คำพิพากษาฎีกาที่ ๘๔๒๐ – ๘๔๕๐/๒๕๕๑
“ ตกลงจ่ายเบี้ยเลี้ยงเหมาจ่าย สำหรับการทำงานล่วงเวลา สูงกว่าอัตราค่าจ้างต่อชั่วโมงในวันทำงานปกติ ถือว่าเป็นการจ่ายค่าตอบแทนการทำงานล่วงเวลาตามกฎหมายแล้ว ”
นายจ้างทำธุรกิจรถโดยสารรับจ้างไม่ประจำทาง บริษัท รับจ้างส่งนักท่องเที่ยวให้แก่บริษัท นำเที่ยว โดยตกลงกันให้บริษัท นำเที่ยวเป็นผู้จ่ายเบี้ยเลี้ยง + ค่าล่วงเวลา แก่พนักงานขับรถเอง และให้บริษัทนำเที่ยวเป็นผู้สั่งการพนักงานขับรถเองในแต่ละเที่ยว บริษัทนำเที่ยวจ่ายเบี้ยเลี้ยงและค่าล่วงเวลาเป็นการเหมาจ่ายต่อวัน โดยในช่วงวันเวลาขับรถนำเที่ยวแต่ละครั้ง ไม่ว่าพนักงานจะทำงานต่อเนื่องหรือไม่ต่อเนื่องเกินเวลาทำงานปกติหรือไม่ก็ตาม พนักงานจะได้รับเบี้ยเลี้ยงและค่าล่วงเวลา เหมาจ่ายในอัตราวันละ ๒๐๐ ถึง ๖๐๐ บาท แล้วแต่ตามข้อตกลงนำเที่ยวในแต่ละครั้ง คำนวณแล้วสูงกว่าค่าจ้างต่อชั่วโมงในวันทำงานของพนักงานขับรถ ค่าเบี้ยเลี้ยงที่บริษัทนำเที่ยวจ่ายแก่พนักงาน ถือว่าเป็นค่าตอบแทนการทำงานล่วงเวลา นายจ้างจึงไม่ต้องจ่ายค่าตอบแทนการทำงานล่วงเวลาแก่พนักงานอีก