คำพิพากษาฎีกา ที่ 5471 - 5473/ 2555

                       ร้องคณะกรรมการแรงงานสัมพันธ์  ขอให้รับกลับในขณะเดียวกันไปร้องพนักงานตรวจแรงงาน ให้จ่ายสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าด้วย  ถือว่าลูกจ้างยอมรับการเลิกจ้างแล้ว  ไม่มีเหตุที่จะให้รับกลับเข้าทำงานอีก

                        คดีทั้งสามสำนวนนี้  ศาลแรงงานกลางสั่งให้รวมพิจารณาเป็นคดีเดียวกันโดยให้เรียกโจทก์เรียงตามลำดับสำนวนว่าโจทก์ที่  1  ถึงที่  3  และให้เรียกจำเลยทั้งสามสำนวนว่าจำเลยที่  1  ถึงที่  8

 

                         โจทก์ทั้งสามสำนวนฟ้องว่า  เมื่อวันที่  4  ธันวาคม  2543  วันที่  7  สิงหาคม  2543  และวันที่  2  พฤศจิกายน  2543  บริษัทเอเวอร์กรีน  คอนเทนเนอร์  เทอร์มินัล  (ประเทศไทย)  จำกัด  จ้างโจทก์ทั้งสามเข้าทำงานเป็นลูกจ้างทำหน้าที่เป็นพนักงานขับรถบรรทุกลากพ่วง  ได้รับค่าจ้างอัตราสุดท้ายเดือนละ  5,670  บาท  6,150  บาท  และ  6,250  บาท  ตามลำดับ  รวมทั้งค่าเที่ยวตามระยะทาง  และค่าน้ำมันในอัตราที่กำหนด  เมื่อใช้น้ำมันไม่เกิน  2.2  กิโลเมตรต่อลิตร  แต่ถ้าใช้น้ำมันเกินอัตราดังกล่าวจะไม่ได้ค่าน้ำมันและค่าเที่ยวในวันนั้นๆ  เมื่อวันที่  23  มกราคม  2549  บริษัท  เอเวอร์กรีน  คอนเทนเนอร์  เทอร์มินัล  (ประเทศไทย)  จำกัด  เลิกจ้างโจทก์ทั้งสามโดยอ้างภาวะเศรษฐกิจตในปัจจุบันทำให้บริษัทฯต้องขายรถบรรทุกลากพ่วงจำนวนหนึ่งให้แก่บุคคลภายนอก  แต่ความจริงบริษัทฯเลิกจ้างโจทก์ทั้งสามเพราะเหตุว่า  โจทก์ทั้งสามเป็นสมาชิกสหภาพแรงงานเอเวอร์กรีน  คอนเทนเนอร์  เทอร์มินัล  แห่งประเทศไทย  ซึ่งต่อมาโจทก์ทั้งสามได้รับเลือกตั้งเป็นกรรมการบริหารสหภาพแรงงาน  ได้ทำคำฟ้องยื่นต่อศาลแรงงานกลางและถูกบริษัทฯเลิกจ้างในระหว่างที่ข้อตกลงเกี่ยวกับสภาพการจ้างมีผลใช้บังคับ  วันที่  31  มกราคม  2549  โจทก์ทั้งสามยื่นคำร้องต่อคณะกรรมการแรงงานสัมพันธ์ซึ่งมีจำเลยทั้งแปดเป็นกรรมการ  เพราะโจทก์ทั้งสามเห็นว่าการที่บริษัทเอเวอร์กรีน  คอนเทนเนอร์  เทอร์มินัล  (ประะเทศไทย)  จำกัด  เลิกจ้างโจทก์ทั้งสามเป็นการกระทำอันไม่เป็นธรรมตามพระราชบัญญัติแรงงานสัมพันธ์  พ.ศ.2518  มาตรา  121  และมาตรา  123  ขอให้จำเลยทั้งแปดในฐานะคณะกรรมการแรงงานสัมพันธ์มีคำสั่งให้บริษัทฯรับโจทก์ทั้งสามกลับเข้าทำงานและจ่ายค่าเสียหายเท่ากับค่าจ้างอัตราสุดท้ายนับแต่วันเลิกจ้างจนถึงวันรับกลับเข้าทำงานหรือจ่ายค่าเสียหายให้โจทก์ทั้งสามคนละ  500,000  บาท  จำเลยทั้งแปดมีคำสั่งคณะกรรมการแรงงานสัมพันธ์ที่  234 - 236/2549  ว่า  บริษัทเอเวอร์กรีน  คอนเทนเนอร์  เทอร์มินัล  (ประเทศไทย)  จำกัด  เลิกจ้างโจทก์ทั้งสามไม่เป็นการฝ่าฝืนมาตรา  123  แต่เป็นการฝ่าฝืนมาตรา  121 (1)  แห่งพระราชบัญญัติแรงงานสัมพันธ์  พ.ศ.2518  เป็นการกระทำอันไม่เป็นธรรมจึงมีคำสั่งให้บริษัทฯจ่ายค่าเสียหาย  79,272  บาท  74,154  บาท  และ  97,212  บาท  ให้แก่โจทก์ทั้งสามตามลำดับ  โจทก์ทั้งสามไม่เห็นด้วยกับคำสั่งของจำเลยทั้งแปดเพราะโจทก์ทั้งสามยังสามารถทำงานให้บริษัทฯได้  ประกอบกับรถคันที่โจทก์ทั้งสามขับ  บริษัทฯไม่ได้ขายให้บุคคลภายนอก  แต่บริษัทฯมอบหมายให้พนักงานขับรถคันอื่นเป็นผู้ขับ  อีกทั้งโจทก์ทั้งสามขอให้จำเลยทั้งแปดสั่งให้บริษัทฯรับโจทก์ทั้งสามกลับเข้าทำงานพร้อมกับจ่ายค่าเสียหายเท่ากับค่าจ้างอัตราสุดท้ายนับแต่วันเลิกจ้างจนถึงวันรับกลับเข้าทำงานหรือจ่ายค่าเสียหายให้แก่โจทก์ทั้งสามคนละ  500,000  บาท  การที่จำเลยทั้งแปดสั่งให้บริษัทฯ  จ่ายค่าเสียหายให้แก่โจทก์ทั้งสามดังข้างต้น  จึงเป็นคำสั่งที่ไม่ถูกต้อง  เนื่องจากขณะนี้โจทก์ทั้งสามอายุมากแล้วไม่สามารถหางานใหม่ทำได้  จำเลยทั้งแปดชอบที่จะมีคำสั่งให้บริษัทฯรับโจทก์ทั้งสามกลับเข้าทำงานและจ่ายค่าเสียหายเท่ากับค่าจ้างอัตราสุดท้ายนับแต่วันเลิกจ้างจนถึงวันรับกลับเข้าทำงานขอให้เพิกถอนคำสั่งคณะกรรมการแรงงานสัมพันธ์ที่  234 -236/2549  เฉพาะในส่วนให้บริษัทเอเวอร์กรีน  คอนเทนเนอร์  เทอร์มินัล  (ประเทศไทย)  จำกัด  จ่ายค่าเสียหาย  79,272  บาท  74,154 บาท  และ  97,212  บาท  ตามลำดับ  และให้บริษัทเอเวอร์กรีน  คอนเทนเนอร์  เทอร์มินัล  (ประเทศไทย)  จำกัด  รับโจทก์ทั้งสามกลับเข้าทำงานพร้อมทั้งจ่ายค่าเสียหายเท่ากับค่าจ้างอัตราสุดท้ายนับแต่วันเลิกจ้างจนถึงวันรับกลับเข้าทำงานให้แก่โจทก์ทั้งสาม

 

                         จำเลยทุกสำนวนให้การว่า  บริษัทเอเวอร์กรีน  คอนเทนเนอร์  เทอร์มินัล  (ประเทศไทย)  จำกัด  เลิกจ้างโจทก์ทั้งสามโดยฝ่าฝืนมาตรา  121 (1)  แห่งพระราชบัญญัติแรงงานสัมพันธ์  พ.ศ.2518  เป็นการกระทำอันไม่เป็นธรรม  ซึ่งจากคำร้องของโจทก์ทั้งสามขอให้คณะกรรมการแรงงานสัมพันธ์มีคำสั่งให้บริษัทฯรับโจทก์ทั้งสามกลับเข้าทำงานและจ่ายค่าเสียหายเท่ากับค่าจ้างอัตราสุดท้ายนับแต่วันเลิกจ้างจนถึงวันรับกลับเข้าทำงาน  แต่ข้อเท็จจริงปรากฏว่า  หลังจากโจทก์ทั้งสามถูกเลิกจ้าง  โจทก์ทั้งสามไปยื่นคำร้องต่อพนักงานตรวจแรงงาน  สำนักงานสวัสดิการและคุ้มครองแรงงานจังหวัดชลบุรี  กรณีค่าจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าจากการถูกเลิกจ้างที่บริษัทฯจ่ายให้ไม่ครบ  คณะกรรมการแรงงานสัมพันธ์จึงเห็นว่า  การที่โจทก์ทั้งสามไปยื่นคำร้องต่อพนักงานตรวจแรงงาน  กรณีให้บริษัทฯจ่ายค่าจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าจากการถูกเลิกจ้างซึ่งบริษัทฯก็ได้นำเงินค่าจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าไปจ่ายให้แก่โจทก์ทั้งสามจนครบถ้วนตามกฎหมายแล้ว  ถือได้ว่าโจทก์ทั้งสามยอมรับการเลิกจ้างและประสงค์จะให้บริษัทฯปฏิบัติให้ถูกต้องตามกฎหมายว่าด้วยการ คุ้มครองแรงงานจากการถูกเลิกจ้าง  ดังนั้น  คณะกรรมการแรงงานสัมพันธ์จึงเห็นสมควรกำหนดค่าเสียหายให้แก่โจทก์ทั้งสามจำนวนหนึ่งโดยใช้หลักเกณฑ์การพิจารณาตามอายุการทำงาน  โดยอายุการทำงานไม่เกิน  1  ปี  ได้ค่าเสียหายเท่ากับค่าจ้างอัตราสุดท้าย  60  วัน  อายุการทำงานเกิน  1  ปี  เพิ่มค่าเสียหายเท่ากับค่าจ้างอัตราสุดท้ายอีกปีละ  30  วัน  ทั้งนี้เศษของปีถ้าถึง  6  เดือน  ให้ถือว่าเป็นอายุการทำงาน  1  ปี  โดยค่าจ้างรวมถึงเงินอื่นที่โจทก์ทั้งสามได้รับอยู่เป็นประจำเพื่อตอบแทนการทำงานปกติ  ซึ่งกรณีนี้โจทก์ที่  1  มีอายุการทำงาน  5  ปี  1  เดือน  ได้รับค่าจ้างอัตราสุดท้ายโดยเฉลี่ยตลอดปี  2548  เดือนละ  12,359  บาท  เมื่อคำนวณค่าเสียหายตามหลักเกณฑ์ดังกล่าวแล้วเท่ากับค่าจ้างอัตราสุดท้าย  6  เดือน  เป็นเงิน  79,272  บาท  โจทก์ที่  2  มีอายุการทำงาน  5  ปี  2  เดือน  ได้รับค่าจ้างอัตราสุดท้ายโดยเฉลี่ยตลอดปี  2548  เดือนละ  16,202  บาท  เมื่อคำนวณค่าเสียหายตามหลักเกณฑ์ดังกล่าวแล้วเท่ากับค่าจ้างอัตราสุดท้าย  6  เดือน  เป็นเงิน  97,212  บาท  และโจทก์ที่  3  มีอายุการทำงาน  5  ปี  5  เดือน  ได้รับค่าจ้างอัตราสุดท้ายโดยเฉลี่ยตลอดปี  2548  เดือนละ  13,121  บาท  เมื่อคำนวณค่าเสียหายตามหลักเกณฑ์ดังกล่าวแล้วเท่ากับค่าจ้างอัตราสุดท้าย  6  เดือน  เป็นเงิน  74,154  บาท  จำเลยทั้งแปดจึงมีคำสั่งให้บริษัทฯจ่ายค่าเสียหายแก่โจทก์ทั้งสามดังกล่าว  บริษัทฯกับโจทก์ทั้งสามมีข้อขัดแย้งอย่างรุนแรงนับแต่ปี  2547  เป็นต้นมาจนถึงขั้นฟ้องร้องต่อศาลแรงงานกลางและศาลแรงงานภาค  2  เกิดผลกระทบต่อการบริหารและการจัดการของบริษัทฯอย่างร้ายแรง  จนไม่สามารถทำงานร่วมกันต่อไปได้  บริษัทฯจึงเลิกจ้างโจทก์ทั้งสามโดยยินยอมจ่ายค่าชดเชยตามกฎหมาย  โจทก์ทั้งสามอ้างว่ายังสามารถทำงานให้บริษัทฯได้ก็ย่อมสามารถที่จะไปทำงานกับบริษัทอื่นได้เช่นกัน  คำสั่งของคณะกรรมการแรงงานสัมพันธ์ที่  234 - 236/2549  ลงวันที่  27  เมษายน  2549  ชอบด้วยกฎหมายแล้ว  ไม่มีเหตุจะเพิกถอนหรือเปลี่ยนแปลง  ขอให้ยกฟ้อง

 

                   ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานตรวจสำนวนประชุมปรึกษาแล้ว  ศาลแรงงานกลางฟังข้อเท็จจริงว่า  โจทก์ทั้งสามเป็นลูกจ้างบริษัทเอเวอร์กรีน  คอนเทนเนอร์  เทอร์มินัล  (ประเทศไทย)  จำกัด  ได้รับค่าจ้างอัตราสุดท้ายเดือนละ  5,670  บาท  6,150  บาท  และ  6,250  บาท  ตามลำดับ  ต่อมาโจทก์ทั้งสามได้รับเลือกตั้งเป็นกรรมการบริหารสหภาพแรงงาน  ได้ทำคำฟ้องยื่นต่อศาลแรงงานกลาง  ต่อมาวันที่  31  มกราคม  2549  โจทก์ทั้งสามยื่นคำร้องต่อคณะกรรมการแรงงานสัมพันธ์  ซึ่งจำเลยทั้งแปดเป็นกรรมการจำเลยทั้งแปดมีคำสั่งให้บริษัท  เอเวอร์กรีน  คอนเทนเนอร์  เทอร์มินัล  (ประเทศไทย)  จำกัด  จ่ายค่าเสียหายแก่โจทก์ทั้งสามเป็นเงิน  79,272  บาท  97,212  บาท  และ  74,154  บาท  ตามลำดับ  และศาลแรงงานกลางวินิจฉัยว่า  การที่โจทก์ทั้งสามยื่นคำร้องต่อพนักงานตรวจแรงงานเรีกร้องค่าจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าเพิ่มและได้รับเงินส่วนที่ขอเพิ่มไปจากนายจ้างแล้ว  เท่ากับโจทก์ทั้งสามยอมรับการเลิกจ้างและสัมพันธภาพของโจทก์ทั้งสามกับบริษัทฯในฐานะนายจ้างลูกจ้างย่อมสิ้นสุดตามข้อวินิจฉัยของคณะกรรมการแรงงานสัมพันธ์  การที่คณะกรรมการแรงงานสัมพันธ์กำหนดค่าเสียหายในกรณีการกระทำอันไม่เป็นธรรมตามอายุงานของโจทก์ทั้งสามจึงชอบด้วยเหตุผล

 

      คดีมีปัญหาต้องวินิจฉัยตามอุทธรณ์ของโจทก์ทั้งสามว่า  มีเหตุเพิกถอนคำสั่งคณะกรรมการแรงงานสัมพันธ์ที่  234 - 236/2549  หรือไม่  โดยโจทก์ทั้งสามอุทธรณ์ทำนองว่า  การที่โจทก์ทั้งสามไปยื่นคำร้องต่อพนักงานตรวจแรงงาน  สำนักงานสวัสดิการและคุ้มครองแรงงานจังหวัดชลบุรีเพื่อเรียกร้องค่าจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าไม่ถือว่าโจทก์ทั้งสามยอมรับการเลิกจ้างเพราะถ้ายอมรับการเลิกจ้างก็ไม่มีเหตุที่จะต้องไปยื่นคำร้องดังกล่าว  เห็นว่า  การบอกเลิกสัญญาจ้างไม่มีกำหนดระยะเวลา  นายจ้างอาจจ่ายค่าจ้างให้ตามจำนวนที่จะต้องจ่ายจนถึงเวลาเลิกสัญญาตามกำหนดที่บอกกล่าว  และให้ลูกจ้างออกจากงานทันทีได้  ตามพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน  พ.ศ.2541  มาตรา  17  ดังนั้น  ลูกจ้างจะมีสิทธิได้รับค่าจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าได้ต่อเมื่อลูกจ้างถูกนายจ้างให้ออกจากงานแล้ว  การที่โจทก์ทั้งสามยื่นคำร้องต่อพนักงานตรวจแรงงาน  สำนักงานสวัสดิการและคุ้มครองแรงงานจังหวัดชลบุรี  เพื่อเรียกร้องค่าจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าโดยอ้างว่าบริษัทเอเวอร์กรีน  คอนเทนเนอร์  เทอร์มินัล  (ประเทศไทย)  จำกัด  ซึ่งเป็นนายจ้างจ่ายให้ไม่ครบ  ย่อมแสดงให้เห็นอยู่ในตัวว่าโจทก์ทั้งสามยอมรับการเลิกจ้างของนายจ้าง  เมื่อโจทก์ทั้งสามยอมรับการเลิกจ้าง  ย่อมถือได้ว่าโจทก์ทั้งสามไม่ประสงค์ที่จะทำงานกับบริษัทเอเวอร์กรีน  คอนเทนเนอร์  เทอร์มินัล  (ประเทศไทย)  จำกัด  อีกต่อไป  การที่คณะกรรมการแรงงานสัมพันธ์กำหนดค่าเสียหายกรณีการกระทำอันไม่เป็นธรรมให้แก่โจทก์ทั้งสามจึงชอบด้วยพระราชบัญญัติแรงงานสัมพันธ์  พ.ศ.2518  มาตรา  41  (4)  แล้ว  ไม่มีเหตุเพิกถอนคำสั่งคณะกรรมการแรงงานสัมพันธ์ที่  234 - 236/2549  อุทธรณ์ของโจทก์ทั้งสามฟังไม่ขึ้น

 

                        ที่โจทก์ทั้งสามอุทธรณ์ทำนองว่า  ข้อเท็จจริงในชั้นสืบพยานโจทก์ตรงกับคำเบิกความของนายเจนวิทย์  ไชยโย  พยานจำเลย  จึงรับฟังได้ว่าโจทก์ทั้งสามไม่ได้รับค่าจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า  เห็นว่า  อุทธรณ์ของโจทก์ทั้งสามดังกล่าวเป็นการโต้แย้งดุลพินิจการรับฟังพยานหลักฐานของศาลแรงงานกลาง  จึงเป็นอุทธรณ์ในข้อเท็จจริง  ต้องห้ามมิให้อุทธรณ์ตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน  พ.ศ.2522  มาตรา  54  วรรคหนึ่ง  ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย