ฎีกา  3987 - 4329 /53

ค่าครองชีพถือเป็นค่าจ้าง  ต้องนำมารวมคำนวณกับเงินเดือน  เพื่อคำนวณค่าทำงานล่วงเวลาและค่าทำงานในวันหยุด

                                คดีทั้งสามร้อยยี่สิบเก้าสำนวนนี้ศาลแรงงานกลางสั่งให้รวมพิจารณาเป็นคดีเดียวกันกับสำนวนคดีอื่นอีกสามร้อยยี่สิบห้าสำนวนรวมเป็นหกร้อยห้าสิบสี่สำนวน  โดยให้เรียกโจทก์ทั้งหกร้อยห้าสิบสี่สำนวนว่า  โจทก์ที่  1  ถึงที่  654  ตามลำดับ  และเรียกจำเลยทั้งหกร้อยห้าสิบสี่สำนวนว่า  จำเลย  แต่คดีสำหรับโจทก์ที่  9  ที่  13  ที่  14  ที่  17  ที่  19  ถึงที่  23  ที่  28  ที่  29  ที่  31  ที่  33  ที่  36  ที่  39  ที่  41  ที่  42  ที่  44  ถึงที่  46  ที่  50  ที่  51  ที่  57  ที่  59  ที่  60  ที่  62  ถึงที่  64  ที่  69  ที่  73  ที่  77  ที่  85  ที่  93  ที่  102  ถึงที่  105  ที่  107  ถึงที่  110  ที่  112  ถึงที่  114  ที่  116  ถึงที่  118  ที่  122  ที่  123  ที่  125  ที่  128  ที่  132  ที่  135  ที่  139  ที่  158  ที่  160  ที่  162  ถึงที่  164  ที่  166  ที่  167  ที่  169  ถึงที่  171  ที่  179  ที่  180  ที่  183  ที่  184  ที่187  ที่  188  ที่  190  ที่  191 ที่  193  ถึงที่  198  ที่  200  ที่  201  ที่  205  ที่  208  ที่  210ที่  212  ที่  220  ที่  222  ที่  225  ถึงที่  227  ที่  229  ถึงที่  233  ที่  236ที่  239  ที่  243  ถึงที่  247  ที่  249  ถึงที่  255  ที่  257  ถึงที่  266  ที่  268  ที่  269  ที่  273  ที่  278  ที่  282  ที่  284  ที่  285  ที่  292  ถึงที่  296  ที่  298  ที่  300  ถึงที่  307  ที่  309  ที่  314  ที่  316  ที่  317  ที่  320  ที่  323  ที่  329  ที่  330  ที่  336  ที่  338  ที่  339  ที่  341  ที่  345  ที่  347  ที่  349  ที่  350  ที่  358  ที่  360  ที่  365  ถึงที่  367  ที่  369  ที่  370  ที่  372  ที่  378  ที่  385  ที่  387  ถึงที่  396  ที่  398  ที่  400  ถึงที่  402  ที่  404  ที่  407  ที่  413  ถึงที่  426  ที่  429  ที่  430  ที่  432  ที่  436  ที่  441  ที่  445  ที่  446  ที่  448  ที่  449  ที่  455  ที่  457  ถึงที่  461  ที่  463  ถึงที่  466  ที่  468  ถึงที่  471  ที่  473  ถึงที่  481  ที่  483  ถึงที่  487  ที่  489  ที่  491  ที่  493  ที่  494  ที่  497  ถึงที่  500  ที่  502  ถึงที่  511  ที่  519  ถึงที่  521  ที่  525  ที่  528  ที่  529  ที่  531  ถึงที่  533  ที่  537  ถึงที่  540  ที่  545  ที่  551  ที่  556  ที่  558  ที่  561  ที่  562  ที่  564  ที่  567  ที่  568  ที่  572  ที่  574  ที่  583  ที่  585  ที่  586  ที่  588  ที่  589  ที่  593  ที่  594  ที่  596  ถึงที่  599  ที่  602  ถึงที่  606  ที่  612  ที่  617  ถึงที่  620  ที่  623  ที่  624  ที่  627  ถึงที่  632  ที่  634  ถึงที่  636  ที่  639  ที่  640  ที่  643  ที่  646  ที่  651  ที่  654  ยุติไปแล้วโดยการถอนฟ้องและคดีสำหรับโจทก์ที่  52  ที่  91  ที่  234  ที่  275  ที่  311  ที่  357  ที่  462  ที่  482  ที่  600  และที่  621  ยุติไปตามคำพิพากษาศาลแรงงานกลางที่ยกฟ้อง  คงขึ้นมาสู่การพิจารณาของศาลฎีกาเฉพาะคดีทั้งสามร้อยยี่สิบเก้าสำนวนนี้

                             โจทก์ทั้งหกร้อยห้าสิบสี่สำนวนฟ้องจำเลยเป็นใจความทำนองเดียวกันว่าโจทก์ทุกคนเป็นลูกจ้างของจำเลยโดยบางส่วนเป็นลูกจ้างรายวัน  บางส่วนเป็นลูกจ้างรายเดือน  มีเวลาทำงานตามปกติตั้งแต่วันจันทร์ถึงวันเสาร์  เวลา  8  นาฬิกา  ถึง  17  นาฬิกา  วันอาทิตย์เป็นวันหยุดประจำสัปดาห์  ซึ่งนอกจากโจทก์ทุกคนจะได้รับค่าจ้างในวันทำงานแล้วยังได้รับค่าล่วงเวลา  และค่าทำงานในวันหยุด  กำหนดจ่ายค่าจ้างทุกวันที่  25  ของทุกเดือน  ตั้งแต่โจทก์แต่ละคนเริ่มทำงานกับจำเลยถึงปัจจุบัน  จำเลยให้ทำงานล่วงเวลาวันละ  4  ชั่วโมง  ให้ทำงานในวันหยุดวันละ  8  ชั่วโมง  แต่ในการคำนวณค่าตอบแทนดังกล่าวนั้น  จำเลยไม่ได้นำค่าครองชีพที่จ่ายให้แก่โจทก์ทุกคน  คนละ  900  บาท  ต่อเดือน  และเงินประจำตำแหน่งของโจทก์บางคนที่ได้รับมาเป็นฐานในการคำนวณค่าตอบแทน  จึงเป็นการคำนวณที่ไม่ถูกต้อง  ตั้งแต่วันที่  1  มกราคม  2547  เป็นต้นมาจำเลยได้นำค่าครองชีพซึ่งเพิ่มจาก  900  บาท  เป็น  1,000  บาท  มาเป็นฐานในการคำนวณให้แก่โจทก์ทุกคน  ส่วนเงินประจำตำแหน่งไม่ได้นำมาเป็นฐานในการคำนวณ  ขอให้บังคับให้จำเลยนำค่าครองชีพและเงินประจำตำแหน่งมาเป็นฐานในการคำนวณค่าล่วงเวลา  และค่าทำงานในวันหยุด  นับตั้งแต่วันฟ้องเป็นต้นไป  และให้จำเลยจ่ายค่าล่วงเวลา  และค่าทำงานในวันหยุดในส่วนที่ขาดอยู่ให้แก่โจทก์ทุกคนย้อนหลังเป็นเวลา  2  ปี  พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  15  ต่อปี  นับแต่วันฟ้องจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์ทั้งหกร้อยห้าสิบสี่

                               จำเลยทั้งหกร้อยห้าสิบสี่สำนวนให้การว่า  คำฟ้องของโจทก์ไม่ได้บรรยายให้แจ้งชัดซึ่งสภาพแห่งข้อหาและคำขอบังคับว่าโจทก์ทุกคนทำงานล่วงเวลาวันที่เท่าใดถึงวันที่เท่าใด  เดือน  ปีใด  เริ่มทำงานล่วงเวลาตั้งแต่เวลาใดถึงเวลาใดรวมทั้งหมดกี่ชั่วโมงทำงานในวันหยุดรวมกี่วัน  เมื่อนำค่าครองชีพ  และเงินประจำตำแหน่งมาเป็นฐานในการคำนวณแล้วโจทก์แต่ละคนมีสิทธิได้รับเงินเท่าใด  จึงเป็นคำฟ้องเคลือบคลุมโจทก์ที่  52  ที่  91  ที่  234  ที่  238  ที่  275  ที่  311  ที่  357  ที่  462  ที่  482  ที่  600  และที่  621  ไม่ได้เป็นลูกจ้างของจำเลย  ค่าครองชีพที่จำเลยจ่ายให้แก่โจทก์ทุกคนนั้นเป็นเงินที่จ่ายเพื่อเป็นสวัสดิการในการครองชีพของลูกจ้างส่วนเงินประจำตำแหน่งจำเลยจ่ายให้แก่โจทก์บางคน  และบางตำแหน่งเป็นการจ่ายเงินเพื่อเพิ่มเป็นแรงจูงใจในการทำงาน  ดังนั้นค่าครองชีพและเงินประจำตำแหน่งจึงไม่ใช่ค่าจ้างที่จ่ายเพื่อตอบแทนการทำงานอันจะต้องนำมาเป็นฐานในการคำนวณค่าล่วงเวลา  และค่าทำงานในวันหยุด  นอกจากนี้จำเลยไม่เคยสั่งให้โจทก์  ทุกคนทำงานล่วงเวลาทุกวัน ๆ  ละ  4  ชั่วโมง  และไม่เคยสั่งให้โจทก์ทุกคนทำงานในวันอาทิตย์ซึ่งเป็นวันหยุดประจำสัปดาห์ทุกวันอาทิตย์อย่างที่โจทก์ทุกคนกล่าวอ้าง  ขอให้ยกฟ้องโจทก์ทั้งหกร้อยห้าสิบสี่

                                ศาลแรงงานกลางพิจารณาแล้ว  พิพากษาให้จำเลยจ่ายเงินค่าล่วงเวลาและค่าทำงานในวันหยุดให้แก่โจทก์ที่ได้รับเงินประจำตำแหน่งทุกคนย้อนหลังเป็นเวลา  2  ปี  โดยคำนวณจากเงินประจำตำแหน่งของโจทก์เหล่านั้นตามตารางพนักงานที่มีเงินประจำตำแหน่งตามเอกสารหมาย  จ.ล.3  ถึง  จ.ล.6  ชั่วโมงทำงานล่วงเวลาและชั่วโมงทำงานในวันหยุดของโจทก์เหล่านั้นตามตารางสรุปชั่วโมงทำงานเอกสารหมาย  จ.ล.2  และตามอัตราในการคำนวณตามการคำนวณเอกสารหมาย  จ.ล.9  ตามตารางแนบท้ายคำพิพากษา  พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  15  ต่อปี  นับแต่วันที่  17  มีนาคม  2547  ซึ่งเป็นวันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จ  ส่วนโจทก์นอกจากที่ปรากฎตามตารางแนบท้ายคำพิพากษาให้ยก

                               ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานตรวจสำนวนประชุมปรึกษาแล้ว  ศาลแรงงานกลางฟังข้อเท็จจริงและวินิจฉัยว่า  โจทก์ที่  1  ถึงที่  4  เป็นผู้แทนในการดำเนินคดีแทนโจทก์ทั้งหมด  จำเลยเป็นนิติบุคคลประเภทบริษัทจำกัด  มอบอำนาจให้นายบูลชัย  มนูญธรรม  ดำเนินคดีแทน  จำเลยมีพนักงานทั้งหมด  1,134  คน  แบ่งเป็นพนักงานระดับผู้บริหาร  พนักงานรายเดือน  พนักงานรายวัน  และพนักงานกะ  ในส่วนของพนักงานกะนั้นจะทำงานในเวลาปกตินับแต่วันจันทร์ถึงวันเสาร์แบ่งออกเป็น  3  กะ  กะที่  1  เริ่มตั้งแต่เวลา  8  นาฬิกา  ถึง  16  นาฬิกา  กะที่  2  เริ่มตั้งแต่เวลา  16  นาฬิกา  ถึง  24  นาฬิกา  ส่วนกะที่  3  เริ่มตั้งแต่เวลา  24  นาฬิกา  ถึง  8  นาฬิกา  ของวันรุ่งขึ้น  พนักงานจะทำงานล่วงเวลาได้เมื่อมีคำสั่งของหัวหน้าแผนกเท่านั้น  ซึ่งการทำงานล่วงเวลาสามารถสั่งเป็นลายลักษณ์อักษรหรือด้วยวาจาก็ได้  ตั้งแต่ปี  2531  จนถึงปัจจุบันสหภาพแรงงานได้ยื่นข้อเรียกร้องต่อจำเลยเกือบทุกปีและในการยื่นข้อเรียกร้องนั้นในบางปีจะเรียกร้องให้จำเลยเพิ่มค่าครองชีพให้แก่ลูกจ้างทุกคน  ตามหนังสือยื่นข้อเรียกร้องเอกสารหมาย  จ.ล.1  จำนวนชั่วโมงทำงานล่วงเวลา  และจำนวนชั่วโมงทำงานในวันหยุดของโจทก์ที่ดำเนินคดีแก่จำเลยย้อนหลัง  2  ปี  ตามคำฟ้องปรากฏตามเอกสารสรุปจำนวนชั่วโมงทำงานล่วงเวลา/วันหยุด/จำนวนเงิน  เอกสารหมาย  จ.ล.2  จำนวนชั่วโมงทำงานล่วงเวลาและจำนวนชั่วโมงทำงานในวันหยุดของพนักงานรายเดือนที่มีเงินประจำตำแหน่งเดือนละ  2,500  บาท  ปรากฏตามบัญชีรายชื่อพนักงานเอกสารหมาย  จ.ล.3  พนักงานรายวันที่มีเงินประจำตำแหน่งเดือนละ  500  บาท  ปรากฏตามบัญชีรายชื่อพนักงานเอกสารหมาย  จ.ล.4  พนักงานรายเดือนที่มีเงินประจำตำแหน่งเดือนละ  900  บาท  ปรากฏตามบัญชีรายชื่อพนักงานเอกสารหมาย  จ.ล.5  พนักงานรายเดือนที่มีเงินประจำตำแหน่งเดือนละ  500  บาท   ปรากฏตามบัญชีรายชื่อเอกสารหมาย  จ.ล.6  พนักงานรายวันที่ไม่มีเงินประจำตำแหน่ง  ปรากฏตามบัญชีรายชื่อพนักงานเอกสารหมาย  จ.ล.7  และพนักงานรายเดือนไม่มีเงินประจำตำแหน่ง  ปรากฏตามบัญชีรายชื่อพนักงานเอกสารหมาย  จ.ล.8  โดยตารางตามเอกสารหมาย  จ.ล.3  ถึง  จ.ล.8  ในช่องที่เป็นสีทึบและมีตัวเลขเป็นชั่วโมงในวันอาทิตย์ซึ่งเป็นวันหยุดประจำสัปดาห์  ช่องที่มีแต่ตัวเลขเป็นชั่วโมงทำงานล่วงเวลา  ส่วนช่องที่ไม่มีตัวเลขเป็นการทำงานในวันทำงานโดยไม่มีการทำงานล่วงเวลา  ซึ่งบัญชีรายชื่อพนักงานรายเดือนและรายวันที่มีเงินเดือนประจำตำแหน่งนั้นได้ระบุรายละเอียดไว้ด้วยว่าเริ่มมีเงินเดือนประจำตำแหน่งตั้งแต่เมื่อใด  ถ้าหากไม่มีข้อความเขียนว่ามีเงินประจำตำแหน่งตั้งแต่เมื่อใดให้หมายความว่า  มีเงินประจำตำแหน่งมาตลอดโจทก์ที่  52  ที่  91  ที่  234  ที่  275  ที่  311  ที่  357  ที่  462  ที่  482  ที่  600  และที่  621  ไม่มีสถานะเป็นลูกจ้างของจำเลย  เงินประจำตำแหน่งที่จำเลยจ่ายให้แก่โจทก์ตามบัญชีรายชื่อพนักงานเอกสารหมาย  จ.ล.3  ถึง  จ.ล.6  นั้น  เป็น  "ค่าจ้าง"  ตามพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน  พ.ศ.  2541  จำเลยต้องนำเงินประจำตำแหน่งดังกล่าวมาเป็นหลักฐานในการคำนวณค่าล่วงเวลาและค่าทำงานในวันหยุดแก่โจทก์ที่ได้รับเงินประจำตำแหน่งย้อนหลังตามที่ฟ้องมาแต่โจทก์ยังฟ้องให้จำเลยนำเงินประจำตำแหน่งมาเป็นฐานคำนวณให้นับแต่วันฟ้องเป็นต้นไปไม่ได้  เพราะเป็นเรื่องในอนาคตถือไม่ได้ว่าโจทก์ถูกจำเลยโต้แย้งสิทธิแล้ว  จำเลยต้องจ่ายค่าล่วงเวลาและค่าทำงานในวันหยุดให้แก่โจทก์เหล่านั้นคนละตามบัญชีรายชื่อพนักงานเอกสารหมาย  จ.ล.3  ถึง  จ.ล.6  โดยมีชั่วโมงทำงานล่วงเวลาและชั่วโมงทำงานในวันหยุดของโจทก์เหล่านั้น  ตามบัญชีสรุปจำนวนชั่วโมงทำงานล่วงเวลา/วันหยุด/จำนวนเงินเอกสารหมาย  จ.ล.2  โจทก์ที่เป็นพนักงานรายวันมีสิทธิได้รับค่าล่วงเวลาส่วนที่ขาดในอัตรา  2  เท่า  ของเงินประจำตำแหน่งในส่วนที่ขาด  และโจทก์ที่เป็นพนักงานรายเดือนมีสิทธิได้รับค่าล่วงเวลาส่วนที่ขาดในอัตรา  1.5  เท่า  ของเงินประจำตำแหน่งในส่วนที่ขาด

                               มีปัญหาต้องวินิจฉัยตามอุทธรณ์ของโจทก์ทั้งสามร้อยยี่สิบเก้าว่าค่าครองชีพเป็นค่าจ้างที่ต้องนำมาเป็นฐานในการคำนวณค่าล่วงเวลาและค่าทำงานในวันหยุดแก่โจทก์ดังกล่าวหรือไม่  เห็นว่า  ตามพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน  พ.ศ.  2541  มาตรา  5  ได้ให้คำนิยามคำว่า  ค่าจ้าง  หมายความว่า  เงินที่นายจ้างและลูกจ้างตกลงจ่ายเป็นค่าตอบแทนในการทำงานตามสัญญาจ้างสำหรับระยะเวลาการทำงานปกติเป็นรายชั่วโมง  รายวัน  รายสัปดาห์  รายเดือน  หรือระยะเวลาอื่นหรือจ่ายให้โดยคำนวณตามผลงานที่ลูกจ้างทำได้ในเวลาทำงานปกติของวันทำงาน  และให้หมายความรวมถึงเงินที่นายจ้างจ่ายให้ลูกจ้างในวันหยุดและวันลาที่ลูกจ้างมิได้ทำงานแต่ลูกจ้างมีสิทธิได้รับตามพระราชบัญญัตินี้  ดังนั้น  ค่าครองชีพที่จำเลยจ่ายให้โจทก์ดังกล่าวและพนักงานทุกคนได้รับทุกเดือนเรื่อยมาจนได้รับคนละ  900  บาท  ต่อเดือนและต่อมาในเดือนมกราคม  2547  จำเลยเพิ่มให้อีกคนละ  100  บาท  ต่อเดือนรวมเป็นคนละ  1,000  บาท  ต่อเดือน  แล้วนำไปบวกกับเงินค่าจ้างของโจทก์แต่ละคนพร้อมยกเลิกค่าครองชีพตามที่ศาลแรงงานฟังข้อเท็จจริงไว้  เห็นว่า  จำเลยจ่ายค่าครองชีพให้โจทก์ทุกคนมีจำนวนแน่นอนเป็นประจำทุกเดือนเพื่อตอบแทนการทำงานเช่นเดียวกับค่าจ้าง  แม้ในวันหยุดและวันลาที่โจทก์ดังกล่าวมิได้ทำงานก็มีสิทธิได้รับค่าครองชีพจึงเป็นค่าจ้างตามกฎหมาย  จำเลยต้องนำมารวมเป็นค่าจ้างเพื่อเป็นฐานคำนวณค่าล่วงเวลาและค่าทำงานในวันหยุดให้แก่โจทก์ทั้งหมดด้วย  แม้ที่มาของค่าครองชีพดังกล่าวจะเริ่มมาจากเดิมจำเลยหุงข้าวให้พนักงานรับประทานแล้วเปลี่ยนมาจ่ายเป็นเงินแทนค่าข้าว  ต่อมามีการปรับเพิ่มจำนวนเงินจากข้อเรียกร้องของพนักงานและเปลี่ยนชื่อเรียกเป็น  "ค่าครองชีพ"  ทำให้ค่าครองชีพดังกล่าวเปลี่ยนวัตถุประสงค์ไปจากเดิมมิใช่เป็นการจ่ายเพื่อสวัสดิการอย่างเดียวและการที่จะพิจารณาว่า  ค่าครองชีพดังกล่าวจะเป็นสวัสดิการพนักงานหรือเป็นค่าจ้างตามกฎหมายจะดูแต่เพียงวัตถุประสงค์อย่างเดียวไม่ได้  ต้องพิจารณาลักษณะการจ่ายเงินดังกล่าวประกอบด้วย  เมื่อจำเลยจ่ายเงินค่าครองชีพให้พนักงานทุกคนมีจำนวนแน่นอนเป็นประจำทุกเดือนเพื่อตอบแทนการทำงานเช่นเดียวกับค่าจ้าง  ค่าครองชีพเป็นส่วนหนึ่งของค่าจ้างจึงเป็นค่าจ้างตามเหตุผลดังกล่าวที่ศาลแรงงานกลางวินิจฉัยในประเด็นนี้มานั้น  ศาลฎีกาไม่เห็นฟ้องด้วย  อุทธรณ์ของโจทก์ทั้งหมดในประเด็นนี้ฟังขึ้น  และศาลฎีกาแก้ไขโดยให้นำค่าครองชีพมาเป็นฐานในการคำนวณค่าล่วงเวลาและค่าทำงานในวันหยุดแก่โจทก์ดังกล่าว  อนึ่งโจทก์ที่  47  และที่  653  ชื่อและนามสกุลเดียวกันและตามเอกสารหมาย  จ.ล.7  ปรากฏว่าเป็นบุคคลเดียวกันที่ยื่นฟ้องซ้ำซ้อนกันมาสองสำนวนจึงพิพากษาให้จำเลยชำระเงินแก่โจทก์ที่  47  เพียงสำนวนเดียว

 

                                พิพากษาแก้เป็นว่า  ให้จำเลยจ่ายค่าล่วงเวลา  และค่าทำงานในวันหยุดแก่โจทก์ที่  1  ถึงที่  8  ที่  10  ถึงที่  12  ที่  15  ที่  16  ที่  18  ที่  24  ถึงที่  27  ที่  30  ที่  32  ที่  34  ที่  35  ที่  35  ที่  38  ที่  40  ที่  43  ที่  47  ถึงที่  49  ที่  53  ถึงที่  56  ที่  58  ที่  61  ที่  65  ที่  70  ถึงที่  72  ที่  74  ถึงที่  76  ที่  78  ถึงที่  84  ที่  86  ถึงที่  90  ที่  92  ที่  94  ถึงที่  101  ที่  106  ที่  111  ที่  115  ที่  119  ถึงที่  121  ที่  124  ที่  126  ที่  127  ที่  129  ถึงที่  131 ที่  133  ที่  134  ที่  136  ถึงที่  138  ที่  140  ถึงที่  157  ที่  159  ที่  161  ที่  165  ที่  168  ที่  172  ถึงที่  175  ที่  177  ที่  178  ที่  181  ที่  182  ที่  185  ที่  186  ที่  189  ที่  192  ที่  199  ที่  202  ถึง  ที่  204  ที่  206  ที่  207  ที่  209  ที่  211  ที่  213  ถึงที่  219  ที่   221 ที่   223 ที่   224 ที่   228 ที่   235 ที่   237ที่   240 ถึงที่   242 ที่   248 ที่   256 ที่   267 ที่   270 ถึงที่   272 ที่   274 ที่   276 ที่   277 ที่   279 ถึงที่  281  ที่  283  ที่  286  ถึงที่  291 ที่   297  ที่  299  ที่  308 ที่  310 ที่  312 ที่  313 ที่   315  ที่  318  ที่  319 ที่   321  ที่  322  ที่  324 ถึงที่  328 ที่  331 ถึงที่   335 ที่   337  ที่  340  ที่  342  ถึงที่  344  ที่  346 ที่  348 ที่  351 ถึงที่  356  ที่  359  ที่  361  ถึงที่  364 ที่  368 ที่  371  ที่  373 ถึงที่ 377  ที่  379  ถึงที่  384 ที่ 386  ที่  397 ที่  399 ที่  403  ที่  405 ที่  406  ที่  408  ถึงที่ 412  ที่  427  ที่  428 ที่  431 ที่   433 ถึงที่   435 ที่   437  ถึงที่  440  ที่  442  ถึงที่  444  ที่  447  ที่  450  ถึงที่  454  ที่  456  ที่  467  ที่  472  ที่  488  ที่  490  ที่  492  ที่  495  ที่  496 ที่   501 ที่  512 ถึงที่   518  ที่  522 ถึงที่  524  ที่  526  ที่  527  ที่  530  ที่  534  ถึงที่  536  ที่  541  ถึงที่  544  ที่  546  ถึงที่  550  ที่  552  ถึงที่  555  ที่  557  ที่  559  ที่  560  ที่  563  ที่  565  ที่  566  ที่  569  ถึงที่  571  ที่  573  ที่  575  ถึงที่  582  ที่  584  ที่  590  ถึงที่  592  ที่  595  ที่  601  ที่  607  ถึงที่  611  ที่  613  ถึงที่  616  ที่  622  ที่  625  ที่  626  ที่  633  ที่  637  ที่  638  ที่  641  ที่  644  ที่  645  ที่  647  ถึงที่  650  และที่   652  ย้อนหลังเป็นเวลา  2  ปี  โดยคำนวณจากตารางพนักงานตามเอกสารหมาย  จ.ล.3  ถึง  จ.ล.8  ชั่วโมงทำงานล่วงเวลาและชั่วโมงทำงานในวันหยุดของโจทก์ดังกล่าวตามตารางสรุปชั่วโมงทำงานเอกสารหมาย  จ.ล.2  และตามอัตราในการคำนวณตามการคำนวณเอกสารหมาย  จ.ล.9  เฉพาะโจทก์ที่  362  ซึ่งมิได้ระบุจำนวนชั่วโมงทำงานไว้ในเอกสารหมาย  จ.ล.2  ให้คำนวณจ่ายตามตารางพนักงานรายเดือนมีค่าตำแหน่งเอกสารหมาย  จ.ล.6  พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ  15  ต่อปี  นับแต่วันฟ้อง  (ฟ้องวันที่  17  มีนาคม  2547)  ไปจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์ดังกล่าว  ให้ยกฟ้อง  โจทก์ที่  52  ที่  91  ที่  234  ที่  238  ที่  275  ที่  311  ที่  357  ที่  462  ที่  600  ที่  621  และโจทก์ในส่วนสำนวนที่  653  นอกจากที่แก้ให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลแรงงานกลาง  คำขออื่นนอกจากนี้ให้ยก