"ไม้เรียวของเตี่ย"
พี่น้อง ดุจแขนขา ...
หลังกินข้าวเย็นแล้วเตี่ยก็เริ่มชำระคดี
วันนี้ตอนช่วงบ่าย
อาหมวยตีกับอาหยี่เฮีย
มีเรื่องแย่งกันดูทีวี
จากที่เถียงกันเล็กๆน้อยๆ
ก็เริ่มมีผลักกันถีบกันซัดกันชุลมุน
จบด้วยอาหมะเหวี่ยงฝ่ามือใส่คน
ละผัวะสองผัวะ
แต่อาหยี่เฮียโดนน้อยกว่า
ฐานะที่เป็นลูกรัก
"ลื้อสองคนมานี่"
เอาแล้ว เปาบุ้นจิ้นขึ้นบัลลังค์แล้ว
"คุกเข่าลง กอดอก ก้มมองพื้น"
อาหมวย กับ อาหยี่เฮีย...
ท่อง "5 สิ่งที่ต้องรักษา ซิ"
"หน้าที่ คำพูด ความซื่อสัตย์
ครอบครัว มิตรภาพ" ค่ะเตี่ย
อาหมวยท่องออกมา
"อาหยี่เฮีย ทำไมไม่ท่อง"
เตี่ยหันไปเสียงเขียวใส่
อาหยี่เฮียส่งสายตาไปที่อาหมะ
เหมือนขอความช่วยเหลือ
เตี่ยส่งสายตาปรามอาหมะ
" อั๊วจำไม่ได้ " อาหยี่เฮียพูดแบบตะคอก
"อย่าใช้น้ำเสียงแบบนี้กับเตี่ย" เตี่ยเสียงเข้มขึ้น
"เอาน่าเฮีย อั๊วตีไปแล้ว เรื่องเล็กๆ
อย่าทำเป็นเรื่องใหญ่"
อาหมะพยายามไกล่เกลี่ย
"อาคิ้ม อั๊วกำลังสอนลูก ลื้ออย่ามองว่า
พี่น้องตีกันเป็นเรื่องเล็ก
พี่น้องเป็นแขนขา ถ้าทำร้ายกันเอง
หัวอกพ่อแม่ จะนิ่งเฉยได้ยังไง"
อาแหมะจ๋อยไปโดยปริยาย
"ทะเลาะกัน ไม่ว่าใครจะเริ่มก่อน
ก็ผิดทั้งคู่..."
ผิดที่ไม่รักกัน
ถ้าลื้อรักกัน ลื้อต้องแบ่งปันกัน
ไม่ใช่เอาแต่ใจกันแบบนี้
อยู่บ้านเดียวกัน มีคนแค่ 5 คน
ลื้อยังทะเละกัน
เพราะลื้อใจแคบไม่แบ่งปัน
เห็นแก่ตัว แล้วอีกหน่อย
นิสัยนี้ติดตัวไปจนโต
พวกลื้อจะอยู่ในสังคมได้อย่างเชิด
หน้าชูตาได้ยังไง"
เตี่ย หยุดให้ตอบ
แต่ก็ไม่มีใครกล้าตอบ ต่างก้มหน้าเงียบ
"บ้านไม่มีน้ำใจ ไม่น่าอยู่
สังคมไม่มีน้ำใจก็ไม่น่าอยู่เช่นกัน
ลื้อสองคนบ่มเพาะนิสัยเห็นแก่ตัวแบบนี้
เท่ากับลื้อเป็นส่วนหนึ่งที่ทำลายสังคมที่ดี"
บ้านหรือครอบครัวเป็นสถาบันที่เล็กที่สุด
แต่สำคัญที่สุด
ถ้าอบรมเลี้ยงดูลูกไม่ดี
ก็เท่ากับว่าทำร้ายประเทศตัวเอง
บ่มเพาะแต่คนเห็นแก่ตัวเต็มเมือง
มีแต่คนอยากรับ แต่ไม่มีคนอยากให้
มันก็จะอยู่กันอย่างเดือดร้อน"
"เตี่ยสอนพวกลื้อมาตลอด
แต่พวกลื้อยังทำตามใจตัว"
เตี่ยพูดจบ เดินไปหยิบไม้เรียวมา
ไม้เรียวของเตี่ย กว้างเท่านิ้วโป้งผู้ใหญ่
ยาวประมาณหนึ่งเมตร
"วันนี้เรื่องเกิดในบ้าน เตี่ยเป็นคนลงโทษ
พวกลื้อเป็นลูก เตี่ยทำโทษแล้ว
ก็คือจบเรื่อง
เพราะเตี่ยรักพวกลื้อ
แต่ถ้าพวกลื้อ ยังเห็นแก่ตัว
เอาแต่ใจตัว สองสิ่งนี้
มันจะทำให้พวกลื้อหลงผิด
ทำสิ่งไม่ดีได้อีกมากมาย
เช่น การคดโกง การเอาเปรียบ
เห็นแกได้ จนลืมศีลธรรม
ที่เตี่ยพูดมาทั้งหมดนี้
ลื้ออย่าเถียงว่ามันไม่จริง"
เตี่ยเว้นระยะนิดหนึ่ง
พอให้อาหมวยได้หายใจบ้าง
เวลาเตี่ยโกรธนี่ น่ากลัวที่สุด
ไม่โวยวาย ไม่หยาบคาย
แต่ล้วนเต็มไปด้วยเหตุผล
พูดเนิบนาบแต่หนักแน่น
อาหมวยต้องยอมจำนน
ในเหตุผลของเตี่ยทุกครั้ง
"พวกลื้อควรโดนตี กี่ที?"
เตี่ยจะถามแบบนี้ทุกครั้ง ต่อรองกันได้
"แล้วแต่ เตี่ยค่ะ" อาหมวยตอบ
ส่วนอาหยี่เฮียทำเสียง จิ๊จ๊ะ
แสดงอาการไม่พอใจ จนเตี่ยก็ได้ยิน
"อาหยี่เฮีย ลื้อเป็นอะไร"
"ป่าว" อาหยี่เฮียตอบเสียงตะคอก
เตี่ยส่ายหน้า
เตี่ยเคยบอกว่า...
ถ้าอาหยี่เฮียเสียคน ก็ไม่ต้องโทษใคร
เพราะอาหมะให้ท้ายทุกเรื่อง
แต่ครั้งนี้ เตี่ยไม่ยอม
"ลื้ออย่ามาทำเสียงเหมือนหมา
สำรอกขี้ใส่เตี่ย" เตี่ยปราม
คำว่า "หมาสำรอกขี้" อาหมวยก็
ไม่เคยเห็น แต่เตี่ยบอกว่า
เป็นการพูดจากระโชกโฮฮาก
เหมือนที่อาหยี่เฮีย ทำจนติดเป็นนิสัย
"เอาน่า จะตีก็ตี สาวยาวยืดอยู่นั่นแหละ"
อาหมะส่งเสียงขึ้น
เตี่ยหันขวับไปมอง แล้วปรามด้วยสายตา
อาหมะเงียบไปอีกรอบ
"เตี่ยจะตีคนละ 10 ที"
(สิบที โอ้ยยยยย อาหมวยเอ้ย
พรุ่งนี้และอีกหลายๆวัน ลื้อต้อง
นอนคว่ำแน่ๆ เตรียมยารอได้เลย!)
อาหมวยนึกในใจ
"อาหมวย ลื้อมาโดนก่อน
ส่วนอาหยี่เฮีย...
นั่งคุกเข่าไปจนกว่าจะสำนึกผิด
แล้วค่อยมารับโทษ"
อาหมวยลุกขึ้นยืนแล้ว
เดินไปยืนหันหน้าเข้าหากำแพง
กอดอก พิงกำแพงไว้
หยิบคอเสื้อมากัดรอ สิบที
สิบทีที่หัวใจแทบจะหยุดเต้น
เตี่ยหวดอากาศเอาเสียงข่มให้กลัว
เตี่ยหวดไปสามทีแรก
"สามทีนี้ สำหรับการไม่รักพี่น้อง"
ต่อด้วยอีกสามที
"สามทีนี้ สำหรับความเห็นแก่ตัว"
แล้วก็อีกสามที...
"สามทีนี้ สำหรับการไม่เชื่อฟังเตี่ย"
ครั้งสุดท้าย เน้นๆ
อาหมวยเจ็บแปลบเพราะซ้ำรอยเดิม
"ครั้งสุดท้ายนี่แถม" เตี่ย อุตส่าห์มีติดตลก
แต่อาหมวยขำไม่ออก รู้สึกเจ็บมาก
พอหันมาดูขาก็ใจหล่นวูบ เนื้อแตก
เป็นแบบนี้นี่เอง
แล้วยกมือไหว้ขอบคุณเตี่ย
พอเงยหน้ามองเตี่ย เห็นเตี่ยน้ำตาซึม
"ไปอาบน้ำ แล้วให้อาหมะทายาให้ "
คดีอาหมวยชำระความเสร็จแล้ว
เตี่ยให้อาหยี่เฮีย นั่งคุกเข่าอีกเป็นชั่วโมง
จึงเรียกไปรับโทษ
แต่ตีรวดเดียวสิบที
ไม่มีการสอนเหมือนอาหมวย
พอชำระคดีอาหยี่เฮียเสร็จ
เตี่ยก็ไล่ให้ขึ้นนอน
สักพักเตี่ยก็เดินตามขึ้นมา
พร้อมกระเป๋ายา
"อาหมวย นอนคว่ำ เตี่ยจะทายาให้"
อาหมวยทิ้งตัวลงบนที่นอน
คว่ำตัวกอดหมอนไว้
เตี่ยเริ่มทายาให้
"เจ็บไหม" เตี่ยถาม
(เตี่ยอยากรู้ ต้องลองถูกตีดูซิ ฮ่าๆๆ)
"ลื้อโกรธเตี่ยไหม"
"อั๊วไม่เคยโกรธเตี่ย
แต่ทำไมตอนเตี่ยตีหยี่เฮีย
เตี่ยไม่พูดเหมือนตอนตีอั๊ว"
เตี่ยถอนหายใจยาว แล้วตอบ...
"เพราะเตี่ยรู้ว่า อีไม่สำนึกในความผิด
สอนไปก็เท่านั้น คนบางคนกรรมหนา
มืดบอดต่อความถูกต้อง
แถมอาหมะยังให้ท้าย
อีกหน่อย อาหมะลื้อกับเตี่ย
คงต้องเสียน้ำตาเพราะอี"
ทายาเสร็จแล้ว อาหมวยลุกมานั่งมอง
เตี่ย
เตี่ยมีสีหน้าแววตากังวล ได้ยินเตี่ยพึมพำเบาๆ...
"สุดแล้วแต่เวรกรรม
เตี่ยทำหน้าที่ของเตี่ยได้เท่านี้"
ลูกเต้าเลี้ยงเหมือนๆกัน
ใช่ว่าจะดีได้เหมือนกัน
เหมือนปลูกต้นไม้ ใช่ว่าต้นเดียวกัน
ผลจะดีเหมือนกันทุกลูก ต้องทำใจ
อาหมวยสงสารเตี่ย ยิ่งนึกถึงตอนที่เตี่ยน้ำตาคลอแล้ว ยิ่งสงสาร
หัวใจของเตี่ย คงเจ็บมากกว่าแผลที่
ขาอาหมวยหลายเท่านัก
เขียนมาถึงตรงนี้ เงยหน้ามองเตี่ย
ส่งยิ้มให้เตี่ย ขอบคุณนะเตี่ย
ไม้เรียวของเตี่ยในวันนั้น ถึงมีอั๊วทุกวันนี้
ที่มา :รอยทางของเตี่ย
