คำพิพากษาฎีกาที่  2666/56

ถูกเลิกจ้างแล้ว  ต่อมาเขียนใบลาออกและรับเงินช่วยเหลือจากนายจ้าง  ถือว่าได้ตกลงยินยอมยุติเรื่องการเลิกจ้างแล้ว  ไม่มีอำนาจฟ้องอีก

                                                 โจทก์ฟ้องว่า  เมื่อปี  2533  จำเลยได้ว่าจ้างโจทก์เข้าทำงานเป็นลูกจ้าง  โจทก์ทำงานตำแหน่งสุดท้ายคือหัวหน้างานธุรการ  ได้รับค่าจ้างอัตราสุดท้ายเดือนละ  19,960  บาท  กำหนดจ่ายค่าจ้างทุกวันที่  30  ของเดือน  ต่อมาวันที่  9  กันยายน  2549  จำเลยเลิกจ้างโจทก์โดยอ้างเหตุในหนังสือเลิกจ้างว่าโจทก์ทุจริตเบียดบังค่าน้ำมันรถของจำเลยเมื่อวันที่  7  กรกฎาคม  2549  จำนวน  900  บาท  ถือว่าโจทก์กระทำการทุจริตต่อหน้าที่ทั้งที่โจทก์ไม่ได้กระทำผิดตามที่จำเลยอ้าง  เป็นการกลั่นแกล้งใส่ร้ายโจทก์  โจทก์ทำงานมาครบ  10  ปี  มีสิทธิได้รับค่าชดเชยไม่น้อยกว่าค่าจ้างอัตราสุดท้าย  300  วัน  คิดเป็นเงิน  199,600  บาท  และโจทก์มีสิทธิได้รับสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าจำนวน  50  วัน  คิดเป็นเงิน  33,266  บาท  แต่จำเลยไม่ยอมจ่ายให้แก่โจทก์  ต่อมาจำเลยให้พนักงานของจำเลยติดต่อโจทก์เข้าพบรองกรรมการผู้จัดการจำเลย  เมื่อโจทก์เข้าพบจำเลยได้ยื่นข้อเสนอว่าจะจ่ายเงินให้โจทก์  100,000  บาท  โดยให้โจทก์เขียนใบลาออก  เนื่องจากโจทก์กำลังตกงานไม่มีรายได้เป็นค่าใช้จ่ายในครอบครัวมีความจำเป็นต้องใช้เงิน  โจทก์จึงลาออกตามคำขอของจำเลย  โดยโจทก์ไม่มีเจตนาสละสิทธิเรียกร้องตามกฎหมายแต่อย่างใด  จำเลยเลิกจ้างโจทก์โดยโจทก์มิได้กระทำผิด  ไม่มีเหตุสมควรในการเลิกจ้างถือว่าจำเลยเลิกจ้างโดยไม่เป็นธรรมขอให้บังคับจำเลยจ่ายค่าชดเชย  199,600  บาท  สินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า  33,266  บาท  และค่าเสียหายจากการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม  300,000  บาท

                                             จำเลยให้การว่า  เมื่อวันที่  7  กรกฎาคม  2549  โจทก์นำรถยนต์หมายเลขทะเบียน กข 2638  ของจำเลยขับไปจังหวัดสุราษฎร์ธานีระยะทางไปกลับ  440  กม. ใช้น้ำมันรถไปทั้งหมด 95.82 ลิตร  ซึ่งเป็นการใช้น้ำมันมากผิดปกติ  จำเลยจึงตั้งคณะกรรมการการตรวจสอบการใช้รถยนต์ของโจทก์  ปรากฏว่ารถยนต์คันที่โจทก์ใช้ในวันเกิดเหตุใช้น้ำมันอยู่ในอัตรา  6.5 กม./ลิตร เมื่อคำนวณระยะทาง  440 กม. จะใช้น้ำมันเท่ากับ  67.69 ลิตร  ดังนั้นน้ำมันขาดไปประมาณ  28.13 ลิตร  ซึ่งเกิดจากการทุจริตต่อหน้าที่ของโจทก์  และกระทำผิดอาญาโดยเจตนาแก่จำเลย  จำเลยมีสิทธิเลิกจ้างโจทก์ได้โดยไม่ต้องจ่ายค่าชดเชย  สินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าและไม่ถือเป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรมหลังจากจำเลยเลิกจ้างโจทก์แล้ว  โจทก์ทำหนังสือขออุทธรณ์การเลิกจ้าง  ต่อมาในวันที่  16  กันยายน  2549  โจทก์ทำหนังสือขอลาออกจากการเป็นพนักงานของจำเลยเพื่อจะได้ไม่มีประวัติเกี่ยวกับการทุจริตพร้อมกับขอเงินช่วยเหลือจากจำเลยจำนวน  100,000  บาท  ผู้บริหารจำเลยอนุมัติให้โจทก์ลาออกและจ่ายเงินช่วยเหลือให้แก่โจทก์จำนวน  100,000  บาทแล้ว  เมื่อโจทก์ลาออกด้วยความสมัครใจ  โจทก์ไม่มีสิทธิที่จะเรียกร้องเงินตามฟ้องอีก  โจทก์มาฟ้องคดีนี้เป็นการใช้สิทธิโดยไม่สุจริต  ขอให้ยกฟ้อง

                                                ศาลแรงงานภาค  8  พิจารณาแล้ว  พิพากษายกฟ้อง

                                              ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานตรวจสำนวนประชุมปรึกษาแล้ว  ศาลแรงงานภาค  8  รับฟังข้อเท็จจริงว่า  โจทก์เป็นลูกจ้างจำเลยตั้งแต่ปี  2533  ตำแหน่งสุดท้ายเป็นหัวหน้างานธุรการ  อัตราเงินเดือนๆละ  19,960  บาท  กำหนดจ่ายค่าจ้างทุกวันที่  30  ของเดือน  ต่อมาจำเลยแต่งตั้งคณะกรรมการสอบสวนเนื่องจากมีข้อสงสัยว่าโจทก์ทุจริตค่าน้ำมันรถคณะกรรมการสอบสวนสรุปผลว่าโจทก์ทุจริตต่อหน้าที่  จำเลยจึงมีหนังสือเลิกจ้างลงวันที่  9  กันยายน  2549  โดยให้มีผลตั้งแต่วันที่  15  กันยายน  2549  โจทก์ได้รับค่าจ้างเพียงถึงวันที่  15  กันยายน  2549  จากนั้นโจทก์ยื่นอุทธรณ์คำสั่งว่าโจทก์ไม่ได้ทุจริต  ขอให้จำเลยทบทวนการลงโทษหรือขอให้จ่ายค่าชดเชย  ระหว่างพิจารณาอุทธรณ์นั้นโจทก์ยื่นหนังสือลาออกพร้อมรับเงินช่วยเหลือจากจำเลยเป็นเงิน  100,000  บาท  แล้ววินิจฉัยในประเด็นที่ว่าโจทก์ลาออกด้วยความสมัครใจหรือไม่ว่า  แม้จำเลยจะเลิกจ้างโจทก์แล้ว  แต่โจทก์ยื่นอุทธรณ์ตามระเบียบข้อบังคับการทำงานที่ระบุว่า  ผลการวินิจฉัยของผู้บังคับบัญชาระดับบริหารถึงที่สุดกรณียังถือไม่ได้ว่าการลงโทษและการเลิกจ้างโจทก์เป็นที่สุด  แต่ในระหว่างการพิจารณาอุทธรณ์การเป็นนายจ้างและลูกจ้างระหว่างโจทก์จำเลยยังไม่สิ้นสุด  โจทก์ทำหนังสือขอลาออกจากการเป็นพนักงานจำเลยด้วยความสมัครใจและรับเงินช่วยเหลือจากจำเลยจำนวน  100,000  บาท  ย่อมทำให้สัญญาจ้างสิ้นสุดลงด้วยเหตุโจทก์ลาออก  มิใช่ถูกเลิกจ้าง  โจทก์จึงไม่มีสิทธิเรียกร้องค่าชดเชย  สินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าและค่าเสียหายจากการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม

                                          พิเคราะห์แล้ว  ที่โจทก์อุทธรณ์ว่าการที่ศาลแรงงานภาค  8  กำหนดประเด็นข้อพิพาทว่าโจทก์ลาออกด้วยความสมัครใจหรือไม่  เป็นการกำหนดประเด็นขึ้นเพิ่มเติม  จึงไม่ชอบด้วยกฎหมาย  เห็นว่า  คดีนี้โจทก์ฟ้องอ้างว่าจำเลยเลิกจ้างโดยโจทก์มิได้กระทำผิด  ไม่มีเหตุสมควรในการเลิกจ้างถือว่าจำเลยเลิกจ้างโดยไม่เป็นธรรม  จำเลยให้การว่าจำเลยมีสิทธิเลิกจ้างโจทก์ด้วยเหตุทุจริตต่อหน้าที่  ระหว่างที่โจทก์ขออุทธรณ์การเลิกจ้างโจทก์ทำหนังสือลาออกพร้อมกับขอเงินช่วยเหลือจากจำเลยจำนวน  100,000  บาท  โจทก์จึงลาออกด้วยความสมัครใจดังนั้นการที่จะพิจารณาวินิจฉัยว่าโจทก์มีสิทธิรับค่าชดเชย  สินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าและค่าเสียหายจากการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรมตามฟ้องหรือไม่  จำต้องวินิจฉัยข้อเท็จจริงตามคำฟ้องประกอบกับคำให้การในส่วนที่ว่าจำเลยเลิกจ้างโจทก์หรือโจทก์ลาออกเอง  การที่ศาลแรงงานภาค  8  กำหนดประเด็นข้อพิพาทเกี่ยวกับการลาออกของโจทก์ไว้ด้วยก็เพื่อความสะดวกในการวินิจฉัยประเด็นข้อพิพาทเกี่ยวกับการลาออกของโจทก์ไว้ด้วยก็เพื่อความสะดวกในการวินิจฉัยประเด็นแห่งคดี  หาใช่เป็นการกำหนดประเด็นข้อพิพาทขึ้นเพิ่มเติมจนถึงกับเป็นเรื่องนอกเหนือประเด็นแห่งคดีอันจะเป็นเหตุให้ไม่ชอบด้วยกฎหมายแต่อย่างใดอุทธรณ์ของโจทก์ฟังไม่ขึ้น

                                                ส่วนที่โจทก์อุทธรณ์ว่าจำเลยเลิกจ้างโจทก์ตามหนังสือเลิกจ้างอ้างเหตุว่าโจทก์ทุจริตค่าน้ำมันรถโดยให้มีผลตั้งแต่วันที่  15  กันยายน  2549  โจทก์รับทราบคำสั่งเลิกจ้างในวันดังกล่าว  เมื่อจำเลยบอกเลิกจ้างโดยยื่นหนังสือเลิกจ้างให้โจทก์  ทำให้สัญญาจ้างแรงงานระหว่างโจทก์กับจำเลยสิ้นสุดลงทันทีตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์  มาตรา  168  และมาตรา  386  สัญญาจ้างแรงงานของโจทก์จำเลยจึงสิ้นสุดลงด้วยการเลิกจ้าง  มิใช่การลาออก  ส่วนการยื่นอุทธรณ์คำสั่งเลิกจ้างไม่ทำให้สัญญาจ้างแรงงานที่สิ้นสุดแล้วกลับสมบูรณ์ขึ้นมาอีก  เห็นว่า  แม้สัญญาจ้างแรงงานระหว่างโจทก์จำเลยสิ้นสุดลงทันทีด้วยการเลิกจ้างตามที่โจทก์อุทธรณ์มาก็ตาม  แต่เมื่อศาลแรงงานภาค  8  รับฟังข้อเท็จจริงแล้ววินิจฉัยว่า  ในระหว่างพิจารณาอุทธรณ์คำสั่งเลิกจ้าง  โจทก์ได้ทำหนังสือขอลาออกจากการเป็นพนักงานของจำเลยด้วยความสมัครใจและรับเงินช่วยเหลือจากจำเลย  จำนวน  100,000  บาท  ซึ่งเมื่อใบลาออกของโจทก์เป็นการกระทำขึ้นภายหลังที่โจทก์ถูกเลิกจ้าง  ทั้งอยู่ในระหว่างพิจารณาอุทธรณ์หนังสือเลิกจ้างที่อ้างเหตุว่าโจทก์ทุจริตค่าน้ำมันรถ  โดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นการลาออกด้วยความสมัครใจ  แม้ใบลาออกของโจทก์ดังกล่าวหาเป็นเหตุให้สัญญาจ้างแรงงานระหว่างโจทก์จำเลยสิ้นสุดลงไปก็ตาม  แต่เมื่อพิเคราะห์ถึงพฤติการณ์แห่งคดีประกอบกับพฤติกรรมของโจทก์ที่โจทก์ตกลงยินยอมรับเงินช่วยเหลือจากจำเลย  จำนวน  100,000  บาท  ไปแล้วในภายหลังโดยปราศจากข้อโต้แย้งคัดค้านอื่นใดทั้งสิ้น  จึงเป็นกรณีที่โจทก์ตกลงยินยอมกับจำเลยเพื่อยุติเรื่องการเลิกจ้างที่อ้างเหตุว่าโจทก์ทุจริตค่าน้ำมันรถ  เท่ากับว่าโจทก์ไม่ประสงค์ที่จะเรียกร้องเกี่ยวกับการเลิกจ้างดังกล่าวต่อไปอีก  โจทก์จึงไม่มีสิทธินำคดีมาฟ้อง  ไม่จำต้องวินิจฉัยว่าโจทก์ทุจริตค่าน้ำมันรถตามหนังสือเลิกจ้างหรือไม่  เพราะไม่ทำให้ผลแห่งคดีเปลี่ยนแปลงที่ศาลแรงงานภาค  8  พิพากษายกฟ้องนั้น  ศาลฎีกาเห็นพ้องด้วยในผล  อุทธรณ์ของโจทก์ในข้อนี้ฟังไม่ขึ้น