คำพิพากษาฎีกาที่  1764 - 1797/56

นัดหยุดงานโดยไม่แจ้งเป็นหนังสือให้คู่กรณีพิพาทอีกฝ่ายและไม่แจ้งพนักงานประนอมข้อพิพาทล่วงหน้าอย่างน้อย  24  ชั่วโมง  ถือเป็นการหยุดงานไม่ชอบด้วยกฎหมาย  และประกาศโจมตีผู้บริหาร  เป็นการฝ่าฝืนข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานกรณีร้ายแรง     รายชื่อโจทก์ทั้งหมดปรากฏตามคำพิพากษาศาลแรงงานกลาง

                                  คดีทั้งสามสิบสี่สำนวน  ศาลแรงงานกลางสั่งให้รวมพิจารณาเป็นคดีเดียวกัน  โดยให้เรียกโจทก์ทั้งสามสิบสี่สำนวนว่า  โจทก์ที่  1  ถึงที่  34  ตามลำดับ  เรียกจำเลยทั้งห้าทุกสำนวนว่า  จำเลยว่าที่  1  ถึงที่  5  ตามลำดับ

 

                             โจทก์ทั้งสามสิบสี่ฟ้องว่า  โจทก์ทั้งสามสิบสี่เป็นลูกจ้างของจำเลยที่  1  โดยมีวันเข้าทำงาน  ตำแหน่งหน้าที่  อัตราค่าจ้างสุดท้ายและวันกำหนดจ่ายค่าจ้างปรากฏตามคำฟ้องของโจทก์ในแต่ละสำนวน  จำเลยที่  2  ถึงที่  5  เป็นกรรมการผู้มีอำนาจลงนามผูกพันจำเลยที่  1  โดยจำเลยที่  4  เป็นลูกจ้างของจำเลยที่  1  มีตำแหน่งเป็นผู้รักษาการผู้จัดการฝ่ายบุคคลมีอำนาจหน้าที่ในการจัดจ้างลูกจ้าง  ตลอดจนบริหารงานบุคคลของจำเลยที่  1  ตามที่ได้รับมอบหมายจากจำเลยที่  1  ถึงที่  5  และจำเลยที่  1  ถึงที่  5  จะต้องจ่ายเงินพิเศษ  (โบนัส)  ให้แก่โจทก์ทั้งสามสิบสี่ทุกปีอย่างน้อยเท่ากับอัตราค่าจ้าง  30  วัน  ต่อมาเมื่อวันที่  13  พฤศจิกายน  2549  จำเลยที่  1  โดยจำเลยที่  4  ทำหนังสือเลิกจ้างโจทก์ทั้งสามสิบสี่โดยอ้างเหตุว่าร่วมกันหยุดงานละทิ้งหน้าที่ออกจากสถานที่ทำงานมาร่วมชุมนุมหน้าบริษัทจำเลยที่  1  ทำการยุยงชักชวนไม่ให้เพื่อนพนักงานด้วยกันเข้าทำงาน  มีส่วนร่วมเขียนป้ายประกาศแสดงข้อความอันเป็นเท็จ  ใช้เครื่องขยายเสียงโจมตี  จำเลยที่  1  ถึงที่  5  ซึ่งไม่เป็นความจริง  ทำให้โจทก์ทั้งสามสิบสี่ได้รับความเสียหายการเลิกจ้างดังกล่าวเป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม  ไม่บอกกล่าวล่วงหน้า  ไม่จ่ายค่าชดเชยทั้งยังค้างจ่ายค่าจ้างและค้างชำระเงินกองทุนสำรองเลี้ยงชีพแก่โจทก์ทั้งสามสิบสี่  ขอให้บังคับจำเลยทั้งห้าจ่ายค่าจ้างค้าง  สินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า  ค่าชดเชย  ค่าเสียหายจากการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม  และเงินกองทุนสำรองเลี้ยงชีพที่ค้างชำระ  พร้อมดอกเบี้ยแก่โจทก์ทั้งสามสิบสี่ตามคำขอท้ายฟ้องของโจทก์แต่ละสำนวน

 

                                ชั้นตรวจคำฟ้องศาลแรงงานกลางมีคำสั่งให้รับฟ้องโจทก์ทั้งสามสิบสี่เฉพาะจำเลยที่  1  ส่วนจำเลยที่  2  ถึงที่  5  ให้ยกฟ้อง

 

                                จำเลยที่  1  ให้การและฟ้องแย้งว่า  จำเลยที่  1  ประกอบกิจการโรงงานผลิตและจำหน่ายยางรถจักรยาน  เมื่อวันที่  4  พฤศจิกายน  2547  จำเลยที่  1  จัดทำข้อตกลงเกี่ยวกับสภาพการจ้างกับสหภาพแรงงานไลอ้อนไทร์สแห่งประเทศไทย  โดยให้มีผลใช้บังคับ  2  ปี  เริ่มตั้งแต่วันที่  1  ธันวาคม  2547  ถึงวันที่  30  พฤศจิกายน  2549  ต่อมาวันที่  2  ตุลาคม  2549  สหภาพแรงงานไลอ้อนไทร์สแห่งประเทศไทยยื่นข้อเรียกร้องขอแก้ไขเปลี่ยนแปลงสภาพการจ้างต่อจำเลยที่  1  จำนวน  15  ข้อ  และตั้งผู้แทนเจรจาฝ่ายสหภาพแรงงานไลอ้อนไทร์สแห่งประเทศไทยจำนวน  7  คน  จำเลยที่  1  นัดเจรจาข้อเรียกร้องวันที่  4  ตุลาคม  2549  และตั้งผู้แทนเจรจาฝ่ายบริษัทจำเลยที่  1  จำนวน  5  คน  มีการเจรจา  2  ครั้ง  แต่ไม่สามารถตกลงกันได้  พนักงานประนอมข้อพิพาทแรงงานนัดเจรจาไกล่เกลี่ยข้อพิพาทแรงงานต่อมาอีกหลายครั้งแต่ตกลงกันไม่ได้  ครั้งสุดท้ายนัดเจรจากันในวันที่  8  พฤศจิกายน  2549  ก่อนถึงวันนัดในวันที่  2  พฤศจิกายน  2549  จำเลยที่  1  ยื่นข้อเรียกร้องต่อสหภาพแรงงานไลอ้อนไทร์สแห่งประเทศไทย  เพื่อขอเปลี่ยนแปลงสภาพการจ้างและได้ตั้งผู้แทนเจรจาข้อเรียกร้องของจำเลยที่  1  จำนวน  5  คน  แต่สหภาพแรงานไลอ้อนไทร์สแห่งประเทศไทย  ไม่ได้แต่งตั้งผู้แทนเจรจาและเจรจาภายใน  3  วัน  จึงถือเป็นข้อพิพาทแรงงานเกิดขึ้น  ซึ่งจำเลยที่  1  ได้แจ้งข้อพิพาทแรงงานต่อพนักงานประนอมข้อพิพาทแรงงานเมื่อวันที่  5  พฤศจิกายน  2549  ต่อมาเมื่อวันที่  6  พฤศจิกายน  2549  พนักงานประนอมข้อพิพาทแรงงานนัดเจรจาข้อพิพาทแรงงานข้อเรียกร้องของจำเลยที่  1  ในวันที่  8  พฤศจิกายน  2549  ถึงวันนัดผู้แทนเจรจาฝ่ายจำเลยที่  1  กับสหภาพแรงงานไลอ้อนไทร์สแห่งประเทศไทยมีการเจรจาข้อเรียกร้องของทั้งสองฝ่ายโดยสามารถตกลงในข้อเรียกร้องของฝ่ายสหภาพแรงงานไลอ้อนไทร์สแห่งประเทศไทยได้และจำเลยที่  1  ตกลงถอนข้อเรียกร้องของฝ่ายจำเลยที่  1  โดยพนักงานประนอมข้อพิพาทแรงงานได้มีการจัดทำบันทึกข้อตกลงแล้ว  แต่ปรากฏว่าผู้แทนฝ่ายสหภาพแรงงานไลอ้อนไทร์สแห่งประเทศไทยยอมลงชื่อจำนวน  3  คน  อีก  4  คน  เปลี่ยนใจไม่ยอมลงชื่อส่งผลให้ข้อเรียกร้องของฝ่ายสหภาพแรงงานไลอ้อนไทร์สแห่งประเทศไทย  และข้อเรียกร้องของจำเลยที่  1  ไม่สามารถตกลงกันได้  พนักงานประนอมข้อพิพาทแรงงานจึงได้นัดเจรจาข้อเรียกร้องของทั้งสองฝ่ายอีกในวันที่  15  พฤศจิกายน  2549  ทั้งนี้  พนักงานประนอมข้อพิพาทแรงงานได้แจ้งและความเข้าใจกับผู้แทนเจรจาทั้งสองฝ่ายโดยบันทึกไว้ในบันทึกการเจรจาลงวันที่  8  พฤศจิกายน  2549  ข้อ  5  ว่าพนักงานประนอมข้อพิพาทแรงงานได้ชี้แจงผู้แทนทั้งสองฝ่ายทราบข้อกฎหมายเกี่ยวกับสิทธิหน้าที่เกี่ยวกับการขอมตินัดหยุดงานของสหภาพแรงงานไลอ้อนไทร์สแห่งประเทศไทยดังนี้

 

                                 5.1  บริษัท  (จำเลยที่  1)  และสหภาพแรงงานไลอ้อนไทร์สแห่งประเทศไทยไม่อาจนำเอาข้อพิพาทแรงงานที่ไม่สามารถตกลงกันได้นี้มาใช้สิทธิปิดงานหรือนัดหยุดงานก่อนข้อตกลงเกี่ยวกับสหภาพการจ้างเดิมครบอายุในวันที่  30  พฤศจิกายน  2549 

 

                                5.2  ผู้ฝ่าฝืนปิดงานหรือนัดหยุดงานก่อนวันที่  1  ธันวาคม  2549  ต้องระวางโทษจำคุกไม่เกิน  6  เดือน  หรือปรับไม่เกิน  10,000  บาท  หรือทั้งจำทั้งปรับ  (ตามมาตรา  139  แห่งพระราชบัญญัติแรงงานสัมพันธ์  พ.ศ.  2518)

 

                                บันทึกการเจรจาดังกล่าวผู้แทนฝ่ายสหภาพแรงงานไลอ้อนไทร์สแห่งประเทศไทยได้ลงนามรับทราบ  แต่หลังจากทำบันทึกการเจรจาดังกล่าวแล้วโจทก์ทั้งสามสิบสี่และพวกซึ่งเป็นลูกจ้างของจำเลยที่  1  ได้ร่วมกันหยุดงานหรือผละงาน  และชักชวนสนับสนุนยุยงส่งเสริมให้ลูกจ้างของจำเลยที่  1  หยุดงานตั้งแต่วันที่  9 ,10 และ  13  พฤศจิกายน  2549  (วันที่  11  และ  12  พฤศจิกายน  2549  เป็นวันหยุดประจำสัปดาห์)  โดยมิได้แจ้งเป็นหนังสือให้พนักงานประนอมข้อพิพาทแรงงานและจำเลยที่  1  ทราบไม่น้อยกว่า  24  ชม.  ตามกฎหมาย  เป็นการหยุดงานหรือนัดหยุดงานในระหว่างข้อตกลงเดิมมีผลบังคับใช้อยู่  เป็นการกระทำไม่ชอบด้วยพระราชบัญญัติแรงงานสัมพันธ์  พ.ศ.2518  มาตรา  31  และมาตรา  34  ทำให้จำเลยที่  1  ได้รับความเสียหาย  ในการหยุดงานดังกล่าวผู้ชุมนุมได้เขียนป้ายประกาศ  แสดงข้อความอันเป็นเท็จ  ใช้เครื่องขยายเสียงกล่าวโจมตีผู้บริหารของจำเลยที่  1  การกระทำของโจทก์ทั้งสามสิบสี่กับพวกถือเป็นการกระทำผิดพระราชบัญญัติแรงงานสัมพันธ์  พ.ศ.2518  มาตรา  123  ซึ่งเป็นการกระทำผิดอาญาโดยเจตนาแก่นายจ้าง  จงใจทำให้นายจ้างได้รับความเสียหาย  ฝ่าฝืนข้อบังคับการทำงานกรณีร้ายแรง  ละทิ้งหน้าที่เป็นเวลาสามวันทำงานติดต่อกันไม่ว่าจะมีวันหยุดคั่นหรือไม่ก็ตามโดยไม่มีเหตุสมควร  อันเป็นการฝ่าฝืนพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน  พ.ศ.2541  ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์  มาตรา  583  จำเลยที่  1  จึงได้เลิกจ้างโจทก์ทั้งสามสิบสี่กับพวกรวม  399  คน  ในตอนเย็นวันที่  13  พฤศจิกายน  2549  โดยให้มีผลการเลิกจ้างวันที่  14  พฤศจิกายน  2549  ซึ่งการเลิกจ้างดังกล่าวถือเป็นการกระทำโดยชอบด้วยกฎหมายแล้ว  จำเลยที่  1  เลิกจ้างโจทก์ทั้งสามสิบสี่เมื่อวันที่  13  พฤศจิกายน  2549  และนับแต่วันที่  14  พฤศจิกายน  2549  โจทก์ทั้งสามสิบสี่ก็ไม่ได้ทำงานให้  จำเลยที่  1  จึงไม่มีหน้าที่ต้องจ่ายค่าจ้างนับแต่วันที่  14  พฤศจิกายน  2549  ถึงเดือนพฤษภาคม  2550  สำหรับค่าจ้างตั้งแต่วันที่  1  พฤศจิกายน  2549  ถึงวันที่  เลิกจ้าง  จำเลยที่  1  ได้จ่ายให้โจทก์ทั้งสามสิบสี่แล้ว  ในส่วนเงินค้างชำระกองทุนสำรองเลี้ยงชีพตามคำฟ้องนั้น  โจทก์ทั้งสามสิบสี่ไม่มีอำนาจฟ้องให้จำเลยที่  1  รับผิดได้เนื่องจากในสถานประกอบการของจำเลยที่  1  ได้จัดให้มีกองทุนสำรองเลี้ยงชีพชื่อว่ากองทุนสำรองเลี้ยงชีพบริษัทไลอ้อนไทร์ส  (ประเทศไทย)  จำกัด  ซึ่งจดทะเบียนแล้วและเป็นนิติบุคคลต่างหากจากจำเลยที่  1  ตามพระราชบัญญัติกองทุนสำรองเลี้ยงชีพ  พ.ศ.2530  ตามข้อบังคับกองทุนสำรองเลี้ยงชีพนั้นกองทุนสำรองเลี้ยงชีพจะจ่ายเงินสะสมของลูกจ้างและเงินสมทบของจำเลยที่  1  ให้แก่พนักงานเว้นแต่พนักงานได้พ้นสภาพการเป็นพนักงานของจำเลยที่  1  เนื่องจากได้กระทำผิดวินัยร้ายแรงถึงไล่ออก  กองทุนสำรองเลี้ยงชีพจะไม่จ่ายเงินสมทบในส่วนของจำเลยที่  1  ให้  การกระทำของโจทก์ทั้งสามสิบสี่ที่กระทำต่อจำเลยที่  1  ตามที่ได้ให้การไว้นี้ทำให้จำเลยที่  1  ได้รับความเสียหายโดยที่โจทก์ทั้งสามสิบสี่ได้ร่วมกันหยุดงานในวันที่  9 ,10 และ 13  พฤศจิกายน  2549  ทำให้จำเลยที่  1  ไม่สามารถผลิตสินค้าได้ตามเป้าหมายที่กำหนด  การผลิตสินค้าของจำเลยที่  1  ลดลงเป็นวันละ  1,567,051.20  บาท  รวม  3  วัน  เป็นเงิน  4,701,153.60 บาท  และทำให้จำเลยที่  1  ไม่สามารถส่งสินค้าได้ทันกำหนด  รวมทั้งมีการยกเลิกการสั่งซื้อสินค้าของจำเลยที่  1  ทำให้จำเลยที่  1  เสียหายต่อเนื่องจำนวน  61  ล้านบาท  การกระทำของโจทก์ทั้งสามสิบสี่เป็นการกระทำผิดสัญญาซึ่งโจทก์ทั้งสามสิบสี่มีหน้าที่ต้องร่วมกันชดใช้เงินดังกล่าวคืนแก่จำเลยที่  1  ขอให้ยกฟ้องโจทก์ทั้งสามสิบสี่และขอให้บังคับโจทก์ทั้งสามสิบสี่ร่วมกันชดใช้เงินจำนวน  10,000,000  บาท  พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  7.5  ต่อปี  นับแต่วันฟ้องแย้งเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จ

 

                                 โจทก์ทั้งสามสิบสี่ให้การแก้ฟ้องแย้งว่า  โจทก์ทั้งสามสิบสี่เชื่อโดยสุจริตว่ามีสิทธิชักชวนกันนัดหยุดงานได้โดยชอบด้วยกฎหมายและได้มีการชุมนุมกันโดยสงบในการนัดหยุดงานบริเวณนอกเขตโรงงาน  ไม่เป็นการฝ่าฝืนกฎหมาย  โจทก์ทั้งสามสิบสี่ได้รับทราบจากผู้แทนสหภาพแรงงานไลอ้อนไทร์สแห่งประเทศไทยว่าได้แจ้งข้อพิพาทเป็นหนังสือให้จำเลยที่  1  ทราบไม่น้อยกว่า  24  ชม.  ตามกฎหมาย  การกระทำของโจทก์ทั้งสามสิบสี่จึงไม่เป็นความผิด  โจทก์ทั้งสามสิบสี่ไม่เคยเขียนป้ายประกาศแสดงข้อความหรือใช้เครื่องขยายเสียงกล่าวโจมตีผู้บริหารของจำเลยที่  1  ที่จำเลยที่  1  อ้างว่าได้รับความเสียหายจากการลดการผลิตวันละ  1,567,051.20  บาท  รวม  3  วัน  เป็นเงิน  4,701,153.60  บาท  เป็นค่าเสียหายเกินส่วนเพราะทั้งสามวันมีพนักงานทำงานเกินครึ่งหนึ่งของโรงงาน  มีพนักงานบางส่วนเท่านั้นที่ร่วมชุมนุมและการชุมนุมนัดหยุดงานเป็นเพียงแค่หยุดงานแบบเปลี่ยนกันทำงานเปลี่ยนกันหยุดงานเพื่อรอฟังผลการเจรจา  ยอดการผลิตสินค้าของจำเลยที่  1  ไม่ได้ลดลง  ลูกค้าจำเลยที่  1  ไม่ได้ลดการสั่งซื้อ  แต่เนื่องจากเศรษฐกิจตกต่ำและการตลาดของจำเลยที่  1  เอง  ค่าเสียหายไม่ถึง  61  ล้านบาท  เนื่องจากจำเลยที่  1  มีสินค้าในสต๊อกโกดังและคลังสินค้าเตรียมพร้อมไว้แล้ว  การที่จำเลยที่  1  คิดค่าเสียหาย  10,000,000  บาท  พร้อมดอกเบี้ยจึงเป็นการคิดทุนทรัพย์ที่สูงเกินส่วนและไม่มีเหตุเรียกร้องได้  ขอให้ยกฟ้องแย้ง

 

                                ศาลแรงงานกลางพิจารณาแล้ว     พิพากษายกฟ้องโจทก์ทั้งสามสิบสี่  และยกฟ้องแย้งจำเลยที่  1

 

                                    โจทก์ทั้งสามสิบสี่อุทธรณ์ต่อศาลฎีกา

 

                                 ศาลฎีกาแผนคดีแรงงานตรวจสำนวนประชุมปรึกษาแล้ว  ศาลแรงงานกลางฟังข้อเท็จจริงและวินิจฉัยว่า  โจทก์ทั้งสามสิบสี่เป็นลูกจ้างของจำเลยที่  1  มีวันเข้าทำงานตำแหน่งหน้าที่  และอัตราค่าจ้างสุดท้ายก่อนถูกเลิกจ้างตามบัญชีรายชื่อ  ตำแหน่งงานวันเข้าทำงานและอัตราค่าจ้างสุดท้ายเอกสารหมาย  ล.1  จำเลยที่  1  เลิกจ้างโจทก์ทั้งสามสิบสี่เมื่อวันที่  13  พฤศจิกายน  2549  (มีผลเป็นการเลิกจ้างตั้งแต่วันที่  14 พฤศจิกายน  2549)  เมื่อปี  2547  จำเลยที่  1  มีข้อตกลงเกี่ยวกับสภาพการจ้างกับสหภาพแรงงานไลอ้อนไทร์สแห่งประเทศไทยมีกำหนดระยะเวลา  2  ปี  ซึ่งจะครบกำหนดในวันที่  30  พฤศจิกายน  2549  เมื่อวันที่  2  ตุลาคม  2549  และวันที่  2  พฤศจิกายน  2549  สหภาพแรงงานไลอ้อนไทร์สแห่งประเทศไทยกับจำเลยที่  1  มีการยื่นข้อเรียกร้องต่อกันโดยมีการเจรจากันหลายครั้งแต่ไม่สามารถตกลงกันได้  ครั้งสุดท้ายเมื่อวันที่  8  พฤศจิกายน  2549  โดยพนักงานประนอมข้อพิพาทแรงงานบันทึกการเจรจาไว้ตามเอกสารหมาย  ล.18  ว่าจำเลยที่  1  และสหภาพแรงงานไลอ้อนไทร์สแห่งประเทศไทยไม่อาจนำเอาข้อพิพาทแรงงานที่ไม่สามารถตกลงกันได้มาใช้สิทธิปิดงานหรือนัดหยุดงานก่อนข้อตกลงเกี่ยวกับสภาพการจ้างเดิมครบอายุในวันที่  30  พฤศจิกายน  2549  ผู้ฝ่าฝืนปิดงานหรือนัดหยุดงานก่อนวันที่  1  ธันวาคม  2549  ต้องระวางโทษจำคุกไม่เกิน  6  เดือน  หรือปรับไม่เกิน  10,000  บาท  หรือทั้งจำทั้งปรับ  ตามมาตรา  139  แห่งพระราชบัญญัติแรงงานสัมพันธ์  พ.ศ.  2518  แต่ในวันที่  9 ,10 และ  13  พฤศจิกายน  2549  โจทก์ที่  1  ถึงที่  11  และโจทก์ที่  13  ถึงที่  33  กับพวกร่วมชุมนุมและนัดหยุดงานหน้าบริษัทจำเลยที่  1  จำเลยที่  1  ประกาศแจ้งให้ผู้ร่วมชุมนุมหยุดงานกลับเข้าทำงาน  แต่โจทก์ที่  1  ถึงที่  11  และโจทก์ที่  13  ถึงที่  33  กับพวกที่ร่วมชุมนุมหน้าบริษัทจำเลยที่  1  ก็ไม่ได้กลับเข้าไปทำงาน  และการชุมนุมนัดหยุดงานดังกล่าวไม่ปรากฏว่าได้มีการแจ้งเป็นหนังสือให้จำเลยที่  1  และพนักงานประนอมข้อพิพาทแรงงานทราบล่วงหน้าเป็นเวลาอย่างน้อย  24  ชม.  นับแต่วันที่ได้รับแจ้ง  ระหว่างที่มีการชุมนุมนัดหยุดงานเมื่อวันที่  9  ,10  และ  13  พฤศจิกายน  2549  โจทก์ที่  1  ถึงที่  11  และโจทก์ที่  13  ถึงที่  33  กับพวกใช้เครื่องขยายเสียงและปิดป้ายประกาศลักษณะโจมตีผู้บริหารจำเลยที่  1  ปรากฏตามภาพถ่ายเอกสารหมาย  ล.25  และภาพวีดิทัศน์หมาย  วถ.1  อันเป็นการจงใจให้จำเลยที่  1  ซึ่งเป็นนายจ้างได้รับความเสียหาย  เป็นการฝ่าฝืนข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของจำเลยที่  1  เป็นกรณีร้ายแรง  ส่วนโจทก์ที่  12  และที่  34  ได้ขาดงานหรือละทิ้งหน้าที่เป็นเวลา  3  วันทำงาน  ติดต่อกันไม่ว่าจะมีวันหยุดคั่นหรือไม่ก็ตามโดยไม่มีเหตุอันควร  จำเลยที่  1  เลิกจ้างโจทก์ทั้งสามสิบสี่จากสาเหตุดังกล่าวจึงไม่เป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม  จำเลยที่  1  จ่ายค่าจ้างตั้งแต่วันที่  1  พฤศจิกายน  2549  ถึงวันที่  13  พฤศจิกายน  2549  ให้แก่โจทก์ทั้งสามสิบสี่ครบถ้วนแล้ว  กองทุนสำรองเลี้ยงชีพบริษัทไลอ้อนไทร์ส  ประเทศไทย)  จำกัด  เป็นกองทุนที่ได้จดทะเบียนแล้วมีสภาพเป็นนิติบุคคลต่างหากจากจำเลยที่  1  โจทก์ทั้งสามสิบสี่จึงไม่มีสิทธิเรียกร้องเงินดังกล่าวจากจำเลยที่  1  ได้  ในช่วงที่มีการชุมนุมและหยุดงานระหว่างวันที่  9  พฤศจิกายน  2549  ถึงวันที่  13  พฤศจิกายน  2549  จำเลยที่  1  มิได้หยุดการผลิตสินค้าโดยสิ้นเชิง  ยังคงมีการเดินเครื่องจักรผลิตสินค้าต่อไป  จำเลยที่  1  จึงไม่ได้รับความเสียหายจากการชุมนุมหยุดงานของโจทก์ทั้งสามสิบสี่

 

                                สำหรับอุทธรณ์ของโจทก์ทั้งสามสิบสี่ข้อ  2  ที่ว่าในวันที่  8  พฤศจิกายน  2549  ประตูบริษัทของจำเลยที่  1  ปิดตาย  พนักงานเข้าออกไม่ได้  วันที่  9  พฤศจิกายน  2549  มีพนักงานประสงค์จะเข้าทำงานแต่จำเลยที่  1  ไม่ให้เข้าทำงาน  วันที่  11  และ  12  พฤศจิกายน  2549  ไม่มีพนักงานมาชุมนุมหน้าบริษัท  ต่อมาวันที่   13  พฤศจิกายน  2549  มีพนักงานประสงค์จะเข้าทำงานแต่เข้าทำงานไม่ได้  การกระทำของจำเลยที่  1  เป็นการปิดงานโดยมิชอบด้วยกฎหมาย  โจทก์ทั้งสามสิบสี่จึงไม่ได้นัดหยุดงานนั้น  เมื่อศาลแรงงานกลางฟังข้อเท็จจริงยุติว่าโจทก์ที่  1  ถึงที่  11  และโจทก์ที่  13  ถึงที่  33  กับพวกได้ร่วมชุมนุมและนัดหยุดงานหน้าบริษัทจำเลยที่  1  ในวันที่  9 ,10  และ  13  พฤศจิกายน  2549  จำเลยที่  1  ประกาศแจ้งให้ผู้ร่วมชุมนุมกลับเข้าทำงานแล้ว  แต่โจทก์ที่  1  ถึงที่  11  และโจทก์ที่  13  ถึงที่  33  ไม่กลับเข้าไปทำงาน  ส่วนโจทก์ที่  12  และที่  34  ไม่เข้าทำงานในวันที่  9 ,10 และ  13  พฤศจิกายน  2549  จึงเป็นการละทิ้งหน้าที่เป็นเวลา  3  วันทำงานติดต่อกัน  อุทธรณ์ของโจทก์ทั้งสามสิบสี่ข้อนี้จึงเป็นการโต้แย้งดุลพินิจในการรับฟังพยานหลักฐานของศาลแรงงานกลาง  เป็นอุทธรณ์ในข้อเท็จจริง  ส่วนอุทธรณ์ของโจทก์ทั้งสามสิบสี่ข้ออื่น  ๆ  เป็นอุทธรณ์ที่เกี่ยวเนื่องกับอุทธรณ์ข้อ  2  หรือ  เป็นอุทธรณ์ที่ต้องอาศัยผลของการวินิจฉัยอุทธรณ์ข้อ  2  ถือได้ว่าเป็นอุทธรณ์ในข้อเท็จจริงเช่นเดียวกัน  ต้องห้ามมิให้อุทธรณ์ตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน  พ.ศ.  2522  มาตรา  54  วรรคหนึ่ง  ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย

 

                                พิพากษายกอุทธรณ์ของโจทก์ทั้งสามสิบสี่.