คำพิพากษาฎีกา ที่  14050 - 14057/ 2555

ลาออก  ตามโครงการเกษียณก่อนกำหนด  เมื่อข้อตกลงหรือโครงการเกษียณก่อนกำหนดมิได้ขัดหรือแย้งต่อบทบัญญัติของกฎหมายและมิได้ขัดต่อความสงบเรียบร้อย  จึงมีผลบังคับใช้ได้  เมื่อโจทก์ลาออกตามโครงการดังกล่าวจึงถือว่าได้ตกลงระงับสัญญาจ้างต่อกันแล้ว  ย่อมมีสิทธิได้รับเงินตามข้อตกลงในโครงการเกษียณอายุก่อนกำหนดไม่มีสิทธิได้รับเงินอื่นๆ อีก

                                       รายชื่อโจทก์ปรากฏตามคำพิพากษาศาลแรงงานกลาง

                               คดีทั้งแปดสำนวนนี้  ศาลแรงงานกลางสั่งให้รวมการพิจารณาเข้าด้วยกัน  โดยให้เรียกโจทก์ทั้งแปดสำนวนว่า  โจทก์ที่  1  ถึงที่  8  ตามลำดับ  และให้เรียกจำเลยทั้งแปดสำนวนว่า  จำเลย

   

                            โจทก์ทั้งแปดสำนวนฟ้องทำนองเดียวกันว่า  โจทก์ทั้งแปดเป็นลูกจ้างของจำเลยตามพระราชบัญญัติทุนรัฐวิสาหกิจ  พ.ศ.2542  ต่อมาวันที่  10  เมษายน  2551  คณะกรรมการของจำเลยมีมติเห็นชอบให้จำเลยจัดทำโครงการเกษียณอายุก่อนกำหนดและโครงการร่วมใจจากองค์การ โจทก์ทั้งแปดแสดงความจำนงขอเกษียณอายุก่อนกำหนดจำเลยอนุมัติให้โจทก์ทั้งแปดลาออกก่อนกำหนดเกษียณอายุตามโครงการดังกล่าวโดยจำเลยตกลงให้โจทก์ที่  1  มีสิทธิได้รับผลประโยชน์ตอบแทน  ได้แก่  เงินค่าวิชาชีพ  ค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีและเงินบำเหน็จจากกองทุนสงเคราะห์  แต่จำเลยจ่ายเงินค่าวิชาชีพให้แก่โจทก์ที่  1  ขาดไป  89,918  บาท  และจำเลยต้องจ่ายค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีอีก  7  วัน  เป็นเงิน  30,356.66  บาท  ส่วนเงินบำเหน็จที่จำเลยต้องจ่ายให้แก่โจทก์ทั้งแปดเมื่อออกจากงาน  ซึ่งต้องเป็นไปตามข้อบังคับการท่าอากาศยานแห่งประเทศไทย  ฉบับที่  14  ว่าด้วย  กองทุนสงเคราะห์  พ.ศ.2522  โดยคิดจากเงินค่าจ้างเดือนสุดท้ายที่ออกจากงานคูณด้วยจำนวนปีที่ทำงาน  แต่จำเลยคำนวณจ่ายให้แก่โจทก์ทั้งแปดเป็น  2  ส่วน  ส่วนแรกเป็นเวลาทำงานในการท่าอากาศยานแห่งประเทศไทย  และส่วนที่  2  เป็นเวลาทำงานในบริษัทจำเลย  การคำนวณเป็น  2  ส่วนดังกล่าวเป็นการนับเวลาทำงานไม่ต่อเนื่องกัน  จึงขัดต่อพระราชบัญญัติทุนรัฐวิสาหกิจ  พ.ศ.2542  จำเลยไม่ได้ดำเนินการตามขั้นตอนที่กำหนดไว้ในพระราชบัญญัติแรงงานรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์  พ.ศ.2543  เป็นการแก้ไขเพิ่มเติมข้อตกลงเกี่ยวกับสภาพการจ้างที่ขัดกับพระราชบัญญัติแรงงานรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์  พ.ศ.2543  และต้องใช้ระเบียบข้อบังคับการท่าอากาศยานแห่งประเทศไทย  ฉบับที่  (14) ว่าด้วย  กองทุนสงเคราะห์  พ.ศ.2522  ในส่วนที่เกี่ยวกับการจ่ายเงินบำเหน็จ  ขอให้บังคับจำเลยจ่ายเงินบำเหน็จที่ขาดแก่โจทก์ทั้งแปด  และเงินค่าวิชาชีพกับค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีแก่โจทก์ที่  1  พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  15  ต่อปี  ของต้นเงินดังกล่าวนับแต่วันที่  1  ตุลาคม  2551  เป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จ

   

                              จำเลยทั้งแปดสำนวนให้การว่า  เดิมจำเลยเป็นรัฐวิสาหกิจ  จัดตั้งขึ้นตามพระราชบัญญัติการท่าอากาศยานแห่งประเทศไทย  พ.ศ.2522  ต่อมาได้เปลี่ยนสภาพเป็นบริษัทมหาชน  จำกัด  ตามพระราชบัญญัติทุนรัฐวิสาหกิจ  พ.ศ.2542  โดยใช้ชื่อว่าบริษัทท่าอากาศยานไทย  จำกัด  (มหาชน)  ให้อักษรย่อว่า  ทอท.  ตั้งแต่วันที่  30  กันยายน  2545  คณะกรรมการของจำเลยมีมติในการประชุมครั้งที่  1/2545  เมื่อวันที่  30  กันยายน  2545  อนุมัติให้ใช้ข้อบังคับ  ระเบียบ  คำสั่ง  และประกาศการท่าอากาศยานแห่งประเทศไทยที่บังคับใช้อยู่ในขณะนั้นในการดำเนินกิจการของจำเลยต่อไปจนกว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงซึ่งรวมถึงข้อบังคับการท่าอากาศยานแห่งประเทศไทย  ฉบับที่  14  ว่าด้วย  กองทุนสงเคราะห์  พ.ศ.2542  ด้วย  ต่อมาวันที่  19  สิงหาคม  2546  คณะรัฐมนตรีมีมติเห็นชอบให้รัฐวิสาหกิจ  12  แห่ง  รวมทั้งจำเลยได้รับการยกเว้น  กฎ  ระเบียบ  มติคณะรัฐมนตรีต่างๆ  ที่กำหนดขอบเขตสภาพการจ้างที่เกี่ยวกับการเงิน  ตามมาตรา  13  (2)  แห่งพระราชบัญญัติแรงงานรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์  พ.ศ.2543  ตามมติคณะกรรมการแรงงานรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์โดยให้รัฐวิสาหกิจแต่ละแห่งสามารถปรับปรุงสภาพการจ้างที่เกี่ยวกับการเงิน  การกำหนดอัตราค่าจ้าง  ค่าตอบแทนหรือสวัสดิการต่างๆ  ของพนักงานได้เอง  เมื่อคณะกรรมการรัฐวิสาหกิจนั้นเห็นชอบแล้ว  ในการประชุมครั้งที่  10/2546  เมื่อวันที่  31  ตุลาคม  2546  คณะกรรมการของจำเลยมีมติกำหนดระเบียบบริษัทท่าอากาศยานไทย  จำกัด  (มหาชน)  ว่าด้วยกองทุนสงเคราะห์  พ.ศ.2546  ขึ้น  ใช้บังคับตั้งแต่วันที่  6  พฤศจิกายน  2546  เป็นต้นไป  ยกเว้นวิธีการคำนวณบำเหน็จในข้อ  17  ให้ใช้บังคับตั้งแต่วันที่  30  กันยายน  2545  เป็นต้นไป  ซึ่งระเบียบข้อ  17  กำหนดว่า  การคำนวณบำเหน็จให้คำนวณจากผลรวม  2  ส่วนได้แก่ส่วนที่  1  คำนวณจากระยะเวลาตั้งแต่ปฏิบัติงานในการท่าอากาศยานแห่งประเทศไทยจนถึงวันที่  29  กันยายน  2545  คูณด้วยเงินเดือน  ณ  วันที่  29  กันยายน  2545  ส่วนที่  2  คำนวณจากระยะเวลาที่ปฏิบัติงานในบริษัทท่าอากาศยานไทย  จำกัด  (มหาชน)  คูณด้วยเงินเดือนเดือนสุดท้ายที่ออกจากงาน  สำหรับพนักงานหรือลูกจ้างประจำซึ่งได้รับเงินเดือนเดือนสุดท้ายไม่เต็มเดือน  ให้ถือเอาอัตราเงินเดือนเดือนสุดท้ายเต็มเดือนเป็นเกณฑ์คำนวณ  จำเลยได้ออกระเบียบดังกล่าวตามมติคณะรัฐมนตรี  วันที่  19  สิงหาคม  2546  การที่จำเลยจ่ายเงินบำเหน็จให้แก่โจทก์ทั้งแปดแบ่งเป็น  2  ส่วนตามหลักเกณฑ์ที่กำหนดในระเบียบของจำเลยว่าด้วยกองทุนสงเคราะห์  พ.ศ.2546  โดยมิได้ใช้ข้อบังคับการท่าอากาศยานแห่งประเทศไทย  ฉบับที่  14  ว่าด้วย  กองทุนสงเคราะห์  พ.ศ.2522  ไม่อาจถือได้ว่าเป็นการแก้ไขเพิ่มเติมข้อตกลงเกี่ยวกับสภาพการจ้างที่ขัดต่อพระราชบัญญัติแรงงานรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์  พ.ศ.2543  เพราะเป็นการปฏิบัติตามมติคณะรัฐมนตรีเมื่อวันที่  19  สิงหาคม  2546  และคณะกรรมการของจำเลยได้ให้ความเห็นชอบแล้ว  โดยได้รับความยินยอมจากสหภาพแรงงานรัฐวิสาหกิจการท่าอากาศยานไทย  ซึ่งมีสิทธิและหน้าที่ตามที่กำหนดในพระราชบัญญัติแรงงานรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์ พ.ศ.2543  มาตรา  40, 54 (6) ในการปรับปรุงแก้ไขหลักเกณฑ์การจ่ายเงินบำเหน็จโดยยกเลิกระเบียบเก่าและใช้ระเบียบใหม่  คือ  ระเบียบบริษัทท่าอากาศยานไทย  จำกัด  (มหาชน)  ว่าด้วย  กองทุนสงเคราะห์  พ.ศ.2546  แทน  ระเบียบใหม่ดังกล่าวจึงเป็นข้อตกลงเกี่ยวกับสภาพการจ้างที่นายจ้างกับลูกจ้างตกลงกัน  จึงมีผลใช้บังคับได้  การที่จำเลยจ่ายเงินบำเหน็จให้โจทก์ทั้งแปดเป็น  2  ส่วน  จึงสอดคล้องกับหนังสือกระทรวงการคลังที่ กค.0209.2/10649  ลงวันที่  31  มิถุนายน  2545  เรื่อง  การแก้ไขเพิ่มเติมข้อบังคับกองทุนบำเหน็จและกองทุนสำรองเลี้ยงชีพของการสื่อสารแห่งประเทศไทย  ทั้งนี้เพื่อให้เกิดความเป็นธรรมแก่พนักงานกลุ่มอื่นๆ  ส่วนสิทธิประโยชน์เกี่ยวกับเงินค่าวิชาชีพนั้น  จำเลยเริ่มจ่ายเงินค่าวิชาชีพตั้งแต่วันที่  1  ตุลาคม  2539  ในอัตราไม่เกินคนละ  4,000  บาทต่อเดือน  ต่อมาสำนักงานเลขาธิการคณะรัฐมนตรีมีหนังสือที่  นร.0205/ว (ล)  12475  ลงวันที่  1  พฤศจิกายน  2544  แจ้งเงื่อนไขการจ่ายเงินค่าวิชาชีพหรือเงินเพิ่มพิเศษสาขาวิชาชีพที่ขาดแคลนตามมติคณะรัฐมนตรีวันที่  30  ตุลาคม  2544  โดยให้อำนาจคณะกรรมการรัฐวิสาหกิจที่จะพิจารณาจ่ายตามความเหมาะสม  ความจำเป็น  และฐานะทางการเงิน  แต่จะต้องไม่เกิน  วงเงินที่มีการจ่ายครั้งสุดท้าย  (278,400  บาทต่อเดือน)  จำเลยจ่ายเงินค่าวิชาชีพหรือเงินเพิ่มพิเศษฯ  ให้แก่ผู้มีสิทธิตามเงื่อนไขดังกล่าวทุกคนรวมทั้งโจทก์ที่  1  ด้วย  ในอัตราคนละ  3,760  บาทต่อเดือน  ตั้งแต่วันที่  1  พฤศจิกายน  2544  จนกระทั่งจำเลยได้ชะลอการจ่ายเงินค่าวิชาชีพหรือเงินเพิ่มพิเศษฯ  ตั้งแต่วันที่  1  ธันวาคม  2548  เพื่อดำเนินการให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลปกครองสูงสุดที่มีมติให้เพิกถอนมติคณะรัฐมนตรีวันที่  30  ตุลาคม  2544  ในส่วนที่เกี่ยวกับเงื่อนไขให้มีสิทธิได้รับเงินค่าวิชาชีพหรือเงินเพิ่มพิเศษเฉพาะผู้ที่เคยได้รับอยู่ก่อนมีการระงับการจ่าย  ต่อมาคณะกรรมการของจำเลยมีมติอนุมัติให้จ่ายเงินค่าวิชาชีพหรือเงินเพิ่มพิเศษฯ  ตามเงื่อนไขคณะรัฐมนตรีวันที่  30  ตุลาคม  2544  โดยจ่ายย้อนหลังให้แก่ผู้ที่ยังไม่เคยได้รับทั้งหมดตั้งแต่วันที่  1  พฤศจิกายน  2544  ถึง  1  ธันวาคม  2548  และจ่ายให้แก่ผู้ที่มีสิทธิทั้ง  2  กลุ่ม  คือ  ผู้ที่เคยรับอยู่เดิม  และผู้ที่ได้รับใหม่  ตั้งแต่วันที่  1  ธันวาคม  2548  ตามวงเงินที่จำเลยสามารถดำเนินการได้  (278,400  บาทต่อเดือน)  โดยนำมาเฉลี่ยตามจำนวนผู้ที่มีสิทธิในแต่ละเดือน  เป็นผลให้ผู้ที่มีสิทธิเดิมแต่ละคนรวมทั้งโจทก์ที่  1  ได้รับเงินค่าวิชาชีพพิเศษหรือเงินเพิ่มพิเศษฯ  ลดลง  คงเหลือคนละ  1,074 - 1,265  บาท  ดังนั้นโจทก์ที่  1  จึงไม่มีสิทธิได้รับเงินค่าวิชาชีพเพิ่มเติมแต่อย่างใด  ส่วนค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีนั้น  จำเลยได้จัดทำโครงการเกษียณอายุก่อนกำหนดและโครงการร่วมใจจากองค์การประจำปีงบประมาณ  2551  เป็นการชี้ชวนให้พนักงานสมัครเข้าร่วมโครงการ  ถือเป็นความสมัครใจด้วยกันทั้งสองฝ่าย  เมื่อโจทก์ที่  1  สมัครเข้าร่วมโครงการเกษียณอายุก่อนกำหนด  และได้รับอนุมัติให้ลาออกจากหน้าที่การงานแล้ว  จึงเป็นการลาออกด้วยความสมัครใจ  มิใช่เป็นการเลิกจ้างโดยไม่มีความผิดจำเลยจึงไม่ต้องจ่ายค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีแก่โจทก์ที่  1  ขอให้ยกฟ้อง

   

   

   

                                ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานตรวจสำนวนประชุมปรึกษาแล้ว  ศาลแรงงานกลางฟังข้อเท็จจริงว่า  เดิมจำเลยเป็นรัฐวิสาหกิจประเภทองค์การของรัฐ  ตามพระราชบัญญัติการท่าอากาศยานแห่งประเทศไทย  พ.ศ.2522  ชื่อว่า  การท่าอากาศยานแห่งประเทศไทยโจทก์ทั้งแปดเป็นพนักงานของการท่าอากาศยานแห่งประเทศไทย  ต่อมาการท่าอากาศยานแห่งประเทศไทยเปลี่ยนสภาพเป็นรัฐวิสาหกิจประเภทบริษัทจำกัด  (มหาชน)  ชื่อว่า  บริษัทท่าอากาศยานไทย  จำกัด  (มหาชน)  ใช้อักษรย่อว่า  ทอท.  เมื่อ พ.ศ.2545  ตามพระราชบัญญัติทุนรัฐวิสาหกิจ  พ.ศ.2542  กำหนดให้พนักงานตามที่คณะรัฐมนตรีอนุมัติเป็นลูกจ้างของจำเลยได้รับเงินเดือน  ค่าจ้าง  และสิทธิประโยชน์ต่าง ๆ  ไม่น้อยกว่าที่เคยได้รับอยู่เดิม  กับให้ถือว่าเวลาการทำงานของพนักงานในรัฐวิสาหกิจเดิมเป็นการทำงานในบริษัทจำเลยโดยไม่ถือว่าการเปลี่ยนสภาพจากรัฐวิสาหกิจเดิมเป็นบริษัทจำเลยนั้นเป็นการเลิกจ้าง  คณะกรรมการของจำเลยมีมติอนุมัติให้ใช้ข้อบังคับ  ระเบียบคำสั่งและประกาศการท่าอากาศยานแห่งประเทศไทยที่บังคับใช้อยู่ในขณะนั้นในการดำเนินกิจการของจำเลยต่อไปจนกว่าจะมีการเปลี่ยนแปลง  โจทก์ทั้งแปดซึ่งเป็นพนักงานของรัฐวิสาหกิจเดิมจึงเป็นพนักงานของจำเลยรัฐวิสาหกิจเดิมมีข้อบังคับฉบับที่  (14)  ว่าด้วยกองทุนสงเคราะห์  พ.ศ.2522  ให้จ่ายเงินบำเหน็จจากกองทุนสงเคราะห์ให้แก่พนักงานหรือลูกจ้างประจำเมื่อต้องออกจากงาน  โดยคำนวณจากอัตราเงินเดือนเดือนสุดท้าย  คูณด้วยเวลาทำงานนับเป็นปี  เศษของปีให้นับตามอัตราส่วนจำนวนวัน  ต่อมาคณะกรรมการแรงงานรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์เห็นว่า  คณะรัฐมนตรีอนุมัติให้รัฐวิสาหกิจที่มีศักยภาพและมีความสามารถในการบริหารจัดการยกเว้นไม่ต้องปฏิบัติตามกฎ  ระเบียบ  มติคณะรัฐมนตรี  คณะกรรมการแรงงานรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์จึงมีมติให้นำกรอบที่คณะรัฐมนตรีเห็นชอบดังกล่าวมากำหนดขอบเขตสภาพการจ้างที่เกี่ยวกับการเงินตาม  มาตรา  13  (2)  แห่งพระราชบัญญัติแรงงานรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์  พ.ศ.2543  แก่รัฐวิสาหกิจ  12  แห่ง  ซึ่งรวมทั้งจำเลยด้วย  โดยให้รัฐวิสาหกิจดังกล่าวสามารถดำเนินการปรับปรุงสภาพการจ้างที่เกี่ยวกับการเงินในการกำหนดอัตราค่าจ้าง  ค่าตอบแทนหรือสวัสดิการต่างๆ  ของพนักงานเองได้  เมื่อคณะกรรมการรัฐวิสาหกิจนั้นเห็นชอบแล้ว  และเมื่อวันที่  19  สิงหาคม  2546  คณะรัฐมนตรีมีมติเห็นชอบการนำกรอบที่คณะรัฐมนตรีเห็นชอบให้รัฐวิสาหกิจ  12  แห่งได้รับการยกเว้นกฎ  ระเบียบ  มติคณะรัฐมนตรีต่างๆ  มากำหนดขอบเขตสภาพการจ้างที่เกี่ยวกับการเงินตามมาตรา  13  (2)  แห่งพระราชบัญญัติแรงงานรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์  พ.ศ.2543  ตามมติคณะกรรมการแรงงานรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์  โดยให้รัฐวิสาหกิจแต่ละแห่งสามารถดำเนินการปรับปรุงสภาพการจ้างที่เกี่ยวกับการเงินในการกำหนดอัตราค่าจ้าง  ค่าตอบแทนหรือสวัสดิการต่างๆ  ของพนักงานได้เอง  เมื่อคณะกรรมการรัฐวิสาหกิจนั้นเห็นชอบแล้ว  วันที่  31  ตุลาคม  2546  คณะกรรมการรัฐวิสาหกิจของจำเลยมีมติให้กำหนดระเบียบของจำเลยว่าด้วยกองทุนสงเคราะห์  พ.ศ.  2546   ขึ้นให้มีผลใช้บังคับตั้งแต่วันที่  6  พฤศจิกายน  2546  เป็นต้นไป  ยกเว้นวิธีการคำนวณบำเหน็จในข้อ  17  ให้ใช้บังคับตั้งแต่วันที่  30  กันยายน  2545  เป็นต้นไป  ซึ่งกำหนดว่า 

  

                                ข้อ  17  การคำนวณบำเหน็จให้คำนวณจากผลรวม  2  ส่วน  ได้แก่

  

                               1.  ส่วนที่หนึ่งคำนวณจากระยะเวลาตั้งแต่ปฏิบัติงานในการท่าอากาศยานแห่งประเทศไทยจนถึงวันที่  29  กันยายน  2545  คูณด้วยเงินเดือน  ณ  วันที่  29  กันยายน  2545

   

  

                               ต่อมาเมื่อวันที่  10  เมษายน  2551  คณะกรรมการของรัฐวิสาหกิจจำเลยมีมติเห็นชอบให้จำเลยจัดทำโครงการเกษียณอายุก่อนกำหนด  และโครงการร่วมใจจากองค์กรประจำปีงบประมาณ  2551  โดยเสนอผลตอบแทน  โจทก์ทั้งแปดสมัครเข้าร่วมโครงการเกษียณอายุก่อนกำหนดและผ่านการพิจารณากลั่นกรองของคณะกรรมการฯ  ให้สามารถลาออกตามโครงการเกษียณอายุก่อนกำหนดได้ตามคำสั่งบริษัท  ท่าอากาศยานไทย  จำกัด  (มหาชน)  ที่  653/2551  เรื่อง  ให้พนักงานลาออกจากหน้าที่การงานโดยให้มีสิทธิได้รับผลประโยชน์ตอบแทนต่างๆ  หลายประการ  ทั้งนี้ตั้งแต่วันที่  1  ตุลาคม  2551  เป็นต้นไป  ซึ่งจำเลยได้จ่ายผลประโยชน์ตอบแทนให้แก่โจทก์ทั้งแปดแล้ว  และโจทก์ที่  1  ยังเหลือวันหยุดพักผ่อนประจำปี  7  วัน  ส่วนที่เกี่ยวกับเงินค่าวิชาชีพหรือเงินเพิ่มพิเศษนั้น  เมื่อประมาณเดือนตุลาคม  2539  คณะกรรมการรัฐวิสาหกิจเดิมในสังกัดกระทรวงคมนาคม  เห็นชอบให้จ่ายเงินเพิ่มพิเศษสาขาวิชาชีพที่ขาดแคลน  กระทรวงการคลังพิจารณาแล้ว  อนุมัติให้จ่ายเงินเพิ่มพิเศษสาขาวิชาชีพที่ขาดแคลนดังกล่าว  ในเงื่อนไขที่กำหนด  5  ข้อ  การท่าอากาศยานแห่งประเทศไทยมีคำสั่งที่  165/2540  เรื่อง  การจ่ายเงินเพิ่มพิเศษสาขาวิชาชีพที่ขาดแคลนโดยกำหนดหลักเกณฑ์และวิธีปฏิบัติเกี่ยวกับการจ่ายเงินเพิ่มพิเศษสาขาวิชาชีพที่ขาดแคลน  สอดคล้องกับหนังสือกระทรวงการคลัง  โจทก์ที่  1  เป็นผู้ที่ได้รับเงินเพิ่มพิเศษสาขาวิชาชีพที่ขาดแคลนต่อมามีการระงับการจ่ายเงินเพิ่มพิเศษสาขาวิชาชีพที่ขาดแคลนตั้งแต่วันที่  1  มกราคม  2542  ตามหนังสือสำนักเลขาธิการคณะรัฐมนตรีที่  นร.0205/(ล)  17155  ลงวันที่  28  ธันวาคม  2541  ต่อมาวันที่  30  ตุลาคม  2544  คณะรัฐมนตรีมีมติให้อำนาจคณะกรรมการรัฐวิสาหกิจที่จะพิจารณาจ่ายเงินเพิ่มพิเศษสาขาวิชาชีพที่ขาดแคลนตามความเหมาะสม  ความจำเป็นและฐานะทางการเงิน  แก่ผู้ที่เคยได้รับอยู่ก่อนถูกระงับและจะต้องไม่เกินวงเกินที่มีการจ่ายครั้งสุดท้ายตามหนังสือสำนักเลขาธิการคณะรัฐมนตรี  ที่  นร.0205/(ล)  12475 ลงวันที่  1  พฤศจิกายน  2544  รัฐวิสาหกิจเดิมและจำเลยได้จ่ายเงินเพิ่มพิเศษสาขาวิชาชีพที่ขาดแคลนในวงเงิน  278,400  บาท  ที่มีการจ่ายครั้งสุดท้ายให้แก่ผู้มีสิทธิตามเงื่อนไขดังกล่าวทุกคนรวมทั้งโจทก์ที่  1  ด้วยในอัตราคนละ  3,760  บาท  ต่อเดือน  ตั้งแต่วันที่  1  พฤศจิกายน  2544  เป็นต้นไป  และได้ระงับการจ่ายเงินเพิ่มพิเศษไว้ตั้งแต่วันที่  1  ธันวาคม  2548  เนื่องจากศาลปกครองสูงสุดมีคำพิพากษาให้เพิกถอนมติคณะรัฐมนตรีเมื่อวันที่  30  ตุลาคม  2544 ในส่วนกำหนดเงื่อนไขการมีสิทธิได้รับเงินเพิ่มพิเศษฯ  ว่าต้องเป็นพนักงานซึ่งเคยได้รับเงินเพิ่มพิเศษฯ  อยู่เดิมก่อนที่คณะรัฐมนตรีมีมติให้ระงับการจ่าย  ทั้งนี้ให้มีผลนับตั้งแต่วันที่มีมติคณะรัฐมนตรีเมื่อวันที่  30  ตุลาคม  2544  เพื่อให้เป็นไปตามคำพิพากษาของศาลปกครองสูงสุดดังกล่าว  และไม่ให้ขัดกับหนังสือของสำนักงานคณะกรรมการนโยบายรัฐวิสาหกิจกระทรวงการคลังที่กำหนดว่า  ให้หน่วยงานรัฐวิสาหกิจสามารถจ่ายได้ไม่เกินวงเงินที่ได้มีการจ่ายครั้งสุดท้ายเมื่อวันที่  31  ธันวาคม  2541  ในการประชุมครั้งที่  1/2551  เมื่อวันที่  8  มกราคม  2551  คณะกรรมการของจำเลยได้มีมติอนุมัติจ่ายเงินเพิ่มพิเศษฯ  ย้อนหลังให้แก่ผู้ที่อยู่ในเงื่อนไขที่จะได้รับทั้งหมดแต่ยังไม่เคยได้รับย้อนหลังไปตั้งแต่วันที่  1  พฤศจิกายน  2544  ถึง  1  ธันวาคม  2548  เท่ากันกับผู้ที่เคยได้รับกลุ่มแรกเพื่อให้เกิดความเท่าเทียมกันไม่เลือกปฏิบัติระหว่างพนักงานที่ปฏิบัติงานด้านเดียวกันตามคำพิพากษาศาลปกครองสูงสุด  และอนุมัติจ่ายเงินเพิ่มพิเศษฯ  ให้แก่ผู้มีสิธิทั้งสองกลุ่มคือผู้ที่ได้รับอยู่เดิมและผู้ที่ได้รับใหม่  ตั้งแต่วันที่  1  ธันวาคม  2548  เป็นต้นไป  ตามวงเงินที่จำเลยสามารถดำเนินการได้  คือ  278,400  บาทต่อเดือน  โดยนำมาเฉลี่ยให้แก่ผู้มีสิทธิตามจำนวนผู้มีสิทธิได้รับในแต่ละเดือน  จากเดิมมีจำนวน  74  คน  ได้รับคนละ  3,760  บาทต่อเดือน  ครั้งสุดท้ายมีจำนวน  250  คน  เฉลี่ยได้รับคนละเดือนละประมาณ  1,074  บาทถึง  1,265  บาท

  

                             ที่โจทก์ที่  1  อุทธรณ์ทำนองว่า  ไม่ว่าจำเลยจะจ่ายเงินบำเหน็จตามข้อบังคับฉบับใด  จำเลยต้องนำค่าวิชาชีพซึ่งเป็นค่าจ้างมารวมคำนวณเป็นเงินบำเหน็จด้วยนั้น  เห็นว่าโจทก์ที่  1  มิได้บรรยายฟ้องว่า  เงินค่าวิชาชีพเป็นค่าจ้างและจะต้องนำมารวมคำนวณเป็นเงินบำเหน็จ  เช่นนี้  อุทธรณ์ของโจทก์ที่  1  ข้อนี้จึงเป็นอุทธรณ์ที่มิได้ยกขึ้นว่ากันมาแล้วโดยชอบในศาลแรงงานกลาง  ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง  มาตรา  225  วรรคหนึ่ง  ประกอบพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน  พ.ศ.  2522  มาตรา  31  ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย

 

                               คดีมีปัญหาวินิจฉัยตามอุทธรณ์ของโจทก์ที่  1  ว่า  จำเลยต้องจ่ายค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีและเงินค่าวิชาชีพตามฟ้องให้แก่โจทก์ที่  1  หรือไม่  โดยโจทก์ที่  1  อุทธรณ์ว่า  การที่โจทก์ที่  1  เข้าร่วมโครงการเกษียณอายุก่อนกำหนด  เป็นการสมัครใจของโจทก์ที่  1  ที่ตกลงให้มีการเลิกจ้างโดยไม่มีความผิด  มิใช่ตกลงกันให้ลาออกนั้น  เห็นว่า  การที่โจทก์ที่  1  เข้าร่วมโครงการเกษียณอายุกำหนดของจำเลย  โดยได้รับผลตอบแทนมีลักษณะเป็นข้อตกลงระงับสัญญาจ้างร่วมกัน  ไม่ใช่การเลิกจ้างแต่อย่างใด  โจทก์ที่  1  และจำเลยจึงต้องผูกพันตามข้อตกลงในโครงการเกษียณอายุก่อนกำหนด  ดังที่ศาลฎีกาได้วินิจฉัยข้างต้น  จำเลยจึงไม่ต้องจ่ายค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีตามประกาศคณะกรรมการแรงงานรัฐวิสาหกิจ สัมพันธ์  เรื่อง  มาตรฐานขั้นต่ำของสภาพการจ้างในรัฐวิสาหกิจ  ข้อ  33  ให้แก่โจทก์ที่  1 

และเมื่อไม่ปรากฏว่าจำเลยเสนอจะจ่ายค่าวิชาชีพให้แก่โจทก์ที่  1  ตามข้อตกลงผลประโยชน์ตอบแทนตามโครงการเกษียณอายุ  จำเลยจึงไม่ต้องจ่ายค่าวิชาชีพให้แก่โจทก์ที่  1  เช่นกัน  ที่ศาลแรงงานกลางวินิจฉัยมานั้นชอบแล้ว  อุทธรณ์ของโจทก์ที่  1  ข้อนี้ฟังไม่ขึ้น