ข้อตกลงในสัญญาจ้างระบุห้ามประกอบธุรกิจแข่งขัน  หรือทำงานในลักษณะ  หรือธุรกิจประเภทเดียวกับนายจ้าง  เป็นเวลา  1  ปี  นับแต่พ้นสภาพจากการเป็นพนักงาน  ใช้บังคับได้  ฝ่าฝืนต้องชดใช้ค่าเสียหาย

                                                โจทก์ฟ้องว่า  เมื่อวันที่  8  สิงหาคม  2548  โจทก์ตกลงรับจำเลยที่  1  เข้าทำงานตำแหน่งพนักงานขาย    มีหน้าที่ขายสินค้าของโจทก์ประเภทกล่องบรรจุภัณฑ์โดยมีข้อตกลงว่าจำเลยที่  1  จะไม่ประกอบธุรกิจหรือทำงานในลักษณะหรือธุรกิจประเภทเดียวกันหรือเป็นคู่แข่งทางการค้ากับโจทก์ในระยะเวลา  1  ปี  นับแต่วันพ้นสภาพจากการเป็นพนักงาน   หากผิดสัญญาต้องชดใช้ค่าเสียหายเป็นเงินจำนวนไม่น้อยกว่า  200,000  บาท  และหากผิดสัญญาโดยฝ่าฝืนตามบันทึกข้อตกลงต่อท้ายสัญญาจ้างแรงงาน  ต้องชดใช้ค่าเสียหายเป็นเงินจำนวน  100,000  บาท  อีกต่างหากด้วย  จำเลยที่  2  เป็นผู้ค้ำประกันตกลงยอมชดใช้ค่าเสียหายในวงเงิน  20,000  บาท  เมื่อวันที่  31 มีนาคม  2549  จำเลยที่  1  ลาออกจากการเป็นพนักงานของโจทก์อ้างว่าไปทำธุรกิจส่วนตัว  ปรากฏว่ายังไม่พ้นกำหนดเวลา  1  ปี  จำเลยที่  1  ไปทำงานกับบริษัทอินเตอร์ไฟเบอร์  คอนเทนเนอร์  จำกัด  ซึ่งอยู่ในละแวกเดียวกันและประกอบธุรกิจผลิตกล่องกระดาษประเภทเดียวกับโจทก์  จำเลยที่  1  ต้องหยุดการกระทำที่เป็นการฝ่าฝืนสัญญาจ้างแรงงานที่ทำไว้กับโจทก์  และจำเลยทั้งสองต้องรับผิดชดใช้ค่าเสียหายตามสัญญาจ้างแรงงาน  200,000  บาท  และตามบันทึกข้อตกลงต่อท้ายสัญญาจ้างแรงงานอีก  100,000  บาท  พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  7.5  ต่อปี  นับแต่วันฟ้องเป็นต้นไป  ขอให้มีคำสั่งห้ามจำเลยที่  1  กระทำการที่ถือว่าฝ่าฝืนต่อสัญญาจ้างแรงงานที่ทำไว้กับโจทก์  โดยห้ามมิให้จำเลยที่  1  ทำงานกับบริษัทอินเตอร์ไฟเบอร์  คอนเทนเนอร์  จำกัด  และห้ามมิให้จำเลยที่  1  ทำธุรกิจหรือทำงานในธุรกิจประเภทเดียวกับโจทก์ในระยะเวลา  1  ปี  นับแต่วันพ้นสภาพจากการเป็นพนักงานของโจทก์  กับบังคับให้จำเลยทั้งสองชดใช้ค่าเสียหาย  200,000  บาท  พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  7.5  ต่อปี  นับแต่วันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์  หากจำเลยที่  1  ฝ่าฝืนคำสั่งห้ามดังกล่าวให้จำเลยทั้งสองชดใช้ค่าเสียหายอีก  100,000  บาท  พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  7.5  ต่อปี  นับแต่วันที่จำเลยที่  1  ฝ่าฝืนคำสั่งห้ามนั้น

                                                จำเลยทั้งสองให้การว่า  โจทก์ไม่ได้บรรยายฟ้องไว้โดยชัดแจ้งซึ่งสภาพแห่งข้อหาว่าจำเลยที่  1  กระทำด้วยการเอาข้อมูลใดอันเป็นความลับทางการค้าใดของโจทก์ไปเปิดเผยแก่ลูกค้ารายใด  ที่ไหน  เมื่อใด  ทำให้โจทก์ได้รับความเสียหายอย่างไร  อันทำให้จำเลยที่  1  เข้าใจข้อหาตามฟ้องได้  ฟ้องโจทก์เคลือบคลุม  หลังจากจำเลยที่  1  ทดลองงานเป็นเวลา  4  เดือน  โจทก์ให้ทำสัญญาจ้างแรงงานโดยอ้างว่าจะนำไปใช้ในทางธุรกิจและเพื่อความสะดวกในการจ่ายเงินเดือนและภาษี  หากจำเลยที่  1  ไม่ลงลายมือชื่อในสัญญาจะไม่ได้รับการบรรจุเป็นพนักงานของโจทก์  จำเลยที่  1  หลงเชื่อและลงลายมือชื่อในสัญญาจ้างแรงงานโดยสำคัญผิดทั้งนำแบบสัญญาค้ำประกันซึ่งยังไม่มีการกรอกข้อความไปขอร้องให้จำเลยที่  2  ลงลายมือชื่อในช่องผู้ค้ำประกันการทำงานของจำเลยที่  1  ข้อกำหนดห้ามจำเลยที่  1  ไปประกอบธุรกิจหรือทำงานประเภทเดียวกับโจทก์ในสัญญาจ้างแรงงานมีลักษณะเป็นการตัดทางประกอบอาชีพของจำเลยที่  1  ทั้งหมด  เป็นการปิดทางทำมาหาได้ของจำเลยที่  1  โดยเด็ดขาดจนไม่อาจดำรงอยู่ได้  ทั้งขัดต่อรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทยและขัดต่อความสงบเรียบร้อยหรือศีลธรรมอันดีของประชาชน  เป็นโมฆะ  ข้อมูลการผลิตสินค้าของโจทก์ที่อ้างว่าเป็นความลับมีจำนวนมาก  และจำเลยที่  1  ไม่เคยเปิดเผยข้อมูลดังกล่าวแก่บุคคลภายนอก  จำเลยที่  1  ลาออกจากการเป็นพนักงานโจทก์เนื่องจากทะเลาะกับกรรมการโจทก์แล้วไปทำงานที่บริษัทบิ๊กบอลฟู้ดส์  จำกัด  ซึ่งประกอบธุรกิจอาหารสำเร็จรูปคนละประเภทกับธุรกิจของโจทก์  ค่าเสียหายตามฟ้องสูงเกินความเป็นจริง  และจำเลยที่  2  รับผิดไม่เกิน  20,000  บาท  ขอให้ยกฟ้อง

 

                                                ระหว่างพิจารณา  โจทก์ขอถอนฟ้องสำหรับจำเลยที่  2  ศาลแรงงานกลางอนุญาต  จำหน่ายคดีเฉพาะจำเลยที่  2  ออกจากสารบบความ

                                                ศาลแรงงานกลางพิจารณาแล้ว  พิพากษาให้จำเลยที่  1  ชดใช้ค่าเสียหายเป็นเงิน  50,000  บาท  พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  7.5  ต่อปี  นับแต่วันฟ้องจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์  คำขออื่นนอกจากนี้ให้ยก

                                                โจทก์และจำเลยที่  1  อุทธรณ์ต่อศาลฎีกา

                                                จำเลยที่  1  อุทธรณ์ข้อสองว่า  สัญญาจ้างแรงงานตามเอกสารหมาย  จ. 4  ขัดต่อความสงบเรียบร้อยของประชาชนและรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย  พุทธศักราช  2540  ตกเป็นโมฆะ  จำเลยที่  1  ไม่ต้องรับผิดตามสัญญาดังกล่าวแก่โจทก์  เห็นว่า  สัญญาจ้างแรงงานตามเอกสารหมาย  จ. 4   ข้อ  5  มีข้อความว่า  พนักงานจะไม่กระทำการต่อไปนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากบริษัทภายในกำหนดระยะเวลา  1  ปี  นับแต่สัญญาจ้างสิ้นสุดหรือพ้นสภาพจากการเป็นพนักงานของบริษัท  5.1  ไปทำงานในสถานประกอบการอื่นซึ่งประกอบธุรกิจในลักษณะหรือประเภทเดียวกันกับธุรกิจของบริษัท  หรือเป็นคู่แข่งทางการค้ากับบริษัท  5.2  เข้าไปเกี่ยวข้องหรือดำเนินการไม่ว่าจะเป็นโดยตรงหรือโดยอ้อมกับการพัฒนาทำ  ผลิต  หรือจำหน่าย  ซึ่งผลิตภัณฑ์อันเป็นการแข่งขันกับผลิตภัณฑ์ของบริษัท  และพนักงานเคยมีส่วนเกี่ยวข้องในระหว่างที่ทำงานกับบริษัท  ข้อ  6  มีข้อความว่ากรณีที่พนักงานผิดสัญญาหรือฝ่าฝืนข้อกำหนดใด  ในสัญญาฉบับนี้  พนักงานยินยอมรับผิดชอบชดใช้ค่าเสียหายให้แก่บริษัทตามความเสียหายที่เกิดขึ้นทุกประการ  ถ้าเป็นกรณีผิดสัญญา  ข้อ  5  พนักงานต้องรับผิดชดใช้ค่าเสียหายเป็นเงินไม่น้อยกว่า  200,000  บาท  ทันทีโดยปราศจากเงื่อนไขทั้งสิ้น  ข้อความตามสัญญาดังกล่าวไม่ได้ห้ามจำเลยที่  1  อย่างเด็ดขาด  เพราะหากโจทก์ยินยอมจำเลยที่  1  ย่อมมีสิทธิไปกระทำการต่าง ๆ   ตามข้อห้ามในสัญญาได้  และการกระทำที่เข้าข้อห้ามก็มีเฉพาะการไปทำงานในสถานประกอบการอื่นที่ประกอบธุรกิจแข่งขันทางการค้ากับโจทก์  และการเข้าไปเกี่ยวข้องกับกระบวนการพัฒนา  ทำ  ผลิต  หรือจำหน่ายผลิตภัณฑ์อันเป็นการแข่งขันกับผลิตภัณฑ์ของโจทก์  หรือที่จำเลยที่  1  เคยมีส่วนเกี่ยวข้องระหว่างทำงานกับโจทก์  ทั้งกำหนดระยะเวลาที่ห้ามก็เพียง  1  ปี  นับแต่จำเลยที่  1  พ้นจากการเป็นลูกจ้างของโจทก์  จึงไม่เป็นการตัดโอกาสในการประกอบอาชีพของจำเลยที่  1  เสียทั้งหมดคงเป็นการห้ามประกอบอาชีพบางอย่างที่เป็นการแข่งขันกับโจทก์ในช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น  ซึ่งไม่นานเกินควร  และเป็นสัญญาที่รักษาสิทธิประโยชน์ของคู่กรณีให้เป็นไปโดยชอบในเชิงการประกอบธุรกิจ  ย่อมไม่ขัดต่อความสงบเรียบร้อยและศีลธรรมอันดีของประชาชนและรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย  พุทธศักราช  2540  ไม่ตกเป็นโมฆะ  เมื่อจำเลยที่  1  ผิดสัญญาก็ต้องรับผิดตามสัญญาแก่โจทก์  อุทธรณ์ของจำเลยที่  1  ข้อนี้ฟังไม่ขึ้น

                                                โจทก์อุทธรณ์ข้อสุดท้ายว่า  สัญญาจ้างแรงงานข้อ  6  ที่กำหนดให้จำเลยที่  1  ต้องชดใช้ค่าเสียหายเป็นเงินไม่น้อยกว่า  200,000  บาท  เมื่อผิดสัญญาข้อ  5  ให้แก่โจทก์ไม่ใช่เบี้ยปรับ  ศาลแรงงานกลางไม่อาจลดลงได้  ต้องพิพากษาให้จำเลยที่  1  ชดใช้เต็มจำนวนแก่โจทก์  เห็นว่า  สัญญาจ้างแรงงานที่กำหนดให้จำเลยที่  1  ต้องชดใช้ค่าเสียหายจำนวนดังกล่าวแก่โจทก์  เป็นการกำหนดค่าเสียหายไว้ล่วงหน้าอันมีลักษณะเป็นเบี้ยปรับ  หากสูงเกินส่วนศาลแรงงานกลางมีอำนาจลดลงเป็นจำนวนพอสมควรได้  ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์  มาตรา  383  อุทธรณ์ของโจทก์ข้อนี้ฟังไม่ขึ้น