คำพิพากษาฎีกา ที่ 3585 - / 2554

ขัดคำสั่งไม่เข้าสอบสวน  มิใช่ความผิด  กรณีร้ายแรงและค่าชดเชยคิดดอกเบี้ยร้อยละ  15  ต่อปี

                              จำเลยที่  1  ให้การว่า  ขณะที่โจทก์เป็นพนักงานของจำเลยที่  1  สาขาถนนปู่เจ้าสมิงพราย  มีลูกค้าของจำเลยที่  1  มาร้องเรียนว่าเงินในบัญชีออมทรัพย์ที่เปิดบัญชีไว้ที่สาขาบางนา - ตราด  (กม. 3.5)  ได้ถูกเบิกถอนออกไปจำเลยที่  1  จึงทำการตรวจสอบปรากฏว่าได้มีการโอนเงินออกไปโดยผ่านระบบ  เอสซีบี  อีซี่  โฟน  ซึ่งลูกค้าแจ้งว่าไม่เคยขอใช้บริการในระบบดังกล่าว  จากการตรวจสอบปรากฏว่าได้มีการปลอมลายมือชื่อของลูกค้ารายนี้  และตรวจสอบเทปบันทึกภาพ  ซี.ซี.ที.วี  (CCTV)  ปรากฏว่าโจทก์ได้เข้าไปดูตัวอย่างลายมือชื่อของลูกค้าจำนวน  10  ครั้ง  โดยดูทาง  Terminal  web  จำนวน  4  ครั้ง  และดูจาก  Internet  จำนวน  6  ครั้ง  เพื่อทำการปลอมลายมือชื่อของลูกค้าและถอนเงินจากบัญชีลูกค้าไปเข้าบัญชีที่สาขาเอกมัย  จำนวน  2,000,000  บาท  และได้มีการเบิกถอนเงินไป  อันเป็นการทุจริตต่อหน้าที่และกระทำผิดอาญาโดยเจตนาแก่จำเลยที่  1  ทำให้จำเลยที่  1  เสียหาย  จำเลยที่  1  ได้แจ้งความร้องทุกข์ต่อพนักงานสอบสวนกองปราบปราม  และมีการจับกุมโจทก์  แล้วจำเลยที่  1  แต่งตั้งคณะกรรมการสอบสวนทางวินัยเพื่อทำการสอบสวนการกระทำความผิดของโจทก์และนัดหมายให้โจทก์ไปให้ถ้อยคำต่อคณะกรรมการสอบสวนทางวินัย  แต่โจทก์ไม่ไปตามที่จำเลยที่  1  นัดหมายจำเลยที่  1  มีหนังสือแจ้งให้โจทก์ทราบเพื่อไปให้ถ้อยคำต่อคณะกรรมการสอบสวนทางวินัยรวม  3  ครั้ง  แต่โจทก์ไม่ไป  การกระทำของโจทก์เป็นการฝ่าฝืนข้อบังคับของจำเลยที่  1  ว่าด้วยวินัยและการรักษาวินัย  การลงโทษและการอุทธรณ์การลงโทษของพนักงานและลูกจ้าง  พ.ศ.2545  ข้อ  6  ( 1 )  ( 2 )  และ ( 3 ) ถือเป็นการกระทำผิดวินัยของพนักงานอย่างร้ายแรง  การที่จำเลยที่  1  ทำการสอบสวนพนักงานเกี่ยวกับการปฏิบัติงานนั้นเป็นเรื่องภายในของจำเลยที่  1  มิใช่ความผิดทางอาญา  จำเลยที่  1  ย่อมมีสิทธิที่จะไม่ให้บุคคลใดบุคคลหนึ่งเข้าไปในสถานที่ทำงานของจำเลยที่  1  ได้  การที่จำเลยที่  1  ไม่ยินยอมให้ทนายความและนักข่าวเข้าไปในสถานที่ดังกล่าวถือเป็นการกระทำที่ชอบด้วยกฎหมาย  และการที่โจทก์ไม่ไปให้ถ้อยคำต่อคณะกรรมการสอบสวนทางวินัยเป็นการจงใจขัดคำสั่งของผู้บังคับบัญชา  จำเลยที่  1  ย่อมมีสิทธิไล่โจทก์ออกจากการเป็นพนักงานลูกจ้างของจำเลยที่  1  ได้  จำเลยที่  1  เลิกจ้างโจทก์ตามพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน  พ.ศ.2541  มาตรา  119  จึงไม่จำต้องจ่ายค่าชดเชยและสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์  มาตรา  583  ให้แก่โจทก์  ส่วนเงินสะสมกองทุนสำรองเลี้ยงชีพของโจทก์นั้น  กองทุนสำรองเลี้ยงชีพเป็นนิติบุคคลตามกฎหมายแยกต่างหากไม่เกี่ยวข้องกับจำเลยที่  1  การที่โจทก์ฟ้องจำเลยที่  1  ให้รับผิดเงินทุนสำรองเลี้ยงชีพนั้น  โจทก์จึงไม่มีอำนาจฟ้อง  ขอให้ยกฟ้อง

                              จำเลยที่  2  ให้การว่า  คำสั่งของจำเลยที่  2  ที่  043/2547  ลงวันที่  24  กุมภาพันธ์  2547  ชอบด้วยข้อเท็จจริงและข้อกฎหมายแล้วเนื่องจากการกระทำของโจทก์เป็นการทุจริตต่อหน้าที่และประกอบกับเมื่อจำเลยที่  1  มีหนังสือเชิญโจทก์เพื่อสอบสวนถึง  3  ครั้ง  แต่โจทก์ไม่ไปให้ถ้อยคำต่อคณะกรรมการสอบสวนของจำเลยที่  1  เป็นการฝ่าฝืนข้อบังคับของจำเลยที่  1  ว่าด้วยวินัยและการรักษาวินัยการลงโทษ  และการอุทธรณ์การลงโทษของพนักงานและลูกจ้าง  พ.ศ.2545  ข้อ  6  ( 1 )  ( 2 )  และ  ( 3 )  ถือเป็นการกระทำผิดวินัยอย่างร้ายแรง  จำเลยที่  1  จึงมีสิทธิเลิกจ้างโดยไม่ต้องบอกกล่าวล่วงหน้าและไม่จ่ายค่าชดเชย  ขอให้ยกฟ้อง

                        ศาลแรงงานกลางพิจารณาแล้ว  พิพากษาให้เพิกถอนคำสั่งพนักงานตรวจแรงงานที่  043/2547  ลงวันที่  24  กุมภาพันธ์  2547  ให้จำเลยที่  1  จ่ายค่าชดเชย  155,949  บาท  พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  7.5  ต่อปี  นับแต่วันที่  6  พฤศจิกายน  2545  อันเป็นวันเลิกจ้างเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์แต่ดอกเบี้ยถึงวันที่  30  มิถุนายน  2547  (ที่ถูก  วันที่  30  มีนาคม  2547)  อันเป็นวันฟ้องต้องไม่เกินจำนวน  62,398.59  บาท  ตามที่ขอ  คำขออื่นนอกจากนี้ให้ยก

                                โจทก์และจำเลยที่  1  อุทธรณ์ต่อศาลฎีกา

                                ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานตรวจสำนวนประชุมปรึกษาแล้ว  ศาลแรงงานกลางรับฟังข้อเท็จจริงว่า  โจทก์เป็นพนักงานลูกจ้างของจำเลยที่  1  ตั้งแต่วันที่  4  พฤษภาคม  2535  ครั้งสุดท้ายเป็นพนักงานธนกิจสัมพันธ์มีหน้าที่ให้รับฝากถอนเงินที่บริเวณหน้าเคาน์เตอร์ประจำสาขาถนนปู่เจ้าสมิงพราย  จังหวัดสมุทรปราการ  ได้รับค่าจ้างเดือนละ  15,595  บาท  กับค่าครองชีพเดือนละ  2,000  บาท  โดยรับทุกวันที่  25  ของเดือน  เมื่อประมาณปี  2545  นายศุภชัย  ศิลปวิทยาดิลก  ลูกค้าของจำเลยที่  1  สาขาบางนา - ตราด  กม.  3.5  ร้องเรียนว่าเงินฝากในบัญชีออมทรัพย์ของตนสูญหายไปจำนวน  2,000,000  บาท  จำเลยที่  1  ดำเนินการตรวจสอบแล้วปรากฏว่ามีผู้ทำรายการเข้าดูตัวอย่างลายมือชื่อขอนายศุภชัยทางระบบคอมพิวเตอร์เมื่อวันที่  10  ,11  และวันที่  13  มิถุนายน  2545  พนักงานธนกิจสัมพันธ์อาวุโสของสาขาถนนปู่เจ้าสมิงพรายและจากเทปบันทึกภาพวีดีโอปรากฏว่าโจทก์เป็นผู้เดินเข้าไปดูที่หน้าจอเครื่องคอมพิวเตอร์ตามวันเวลาดังกล่าว  ต่อมาวันที่  1  สิงหาคม  2545  จำเลยที่  1  แจ้งความร้องทุกข์ให้ดำเนินคดีแก่โจทก์กับพวกในข้อหาร่วมกันทุจริตปลอมเอกสารและใช้เอกสารปลอมขณะนี้คดีอยู่ระหว่างพนักงานอัยการมีคำสั่งให้สอบสวนเพิ่มเติม  ต่อมาจำเลยที่  1  แต่งตั้งคณะกรรมการสอบสวนทางวินัยแก่โจทก์  แล้วมีหนังสือเชิญโจทก์ไปให้ปากคำรวม  3  ครั้ง  แต่โจทก์ไม่ไปเนื่องจากจำเลยที่  1  ไม่ยินยอมให้โจทก์นำทนายความหรือบุคคลภายนอกเข้าร่วมการฟังสอบสวน  เมื่อวันที่  21  พฤศจิกายน  2545  จำเลย  ที่  1  มีหนังสือเลิกจ้างโจทก์อ้างเหตุว่า  โจทก์มีพฤติการณ์ที่เกี่ยวข้องกับการทุจริตถอนเงินจากบัญชีเงินฝากของลูกค้า  จงใจขัดคำสั่งของผู้บังคับบัญชาโดยไม่ไปให้ถ้อยคำกับคณะกรรมการสอบสวนเกี่ยวกับกรณีทุจริตดังกล่าว  เป็นเหตุให้จำเลยที่  1  ได้รับความเสียหายและขาดความไว้วางใจ  เป็นการปฏิบัติฝ่าฝืนข้อบังคับ  ระเบียบวินัยการลงโทษการอุทธรณ์ของพนักงานและลูกจ้าง  พ.ศ.2545  ข้อ  6  ( 1 )  ( 2 )  และ  ( 3 )  ถือว่าเป็นการกระทำผิดวินัยอย่างร้ายแรง  โดยให้ลงโทษไล่ออกโดยไม่ได้รับค่าชดเชย  สินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า  เงินสมทบและผลประโยชน์จากเงินสมทบทั้งนี้ให้มีผลเป็นการเลิกจ้างตั้งแต่วันที่  6  พฤศจิกายน  2545  ต่อมาวันที่  26  ธันวาคม  2546  โจทก์ยื่นคำร้องต่อจำเลยที่  2  พนักงานตรวจแรงงานประจำสำนักงานสวัสดิการและคุ้มครองแรงงานจังหวัดสมุทรปราการ  จำเลยที่  2  พิจารณาแล้ว  วินิจฉัยว่าการกระทำของโจทก์เป็นการทุจริตต่อหน้าที่ประกอบกับจำเลยที่  1  มีหนังสือเชิญโจทก์เพื่อสอบสวนถึง  3  ครั้ง  แต่โจทก์ไม่ไปให้ถ้อยคำกับคณะกรรมการสอบสวนทางวินัย  เป็นการฝ่าฝืนข้อบังคับจำเลยที่  1  ถือเป็นการกระทำผิดวินัยอย่างร้ายแรง  จึงมีคำสั่งว่าโจทก์ไม่มีสิทธิได้รับค่าชดเชย  ตามคำสั่งที่  043/2547  ลงวันที่  24  กุมภาพันธ์  2547  แล้วศาลแรงงานกลางวินิจฉัยว่า  ข้อเท็จจริงยังรับฟังไม่ได้ว่าโจทก์มีพฤติกรรมเกี่ยวข้องกับการทุจริตถอนเงินจากบัญชีเงินฝากของลูกค้า  และคดีนี้มีพฤติการณ์พิเศษที่ทำให้โจทก์มีข้ออ้างที่จะขอให้ทนายความหรือบุคคลภายนอกเข้าร่วมฟังการสอบสวนด้วย  เพราะจำเลยที่  1  มีพฤติการณ์นำเจ้าพนักงานตำรวจจับกุมตัวโจทก์ก่อนเริ่มกระบวนการสอบสวนภายใน  โจทก์จึงมีเหตุผลที่จะกล่าวอ้างในการไปตามหนังสือเชิญหรือคำสั่งเรียกได้  กรณียังถือไม่ได้ว่าโจทก์ทุจริตต่อหน้าที่หรือกระทำความผิดอาญาโดยเจตนาแก่นายจ้าง  หรือฝ่าฝืนข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานหรือระเบียบหรือคำสั่งของนายจ้างในกรณีที่ร้ายแรง  โจทก์จึงมีสิทธิได้รับค่าชดเชยเท่ากับค่าจ้างอัตราสุดท้าย  300  วัน  จากค่าจ้างเดือนละ  15,595  บาท  โดยค่าครองชีพเดือนละ  2,000  บาท  นั้น  ข้อเท็จจริงรับฟังได้เพียงว่าจ่ายให้เป็นเงินสวัสดิการเป็นค่าครองชีพให้กับลูกจ้างเท่านั้นจึงเป็นค่าชดเชย  155,949  บาท  พร้อมด้วยดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  15  ต่อปี  นับแต่วันเลิกจ้างเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จแต่ดอกเบี้ยกำหนดให้อัตราร้อยละ  7.5  ต่อปี  ตามขอ  แต่โจทก์ซึ่งเป็นพนักงานธนาคารมีหน้าที่รับผิดชอบดูแลเกี่ยวกับการเงินของลูกค้าซึ่งต้องอาศัยความไว้เนื้อเชื่อใจและความน่าเชื่อถือในการปฏิบัติงาน  พฤติการณ์ดังกล่าวของโจทก์จึงเป็นการกระทำประการอื่นอันไม่เหมาะสมแก่การปฏิบัติหน้าที่ของตนให้ลุล่วงไปโดยถูกต้องและสุจริต  จำเลยที่  1  จึงมีสิทธิที่จะเลิกจ้างโจทก์โดยมิต้องบอกกล่าวล่วงหน้าหรือให้สินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าได้และเนื่องจากโจทก์มิได้ฟ้องกองทุนสำรองเลี้ยงชีพพนักงานธนาคารไทยพาณิชย์จำกัด  (มหาชน)  ซึ่งจดทะเบียนเป็นนิติบุคคลต่างหากจากจำเลยที่  1  เข้ามาด้วย  จึงไม่อาจบังคับให้จำเลยที่  1  จ่ายเงินพร้อมด้วยดอกเบี้ยจากกองทุนสำรองเลี้ยงชีพดังกล่าวได้

                                พิเคราะห์แล้ว  คดีมีปัญหาตามอุทธรณ์ของโจทก์ว่า  โจทก์มีสิทธิได้รับดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  15  ต่อปี  จากค่าชดเชยจำนวน  155,949  บาท  นับแต่วันที่  6  พฤศจิกายน  2545  ซึ่งเป็นวันเลิกจ้างจนถึงวันที่  30  มีนาคม  2547  ซึ่งเป็นวันฟ้องหรือไม่  กับโจทก์ก็มีสิทธิได้รับสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าพร้อมด้วยดอกเบี้ยหรือไม่  และตามอุทธรณ์ของจำเลยที่  1  ว่า  จำเลยที่  1  จะต้องจ่ายเงินค่าชดเชยพร้อมดอกเบี้ยให้แก่โจทก์หรือไม่  สำหรับปัญหาเรื่องค่าชดเชยพร้อมดอกเบี้ยนั้นเห็นสมควรวินิจฉัยอุทธรณ์ของโจทก์และจำเลยที่  1  ไปพร้อมกัน  โดยในปัญหานี้ศาลแรงงานกลางพิจารณาวินิจฉัยไว้  2  เหตุซึ่งเหตุประการแรกคือ  ข้อเท็จจริงยังรับฟังไม่ได้ว่าโจทก์มีพฤติการณ์เกี่ยวข้องกับการทุจริตถอนเงินจากบัญชีเงินฝากของลูกค้า  ที่จำเลยที่  1  อุทธรณ์อ้างว่า  การที่โจทก์เข้าไปนั่งที่โต๊ะคอมพิวเตอร์ที่ดูลายมือชื่อของลูกค้าซึ่งมิใช่โต๊ะนั่งทำงานประจำของโจทก์  โดยมีกิริยาอาการตื่นเต้นตกใจอันเป็นพฤติการณ์ที่มีข้อพิรุธและผิดปกติ  จึงน่าเชื่อว่าโจทก์ได้กระทำความผิดจริง  เห็นว่า  อุทธรณ์ดังกล่าวเป็นการกล่าวอ้างข้อเท็จจริงเพื่อให้รับฟังว่า  โจทก์ทุจริตต่อหน้าที่หรือกระทำความผิดอาญาโดยเจตนาแก่นายจ้าง  จึงเป็นอุทธรณ์ที่โต้แย้งดุลพินิจในการรับฟังพยานหลักฐานของศาลแรงงานกลาง  เป็นอุทธรณ์ข้อเท็จจริงต้องห้ามตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานกลางและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน  พ.ศ.2522  มาตรา  54  วรรคหนึ่ง  ศาลฎีกาไม่รับ  วินิจฉัย  ส่วนเหตุที่สองคือ  คดีมีพฤติการณ์พิเศษที่ทำให้โจทก์มีข้ออ้างที่จะขอให้ทนายความหรือบุคคลภายนอกเข้าร่วมฟังการสอบสวนด้วย  โจทก์จึงมีเหตุผลที่จะกล่าวอ้างในการไม่ไปตามหนังสือเชิญหรือคำสั่งเรียกได้  ยังถือไม่ได้ว่าโจทก์ฝ่าฝืนข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานหรือระเบียบหรือคำสั่งของนายจ้างในกรณีที่ร้ายแรง  ซึ่งจำเลยที่  1  อุทธรณ์ว่า  การสอบสวนทางวินัยนั้นจำเลยที่  1  กับโจทก์มิได้อยู่ในฐานะพนักงานสอบสวนกับผู้ต้องหาอันจะทำให้โจทก์มีสิทธิตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญาอีกทั้งสำนักงานของจำเลยที่  1  เป็นที่รโหฐาน  การที่โจทก์  ไม่มาให้ถ้อยคำต่อคณะกรรมการสอบสวนทางวินัย  จึงเป็นการขัดคำสั่งผู้บังคับว่าด้วยระเบียบการฝ่าฝืนข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานอันเป็นความผิดอย่างร้ายแรง  เห็นว่า  การฝ่าฝืนข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงาน  ระเบียบ  หรือคำสั่งของนายจ้างอันชอบด้วยกฎหมาย  และเป็นธรรมที่นายจ้างสามารถเลิกจ้างลูกจ้างได้โดยไม่จำต้องตักเตือนเป็นหนังสือและไม่ต้องจ่ายค่าชดเชยนั้น  ต้องเป็นกรณีที่ร้ายแรงกล่าวคือผลสุดท้ายที่เกิดขึ้นนั้นต้องเป็นเหตุให้นายจ้างได้รับความเสียหายอย่างร้ายแรงโดยสืบเนื่องมาจากการฝ่าฝืนของลูกจ้าง  แต่คดีนี้จำเลยที่  1  แต่งตั้งคณะกรรมการสอบสวนทางวินัยขึ้นก็เพื่อสอบสวนดำเนินคดีที่กล่าวหาว่าโจทก์ทุจริตต่อเจ้าหน้าที่และกระทำความผิดอาญาโดยเจตนาให้มีการถอนเงินจากบัญชีเงินฝากของลูกค้า  ซึ่งแม้ข้อเท็จจริงจะรับฟังได้ว่าโจทก์ฝ่าฝืนไม่ยอมให้ปากคำต่อคณะกรรมการดังกล่าวถึง  3  ครั้ง  ก็หาเป็นเหตุให้ดำเนินการของคณะกรรมการสอบสวนทางวินัยของจำเลยที่  1  ต้องสะดุดหยุดลงหรือสิ้นสุดยุติไป  แต่อย่างใดไม่  โดยเฉพาะผลสรุปของการสอบสวนก็ปรากฏว่าจำเลยที่  1  ได้มีคำสั่งเลิกจ้างโจทก์  โดยอ้างเหตุว่าโจทก์มีพฤติกรรมที่เกี่ยวข้องกับการทุจริตถอนเงินจากบัญชีเงินฝากของลูกค้า  ดังนั้น  การฝ่าฝืนดังกล่าวของโจทก์หาใช่กรณีที่เป็นเหตุให้จำเลยที่  1  ได้รับความเสียหายอย่างร้ายแรง  อันจะเป็นเหตุให้จำเลยที่  1  ไม่ต้องจ่ายค่าชดเชยให้แก่โจทก์แต่อย่างใดไม่  ที่ศาลแรงงานกลางพิจารณาวินิจฉัยให้จำเลยที่  1  ต้องจ่ายค่าชดเชยให้แก่โจทก์จึงชอบแล้ว  ศาลฎีกาเห็นพ้องด้วยในผล  อุทธรณ์ของจำเลยที่  1  ในข้อนี้ฟังไม่ขึ้น  สำหรับอัตราดอกเบี้ยของค่าชดเชยก่อนฟ้องนับแต่วันที่  6  พฤศจิกายน  2545  ซึ่งเป็นวันเลิกจ้างจนถึงวันที่  30  มีนาคม  2547  ซึ่งเป็นวันฟ้องนั้น  โจทก์อุทธรณ์ว่าโจทก์มีสิทธิได้รับอัตราดอกเบี้ยร้อยละ  15  ต่อปี  ตามฟ้อง  เห็นว่า  โจทก์ฟ้องและมีคำขอบังคับเกี่ยวกับอัตราดอกเบี้ยของค่าชดเชยไว้อย่างชัดแจ้งแล้วว่า  โจทก์ขอคิดดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  15  ต่อปี  นับแต่วันเลิกจ้างจนถึงวันฟ้อง  และอัตราร้อยละ  7.5  ต่อปี  นับแต่วันถัดจากวันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จที่ศาลแรงงานกลางพิจารณาวินิจฉัยแล้วพิพากษาว่า  โจทก์มีสิทธิได้รับดอกเบี้ยของค่าชดเชยนับแต่วันเลิกจ้างเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จในอัตราดอกเบี้ยร้อยละ  7.5  ต่อปี  ตามที่โจทก์ขอนั้น  ย่อมไม่ถูกต้องเป็นไปตามคำขอของโจทก์เฉพาะในส่วนของอัตราดอกเบี้ยก่อนฟ้องซึ่งโจทก์ขอคิดมาในอัตราร้อยละ  15  ต่อปีอุทธรณ์ของโจทก์ในข้อนี้ฟังขึ้น

                                ส่วนอุทธรณ์ของโจทก์ในปัญหาเรื่องสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้านั้นแม้ข้อเท็จจริงปรากฏตามที่โจทก์อุทธรณ์ว่าโจทก์ใช้เครื่องคอมพิวเตอร์ส่วนกลางที่ใช้เรียกดูลายมือชื่อของลูกค้าด้วย  ก็เพื่อตรวจสอบเอกสารการทำธุรกรรมเกี่ยวกับสินเชื่อของลูกค้า  มิได้เข้าไปกระทำการเกี่ยวกับลายมือชื่อและบัญชีของลูกค้าแต่อย่างใด  แต่เมื่อข้อเท็จจริงรับฟังได้ว่ามีเหตุทุจริตปลอมเอกสารแล้วโอนเงินในบัญชีของลูกค้าไปโดยมีเหตุสืบเนื่องมาจากการใช้เครื่องคอมพิวเตอร์ส่วนกลางดังกล่าว  ทำให้จำเลยที่  1  ได้รับความเสียหายต้องคืนเงินให้แก่ลูกค้า  ดังนั้นพฤติกรรมการกระทำของโจทก์ที่เข้าไปเกี่ยวข้องกับเครื่องคอมพิวเตอร์ดังกล่าวทั้งที่มิใช่หน้าที่โดยตรงของโจทก์เอง  แม้จะยังถือไม่ได้ว่าโจทก์ทุจริตต่อหน้าที่  แต่ก็เป็นการกระทำอันไม่สมแก่การปฏิบัติหน้าที่ของตนให้ลุล่วงไปโดยถูกต้องและสุจริต  ย่อมเป็นเหตุให้จำเลยที่  1  ขาดความเชื่อถือในการปฏิบัติงานของโจทก์ที่ต้องรับผิดชอบดูแลเกี่ยวกับการเงินของลูกค้าอีกต่อไป  จำเลยที่  1  จึงมีสิทธิเลิกจ้างโดยมิต้องบอกกล่าวล่วงหน้าหรือให้สินไหมทดแทนได้ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา  583  ที่ศาลแรงงานกลางพิจารณาวินิจฉัยว่าโจทก์ไม่มีสิทธิได้รับสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าจึงชอบแล้ว  ศาลฎีกาเห็นพ้องด้วยอุทธรณ์ของโจทก์ในข้อนี้ฟังไม่ขึ้น

                           พิพากษาแก้เป็นว่า  สำหรับดอกเบี้ยของค่าชดเชยเฉพาะส่วนก่อนฟ้องนับแต่วันที่  6  พฤศจิกายน  2545  ซึ่งเป็นวันเลิกจ้างจนถึงวันที่  30  มีนาคม  2547  ซึ่งเป็นวันฟ้อง  ให้จำเลยที่  1  รับผิดต่อโจทก์ในอัตราร้อยละ  15  ต่อปี  นอกจากที่แก้ให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลแรงงานกลาง.