คำพิพากษาฎีกาที่  976/56

สั่งการให้คนงานไปทำงานอื่น นอกเหนืออำนาจหน้าที่ ทำให้นายจ้างขาดประโยชน์จากการใช้แรงงาน และสูญเสียค่าจ้าง  ถือว่าจงใจทำให้นายจ้างได้รับความเสียหาย

                                       โจทก์ฟ้องและแก้ไขคำฟ้องว่า  โจทก์เป็นลูกจ้างจำเลยตั้งแต่วันที่  25  พฤศจิกายน  2520  ครั้งสุดท้ายโจทก์ดำรงตำแหน่งสมุห์บัญชีหน่วยงานและผู้จัดการฝ่ายธุรการ  มีหน้าที่ควบคุมดูแลงานด้านบัญชี  บุคคล  เงินเดือน  ธุรการทั่วไป   บ้านพักพนักงาน  พนักงานรักษาความปลอดภัย  สโตร์  ได้รับเงินเดือนๆ  ละ  58,100  บาท  เบี้ยเลี้ยงวันละ  36  บาท  เฉพาะในเขตกรุงเทพมหานคร  ค่าอาหารเดือนละ  650  บาท  รวมเป็นรายได้เดือนละ  59,800  บาท  โจทก์มีหน้าที่ดูแลโครงการโรงแรมสุวรรณภูมิแอร์พอร์ต  โครงการริเวอร์ไซด์  การ์เด้น  มารีน่า  และโครงการรามา  9  ต่อมาวันที่  16  พฤษภาคม  2548  จำเลยเลิกจ้างโจทก์โดยทำเป็นหนังสืออ้างว่าโจทก์ทุจริตต่อหน้าที่กระทำผิดอาญาโดยเจตนาต่อจำเลย  จงใจทำให้จำเลยได้รับความเสียหาย  ฝ่าฝืนระเบียบข้อบังคับกรณีร้ายแรงและให้มีผลเลิกจ้างในวันที่  16  พฤษภาคม  2548  แต่วันที่  17  พฤษภาคม  2548  โจทก์ได้รับคำสั่งจากนายวิทวัส  คุณาพงษ์ศิริ  ผู้บังคับบัญชาของโจทก์ให้โจทก์เข้าทำงานต่อจนถึงวันที่  24  พฤษภาคม  2548  โจทก์ได้ทำงานให้จำเลยจนถึงวันที่  24  พฤษภาคม  2548  และในวันที่  24  พฤษภาคม  2548  จำเลยมีหนังสือแจ้งให้โจทก์ทราบว่าจำเลยจะจ่ายค่าจ้างให้โจทก์ถึงวันที่  24  พฤษภาคม  2548  จำเลยเลิกจ้างโจทก์โดยโจทก์ไม่มีความผิด  จึงเป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม  เป็นเหตุให้โจทก์ได้รับความเสียหาย  โจทก์มีสิทธิได้รับค่าชดเชย  581,000  บาท  สินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า  58,100  บาท  เงินกองทุนสำรองเลี้ยงชีพในส่วนของจำเลย  511,235.76  บาท  ค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปี  ซึ่งโจทก์มีสิทธิลาหยุดได้ปีละไม่เกิน  9  วัน  โจทก์ทำงานกับจำเลยรวม  27  ปี  มีสิทธิหยุดพักผ่อนประจำปีรวม  243  วัน  โดยได้ค่าจ้างเฉลี่ยวันละ  1,936  บาท  รวมเป็นเงิน  470,448  บาท  ค่าเสียหายจากการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม  7,176,000  บาท  เงินจากอัตราค่าปรับเงินเดือนประจำปี  ปีละ 48,804  บาท  โจทก์ขอเงินส่วนนี้เป็นเวลา  10  ปี  คิดเป็นเงิน  488,040  บาท  เงินโบนัสปีละ  1  ครั้ง  ครั้งละ  50,000  บาท  10  ปี  เป็นเงิน  500,000  บาท  รวมเป็นเงินซึ่งโจทก์มีสิทธิได้รับ  9,337,453  บาท  ขอให้บังคับจำเลยชำระเงิน  9,337,453  บาท  พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  7.5  ต่อปี  นับแต่วันฟ้องจนกว่าชำระเสร็จแก่โจทก์

                                  จำเลยให้การ  ฟ้องแย้ง  และแก้ไขคำให้การและฟ้องแย้งว่า  โจทก์เป็นลูกจ้างจำเลยตั้งแต่วันที่  26  พฤศจิกายน  2520  ค่าจ้างอัตราสุดท้ายเดือนละ  58,100  บาท  ครั้งสุดท้ายโจทก์ดำรงตำแหน่งสมุห์บัญชีหน่วยงาน  มีหน้าที่ตรวจสอบและควบคุมงานในด้านบัญชีและการเงิน  จัดซื้อจัดหา  บุคคล  ธุรการ  ประกันภัย  คอมพิวเตอร์  และงานอื่นๆ  โจทก์ประจำหน่วยงาน  เจ .  1494  โครงการก่อสร้างโรงแรมสุวรรณภูมิแอร์พอร์ต  นอกจากนี้โจทก์ยังประจำหน่วยงาน  เจ .  1501  โครงการก่อสร้างโรงแรมริเวอร์ไซด์  การ์เด้น  มารีน่า  เมื่อระหว่างวันที่  26  มกราคม  2548  ถึงวันที่  21  กุมภาพันธ์  2548  พนักงานฝ่ายตรวจสอบภายในของจำเลยตรวจสอบการทำงานของโจทก์  ปรากฏว่าโจทก์ในฐานะสมุห์บัญชีของหน่วยงาน  เจ . 1494  นำที่ดินบริเวณบ้านพักคนงานของจำเลยไปให้บุคคลภายนอกจัดตลาดนัดเพื่อขายสินค้าประเภทเครื่องอุปโภคและบริโภคทุกวันที่  5  และวันที่  20  ของเดือน  โดยไม่ได้รับอนุญาตจากจำเลย  โจทก์ได้จัดเก็บค่าเช่าแผงขายสินค้าและค่าไฟฟ้าเป็นการเหมาจ่ายจากผู้จัดการตลาด  โดยเฉพาะแผงของผู้จัดการตลาดนั้นโจทก์มิได้เรียกเก็บค่าเช่าเป็นเหตุให้จำเลยได้รับความเสียหายเป็นเงิน  7,220  บาท  ส่วนที่หน่วยงาน  เจ . 1501  การ์เด้น  มารีน่า  ปรากฏว่าโจทก์ซึ่งเป็นสมุห์บัญชีและไม่มีคุณวุฒิทางวิศวกรรมได้คัดเลือกผู้รับเหมาในการสร้างบ้านพักคนงานด้วยตนเองโดยไม่มีวิศวกรเข้าร่วมในการพิจารณา  ทั้งในการจ้างผู้รับเหมาโจทก์ไม่ทำสัญญาจ้างตามระเบียบการจ้าง  คงมีเพียงในเสนอราคาของผู้รับเหมาเท่านั้น  โจทก์ดำเนินการจ้างโดยไม่มีการเสนอราคาหรือเปรียบเทียบราคา  อันเป็นการขัดต่อระเบียบข้อบังคับในเรื่องการจัดซื้อจัดจ้าง  หลังจากโจทก์สั่งจ้างแล้ว  ผู้รับเหมาทำการก่อสร้างไม่ครบถ้วนตามข้อตกลงโดยโจทก์จัดให้ลูกจ้างของจำเลยซึ่งประจำที่หน่วยงาน  เจ . 1494  ได้แก่คนงานชุดช่างเชื่อม  ช่างไม้  คนขับรถตักเข้าไปช่วยงานของผู้รับเหมาตั้งแต่วันที่  26  พฤศจิกายน  2547  จนถึงวันที่  8  กุมภาพันธ์  2548  ทำให้จำเลยต้องเสียค่าจ้างให้ลูกจ้างของจำเลยที่ทำงานให้ผู้รับเหมาเป็นเงิน  172,040  บาท  นอกจากนี้โจทก์ยังได้นำรถยนต์กระบะ  1  คัน  ของจำเลยและได้เติมน้ำมันดีเซลของจำเลย  75  ลิตร  ราคาลิตรละ  15  บาท  คิดเป็นเงิน  1,125  บาท  ขนคนงานของจำเลย  6  คน  ไปยังไร่ของโจทก์ซึ่งอยู่ที่จังหวัดสิงห์บุรีเพื่อไปทำความสะอาดไร่โดยจำเลยไม่ทราบและไม่เคยอนุญาต  ปีละ  ถึง  4  ครั้ง  ตั้งแต่ปี  2546  ตลอดมาจนถึงปี  2548  รวม  8  ครั้ง  คิดเป็นเงินค่าน้ำมัน  9,000  บาท  การกระทำของโจทก์เป็นเหตุให้จำเลยได้รับความเสียหายเป็นเงิน  188,260  บาท  จำเลยพิจารณาแล้วเห็นว่าโจทก์เป็นสมุห์บัญชีประจำหน่วยงาน  มีหน้าที่ควบคุมดูแลทรัพย์สินและการเงินต่างๆ  ของจำเลยทั้งมีหน้าที่คอยกำกับดูแลบุคคลภายในหน่วยงานให้ประพฤติและปฏิบัติตามกฎระเบียบ  และข้อบังคับ  ของจำเลย  เมื่อโจทก์มีอำนาจลงโทษลูกจ้างของจำเลยที่กระทำความผิด  แต่โจทก์ได้กระทำความผิดเสียเอง  จำเลยจึงทำหนังสือเลิกจ้างโจทก์ตั้งแต่วันที่  16  พฤษภาคม  2548  เนื่องจากโจทก์ทุจริตต่อหน้าที่  กระทำผิดอาญาโดยเจตนาต่อจำเลย  จงใจทำให้จำเลยได้รับความเสียหาย  และฝ่าฝืนระเบียบ  ข้อบังคับกรณีร้ายแรง  จำเลยแจ้งหนังสือเลิกจ้างให้โจทก์ทราบ  แต่โจทก์ไม่ประสงค์ลงชื่อรับทราบคำสั่ง  ต่อมาโจทก์ทำหนังสือขอความเป็นธรรม  จำเลยแต่งตั้งคณะกรรมการขึ้นพิจารณาและเรียกโจทก์ให้ชี้แจงเพิ่มเติม  หลังจากนั้นจำเลยมีคำสั่งยืนตามคำสั่งเดิม  จำเลยเลิกจ้างเนื่องจากโจทก์กระทำความผิดตามที่จำเลยอ้างในหนังสือเลิกจ้าง  จำเลยไม่ต้องจ่ายค่าชดเชยสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าตามฟ้องให้โจทก์  เมื่อโจทก์กระทำความผิดตามข้อบังคับของกองทุนสำรองเลี้ยงชีพบริษัท  อิตาเลียนไทยดีเวล๊อปเมนต์  คอร์ปอเรชั่น  จำกัด  และ  บริษัทในเครือซึ่งได้จดทะเบียนแล้ว  จนเป็นเหตุให้จำเลยเลิกจ้างโจทก์ด้วยเหตุดังกล่าวโจทก์ไม่มีสิทธิได้รับเงินสมทบในส่วนของจำเลย  จำเลยมีระเบียบข้อบังคับในการทำงานข้อ  5.3  ว่าพนักงานที่ทำงานติดต่อกันครบหนึ่งปีมีสิทธิลาหยุดพักผ่อนประจำปีได้ไม่เกิน  6  วัน  ทำงานปกติ  โดยได้รับค่าจ้าง  พนักงานที่ทำงานติดต่อกันมาเกินกว่าสามปีขึ้นไปมีสิทธิลาหยุดพักผ่อนประจำปีได้ไม่เกิน  7  วัน  ทำงานปกติ  พนักงานที่ทำงานติดต่อกันเกินกว่าหกปีขึ้นไปมีสิทธิลาหยุดพักผ่อนประจำปีได้ไม่เกิน  8  วัน  ทำงานปกติ  และพนักงานที่ทำงานติดต่อกันเกินกว่าสิบปีขึ้นไปมีสิทธิลาหยุดพักผ่อนประจำปีได้ไม่เกิน  9  วันทำงานปกติ  โดยได้รับค่าจ้าง  แต่การหยุดพักผ่อนประจำปีต้องหยุดในปีที่ถึงกำหนดจะสะสมไว้หยุดปีต่อไปไม่ได้  เว้นแต่ในกรณีที่จำเป็น  เนื่องจากการปฏิบัติงาน  ผู้บังคับบัญชาหน่วยงานจะสั่งไม่อนุมัติให้พนักงานผู้ใดหยุดพักผ่อนก็ได้  โดยแจ้งให้ทราบเป็นลายลักษณ์อักษรหากพนักงานจะขอสะสมวันหยุดไปในปีต่อไปต้องแจ้งให้ผู้บังคับบัญชาทราบ  และได้รับอนุมัติเป็นลายลักษณ์อักษร  ดังนั้นโจทก์มีสิทธิหยุดพักผ่อนประจำปีในปี  2548  เพียง  9  วัน  เท่านั้น  แต่โจทก์ได้ฝ่าฝืนต่อระเบียบข้อบังคับการทำงานของจำเลยอย่างร้ายแรงโจทก์จึงไม่มีสิทธิได้รับค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปี  ฟ้องโจทก์เกี่ยวกับการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรมเป็นฟ้องเคลือบคลุม  จำเลยเลิกจ้างโจทก์เนื่องจากโจทก์ทุจริตต่อหน้าที่กระทำผิดอาญาโดยเจตนาต่อจำเลย  จงใจทำให้จำเลยได้รับความเสียหาย  และโจทก์ฝ่าฝืนระเบียบข้อบังคับกรณีร้ายแรง  จำเลยมิได้แกล้งเลิกจ้างโจทก์โดยไม่มีสาเหตุเพื่อให้โจทก์ได้รับความเสียหาย  จำเลยไม่จำต้องรับผิดชดใช้ค่าเสียหายตามฟ้องให้โจทก์  ตามที่โจทก์ฟ้องเรียกเงินจากอัตราค่าปรับเงินเดือนประจำปีอัตราร้อยละ  7  ของเงินเดือนและเรียกเงินโบนัสเป็นเวลา  10  ปี  นั้น  โจทก์กับจำเลยไม่มีข้อตกลงเกี่ยวกับการขึ้นค่าจ้างประจำปีหรือการจ่ายเงินโบนัสดังกล่าวไว้ในสัญญาจ้างหรือสัญญาฉบับใด  แต่จำเลยจะปรับขึ้นค่าจ้างหรือจ่ายเงินโบนัสให้ลูกจ้างคนใดหรือไม่ย่อมขึ้นอยู่กับผลประกอบการของจำเลยว่าในแต่ละปีจำเลยมีกำไรหรือขาดทุนอย่างไรและผลงานของลูกจ้างด้วย  โจทก์จึงไม่มีสิทธิได้รับเงินจากอัตราค่าปรับเงินเดือนและเงินโบนัสตามฟ้อง  ขอให้ยกฟ้อง  เมื่อโจทก์ได้กระทำความผิดจนเป็นเหตุให้จำเลยเลิกจ้างโจทก์และการกระทำของโจทก์ทำให้จำเลยได้รับความเสียหายคิดเป็นเงิน  188,260  บาท  จำเลยจึงฟ้องแย้งขอให้บังคับโจทก์ชำระเงินจำนวนดังกล่าวแก่จำเลยพร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  7.5  ต่อปี  นับแต่วันที่  16  พฤษภาคม  2548  เป็นต้นไปจนกว่าชำระเสร็จ

                                     โจทก์ให้การแก้ฟ้องแย้งว่า  โจทก์นำที่ดินบริเวณบ้านพักคนงานของจำเลยไปให้บุคคลภายนอกจัดตลาดนัดโดยโจทก์ได้ดำเนินการไปถูกต้อง  ในการจัดเก็บเงินจากตลาดนัด  โจทก์ตกลงกับผู้จัดการตลาดนัดเป็นการเหมาจ่ายค่าแผงตลาดนัดเดือนละ  5,000  บาท  โดยโจทก์แจ้งให้นายวิทวัสทราบ  และโจทก์ส่งรายได้ดังกล่าวให้จำเลยทุกครั้งที่ได้รับ  ส่วนที่พนักงานฝ่ายตรวจสอบประเมินค่าเช่าแผงจากการขายสินค้าในตลาดนัดว่าผู้จัดการตลาดสามารถเก็บค่าเช่าแผงได้เป็นเงินเดือนละ  7,000  ถึง  8,000  บาท  นั้น  ความจริงค่าเช่าแผงบางเดือนก็เก็บได้น้อยกว่าเดือนละ  5,000  บาท  เนื่องจากปัญหาสภาพอากาศและสภาพของวันหยุดติดต่อกันหลาย ๆ  วัน  เป็นเหตุให้ค่าเช่าแผงเฉลี่ยทั้งปีจะไม่สามารถเก็บเงินได้ถึงเดือนละ  7,000  บาท  การที่โจทก์ดำเนินการดังกล่าวทำให้จำเลยได้รับประโยชน์และจำเลยไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายใด ๆ  เรื่องที่จำเลยฟ้องแย้งเกี่ยวกับการก่อสร้างบ้านพักคนงานที่หน่วยงาน  เจ. 1501  นั้น  การก่อสร้างบ้านพักคนงานเป็นเรื่องเร่งด่วน  โจทก์ได้รับมอบหมายจากนายเกรียงศักดิ์กับพวกให้เป็นผู้จัดหาผู้รับเหมาก่อสร้างบ้านพักคนงานชั่วคราว  โจทก์จึงติดต่อนายกำพล  ศรียพันธ์  ซึ่งเคยรับเหมาซ่อมแซมบ้านพักคนงานที่แคมป์ดอนเมือง  นายกำพลเสนอราคาค่าก่อสร้างแถวละ  52,000  บาท  โจทก์ต่อรองราคาเหลือแถวละ  48,000  บาท  หรือราคาห้องละ  1,200  บาท  โดยใช้ใบเสนอราคาดังกล่าวขออนุมัติ  หลังจากนั้น  นายเหรียญ  เขื่อนมั่น  ผู้รับเหมาอีกรายทำใบเสนอราคาค่าก่อสร้างบ้านพักคนงานแถวละ  85,000  บาท  หรือราคาห้องละ  2,125  บาท  ซึ่งแพงกว่าราคาที่นายกำพลเสนอไว้โจทก์จึงไม่อนุมัติการเสนอราคาของนายเหรียญ  เมื่อนายกำพลได้รับอนุมัติให้ก่อสร้างบ้านพักคนงานแล้ว  นายกำพลมีหน้าที่ก่อสร้างบ้านพักดังกล่าว  ยกเว้นการเชื่อมหลังคาและโครงซึ่งต้องเสียค่าใช้จ่ายเพิ่มให้นายกำพล  โจทก์เป็นผู้รับผิดชอบในการก่อสร้างบ้านพักจึงกระทำไปโดยเห็นสมควรเพื่อเป็นการลดต้นทุนและคำนึงถึงความรวดเร็วอันเป็นการลดค่าใช้จ่ายของจำเลย  โดยโจทก์หาวัสดุเก่าจากหน่วงงานอื่นมาใช้  และนายทวีศักดิ์  รุ่งพิริยะเดช  เป็นผู้สั่งให้นำคนงานมาช่วยทำงานโดยให้นายช่างโครงการเป็นผู้ควบคุม  ส่วนที่จำเลยฟ้องแย้งว่าโจทก์นำรถยนต์พร้อมเติมน้ำมันของจำเลยไปใช้ส่วนตัวนั้น  เดิมโจทก์ได้รับรถยนต์กระบะของจำเลยเป็นรถประจำตำแหน่ง  แต่รถส่วนกลางของจำเลยไม่พอใช้งาน  โจทก์จึงส่งรถยนต์กระบะประจำตำแหน่งคืนเพื่อให้นำไปใช้งานส่วนกลาง  แล้วโจทก์นำรถยนต์ส่วนตัวมาใช้แทน  โดยโจทก์ไม่ได้คิดค่าเช่ารถจากจำเลยนอกจากนี้โจทก์มีอำนาจอนุมัติใช้รถหรือหรืออนุญาตให้ผู้อื่นใช้รถ  และทุกครั้งที่นายวิสูตร  เหลืองรุ่งทรัพย์  กับลูกจ้างของจำเลยไปสวนของโจทก์  นายวิสูตรจะนำรถยนต์ของจำเลยไปทุกครั้งและไปกับโจทก์ในวันหยุด  ขอให้ยกฟ้องแย้ง

                                      ศาลแรงงานกลางพิจารณาแล้ว  พิพากษายกฟ้องโจทก์  ให้โจทก์ชำระเงิน  13,600  บาท  แก่จำเลยพร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  7.5  ต่อปี  นับแต่วันที่  16  พฤษภาคม  2548  จนกว่าชำระเสร็จ  คำขออื่นตามฟ้องแย้งของจำเลยนอกจากนี้ให้ยก

                                          โจทก์อุทธรณ์ต่อศาลฎีกา    

                                    ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานตรวจสำนวนประชุมปรึกษาแล้ว  มีปัญหาวินิจฉัยว่าการที่โจทก์สั่งให้คนงานของจำเลยไปช่วยทำงานในส่วนที่ผู้รับเหมาได้รับเหมาไว้โดยจำเลยต้องจ่ายค่าจ้างให้ลูกจ้างดังกล่าว  เป็นการจงใจทำให้จำเลยได้รับความเสียหายและฝ่าฝืนระเบียบข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของจำเลยเป็นกรณีร้ายแรงหรือไม่  และ จำเลยต้องจ่ายค่าชดเชย  สินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า  ค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปี  ค่าเสียหายจากการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรมและเงินสมทบกองทุนสำรองเลี้ยงชีพให้แก่โจทก์หรือไม่  ในปัญหานี้ศาลแรงงานกลางฟังข้อเท็จจริงว่า  โจทก์เป็นลูกจ้างของจำเลยในตำแหน่งสมุห์บัญชีหน่วยงาน  มีหน้าที่ควบคุมดูแลงานด้านบัญชีและการเงินงานด้านบุคคลและงานอื่นๆ  ตามที่ระบุไว้ในคำบรรยายลักษณะงานตำแหน่งสมุห์บัญชีหน่วยงาน  โจทก์ได้รับมอบหมายให้เป็นสมุห์บัญชีหน่วยงานประจำหน่วยงาน  เจ.  1494  โครงการก่อสร้างโรงแรมสุวรรณภูมิแอร์พอร์ต  หน่วยงาน  เจ .  1501  โครงการก่อสร้างโรงแรมริเวอร์ไซด์  การ์เด้น  มารีน่า  และโครงการก่อสร้างรามา  9  ในการก่อสร้างบ้านพักคนงานของโครงการก่อสร้างโรงแรมริเวอร์ไซด์  การ์เด้น  มารีน่า  โจทก์จัดหาผู้รับเหมาโดยไม่ชอบ  ทั้งโจทก์สั่งคนงานของจำเลยหลายคนไปช่วยเชื่อมโครงหลังคาเหล็กให้แก่ผู้รับเหมาโดยไม่ได้รับอนุญาตจากผู้บังคับบัญชา  และจำเลยเป็นผู้จ่ายค่าจ้างให้คนงาน  เหล่านั้น  เห็นว่า  งานเชื่อมโครงหลังคาเหล็กบ้านพักคนงานของจำเลยเป็นงานที่นายกำพลผู้รับเหมาจากจำเลยมีหน้าที่ดำเนินการ  โจทก์ไม่มีหน้าที่เกี่ยวข้องแต่ประการใด  การที่โจทก์เข้าไปช่วยผู้รับเหมาทำงานเชื่อมโครงหลังคาเหล็กบ้านพักคนงานจึงเป็นการกระทำนอกเหนืออำนาจหน้าที่  อีกทั้งโจทก์สั่งคนงานของจำเลย  44  คน  ไปทำงานดังกล่าวโดยมิชอบ  ย่อมทำให้จำเลยขาดประโยชน์จากแรงงานของคนงานเหล่านั้นและจำเลยเป็นผู้จ่ายค่าจ้างให้คนงานรวม  172,040  บาท  ดังนี้  ถือได้ว่าโจทก์จงใจทำให้จำเลยผู้เป็นนายจ้างได้รับความเสียหายแล้ว  จำเลยเลิกจ้างโจทก์เพราะเหตุดังกล่าวจึงไม่ต้องจ่ายค่าชดเชยสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าและค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีตามพระราช  บัญญัติคุ้มครองแรงงาน  พ.ศ.2541  มาตรา  67,  119  ( 2 )  และมาตรา  17  วรรคห้า  ที่ใช้บังคับในขณะเกิดเหตุคดีนี้  และประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์  มาตรา  583  สำหรับเงินสมทบส่วนของจำเลยในกองทุนสำรองเลี้ยงชีพที่โจทก์ฟ้องเรียกเอาจากจำเลยนั้น  ปรากฏว่ามีการจดทะเบียนก่อตั้งกองทุนสำรองเลี้ยงชีพบริษัท อิตาเลียนไทยดีเวล๊อปเมนต์  คอร์ปอเรชั่น จำกัด และบริษัทในเครือซึ่งได้จดทะเบียนแล้วก่อนโจทก์ฟ้องคดีนี้  กองทุนสำรองเลี้ยงชีพดังกล่าวจึงมีฐานะเป็นนิติบุคคลแยกต่างหากจากจำเลยตามพระราชบัญญัติกองทุนสำรองเลี้ยงชีพ พ.ศ.2530  มาตรา  7  และมาตรา  23  บัญญัติให้ลูกจ้างที่สิ้นสมาชิกภาพเพราะเหตุอื่นซึ่งมิใช่กองทุนเลิก  ผู้จัดการกองทุนต้องจ่ายเงินจากกองทุนให้แก่ลูกจ้าง  ดังนั้น  ผู้จัดการกองทุนดังกล่าวจึงมีหน้าที่จ่ายเงินให้โจทก์หากโจทก์มีสิทธิได้รับ  จำเลยไม่มีอำนาจหน้าที่จัดการกองทุนสำรองเลี้ยงชีพรายนี้แต่อย่างใด  โจทก์จึงไม่มีอำนาจฟ้องจำเลยให้จ่ายเงินสมทบส่วนของจำเลยในกองทุนสำรองเลี้ยงชีพดังกล่าวได้  ที่ศาลแรงงานกลางพิพากษายกฟ้องในส่วนนี้  ศาลฎีกาเห็นพ้องด้วยในผล  อุทธรณ์ของโจทก์ข้อนี้ฟังไม่ขึ้น  และไม่จำต้องวินิจฉัยอุทธรณ์ของโจทก์ที่ว่าการกระทำของโจทก์เป็นการฝ่าฝืนระเบียบข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานเป็นกรณีร้ายแรงหรือไม่ต่อไป  เพราะไม่ทำให้ผลคดีเปลี่ยนแปลง

                                          พิพากษายืน.