คำพิพากษาฎีกาที่   ๑๖๓๐๕/๕๗

ขับรถเร็วเกินกว่าข้อบังคับกำหนด   เกินกว่าที่กฎหมายกำหนด  ถือเป็นความผิดกรณีร้ายแรง

                โจทก์ฟ้องว่า    เมื่อวันที่   ๓ ตุลาคม ๒๕๔๘    จำเลยได้จ้างโจทก์เข้าทำงานเป็นลูกจ้างตำแหน่งพนักงานขับรถส่งแก๊สคาร์บอนไดอ๊อกไซด์  ได้รับค่าจ้างอัตราสุดท้ายเดือนละ ๒๕,๗๑๕ บาท  กำหนดจ่ายค่าจ้างทุกวันที่ ๑๕ และ ๓๐ ของเดือน   เมื่อวันที่ ๑ พฤศจิกายน ๒๕๔๙  จำเลยได้เลิกจ้างโจทก์เป็นหนังสือ อ้างว่าโจทก์ฝ่าฝืนระเบียบข้อบังคับของจำเลยอย่างร้ายแรงเรื่องขับรถเร็วเกินกำหนดซึ่งไม่ เป็นความจริง โจทก์ไม่ได้ขับรถเร็วเกินกว่าที่กำหนด  เมื่อจำเลยเลิกจ้างโจทก์   ขอให้บังคับจำเลยจ่ายสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า   ๒๔,๘๕๗.๖๔ บาท   พร้อมดอกเบี้ยในอัตราร้อยละ ๗.๕ ต่อปี   นับแต่วันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์  กับให้จำเลยจ่ายเงินค่าชดเชย  ๗๗,๑๔๕ บาท พร้อมดอกเบี้ยในอัตราร้อยละ ๑๕ ต่อปี   นับแต่วันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์

             จำเลยให้การว่า โจทก์เป็นลูกจ้างจำเลยในตำแหน่งพนักงานขับรถ โจทก์ได้รับค่าจ้างเดือนละ ๗,๐๐๐ บาท  ไม่ใช่เดือนละ  ๒๕,๗๑๕ บาท   ตามที่โจทก์อ้าง  เนื่องจากโจทก์นำเงินค่าเที่ยวที่คิดจากการวิ่งตามระยะทางในอัตรากิโลเมตรละ ๐.๙๕ บาท มารวมไว้ด้วย  นอกจากนี้โจทก์ได้ฝ่าฝืนระเบียบข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานอย่างร้ายแรงโดยขับรถบรรทุก ๑๘ ล้อ  เกินอัตรา ๖๐ กิโลเมตรต่อชั่วโมงเป็นเวลานาน  จำเลยถือว่าโจทก์ทำผิดระเบียบข้อบังคับในการทำงานอย่างร้ายแรงจึงมีหนังสือเลิกจ้างโจทก์ จึงไม่ต้องจ่ายเงินค่าชดเชยและสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า   ขอให้ยกฟ้อง

                ศาลแรงงานกลางพิจารณาแล้ว พิพากษายกฟ้อง

                โจทก์อุทธรณ์ต่อศาลฎีกา

                ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานตรวจสำนวนประชุมปรึกษาแล้ว  ศาลแรงงานกลางฟังข้อเท็จจริงว่า โจทก์มีหน้าที่ขับรถบรรทุกพ่วง ๑๘ ล้อ ขนส่งแก๊สคาร์บอนไดอ๊อกไซด์และขับรถเร็ว เกิน ๖๐ กิโลเมตรต่อชั่วโมงเป็นการฝ่าฝืนระเบียบข้อบังคับของจำเลยแล้ววินิจฉัยว่าการกระทำของโจทก์เป็นการฝ่าฝืนระเบียบข้อบังคับอย่างร้ายแรง ที่โจทก์อุทธรณ์ว่าจำเลยมิได้มีหนังสือเลิกจ้างโจทก์จึงไม่มีเหตุเลิกจ้างตามพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน  พ.ศ. ๒๕๔๑   มาตรา ๑๑๙  นายจ้างจะยกข้อต่อสู้ในคำให้การว่าไม่ต้องจ่ายค่าชดเชยและสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า เนื่องจากลูกจ้างได้ฝ่าฝืนระเบียบข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานอย่างร้ายแรงขึ้นในภายหลังไม่ได้ ต้องห้ามตามมาตรา ๑๗ วรรคสามนั้น เห็นว่า ตามคำฟ้องโจทก์ได้กล่าวยอมรับว่า  เมื่อวันที่ ๑ พฤศจิกายน ๒๕๔๙  จำเลยเลิกจ้างโจทก์เป็นหนังสือ   แต่ตามคำฟ้องมิได้กล่าวต่อไปว่าหนังสือเลิกจ้างโจทก์มิได้ระบุเหตุที่เลิกจ้างตามพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ.  ๒๕๔๑  มาตรา  ๑๑๙ ไว้แต่อย่างใดจึงเป็นข้อที่มิได้กล่าวกันมาโดยชอบในศาลแรงงานกลาง  จึงต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง  มาตรา ๒๒๕ วรรคหนึ่ง ประกอบพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน   พ.ศ.   ๒๕๒๒  มาตรา   ๓๑   ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย

            โจทก์อุทธรณ์ข้อต่อมาว่า   โจทก์ฝ่าฝืนข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของจำเลยกรณีร้ายแรงหรือไม่  โดยโจทก์อุทธรณ์ว่า ที่ศาลแรงงานกลางฟังว่าแก๊สคาร์บอนไดอ๊อกไซด์เป็นแก๊สอันตรายไม่ชอบเพราะจำเลยไม่ได้นำสืบ  และการที่โจทก์ขับรถเร็วเกิน ๖๐ กิโลเมตรต่อชั่วโมงเป็นเพียงฝ่าฝืนข้อบังคับเกี่ยวการทำงานของจำเลย  เมื่อไม่ได้ระบุว่าร้ายแรงหรือไม่ไว้  ต้องฟังว่าไม่ร้ายแรงนั้น เห็นว่า โจทก์ทำหน้าที่พนักงานขับรถบรรทุกพ่วง ๑๘ ล้อ  มีหน้าที่ต้องปฏิบัติตามข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานที่กำหนดให้ใช้ความเร็วไม่เกิน ๖๐ กิโลเมตรต่อชั่วโมงซึ่งเป็นระเบียบที่กำหนดขึ้นเพื่อความปลอดภัยในการทำงาน แต่โจทก์กลับละเลยขับรถบรรทุกพ่วง ๑๘ ล้อ  ด้วยความเร็วเกินกว่าข้อบังคับที่กำหนดไว้ซึ่งเกินกว่าอัตราความเร็วที่กำหนดไว้ในกฎกระทรวงที่ออกตามพระราชบัญญัติจราจรทางบก พ.ศ. ๒๕๒๒ มาตรา ๕ และมาตรา ๖๗ และกฎกระทรวง  ฉบับที่ ๖  ( พ.ศ. ๒๕๒๒ )  ออกตามความในพระราชบัญญัติจราจรทางบก พ.ศ. ๒๕๒๒   ข้อ ๑  ( ๒ ) อันมีโทษทางอาญา  ดังนั้นถือว่าโจทก์ฝ่าฝืนข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานกรณีร้ายแรง  เห็นว่า ที่ศาลแรงงานกลางพิพากษามานั้น ศาลฎีกาเห็นพ้องด้วยในผล อุทธรณ์ของโจทก์ฟังไม่ขึ้น กรณีไม่จำต้องวินิจฉัยอุทธรณ์ข้ออื่น  เพราะไม่ทำให้ผลของคดีเปลี่ยนแปลง

 

                พิพากษายืน.

                                                                    เรียบเรียงโดย บริษัท กฎหมายปาระมี จำกัด