คำพิพากษาฎีกาที่  15260/56

                                โจทก์ฟ้องและแก้ไขคำฟ้องว่า  จำเลยเป็นรัฐวิสาหกิจ  จัดตั้งขึ้นตามพระราชกำหนดบรรษัทตลาดรองสินเชื่อที่อยู่อาศัย  พ.ศ.2540  โจทก์เป็นลูกจ้างของจำเลยตั้งแต่วันที่  2  มกราคม  2541  ตำแหน่งสุดท้ายเป็นผู้อำนวยการฝ่ายอำนวยการและทรัพยากรบุคคล  ได้รับค่าจ้างเป็นเงินเดือนๆละ  82,000  บาท  ค่าโทรศัพท์เดือนละ  3,000  บาท  กำหนดจ่ายค่าจ้างทุกวันที่  25  ของเดือน  เมื่อวันที่จำเลยมีคำสั่งพักงานโจทก์โดยไม่มีความผิดตามคำสั่งที่  015/2549  เรื่อง  ให้พักงาน จำเลยเลิกจ้างโจทก์โดยไม่มีความผิดตามคำสั่งที่  028/2549  เรื่อง  ลงโทษพนักงานผู้กระทำผิดวินัยโดยให้มีผลตั้งแต่วันที่  2  พฤษภาคม  2549  โจทก์ได้ใช้สิทธิอุทธรณ์ต่อกรรมการและผู้จัดการแล้วแต่จำเลยมีคำสั่งยืน  การที่จำเลยสั่งพักงานและเลิกจ้างโจทก์เป็นการกระทำที่ไม่ชอบด้วยกฎหมาย  จำเลยต้องจ่ายค่าจ้างระหว่างพักงานตั้งแต่วันที่  2  พฤษภาคม  2549 – วันที่  2  พฤศจิกายน  2549  เป็นเงิน  521,333  บาท  ค่าจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า  150,166  บาท  ค่าชดเชย  680,000  บาท  เงินกองทุนสำรองเลี้ยงชีพ  400,000  บาท  ค่าเสียหายจากการการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรมและเป็นการจงใจกระทำต่อโจทก์โดยผิดกฎหมายรวม  10,000,000  บาท  ขอให้บังคับจำเลยชดใช้เงิน  11,751,499  บาท  พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  15  ต่อปี  นับแต่วันที่  2  พฤศจิกายน  2549  จนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์

                                จำเลยให้การว่า  จำเลยมีฐานะเป็นรัฐวิสาหกิจตามพระราชบัญญัติแรงงานรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์  พ.ศ.  2543  มาตรา  6  โจทก์สมัครเข้าทำงานกับจำเลยเมื่อวันที่  2  มกราคม  2541  ในตำแหน่งรองผู้อำนวยการฝ่ายบุคคลและธุรการ  จำเลยมีข้อกำหนดหรือข้อปฏิบัติในการรับสมัครพนักงาน  โดยประกาศรับสมัครทางหนังสือพิมพ์หรืออาจมีการประกาศทางเว็บไซต์ของจำเลยด้วย  ฝ่ายงานที่ต้องการรับพนักงานคัดเลือกผู้สมัครในเบื้องต้นจากใบสมัครและเรียกสัมภาษณ์  การสัมภาษณ์มีคณะกรรมการสัมภาษณ์จำนวน  3  คน  ประกอบด้วยผู้อำนวยการฝ่ายงานที่ต้องการรับพนักงาน  ผู้อำนวยการฝ่ายอำนวยการและทรัพยากรบุคคลและกรรมการผู้จัดการหรือรองกรรมการผู้จัดการ  ตามคู่มือปฏิบัติงานระบบการบริหารงานบุคคลและคำสั่งคณะกรรมการจำเลยที่  019/2546  เรื่อง  แต่งตั้งคณะกรรมการสรรหา  กำหนดค่าตอบแทนและวินัย  ต้องปฏิบัติตามข้อบังคับของจำเลยฉบับที่  1  ว่าด้วยการพนักงาน  พ.ศ.  2548  หมวด  2  คุณสมบัติพนักงาน  การบรรจุ  การแต่งตั้ง  อัตรากำลัง  และเงินโบนัส  ข้อ  5  พนักงานต้องเป็นผู้มีคุณสมบัติและไม่มีลักษณะต้องห้ามดังต่อไปนี้  (7) ไม่เป็นผู้เคยถูกลงโทษให้ออก ปลดออก หรือไล่ออก  และกระทำผิดวินัยของบรรษัท  ราชการ  รัฐวิสาหกิจหรือหน่วยงานอื่นของรัฐ  โจทก์ไม่ปฏิบัติหน้าที่ตามระเบียบข้อบังคับและขั้นตอนเกี่ยวกับการปฏิบัติงานของจำเลย  และปฏิบัติงานด้วยความประมาทเลินเล่ออย่างร้ายแรง  3  กรณี  คือ  โจทก์ซึ่งมีหน้าที่รับพนักงาน  ได้รับนายวิภาช  บุญดิเรก  เข้าดำรงตำแหน่งผู้อำนวยการฝ่ายตลาด/สินเชื่อ  1  โดยไม่มีการตรวจสอบประวัติว่านายวิภาชเคยถูกลงโทษทางวินัยมาก่อนหรือไม่ก่อนที่โจทก์จะเสนอคณะกรรมการของจำเลยให้ความเห็นชอบในการบรรจุแต่งตั้ง  จากการตรวจสอบภายหลังพบว่านายวิภาชมีประวิติเคยเป็นพนักงานธนาคารกรุงไทย  จำกัด  (มหาชน)  แต่ต่อมาธนาคารกรุงไทย  จำกัด  (มหาชน)  เลิกจ้างเพราะนายวิภาชถูกร้องเรียนเนื่องจากกระทำผิดวินัยและถูกให้ออกจากงาน  โจทก์มีหน้าที่ตรวจสอบประวัติการทำงานนายวิภาชก่อนนำเสนอให้คณะกรรมของจำเลยพิจารณาและต้องตรวจซ้ำอีกครั้งหลังจากคณะกรรมการของจำเลยอนุมัติแล้ว  นอกจากนั้นโจทก์ต้องจัดให้ผู้สมัครงานผ่านการสัมภาษณ์จากคณะกรรมการจำนวน  3  คน  แต่โจทก์กลับรับนายวิภาชโดยไม่ผ่านการสัมภาษณ์ซึ่งปรากฏว่าต่อมานายวิภาชปฏิบัติงานก่อให้เกิดความเสียหายแก่จำเลย  จำเลยมีคำสั่งแต่งตั้งคณะกรรมการสอบสวนทางวินัยและต่อมามีคำสั่งลงโทษทางวินัยแก่นายวิภาช  การกระทำของโจทก์เป็นการกระทำผิดวินัยอย่างร้ายแรง  จำเลยไม่ต้องจ่ายค่าจ้างระหว่างพักงานไม่ต้องบอกกล่าวเลิกจ้างล่วงหน้า  ไม่ต้องจ่ายค่าชดเชย  ไม่ต้องจ่ายเงินสมทบกองทุนสำรองเลี้ยงชีพ  ทั้งกองทุนสำรองเลี้ยงชีพเป็นนิติบุคคลแยกต่างหากจากจำเลย  โจทก์ไม่สามารถฟ้องเรียกเงินส่วนนี้จากจำเลยได้และไม่ต้องชดใช้ค่าเสียหายจากการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม  กับไม่ต้องรับผิดชำระดอกเบี้ยตามฟ้อง  ขอให้ยกฟ้อง

                                   ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานตรวจสำนวนประชุมปรึกษาแล้ว  ฟังข้อเท็จจริงและวินิจฉัยดังนี้  คำสั่งที่  015/2549  เรื่อง  พักงาน  เอกสารหมาย  ล.24  จำเลยออกคำสั่งตามข้อบังคับของจำเลยฉบับที่  1  ว่าด้วยการพนักงาน  พ.ศ.  2548  ข้อ  30  ซึ่งระบุว่า  “พนักงานผู้ใดถูกฟ้องคดีอาญา....หรือมีกรณีถูกกล่าวหาว่ากระทำผิดวินัยอย่างร้ายแรง  ถ้าการให้ผู้นั้นปฏิบัติงานต่อไปจะเสียหายแก่บรรษัท  กรรมการผู้จัดการจะสั่งให้พักงานผู้นั้นก็ได้....”  และข้อ  31  ระบุว่า  “สำหรับกรณีที่พนักงานถูกสั่งพักงาน  ให้ระงับการจ่ายเงินเดือนและเงินพึงได้อื่นๆ  ตั้งแต่วันที่ถูกสั่งพักงานเป็นต้นไปด้วย”  ดังนั้นเมื่อโจทก์ถูกกล่าวหาว่ากระทำผิดวินัยอย่างร้ายแรง  จำเลยโดยกรรมการและรักษาการผู้จัดการจึงมีอำนาจสั่งให้พักงานโจทก์ได้  เนื่องจากข้อบังคับฉบับดังกล่าวไม่ได้ระบุให้ต้องกำหนดระยะเวลาพักงานไว้ด้วย  จำเลยจึงไม่ต้องกำหนดระยะเวลาพักงาน  การที่จำเลยไม่จ่ายค่าจ้างระหว่างพักงานให้แก่โจทก์ก็เป็นไปตามที่ได้กำหนดไว้ในข้อบังคับ  เมื่อปรากฏต่อมาว่าโจทก์มีความผิดและมีการลงโทษโดยการให้ออก  การที่จำเลยมีคำสั่งพักงานโจทก์จึงมิใช่การกระทำที่ไม่ชอบด้วยกฎหมาย  โจทก์ไม่มีสิทธิเรียกร้องค่าจ้างระหว่างพักงานและดอกเบี้ยตามฟ้องได้

                                 คดีมีปัญหาวินิจฉัยตามอุทธรณ์ของโจทก์ว่า  การที่โจทก์ไม่ได้ตรวจสอบประวัติการทำงานของนายวิภาช  และไม่ได้จัดให้มีการสัมภาษณ์นายวิภาชโดยคณะกรรมการจำนวน  3  คน  เป็นการฝ่าฝืนข้อบังคับหรือระเบียบเกี่ยวกับการทำงานหรือคำสั่งอันชอบด้วยกฎหมายของรัฐวิสาหกิจกรณีร้ายแรง  และประมาทเลินเล่อเป็นเหตุให้รัฐวิสาหกิจได้รับความเสียหาย  ตามระเบียบคณะกรรมการรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์  เรื่อง  มาตรฐานของสิทธิประโยชน์ของพนักงานรัฐวิสาหกิจ  พ.ศ.  2534  ข้อ  46  (3)  และ (5) และเป็นการประมาทเลินเล่อเป็นเหตุให้นายจ้างได้รับความเสียหายอย่างร้ายแรงกับเป็นการฝ่าฝืนข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงาน  ข้อกำหนด  ระเบียบหรือคำสั่งนายจ้างกรณีร้ายแรง  ตามประกาศคณะกรรมการแรงงานรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์  เรื่อง  มาตรฐานขั้นต่ำของสภาพการจ้างในรัฐวิสาหกิจ  ข้อ 60 (3) และ (4) หรือไม่  เห็นว่า  การสรรหารับสมัครและการว่าจ้างพนักงานเข้าทำงาน  รวมทั้งการับนายวิภาชอยู่ในความรับผิดชอบของโจทก์โดยตรง  เพื่อให้ได้บุคลากรที่มีคุณสมบัติและไม่มีลักษณะต้องห้ามเข้าทำงานกับจำเลยโดยเฉพาะการรับนายวิภาชเข้าทำงานในตำแหน่งผู้อำนวยการฝ่ายการตลาด/สินเชื่อ 1 ซึ่งเป็นตำแหน่งระดับ  8 นับว่าเป็นผู้บริหารระดับสูง  ซึ่งมีโอกาสสร้างความเสียหายให้แก่จำเลยได้สูงเช่นกัน  การคัดเลือกบุคคลเข้าดำรงตำแหน่งนี้ก็ยิ่งจะต้องกระทำไม่ระมัดระวังตรวจสอบประวัติการทำงานของนายวิภาชเพื่อสกัดไม่ให้ผู้ที่เคยกระทำความผิดทางวินัยจนถูกให้ออกจากงานเข้ามาทำงานกับจำเลย  หากมีการตรวจสอบหรือมีการสัมภาษณ์ย่อมจะทราบว่านายวิภาชขาดคุณสมบัติและจำเลยคงไม่จ้างนายวิภาชเข้าทำงาน  ต่อมานายวิภาชทำความเสียหายให้แก่จำเลยจนจำเลยมีคำสั่งไล่ออกซ้ำอีก  ย่อมเป็นผลโดยตรงจากการกระทำของโจทก์ทั้งสิ้นที่ฝ่าฝืนไม่ปฏิบัติหน้าที่ตามระเบียบ  ข้อบังคับ  และขั้นตอนดังกล่าวข้างต้นอย่างเคร่งครัด  จึงเป็นกรณีร้ายแรง  ประมาทเลินเล่อทำให้จำเลยเสียหายอย่างร้ายแรง  อุทธรณ์ของโจทก์ฟังไม่ขึ้น

                                พิพากษายืน. 

 

 

 

เรียบเรียงโดย บริษัท กฎหมายปาระมี จำกัด