คำพิพากษาฎีกาที่  1902 - 1904/56

มีคำสั่งให้หยุดงาน  โดยจ่ายค่าจ้างระหว่างร้องขออนุญาตศาลขอเลิกจ้างได้  และการละทิ้งหน้าที่  ระยะเวลาสั้นๆ  โดยไม่มีหน้าที่หรือตำแหน่งสำคัญและไม่ทำให้นายจ้างเสียหาย  ไม่ถือเป็นความผิดกรณีร้ายแรง          

                             คดีทั้งสามสำนวนนี้ศาลแรงงานภาค  1  สั่งให้รวมพิจารณาเป็นคดีเดียวกัน  โดยให้เรียกผู้ร้องในสำนวนที่สามซึ่งเป็นผู้คัดค้านในสำนวนแรกและสำนวนที่สองว่าผู้ร้อง  และเรียกผู้ร้องในสำนวนแรกและสำนวนที่สองซึ่งเป็นผู้คัดค้านในสำนวนที่สามว่าผู้คัดค้านที่  1  และที่  2  ตามลำดับ

 

                           ผู้ร้องยื่นคำร้องในสำนวนที่สามและยื่นคำคัดค้านในสำนวนแรกและ สำนวนที่สองเป็นใจความทำนองเดียวกันว่า  ผู้คัดค้านทั้งสองเป็นลูกจ้างและกรรมการลูกจ้างของผู้ร้อง  ผู้คัดค้านทั้งสองได้เล่นการพนันทายผลฟุตบอลในบริษัทผู้ร้อง  และได้ยุยงส่งเสริมสนับสนุนให้ลูกจ้างของบริษัทรับเหมาค่าแรงซึ่งเป็นผู้หาลูกจ้างมาทำงานในบริษัทผู้ร้องร่วมกันผละงาน  และละทิ้งหน้าที่เข้าร่วมในการผละงานด้วย  เป็นการผิดระเบียบข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงาน  ผู้ร้องมีคำสั่งพักงานผู้คัดค้านทั้งสองโดยจ่ายค่าจ้างและสวัสดิการต่างๆ  เพื่อจะยื่นคำร้องต่อศาลของเลิกจ้าง  ผู้คัดค้านทั้งสองไม่ได้รับความเสียหาย  ขอให้ศาลอนุญาตให้ผู้ร้องเลิกจ้างผู้คัดค้านทั้งสอง  และยกคำร้องของผู้คัดค้านทั้งสอง

 

                                  ผู้คัดค้านทั้งสองยื่นคำร้องในสำนวนแรกและสำนวนที่สองและยื่นคำคัดค้านในสำนวนที่สามเป็นใจความทำนองเดียวกันว่า  ผู้ร้องมีคำสั่งพักงานผู้คัดค้านทั้งสองโดยผู้คัดค้านทั้งสองไม่ได้กระทำความผิดหรือก่อให้เกิดความเสียหายแก่ผู้ร้อง  ผู้คัดค้านทั้งสองเป็นฝ่ายบริหารของสหภาพแรงงานบริษัทผู้ร้องทำให้ผู้ร้องไม่พอใจจึงหาเหตุเลิกจ้างผู้คัดค้านทั้งสอง  ขอให้เพิกถอนคำสั่งพักงานของผู้ร้อง  ให้รับผู้คัดค้านทั้งสองเข้าทำงานในตำแหน่งเดิมและยกคำร้องของผู้ร้อง

 

                               ศาลแรงงานภาค  1  พิจารณาแล้ว  พิพากษายกคำร้องของผู้ร้องและให้เพิกถอนคำสั่งพักงานของผู้ร้อง    

 

                                 ผู้ร้องอุทธรณ์ต่อศาลฎีกา

 

                                 ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานตรวจสำนวนประชุมปรึกษาแล้ว  ศาลแรงงานภาค 1  ฟังข้อเท็จจริงว่า  ผู้คัดค้านทั้งสองเป็นลูกจ้างและเป็นกรรมการลูกจ้างของผู้ร้อง  ผู้ร้องมีคำสั่งพักงานผู้คัดค้านทั้งสองโดยจ่ายค่าจ้างและสวัสดิการให้ตามหนังสือการพักงานเอกสารหมาย  ร.2  และ  ร.3  ผู้คัดค้านทั้งสองไม่ได้เล่นการพนันทายผลฟุตบอล  ในวันที่  พนักงานของบริษัทผู้รับเหมาค่าแรงร่วมกันผละงานนั้นผู้คัดค้านที่  1  ได้ละทิ้งงาน  แต่ผู้คัดค้านทั้งสองไม่ได้ยุยงส่งเสริม  สนับสนุนให้พนักงานของบริษัทรับเหมาค่าแรงที่ทำงานในบริษัทผู้ร้องร่วมกันผละงานและละทิ้งหน้าที่เข้าร่วมในการผละงาน  แล้ววินิจฉัยว่าผู้คัดค้านที่  2  ไม่ได้กระทำผิดตามคำร้องจึงไม่มีเหตุอนุญาตให้ผู้ร้องเลิกจ้าง  สำหรับการละทิ้งงานของผู้คัดค้านที่  1  นั้น  กรณียังถือไม่ได้ว่ากระทำผิดระเบียบข้อบังคับการทำงานที่ร้ายแรง  และผู้ร้องยังไม่ได้ว่ากล่าวตักเตือนเป็นหนังสือ  จึงไม่มีเหตุสมควรอนุญาตให้ผู้ร้องเลิกจ้างผู้คัดค้านที่  1

 

                               คดีมีปัญหาต้องวินิจฉัยตามอุทธรณ์ของผู้ร้องในประเด็นแรกว่าผู้คัดค้านทั้งสองมีอำนาจร้องขอให้เพิกถอนคำสั่งของผู้ร้องที่สั่งพักงานผู้คัดค้านทั้งสองได้หรือไม่  ผู้ร้องอุทธรณ์ว่า  คำสั่งพักงานผู้คัดค้านทั้งสองโดยจ่ายค่าจ้างและสวัสดิการให้ไม่ใช่การลงโทษตามระเบียบข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของผู้ร้องตามเอกสารหมาย  ร.10  ไม่เป็นการฝ่าฝืนต่อพระราชบัญญัติแรงงานสัมพันธ์  พ.ศ.  2518  และไม่เป็นการโต้แย้งสิทธิหรือหน้าที่ของผู้คัดค้านทั้งสอง  หรือผู้คัดค้านทั้งสองต้องใช้สิทธิทางศาลนั้น  เห็นว่า  แม้ผู้คัดค้านทั้งสองจะมีอำนาจฟ้องขอให้เพิกถอนคำสั่งลงโทษพักงานของผู้ร้องก็ตาม  แต่การที่ผู้ร้องมีคำสั่งพักงานผู้คัดค้านทั้งสองซึ่งเป็นกรรมการลูกจ้างเมื่อวันที่  27  ธันวาคม  2549  ตามเอกสารหมาย  ร.2  และ  ร.3  ก่อนยื่นคำร้องขออนุญาตลงโทษผู้คัดค้านทั้งสองต่อศาลแรงงานภาค  1  โดยจ่ายค่าจ้าง  การพักงานเช่นนี้เป็นการสั่งให้ผู้คัดค้านทั้งสองหยุดทำงานชั่วคราวเพื่อดำเนินการยื่นคำร้องขออนุญาตลงโทษผู้คัดค้านทั้งสองต่อศาลแรงงานภาค  1  เสียก่อน  อีกทั้งข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของผู้ร้องเอกสารหมาย  ร.10  ก็กำหนดโทษทางวินัยไว้ในข้อ  4.2  และ  4.2.3  ว่าโทษทางวินัย  คือการพักงานไม่เกิน  7  วัน  โดยไม่จ่ายค่าจ้าง/ค่าตอบแทน  เมื่อผู้ร้องได้จ่ายค่าจ้างในระหว่างที่ผู้คัดค้านทั้งสองไม่ได้ทำงานจึงไม่ถือเป็นการลงโทษแก่ผู้คัดค้านทั้งสองและการกระทำของผู้ร้องไม่เป็นการฝ่าฝืนพระราชบัญญัติแรงงานสัมพันธ์  พ.ศ.  2518  มาตรา  52  แต่อย่างใด  อุทธรณ์ของผู้ร้องข้อนี้ฟังขึ้น

 

                               มีปัญหาต้องวินิจฉัยตามอุทธรณ์ของผู้ร้องในประเด็นต่อไปว่าผู้คัดค้านทั้งสองละทิ้งหน้าที่เป็นการฝ่าฝืนระเบียบข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของผู้ร้องเป็นกรณีร้ายแรงหรือไม่  เห็นว่า  การละทิ้งหน้าที่ที่จะเป็นการฝ่าฝืนระเบียบข้อบังคับการทำงานเป็นกรณีร้ายแรงนั้นจะต้องเป็นกรณีที่ลูกจ้างมีหน้าที่ปฏิบัติที่สำคัญให้นายจ้างแล้วไม่ปฏิบัติเป็นเวลานานแต่ไม่ปรากฏว่าผู้คัดค้านที่  1  มีหน้าที่สำคัญอย่างไร  หากออกไปจากการปฏิบัติหน้าที่แล้วจะเกิดความเสียหายต่อการผลิตของผู้ร้องอย่างไร  ดังนั้นการที่ผู้คัดค้านที่ 1   ละทิ้งหน้าที่ออกไปบอกพนักงานของบริษัทรับเหมาค่าแรงให้ไปรวมตัวกันที่โรงอาหารช่วงบ่ายใกล้เวลาเลิกงานแล้ว    กรณียังถือไม่ได้ว่าเป็นการฝ่าฝืนระเบียบข้อบังคับเกี่ยวกับทางทำงานของผู้ร้องเป็นกรณีร้ายแรง   ผู้ร้องซึ่งเป็นนายจ้างต้องตักเตือนผู้คัดค้านที่  1  เป็นหนังสือก่อน  เมื่อยังไม่ได้ดำเนินการจึงยังไม่มีเหตุสมควรที่ผู้ร้องจะเลิกจ้างผู้คัดค้านที่  1  ทันที  ในส่วนของผู้คัดค้านที่  2  ศาลแรงงานกลาง  1  วินิจฉัยว่า  ผู้คัดค้านที่  2  ไม่ได้ละทิ้งหน้าที่  ผู้ร้องอุทธรณ์ว่า  ผู้คัดค้านที่  2  ละทิ้งหน้าที่  จึงเป็นอุทธรณ์โต้แย้งดุลพินิจในการรับฟังพยานหลักฐานของศาลแรงงานภาค  1  ถือเป็นอุทธรณ์ในข้อเท็จจริงต้องห้ามตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน  พ.ศ.  2522  มาตรา  54  วรรคหนึ่ง  ศาลฎีกา  ไม่รับวินิจฉัย

 

                               มีปัญหาต้องวินิจฉัยตามอุทธรณ์ของผู้ร้องในประเด็นต่อไปว่าศาลแรงงานภาค  1  วินิจฉัยว่า   ผู้คัดค้านที่  1  ละทิ้งหน้าที่เป็นการฝ่าฝืนระเบียบข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของผู้ร้อง  ศาลต้องอนุญาตให้ผู้ร้องลงโทษผู้คัดค้านที่  1  โดยการตักเตือนเป็นหนังสือโดยผู้ร้องไม่ต้องร้องขอได้หรือไม่  โดยผู้ร้องอุทธรณ์ว่า  แม้ผู้ร้องจะไม่ได้ร้องขอ  แต่พระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน  พ.ศ.  2522  มาตรา  52  ให้ศาลแรงงานพิพากษาเกินคำขอได้นั้น  เห็นว่า  แม้ตามคำขอท้ายคำร้องของผู้ร้องจะขอให้ศาลแรงงานภาค  1  อนุญาตให้ลงโทษผู้คัดค้านที่  1  ด้วยการเลิกจ้างก็ตาม  แต่เมื่อศาลแรงงานภาค  1  เห็นว่าผู้คัดค้านที่  1  ละทิ้งหน้าที่  แต่ยังไม่ถึงขนาดหรือมีเหตุสมควรที่จะอนุญาตให้เลิกจ้างผู้คัดค้านที่  1  โดยเห็นว่าการกระทำของผู้คัดค้านที่  1  ดังกล่าวผู้ร้องควรลงโทษด้วยการตักเตือนเป็นหนังสือก่อน  ศาลแรงงานภาค  1  ก็สามารถอนุญาตให้ลงโทษผู้คัดค้านที่  1  ด้วยการตักเตือนเป็นหนังสือ  ซึ่งเป็นโทษที่อยู่ในข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของผู้ร้อง  และเป็นโทษในสถานเบากว่าการเลิกจ้างได้  ถือเป็นการใช้ดุลพินิจตามที่เห็นสมควรและเหมาะสมแก่พฤติการณ์แห่งคดีและไม่เป็นการพิพากษาเกินไปกว่าคำขอแต่ประการใด  ดังนั้นที่ศาลแรงงานภาค  1  ไม่มีคำสั่งอนุญาตให้ผู้ร้องลงโทษผู้คัดค้านที่  1  ด้วยการตักเตือนเป็นหนังสือให้เสร็จสิ้นไป  ไม่ต้องด้วยความเห็นของศาลฎีกา  อุทธรณ์ของผู้ร้องข้อนี้ฟังขึ้น

  

                             ส่วนที่ผู้ร้องอุทธรณ์ว่า  ผู้คัดค้านทั้งสองจงใจแสวงหาประโยชน์จากการละทิ้งหน้าที่เป็นการโกงเวลาทำงานเพื่อให้ได้มาซึ่งค่าจ้าง  ถือเป็นการผิดสัญญาจ้างแรงงานทำให้ผู้ร้องซึ่งเป็นนายจ้างได้รับความเสียหายนั้น  เป็นอุทธรณ์ในข้อที่ไม่ได้ยกขึ้นมาว่ากันมาแล้วโดยชอบในศาลแรงงานภาค  1  ไม่ชอบตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง  มาตรา  225  วรรคหนึ่ง  ประกอบพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน  พ.ศ.  2522  มาตรา  31  ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย 

 

                            ส่วนที่ผู้ร้องอุทธรณ์ว่า  ในวันที่  24  พฤศจิกายน  2548  ช่วงเวลาประมาณ  14  นาฬิกา  มีการนัดชุมชุมและผละงานของพนักงานบริษัทรับเหมาค่าแรงจำนวน  300 - 400 คน  บริเวณโรงอาหาร  ผู้คัดค้านทั้งสองละทิ้งหน้าที่เข้าไปร่วมในการชุมนุมและการผละงานในวันเวลาดังกล่าว  ถือเป็นการกระทำที่ขัดต่อหน้าที่ตามกฎหมายของคณะกรรมการลูกจ้างและหน้าที่ของกรรมการสหภาพแรงงานอาปีโก้ไฮเทค  เพราะการนัดชุมนุมและการผละงานดังกล่าวถือว่าเป็นการกระทำที่ฝ่าฝืนต่อพระราชบัญญัติแรงงานสัมพันธ์  พ.ศ.  2518  เมื่อผู้คัดค้านทั้งสองละทิ้งหน้าที่ออกจากบริเวณที่ตนเองปฏิบัติหน้าที่อยู่โดยไม่ได้รับอนุญาตจากผู้บังคับบัญชา  ทำให้ผู้ร้องได้รับความเสียอย่างร้ายแรงเป็นเงิน  400,000  บาท  และทำให้ผู้ร้องได้รับความเสียหายต่อชื่อเสียง  เพราะในวันเวลาดังกล่าวมีลูกค้าชาวต่างชาติมาเยี่ยมประธานกรรมการบริษัทผู้ร้องหลายคน  ผู้คัดค้านทั้งสองเกี่ยวข้องและมีพฤติการณ์ในการเล่นการพนันทายผลฟุตบอลในบริษัทผู้ร้องถือเป็นความผิดร้ายแรงตามระเบียบข้อบังคับการทำงานของผู้ร้องตามเอกสารหมาย  ร.10  จึงมีเหตุเลิกจ้างผู้คัดค้านทั้งสองได้นั้น  เป็นอุทธรณ์โต้แย้งดุลพินิจในการรับฟังพยานหลักฐานของศาลแรงงานภาค  1  ถือเป็นอุทธรณ์ในข้อเท็จจริง  ต้องห้ามตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน  พ.ศ.  2522  มาตรา  54  วรรคหนึ่ง  ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัยให้เช่นกัน

 

                           พิพากษาแก้เป็นว่า  อนุญาตให้ผู้ร้องลงโทษผู้คัดค้านที่  1  ด้วยการตักเตือนเป็นหนังสือ  และยกคำร้องของผู้คัดค้านทั้งสองนอกจากที่แก้ให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลแรงงานภาค  1.