คำพิพากษาฎีกา ที่ 13895 - / 2555

ค่าพาหนะเหมาจ่ายรายเดือน  แต่ให้เฉพาะตำแหน่งหากมีการเปลี่ยนแปลงตำแหน่งหรือลักษณะงานที่ไม่ต้องใช้พาหนะ  มีสิทธิ์ยกเลิกเงินได้  ถือเป็นเงินเพิ่มเป็นครั้งคราวตามลักษณะงาน  ไม่ถือเป็นค่าจ้าง

                           โจทก์ฟ้องว่า  เมื่อวันที่  15  สิงหาคม  2532  จำเลยรับโจทก์เข้าทำงานเป็นลูกจ้าง  ตำแหน่ง  PERSONNEL  OFFICE  2  สังกัดกองงานวินัยพนักงานฝ่ายบริหารทรัพยากรบุคคล  ได้รับเงินเดือนอัตราสุดท้ายเดือนละ  14,206  บาท  และค่าพาหนะเหมาจ่ายรายเดือน  เดือนละ  2,000  บาท  รวมเงินเดือนที่ได้รับจากจำเลย  16,206  บาท  เดือนพฤศจิกายน  2548  จำเลยจ่ายเงินรางวัลประจำปีงบประมาณ  2547/2548  ให้พนักงานรวมถึงโจทก์ในอัตรา  2.25  เท่าของเงินเดือนค่าจ้างโดยไม่นำค่าพาหนะไปรวมคำนวณ  ทำให้โจทก์ได้รับเงินจากจำเลยเพียง  31,964  บาท  โจทก์เห็นว่าจำเลยกระทำผิดกฎหมายและฝ่าฝืนระเบียบข้อบังคับของจำเลยซึ่งถือว่าเป็นข้อตกลงเกี่ยวกับสภาพการจ้าง  โจทก์จึงมีสิทธิได้รับชำระหนี้จากจำเลยอีก  4,500  บาท  จำเลยยังกระทำผิดกฎหมายเงินกองทุนสำรองเลี้ยงชีพกล่าวคือ  โจทก์ได้รับค่าพาหนะเหมาจ่ายจากจำเลยเดือนละ  2,000  บาท  ตั้งแต่เดือนตุลาคม  2547  ถึงปัจจุบัน  แต่จำเลยมิได้นำค่าพาหนะรวมกับเงินเดือนเพื่อเป็นฐานการคำนวณเงินตามอัตราที่ตกลงกันทำให้โจทก์ขาดประโยชน์ที่ควรได้รับจากกองทุนสำรองเลี้ยงชีพ  การที่จำเลยไม่ปฏิบัติตามข้อตกลงเกี่ยวกับสภาพการจ้างเป็นการกระทำไม่เป็นธรรมต่อโจทก์  ขัดต่อกฎหมายและความสงบเรียบร้อยของประชาชนเป็นการละเมิดต่อโจทก์  จำเลยต้องรับผิดจ่ายค่าเสียหายจำนวน  100,000  บาท  ขอให้บังคับจำเลยมีคำสั่งให้ค่าพาหนะเป็นเงินเดือนค่าจ้างและให้จำเลยจ่ายเงินรางวัลประจำปีงบประมาณ  2547/2548  โดยคิดคำนวณค่าพาหนะของโจทก์ที่ได้รับเป็นเงินเดือนค่าจ้าง  เดือนละ  2,000  บาท  รวมคำนวณไปในการจ่ายเงินรางวัลประจำปีงบประมาณ  2547/2548  ในอัตรา  2.25  เท่าของเงินเดือนค่าจ้างที่ค้างชำระต่อโจทก์  และให้นำเงินค่าพาหนะสมทบเข้ากองทุนสำรองเลี้ยงชีพตามข้อตกลงกับจ่ายค่าจ้างค้าง  จำนวน  4,500  บาท  และค่าเสียหายจำนวน  100,000  บาท  พร้อมด้วยดอกเบี้ยร้อยละ  7.5  ต่อปี  นับแต่วันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าชำระเสร็จแก่โจทก์

                           จำเลยให้การและแก้ไขคำให้การว่า  จำเลยเป็นนิติบุคคลประเภทบริษัทมหาชนมีวัตถุประสงค์ประกอบกิจการธุรกิจการบินทั้งในประเทศและต่างประเทศ  มีกระทรวงการคลังเป็นผู้ถือหุ้นเกินกว่าร้อยละห้าสิบ  จึงเป็นรัฐวิสาหกิจตามพระราชบัญญัติว่าด้วยวิธีการงบประมาณอยู่ภายใต้บังคับตามกฎหมายว่าด้วยแรงงานรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์  จำเลยมีระเบียบบริษัทว่าด้วยการบริหารงานบุคคล  จำเลยได้จ่ายเงินรางวัลประจำปีงบประมาณ  2547/2548  ให้แก่โจทก์ถูกต้องครบถ้วนแล้ว  ขณะโจทก์ได้รับเงินรางวัลประจำปี  งบประมาณ  2547/2548  โจทก์มีตำแหน่ง  PERSONNEL  OFFICERS  ได้รับเงินเดือนๆละ  14,206  บาท  เงินช่วยเหลือค่าพาหนะ  เดือนละ  2,000  บาท  จำเลยมีหลักเกณฑ์ในการจ่ายเงินช่วยเหลือค่าพาหนะให้แก่เฉพาะพนักงานที่มีหน้าที่ต้องไปปฏิบัติงานนอกสถานที่เป็นประจำตามลักษณะงานที่ได้มอบหมาย  ในอดีตจำเลยให้พนักงานที่ต้องไปปฏิบัติงานนอกสถานที่เป็นรายครั้งรายเที่ยวโดยพนักงานที่ออกไปปฏิบัติงานนอกสถานที่ต้องกลับมาทำเรื่องเบิกจำเลยจึงจะเบิกจ่ายให้  ต่อมาจำเลยเปลี่ยนแปลงหลักเกณฑ์การจ่ายเงินช่วยเหลือค่าพาหนะโดยจ่ายให้พนักงานที่มีหน้าที่ต้องไปปฏิบัตินอกสถานที่และมีสิทธิเบิกค่าพาหนะเป็นการเหมาจ่ายรายเดือน  เนื่องจากเป็นรายจ่ายปลีกย่อยไม่สะดวกที่จะจ่ายตามความเป็นจริงเหมือนในอดีต  และการจ่ายเงินช่วยเหลือค่าพาหนะเป็นการจ่ายเพื่อช่วยเหลือพนักงานที่มีหน้าที่ที่ต้องปฏิบัติงานนอกสถานที่อันเป็นการแบ่งเบาภาระของพนักงาน  เงินช่วยเหลือค่าพาหนะดังกล่าวจึงเป็นค่าใช้จ่ายในการทำงานหาใช่เป็นเงินที่จ่ายเพื่อตอบแทนการทำงานและไม่ถือว่าเป็นค่าจ้างโจทก์ได้รับเงินเดือนอัตราสุดท้ายเดือนละ  14,206  บาท  จำเลยจ่ายเงินรางวัลประจำปีงบประมาณ  2547/2548  ในอัตรา  2.25  เท่าของเงินเดือนเป็นเงิน  31,964  บาท  การคำนวณเงินนำส่งกองทุนสำรองเลี้ยงชีพพนักงานจำเลยนั้นจำเลยจะนำส่งอัตราร้อยละ  9  ของเงินเดือนค่าจ้างที่โจทก์ได้รับ  จำเลยไม่ได้ฝ่าฝืนไม่ปฏิบัติตามข้อตกลงเกี่ยวกับสภาพการจ้างอันเป็นการกระทำไม่เป็นธรรมหรือกระทำการขัดต่อกฎหมายและความสงบเรียบร้อยของประชาชนและไม่ได้กระทำการละเมิดต่อโจทก์  โจทก์จึงไม่มีสิทธิเรียกค่าเสียหายตามฟ้องจำนวน  100,000  บาท  หากจำเลยต้องรับผิดค่าเสียหายแก่โจทก์แล้วฟ้องโจทก์ก็ขาดอายุความเกิน  1  ปี  เนื่องจากโจทก์ได้รับเงินช่วยเหลือค่าพาหนะเหมาจ่ายตั้งแต่เดือนตุลาคม  2547  เป็นต้นมา  โจทก์ทราบดีแล้วว่าจำเลยไม่ได้นำเงินช่วยค่าพาหนะมารวมกับเงินเดือนโจทก์เพื่อเป็นฐานในการคำนวณเงินกองทุนสำรองเลี้ยงชีพแต่อย่างใด  โจทก์ทราบเรื่องดังกล่าวตั้งแต่เดือนตุลาคม  2547  แล้ว  แต่นำคดีมาฟ้องเมื่อวันที่  27  ธันวาคม  2548  จึงเกินกำหนด  1  ปี  ฟ้องโจทก์ส่วนนี้จึงขาดอายุความขอให้ยกฟ้อง

                               ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานตรวจสำนวนประชุมปรึกษาแล้ว  มีปัญหาต้องวินิจฉัยว่า  เงินช่วยเหลือค่าพาหนะที่จำเลยจ่ายให้โจทก์  เดือนละ  2,000  บาท  เป็นค่าจ้างหรือไม่  เห็นว่า  เดิมจำเลยจ่ายค่าพาหนะให้โจทก์เมื่อไปปฏิบัติงานนอกสถานที่เป็นรายครั้งตามค่าใช้จ่ายที่โจทก์เบิกจ่าย  ต่อมาจำเลยเปลี่ยนแปลงโดยให้โจทก์รับค่าพาหนะเป็นการเหมาจ่ายรายเดือน  เดือนละ  2,000  บาท  ตามคำสั่งที่  12/2527  เอกสารหมาย  ล.10  คำสั่งนี้ระบุว่า  การอนุมัติค่าพาหนะให้แก่โจทก์ให้ถือว่าเป็นการให้เฉพาะตำแหน่งที่ดำรงอยู่ในขณะนั้นเท่านั้น  หากมีการเปลี่ยนแปลงตำแหน่งและลักษณะงานที่ไม่จำเป็นจะต้องได้รับค่าพาหนะ  จำเลยมีสิทธิยกเลิกเงินได้ค่าพาหนะนั้น  แปลความได้ว่าจำเลยตกลงให้ค่าพาหนะแก่โจทก์  ต่อเมื่อโจทก์มีตำแหน่งและลักษณะงานที่ต้องเดินทางมิได้ให้ค่าพาหนะเป็นการถาวรตลอดไปมีการเปลี่ยนแปลงได้  กรณีจึงเป็นการที่นายจ้างให้เงินเพิ่มแก่ลูกจ้างเป็นครั้งคราวตามลักษณะการทำงาน  มิได้ให้เพื่อตอบแทนการทำงานโดยตรง  ไม่ถือเป็นค่าจ้างตามข้อตกลงเกี่ยวกับสภาพการจ้างและข้อตกลงการจ่ายเงินรางวัลประจำปี  จำเลยจึงไม่ต้องจ่ายเงินรางวัลประจำปีงบประมาณ  2547/2548  และไม่ต้องส่งเงินสมทบกองทุนสำรองเลี้ยงชีพให้แก่โจทก์  โดยนำค่าพาหนะดังกล่าวไปรวมเป็นเงินเดือนตามที่โจทก์อุทธรณ์แต่อย่างใด  ศาลแรงงานกลางวินิจฉัยชอบแล้ว  ศาลฎีกาเห็นพ้องด้วยในผล  อุทธรณ์ของโจทก์ฟังไม่ขึ้น