คำพิพากษาฎีกาที่  1368/2556

ใบรับเงินระบุไม่ติดใจเรียกร้องสิทธิใดๆ  จากจำเลยอีกมีลักษณะเป็นสัญญาประนีประนอมยอมความ  มีผลผูกพันโจทก์  โจทก์จึงไม่มีสิทธิฟ้องเรียกค่าเสียหายจากจำเลยอีก

                        โจทก์ฟ้องว่า  โจทก์เข้าทำงานเป็นลูกจ้างจำเลยตั้งแต่วันที่  21  สิงหาคม  2532  ครั้งสุดท้ายดำรงตำแหน่งเจ้าหน้าที่ความปลอดภัย  ค่าจ้างอัตราสุดท้ายเดือนละ  31,343  บาท  และเบี้ยขยันเดือนละ  800  บาท  เมื่อวันที่  7  พฤศจิกายน  2548  จำเลยมีหนังสือเลิกจ้างโจทก์อ้างว่าการเพิ่มขึ้นของราคาน้ำมันอย่างต่อเนื่องทำให้ต้นทุนวัตถุดิบเพิ่มสูงขึ้นขณะที่ราคาขายสินค้าไม่ได้มีการปรับเพิ่ม  ทำให้จำเลยประสบปัญหาขาดทุนต้องปรับปรุงโครงสร้างองค์กรและกำลังคน  จำเป็นต้องลดจำนวนพนักงาน  ซึ่งไม่เป็นความจริง  จำเลยอ้างเหตุเพียงเพื่อที่จะเลิกจ้างโจทก์เท่านั้น  จึงเป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม  ทำให้โจทก์ได้รับความเสียหายจากการที่ไม่ได้รับค่าจ้าง  เงินสมทบกองทุนสำรองเลี้ยงชีพ  เงินโบนัส  และเบี้ยขยัน  ขอให้บังคับจำเลยชำระค่าเสียหายเป็นเงิน  5,533,613.50  บาท  พร้อมดอกเบี้ยในอัตราร้อยละ  7.5  ต่อปี  นับแต่วันถัดจากวันฟ้องจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์

                        จำเลยให้การว่า  จำเลยเลิกจ้างโจทก์เนื่องจากจำเลยประสบภาวะขาดทุนอย่างต่อเนื่องต้องลดจำนวนพนักงานส่วนเกินจาก  111  คน  เหลือ  98  คน  จำเลยได้ใช้วิธีเลิกจ้างโดยลดจำนวนพนักงานที่เกินความจำเป็น  ในส่วนของโจทก์ซึ่งทำงานอยู่ที่ฝ่ายความปลอดภัยมีพนักงานอยู่  3  คน  คือ  ผู้จัดการฝ่าย  หัวหน้าแผนก  และโจทก์จำเลยได้พิจารณาบุคคลที่มีประสิทธิภาพในการทำงานให้แก่จำเลยได้มากที่สุด  จึงเลิกจ้างผู้จัดการฝ่ายและโจทก์  ยังคงเหลือหัวหน้าแผนกทำงานนี้เท่านั้น  ในการเลิกจ้างโจทก์จำเลยได้จ่ายผลประโยชน์ให้แก่โจทก์ครบถ้วนตามกฎหมายเป็นเงิน  376,116  บาท  และในหนังสือรับเงินโจทก์ได้ลงลายมือชื่อโดยมีข้อความไว้ด้วยว่า  โจทก์ได้รับเงินจำนวนดังกล่าวเรียบร้อยแล้ว  และไม่ติดใจเรียกร้องสิทธิประโยชน์ใดๆ  จากบริษัทอีก  ดังนั้นโจทก์จึงฟ้องจำเลยให้รับผิดตามฟ้องไม่ได้  ขอให้ยกฟ้อง

                    ศาลแรงงานกลางพิจารณาแล้ว  พิพากษาให้จำเลยจ่ายค่าเสียหาย  501,488  บาท  พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  7.5  ต่อปี  นับแต่วันที่  7  พฤศจิกายน  2548  ซึ่งเป็นวันเลิกจ้างจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์

                        ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานตรวจสำนวนประชุมปรึกษาแล้ว  คดีมีปัญหาต้องวินิจฉัยตามอุทธรณ์ของจำเลยว่า  ใบรับเงินตามเอกสารหมาย  จ.ล.4  เป็นสัญญาประนีประนอมยอมความระหว่างโจทก์กับจำเลย  มีผลให้สิทธิได้รับค่าเสียหารจากการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรมของโจทก์ระงับไปหรือไม่  เห็นว่า  หลังจากจำเลยมีหนังสือแจ้งการเลิกจ้างโจทก์  ในวันเดียวกัน  นายสุขสันต์  ขุนโต  ผู้จัดการฝ่ายความปลอดภัยและสิ่งแวดล้อมได้รับมอบหมายจากจำเลยให้นำใบรับเงินตามเอกสารหมาย  จ.ล.4  ให้โจทก์ลงลายมือชื่อ  โจทก์เบิกความว่า  รู้สึกตกใจมากเพราะไม่ทราบมาก่อนว่าจะถูกเลิกจ้าง  โจทก์จึงแจ้งว่าขอเวลาคิดดูก่อน  นางอรพินท์  ดีรณอมรวงศ์  ผู้อำนวยการสายงานปฏิบัติการของจำเลยพูดกับโจทก์ว่าถ้าไม่ยอมลงลายมือชื่อจะทำให้โจทก์ไม่ได้รับเงินที่ระบุไว้ในหนังสือฉบับนี้  และจะต้องไปฟ้องคดีต่อศาลเอาเอง  โจทก์ก็ยังไม่ลงลายมือชื่อและกลับบ้าน  หลังจากนอนคิดหนึ่งคืนโจทก์ตัดสินใจไปลงลายมือชื่อในใบรับเงินเพื่อรับเงินมาใช้จ่ายในระหว่างว่างงาน  แสดงให้เห็นว่าการที่โจทก์ตัดสินใจไปลงลายมือชื่อในใบรับเงินตามเอกสารหมาย  จ.ล.4  หลังวันเลิกจ้างเป็นไปโดยความสมัครใจของโจทก์  เมื่อใบรับเงินดังกล่าวมีข้อความในวรรคสองว่าจำเลยเลิกจ้างโจทก์และได้จ่ายเงินผลประโยชน์แก่โจทก์ดังนี้  เงินเดือนสำหรับเดือนพฤศจิกายน  31,343  บาท  ค่าเสียหายแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า 31,343  บาท  กับค่าชดเชย 300  วัน  เท่ากับ  313,430  บาท  รวมเป็นเงิน  376,116  บาท  วรรคท้ายมีข้อความว่าโจทก์ได้รับเงินจำนวนดัง4กล่าวเรียบร้อยแล้ว  และไม่ติดใจเรียกร้องสิทธิประโยชน์ใดจากจำเลยอีก  โดยลงลายมือชื่อในช่องผู้รับเงินต่อหน้าพยานสองคนย่อมถือได้ว่าใบรับเงินฉบับนี้มีลักษณะเป็นสัญญาประนีประนอมยอมความ  มีผลผูกพันโจทก์ว่าหลังจากโจทก์ได้รับเงินสามจำนวนข้างต้นอันเป็นเงินตามกฎหมายว่าด้วยการคุ้มครองแรงงานครบถ้วนแล้ว  โจทก์สละสิทธิที่จะเรียกร้องเงินอื่นใดตามกฎหมาย  ซึ่งมีความหมายรวมทั้งค่าเสียหายจากการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรมอันมิใช่เงินตามกฎหมายว่าด้วยการคุ้มครองแรงงานที่เป็นกฎหมายเกี่ยวกับความสงบเรียบร้อยของประชาชน  โจทก์จึงไม่มีสิทธิเรียกร้องค่าเสียหายตามคำฟ้องจากจำเลย  อุทธรณ์ของจำเลยข้อนี้ฟังขึ้น  ไม่จำต้องวินิจฉัยอุทธรณ์ของจำเลยข้ออื่นต่อไป  เพราะไม่ทำให้ผลคดีเปลี่ยนแปลง