การย้ายสถานประกอบการ   ตามมาตรา ๑๒๐  นั้น

ประเด็นสำคัญ   คือ  เป็นการย้ายสถานประกอบการ   ย้ายไปทั้งระบบ  ทั้งโรงงาน  ทั้งบริษัท ฯ

การย้ายไปเพียงบางส่วน   หรือย้ายไปยังสาขาของบริษัท ฯ สถานประกอบการเดิมยังมีอยู่   

ไม่ถือเป็นการย้ายสถานประกอบการ

ประเด็นต่อมาคือ  การย้ายนั้น  ส่งผลกระทบต่อการดำรงชีวิตปกติหรือครอบครัว   ซึ่งต้องพิจารณาเป็นราย ๆ ไป

เช่น  ระยะเวลาในการเดินทางเพิ่มขึ้น  เสียค่าใช้จ่ายมากขึ้น   มีเหตุขัดข้องส่วนตัวที่ไปทำงานไกลไม่ได้ เป็นต้น

กรณ๊นี้   ย้ายไปเพียง ๑๐  กิโลเมตร   ก็คงต้องพิจารณาผลกระทบอื่น  เช่น  หากมีรถรับส่ง  คงไม่ถือว่าการดำรงชีวิตเปลี่ยนไปมากนัก

อาจใช้เวลาเดินทางเพิ่มขึ้น ๕ ถึง ๑๐ นาที   หากมีรถส่วนตัวผลกระทบอาจไม่มี    แต่หากไม่มีรถรับส่ง

และไม่มีรถส่วนตัว  ผลกระทบเกิดแน่นอน   เพราะระยะทาง ๑๐ กิโลเมตร ถือว่าไกลสำหรับคนไม่มีรถ  ไม่มีรถรับส่ง

     กรณีนี้  คงต้องดูว่า โรงงานผลิตใหม่  เป็นเพียงสาขาที่เปิดเพิ่มใช่หรือไม่  และการย้ายไป  ส่งผลกระทบต่อ

การดำรงชีวิตหรือไม่   หากไม่เข้าองค์ประกอบดังกล่าว   ไม่ถือเป็นการย้ายสถานประกอบการ  ตามมาตรา ๑๒๐ 

หากลูกจ้างไม่ไป  ขอลาออก ถือ เป็นสิทธิของลูกจ้าง   แต่เมือไม่เข้ามาตรา ๑๒๐  นายจ้างไม่ต้องจ่ายค่าชดเชย 

      แต่หากการย้ายสถานประกอบการดังกล่าว  เป็นการย้ายไปทั้งหมด   และการย้ายส่งผลกระทบต่อการดำรงชีวิตไม่มากก็น้อย

ถือว่าเป็นการย้ายสถานประกอบการ ตามมาตรา ๑๒๐  

    ประการสำคัญ   ต้องครบองค์ประกอบทั้งสอง ประการ  คือ เป็นการย้ายสถานประกอบการ   และส่งผลกระทบต่อการดำรงชิวิต

กรณีของคุณกานต์ชนิต   พิจารณาเบื้องต้นตามข้อกฎหมาย   ไม่เข้าองค์ประกอบตาม มาตรา ๑๒๐ ครับ  ไม่ต้องจ่ายค่าชดเชย

    แต่อย่างไรก็ดี พนักงานมีสิทธิไปร้องต่อคณะกรรมการค่าจ้าง  ให้พิจารณาและมีคำสั่งได้ ตามมาตรา ๑๒๐  ครับ      

ขอบคุณค่ะอาจารย์