คำพิพากษาฎีกาที่  13587/56

ยุยงส่งเสริมให้เกิดความปั่นป่วนในหมู่พนักงานเกี่ยวกับการย้ายสถานประกอบการ  ถือว่ากระทำการอันไม่สมแก่การปฏิบัติหน้าที่ของตนให้ลุล่วงไปโดยถูกต้องและสุจริต  และถือว่าจงใจทำให้นายจ้างได้รับความเสียหาย

                                โจทก์ฟ้องว่า  เมื่อวันที่  1  กุมภาพันธ์  2553  จำเลยจ้างโจทก์เข้าทำงานเป็นลูกจ้าง  ครั้งสุดท้ายทำหน้าที่ฝึกอบรมและสรรหา  ได้รับค่าจ้างอัตราสุดท้ายเดือนละ  17,510  บาท  กำหนดจ่ายค่าจ้างทุกวันที่  30  ของเดือน  ต่อมาวันที่  2  กรกฎาคม  2553  จำเลยเลิกจ้างโจทก์โดยมิได้กระทำความผิดและไม่บอกกล่าวล่วงหน้าตามกฎหมาย  ขอให้บังคับจำเลยชำระค่าจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า  34,436  บาท  พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  7.5  ต่อปี  ค่าชดเชย  17,510  บาท  และค่าจ้างค้างจ่าย  2,918  บาท  พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  15  ต่อปี  นับแต่วันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์

                               จำเลยให้การว่า  จำเลยเลิกจ้างโจทก์เนื่องจากโจทก์ฝ่าฝืนระเบียบข้อบังคับของจำเลยกรณีร้ายแรงและจงใจทำให้จำเลยได้รับความเสียหายตามพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน  พ.ศ.2541  มาตรา  119 ( 2 )  จำเลยจึงไม่จำต้องจ่ายค่าจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าและค่าชดเชยแก่โจทก์  ขอให้ยกฟ้อง

                                ศาลแรงงานกลางพิจารณาแล้ว  พิพากษาให้จำเลยชำระค่าชดเชย  17,510  บาท  พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  15  ต่อปี  ค่าจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า  34,436  บาท  พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  7.5  ต่อปี  ดอกเบี้ยของเงินทั้งสองจำนวนนับแต่วันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์

                               ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานตรวจสำนวนประชุมปรึกษาแล้ว  ศาลแรงงานกลางฟังข้อเท็จจริงว่า  โจทก์เริ่มทำงานกับจำเลยตั้งแต่วันที่  1  กุมภาพันธ์  2553  ได้รับค่าจ้างอัตราสุดท้ายเดือนละ  17,510    กำหนดจ่ายค่าจ้างทุกวันที่  30  ของเดือน  จำเลยมีข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานตามเอกสารหมาย  จล.4  จำเลยเลิกจ้างโจทก์เมื่อวันที่  2  กรกฎาคม  2553  โดยไม่ได้จ่ายค่าจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าและค่าชดเชยให้แก่โจทก์อ้างเหตุโจทก์จงใจทำให้จำเลยได้รับความเสียหายและฝ่าฝืนข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานกรณีร้ายแรง  โดยโจทก์ได้รับมอบหมายจากกรรมการบริหารของจำเลยให้ทำความเข้าใจกับพนักงานเกี่ยวกับการย้ายสำนักงานและโรงงาน  และให้พนักงานแสดงความประสงค์ว่าจะย้ายไปยังที่ทำการใหม่หรือไม่  โจทก์เป็นผู้แจ้งแก่นายสุเทพ  บุญก่อสร้าง  ผู้จัดการโรงงานว่ากรรมการจำเลยจะเล่นงานและหาทางบีบให้นายสุเทพออกจากการทำงาน  นายสุเทพนำเรื่องดังกล่าวไปสอบถามกรรมการผู้จัดการจำเลยและได้รับแจ้งว่าไม่มีเหตุการณ์ดังกล่าวเกิดขึ้น  อีกทั้งยังแจ้งให้นายสุเทพทราบว่าประสงค์จะให้นายสุเทพดูแลการย้ายโรงงานให้เรียบร้อย  โจทก์แจ้งพนักงานแผนกบัญชีโดยเฉพาะนางสาวนงนภัส  กาญจนราวุฒิ และนางสาวทิพมน นุชจิระสุวรรณ ว่าหากลงชื่อในใบแสดงความประสงค์ว่าจะย้ายไปทำงานสำนักงานใหม่  แต่เมื่อถึงเวลาย้ายแล้วไม่ยอมไปจะถูกจำเลยฟ้องคดี  ต่อมาจำเลยชี้แจงยืนยันในที่ประชุมว่าจำเลยจะไม่มีการฟ้องร้องพนักงานที่แสดงความประสงค์จะย้ายไปทำงานที่สำนักงานใหม่แต่ภายหลังไม่ยอมย้าย  ซึ่งการยืนยันของจำเลยดังกล่าวนี้กระทำขึ้นถัดจากวันที่โจทก์บอกแก่พนักงานแผนกบัญชีดังกล่าวข้างต้น  ทั้งนี้โจทก์ได้รับค่าจ้างค้างจ่ายตามฟ้องจากจำเลยครบถ้วนแล้ว  แล้ววินิจฉัยว่า  โจทก์เพียงบอกกล่าวให้นายสุเทพทราบเป็นการส่วนตัวเนื่องจากความสนิทสนมกรณีจึงยังถือไม่ได้ว่าเป็นพฤติกรรมที่ร้ายแรง  ส่วนข้อความที่บอกกล่าวแก่พนักงานแผนกบัญชีมีลักษณะเป็นการออกความเห็นมากกว่าจะยืนยันข้อเท็จจริง  ไม่มีลักษณะเป็นการข่มขู่  ยุยง  ส่งเสริม  ทั้งไม่ถึงขนาดที่จะทำให้จำเลยถูกต่อต้าน  หรือแตกแยกสามัคคีในหมู่พนักงานหรือทำให้เกิดความไม่สงบเรียบร้อยในหมู่พนักงาน  คดีจึงฟังไม่ได้ว่าโจทก์กระทำการอันเป็นการผิดข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงาน  และไม่ใช่เรื่องที่โจทก์จงใจทำให้จำเลยได้รับความเสียหายจำเลยลงโทษโจทก์ด้วยการเลิกจ้างโดยไม่ชอบ

                             คดีมีปัญหาต้องวินิจฉัยตามอุทธรณ์ของจำเลยว่าโจทก์จงใจทำให้จำเลยได้รับความเสียหายหรือไม่  จำเลยต้องจ่ายค่าชดเชยและค่าจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าให้แก่โจทก์หรือไม่  เห็นว่า  การที่โจทก์ซึ่งเป็นเจ้าหน้าที่สรรหาและฝึกอบรมได้รับมอบหมายจากจำเลยให้ไปทำความเข้าใจกับพนักงานเกี่ยวกับเรื่องการย้ายสถานประกอบกิจการไปยังจังหวัดสมุทรสาครและให้พนักงานแสดงความประสงค์ว่าจะย้ายไปยังที่ทำงานใหม่หรือไม่แต่โจทก์กลับเป็นผู้บอกนายสุเทพว่ากรรมการจำเลยจะเล่นงานและหาทางบีบให้นายสุเทพออกจากงาน  จนทำให้นายสุเทพต้องนำเรื่องไปสอบถามกรรมการผู้จัดการจำเลย  แต่ได้รับแจ้งว่าไม่มีเหตุการณ์ดังกล่าวเกิดขึ้นและประสงค์จะให้นายสุเทพดูแลการย้ายสถานประกอบกิจการให้เรียบร้อย  อีกทั้งโจทก์ยังได้บอกพนักงานแผนกบัญชีโดยเฉพาะนางสาวนงนภัสและนางสาวทิพมนว่าหากลงชื่อในใบแสดง ความประสงค์ว่าจะย้ายไปทำงานที่สำนักงานใหม่แล้วไม่ยอมไป  เมื่อถึงเวลาย้ายจะถูกจำเลยฟ้องคดี  จนทำให้ผู้บริหารจำเลยต้องประชุมชี้แจงว่าไม่เป็นความจริง  พฤติการณ์ของโจทก์ดังกล่าวเป็นการเล็งเห็นผลได้ว่าอาจก่อให้เกิดความหวาดระแวงระหว่างพนักงานกับจำเลยทำให้เกิดความปั่นป่วนในหมู่พนักงานอันจะส่งผลกระทบต่อการย้ายสถานประกอบกิจการของจำเลยโดยตรงที่อาจเกิดความยุ่งยากมากขึ้น  ซึ่งโจทก์ในฐานะผู้ได้รับมอบหมายให้ทำความเข้าใจกับพนักงานในเรื่องดังกล่าวไม่สมควรกระทำเช่นนี้การกระทำของโจทก์นอกจากเป็นการกระทำอันไม่สมแก่การปฏิบัติหน้าที่ของตนให้ลุล่วงไปโดยถูกต้องและสุจริตแล้ว  ยังเป็นการจงใจทำให้จำเลยได้รับความเสียหายอีกด้วย  จำเลยจึงเลิกจ้างโจทก์ได้โดยไม่ต้องจ่ายค่าจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์  มาตรา  583  และไม่ต้องจ่ายค่าชดเชยให้แก่โจทก์ตามพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน  พ.ศ.2541  มาตรา  119  ( 2 )  ที่ศาลแรงงานกลางพิพากษาให้จำเลยจ่ายค่าจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าและค่าชดเชยให้แก่โจทก์มานั้นศาลฎีกาไม่เห็นพ้องด้วย   อุทธรณ์ของจำเลยฟังขึ้น