างในสถานประกอบการที่อาจได้รับความเดือดร้อนหรือประสบเคราะห์กรรมจากเหตุการณ์ในกรณีต่างๆ  อันได้แก่การประสบอันตรายหรือเจ็บป่วย  การคลอดบุตร  ทุพพลภาพ  การตาย  กรณีสงเคราะห์บุตร  การชราภาพ  และการว่างงาน  ซึ่งทำให้ผู้ประกันตนและครอบครัวมีรายได้ลดลง  หรือมีภาระรายจ่ายเพิ่มขึ้น  หรือไม่มีความสามารถในการหารายได้  แต่เงินที่นำมาใช้จัดสรรช่วยเหลือบรรเทาความเดือดร้อนของผู้ประกันตนจากเหตุการณ์ดังกล่าวล้วนเป็นเงินจากกองทุนประกันสังคมซึ่งมีมาจากการจัดเก็บจากนายจ้าง ลูกจ้าง และรัฐ ที่ต้องร่วมกันจ่ายเงินสมทบเข้ากองทุนเงิน กองทุนจึงจำต้องนำมาใช้จ่ายเพื่อประโยชน์ต่อผู้ประกันตนที่ได้รับความเดือดร้อนอย่างทั่วถึง และโดยที่เงินกองทุนมีจำนวนจำกัด   จำเลยจึงจำต้องบริหารจัดการกองทุนอย่างมีประสิทธิภาพเพื่อรักษาเสถียรภาพของกองทุน  ดังนั้น  การที่จะพิจารณาจ่ายประโยชน์ทดแทนให้ผู้ประกันตนในกรณีต่างๆ  ได้ จึงต้องมีหลักเกณฑ์ที่เหมาะสม การที่พระราชบัญญัติประกันสังคม  พ.ศ.2533  มาตรา  78  กำหนดหลักเกณฑ์ที่ผู้ประกันตนจะสามารถใช้สิทธิขอรับประโยชน์ทดแทนในกรณีว่างงานได้ว่าจะต้องจ่ายเงินสมทบมาแล้วไม่น้อยกว่า  6 เดือน  ภายในระยะเวลา  15 เดือน   ก่อนการว่างงาน  จึงเป็นหลักเกณฑ์ที่กำหนดเงื่อนไขระยะเวลาการจ่ายเงินสมทบเพื่อก่อให้เกิดสิทธิ ซึ่งหลักเกณฑ์ในเรื่องดังกล่าวถูกกำหนดขึ้นจากการคำนวณด้วยวิธีการทางสถิติและบัญชีภายใต้แนวคิดของการรักษาเสถียรภาพและการบริหารจัดการ กองทุนให้เกิดประสิทธิภาพสูงสุด ดังนั้นการพิจารณาว่าผู้ประกันตนได้จ่ายเงินสมทบครบ  6  เดือน  ภายในระยะเวลา  15  เดือน  ก่อนการว่างงานอันก่อให้เกิดสิทธิได้รับประโยชน์ทดแทนกรณีว่างงานหรือไม่นั้น  จึงจำต้องนับระยะเวลาโดยเคร่งครัด  กล่าวคือ ผู้ประกันตนต้องจ่ายเงินสมทบครบ  6 เดือน ภายในระยะเวลา 15  เดือน  ก่อนการว่างงานอย่างแท้จริง ประกอบกับพระราชบัญญัติประกันสังคม  แก้ไขเพิ่มเติม  (ฉบับที่ 2 )  พ.ศ. 2537  มาตรา  6  วรรคสาม  ได้กำหนดหลักเกณฑ์ในเรื่องการนับระยะเวลาการส่งเงินสมทบไว้โดยกำหนดว่าเงินสมทบที่หักจากค่าจ้างในเดือนใด  ให้ถือว่าเป็นเงินสมทบของเดือนนั้น  และไม่ว่าเงินสมทบนั้นจะได้หักไว้หรือนำส่งเดือนละกี่ครั้ง  ให้ถือว่าที่มีระยะเวลาในการจ่ายเงินสมทบเท่ากับ 1 เดือน ดังนั้นเงินสมทบที่หักจากค่าจ้างโจทก์ในวันที่  21 – 30  มิถุนายน  2549  จึงถือว่าเป็นเงินสมทบของเดือนมิถุนายน  2549 การที่โจทก์ถูกนายจ้างหักเงินค่าจ้างส่งเป็นเงินสมทบให้กับจำเลยมาระหว่างเดือนกุมภาพันธ์ – มิถุนายน 2549  จึงเป็นการส่งเงินสมทบมาเพียง 5 เดือน  แม้ในเดือนพฤษภาคม และมิถุนายน  2549 โจทก์ถูกนายจ้างหักค่าจ้างส่งเงินสมทบให้กับจำเลย  2 งวด  คือวันที่  21  พฤษภาคม  –  20  มิถุนายน  2549  และวันที่  21  –  30  มิถุนายน  2549  อันทำเป็นได้ว่าโจทก์ได้ส่งเงินสมทบให้จำเลยมาแล้ว  6  งวด  แต่ในงวดระหว่างวันที่  21 – 30  มิถุนายน  2549  นายจ้างหักเงินสมทบจากค่าจ้างส่งให้กับจำเลยเพียง  417  บาท  ในขณะที่หักเงินค่าจ้างในเดือนที่  1 - 5  เดือนละ  750  บาท  ดังนั้น เงินค่าจ้างที่หักในงวดที่  6  นายจ้างยังไม่ได้หักเงินค่าจ้างของโจทก์เต็มเดือน กรณียังถือไม่ได้ว่าโจทก์ได้จ่ายเงินสมทบในเดือนที่ 6 ครบถ้วนแล้ว  ลำพังการส่งเงินสมทบให้จำเลยมาแล้ว  6  งวด  ไม่อาจจะแปลขยายความเป็นประโยชน์แก่โจทก์ได้ว่าส่งเงินสมทบมาครบ  6  เดือน  ด้วยคดียังไม่ได้ว่าโจทก์ได้ส่งเงินสมทบไม่น้อยกว่า  6  เดือน  30 งวด ม และมิถุนายน 2549 ภายในระยะเวลา  15  เดือน  ก่อนว่างงาน โจทก์จึงยังไม่มีสิทธิได้รับประโยชน์ทดแทนกรณีว่างงาน ตามพระราชบัญญัติประกันสังคม  มาตรา  78  คำสั่งสำนักงานประกันสังคมจังหวัดชลบุรี  ลงวันที่  21  กันยายน  2549  เอกสารหมาย  ล.1  และคำวินิจฉัยของคณะกรรมการอุทธรณ์ที่  601/2550  ลงวันที่  30  มีนาคม  2550 เอกสารหมาย ล.5  จึงชอบด้วยกฎหมายแล้ว  กรณีไม่มีเหตุที่จะเพิกถอนคำสั่ง

   

อุทธรณ์ของโจทก์ที่ว่า  นายจ้างโจทก์หักเงินค่าจ้างโจทก์กับสำนักงานประกันสังคมครบ 6  งวด  6  เดือน แล้ว  โจทก์จึงมีสิทธิได้รับผลประโยชน์ทดแทนกรณีว่างงานนั้น  เห็นว่า  พระราชบัญญัติประกันสังคม  มาตรา  78  บัญญัติหลักเกณฑ์ว่าผู้ประกันตนจะสามารถใช้สิทธิขอรับประโยชน์ทดแทนในกรณีว่างงานได้จะต้องจ่ายเงินสมทบแล้วไม่น้อยกว่า  6  เดือน  ภายในระยะเวลา  15  เดือนก่อนว่างงาน  และตามมาตรา  47  วรรคแรก  กำหนดให้นายจ้างหักค่าจ้างของผู้ประกันตน นำส่งเป็นเงินสมทบ  ซึ่งตามกฎกระทรวง   ฉบับที่  7  (พ.ศ.  2538)  ข้อ  1  บัญญัติว่า   ค่าจ้างที่ใช้เป็นฐานในการคำนวณเงินสมทบของผู้ประกันตนตามมาตรา  33  แต่ละคนให้กำหนดเป็นจำนวนไม่ตำกว่าเดือนละ 1,650  บาท และไม่เกินเดือนละ 15,000  บาท  ดังนั้น  การที่ลูกจ้างจะเป็นผู้ประกันตนตามมาตรา  33  นอกจากต้องมีอายุไม่ต่ำกว่า  15  ปีบริบูรณ์และไม่เกิน  60  ปีบริบูรณ์แล้ว   ลูกจ้างผู้นั้นจะต้องได้รับค่าจ้างไม่ต่ำกว่าเดือนละ 1,650 บาท  ตามกฎหมายฉบับที่  7 (พ.ศ.2538)  ด้วย ดังนั้น การที่โจทก์ถูกนายจ้างหักเงินสมทบเข้ากองทุนรวม  6  งวด  คือ งวดแรกวันที่  2 – 20  กุมภาพันธ์  2549  งวดที่  2  วันที่  21   กุมภาพันธ์  –  20  มีนาคม  2549  งวดที่  3 วันที่  21  มีนาคม  –  20  เมษายน  2549   งวดที่  4  วันที่ 21  เมษายน  –  20  พฤษภาคม  2549  งวดที่  5  วันที่  20  พฤษภาคม  – 20  มิถุนายน  2549  และงวดที่  6  วันที่  21  มิถุนายน – 30  มิถุนายน  2549  โดยใน 5  งวดแรก  นายจ้างหักเงินสมทบจากค่าจ้างโจทก์เดือนละ  750  บาท  ส่วนงวดที่  6  โจทก์ทำงาน กับนายจ้างระหว่างวันที่  21  –  30  มิถุนายน  2549  เมื่อโจทก์ได้รับค่าจ้างเดือนละ  25,000  บาท  ค่าจ้างระหว่างวันที่  21  –  30 มิถุนายน  2549  รวม  10  วัน  จึงเท่ากับ  8,333  บาท นายจ้างจึงหักเงินสมทบจากค่าจ้างโจทก์ไป  417 บาท  และได้นำส่งเงินสมทบให้กับกองทุนจำเลยแล้ว   เมื่อค่าจ้างโจทก์ในงวดที่  6  มีจำนวน  8,333  บาท  สูงกว่าเดือนละ 1,650 บาท  อันเป็นฐานต่ำสุดในการคำนวณเงินสมทบตามกฎหมายกระทรวงฉบับที่  7  เงินในงวดที่  6  จำนวนค่าจ้างอยู่ในฐานที่ใช้ในการคำนวณเงินสมทบ  จึงถือว่าโจทก์ส่งเงินสมทบให้จำเลยครบ  6  งวด  แล้ว   แม้ตามพระราชบัญญัติประกันสังคม  มาตรา  6  วรรคท้าย  จะกำหนดหลักเกณฑ์ในการนับระยะเวลาการส่งเงินสมทบของผู้ประกันตน   โดยให้ถือว่าเป็นเงินสมทบที่หักจากค่าจ้างที่จ่ายให้เดือนใดเป็นการจ่ายเงินสมทบของเดือนนั้น ไม่ว่าเงินสมทบนั้นจะได้หักไว้หรือนำส่งเดือนละกี่ครั้งก็ตาม แต่บทบัญญัติดังกล่าวก็เป็นเพียงข้อสันนิฐานในกรณีที่ลูกจ้างได้รับค่าจ้างเดือนละหลายครั้ง เช่น  ค่าจ้างรายวัน  ค่าจ้างรายสัปดาห์  เป็นต้น เท่านั้น  ซึ่งสำหรับการคำนวณค่าจ้างเพื่อการออกเงินสมทบเป็นรายเดือนตามพระราชบัญญัติประกันสังคม  มาตรา  6  วรรคแรก  ได้กำหนดหลักเกณฑ์ว่าให้ถือเอาค่าจ้างที่คิดเป็นรายเดือนเป็นเกณฑ์คำนวณ  ดังนั้นการที่นายจ้างโจทก์มีการจ่ายค่าจ้างทุกวันที่  20  ของเดือน  จึงต้องถือเอารอบค่าจ้างที่จ่ายในวันที่ 20  ของเดือนใดเป็นฐานในการคำนวณเงินสมทบในเดือนนั้น เมื่องวดที่  5  นายจ้างได้หักเงินสมทบจากค่าจ้างวันที่  20  พฤษภาคม  –  20  มิถุนายน  2549   ส่งจำเลยแล้วจึงถือว่าจำเลยได้รับเงินสมทบรายเดือนของเดือนมิถุนายน แล้ว  สำหรับเงินสมทบที่คำนวณจากค่าจ้างระหว่าง วันที่ 21 – 30 มิถุนายน 2549  ย่อมเป็นเงินสมทบสำหรับค่าจ้างเดือนกรกฎาคม  2549  มิใช่ของเดือนมิถุนายน  2549 เนื่องจากหากถือว่าเงินสมทบระหว่างวันที่  21 - 30  มิถุนายน  2549   เป็นเงินสมทบของเดือนมิถุนายน  2549 แล้วจะทำให้โจทก์ถูกหักเงินสมทบเกินกว่าร้อยละ 5  เงินเดือนโจทก์เดือนละ  25,000  บาท  เมื่อโจทก์จ่ายเงินสมทบ  6 งวด  ตั้งแต่เดือนกุมภาพันธ์  –  กรกฎาคม 2549  แล้ว  ซึ่งตามเอกสารการนำส่งเงินสมทบตามเอกสารหมาย ล.1  และตามคำวินิจฉัย   ที่  601/2550   ของคณะกรรมการอุทธรณ์เอกสารหมาย  จ.5   ก็ได้   ระบุว่าการหักเงินในรอบระหว่างวันที่  21  –  30  มิถุนายน  2549  จึงเป็นเงินสมทบที่หักในงวดที่  6  ของเดือนกรกฎาคม 2549  ซึ่งไม่ขัดกับพระราชบัญญัติประกันสังคม  มาตรา  6  วรรคท้าย จึงถือว่าโจทก์จ่ายเงินสมทบมาแล้วไม่น้อยกว่า  6  เดือน ตามพระราชบัญญัติประกันสังคม  มาตรา  78  โจทก์จึงมีสิทธิได้รับประโยชน์ทดแทนการว่างงานตามพระราชบัญญัติประกันสังคมมาตรา  79  เมื่อโจทก์ว่างงานเพราะเหตุถูกเลิกจ้างจึงมีสิทธิได้รับเงินทดแทนร้อยละ  50  ของค่าจ้างรายวันไม่เกิน 180  วัน  ตามกฎกระทรวงกำหนดหลักเกณฑ์และอัตราการได้รับประโยชน์ทดแทนในกรณีว่างงาน  พ.ศ. 2547  ข้อ  1  (1) อุทธรณ์ของโจทก์ฟังขึ้น

   

พิพากษากลับ  ให้เพิกถอนคำสั่งสำนักประกันสังคมจังหวัดชลบุรี  สาขาศรีราชา ที่ 0025.6/1891  ลงวันที่  21  กันยายน  2549  และคำวินิจฉัยของคณะกรรมการอุทธรณ์จำเลยที่  601/2550 ลงวันที่  30  มีนาคม 2550  และให้จำเลยจ่ายเงินทดแทนกรณีว่างงานแก่โจทก์

 

 

 

เรียบเรียงโดย บริษัท กฎหมายปาระมี จำกัด